Geplaatst zal ik maar beginnen van bij het begin..
Deze zomer ben ik zoals jaarlijkse gewoonte op reis naar duitsland geweest. Het was zowat de 12de keer op rij dat we erheen gingen en die plek is zowat onze tweede thuis geworden.
In het dorpje wat verderop na het shoppen gingen mijn familie en ik in het italiaanse ijscafé een ijsje eten. En daar werkte hij, als ober samen met zijn broers en de rest van de familie. Vaderlief was de eigenaar van het ijscafé. Hij was een knappe jongeman, vooraan de 20 met een zuiderse look en felblauwe ogen. Ik denk dat we elkaar van het eerste moment al opgemerkt hadden.
de volgende dag hielden mijn vader, nonkel en broer, fervente fietsliefhebbers als ze zijn, een rustpauze in het ijscafé. Daar was die jongen weer en hij is aan de praat geraakt met mijn vader. Blijkbaar had hij erg naar mij gevraagd. Mijn vader vond het een bijzonder vriendelijke jongeman en de hele familie was dolenthousiast. Aan tafel was hij gespreksonderwerp van de avond en ik schaamde me toen al kapot voor het gezever van mijn familie. Soit! De dag erop zag ik hem weer in het ijscafé, even praatje gemaakt en dat was het.
Dag erop, ik denk de dag voor we naar huis terugreden, ging mijn familie wandelen en ging ik shoppen in het stadje.. alweer. Niet alleen omdat ik niet wou wandelen maar stiekem wou ik die jongen opnieuw zien. Ik sprokkelde al mijn kleine eurootjes bij elkaar en ik had nog nét genoeg voor een ijsje. Zijn familie had me blijkbaar al herkend en toen ik hem zag kon ik geen woord meer uitbrengen. Ok soit ik bestelde een ijsje bij broerlief, zei even gedag aan hem en plaatste me nadien strategisch op een bankje in het park schuin over het ijscafé. Ik wist dat hij me in de gaten hield en hij wist dat ik hem in de gaten hield. Na een half uurtje muziek en ijs stapte ik op de bus op weg terug naar het hotel. Tenminste dat dacht ik..
Blijkbaar zat ik op de foute bus en eindigde ik 40km verderop. Helemaal de andere kant van waar mijn hotel was. Ok je raadt het al. Uiteindelijk kwam ik weer uit bij het parkje aan het ijscafé waar de bussen stopte en moest ik daar nog een uur wachten op de juiste bus. Ik had daar al de ganse voormiddag rondgedoold en nu zat ik daar wéér een uur. Geen probleem, ik had leuk uitzicht en mijn Ipod mee. Maar volgens mij zag ik eruit als een freak die daar maar bleef rondhangen.. haha.
Na een kwartiertje kwam ineens een klein mannetje bij me. Hij brabbelde iets onverstaanbaar en gaf me een briefje. Er stond een naam op, een emailadres en dat ik zeker iets moest laten weten. Ik volgde het mannetje met mijn ogen en hij toonde van wie het was. Ja tuurlijk was het van die jongen uit het ijscafé. De middag voor we vertrokken wilde mijn moeder nog even naar het dorpje achter wat gerief voor in de auto en mijn vader wou nog iets drinken op het terras. De jongen bestelde ons en terwijl hij een praatje maakte bleef hij zijn blik naar mij wenden. We vertelden dat we die dag nog vertrokken naar huis en hij bleef seconden lang naar me kijken. Het was overduidelijk, die jongen was tot over zijn oren verliefd. Je kon er echt niet meer naastkijken.
ik heb wat gemaild met hem en het klikte wel. Hij was portugees en wou mij heel erg graag terugzien. Toeval of niet maar de maand erop gingen we terug naar duitsland. Hij wou graag afspreken met me en ik wou hem ook heel graag weerzien.
Maar ik dacht dat, als we uitgingen en ik hem erg leuk vond, ik na 3 dagen toch terug zou moeten gaan naar belgie en het voor beiden toch enkel negatief zou aflopen. Dus ben ik niet meer teruggegaan naar het dorpje. Ik heb hem maar een excuusje gegeven waarom ik niet kwam.
ondertussen hebben we nog wat gemaild en gechat en blijkbaar is hij ondertussen verhuisd.
Terug naar portugal waar hij zal blijven. Misschien dat hij in de zomervakantie wel teruggaat om zijn vader te helpen in het ijscafé maar dat is niet zeker. Duitsland was nog relatief dicht en gingen we nog regelmatig naartoe maar portugal. Dat is zowat 2000km verder.ok nu denken jullie misschien waarom dit verhaaltje maar ik voel mij er ongeloofelijk slecht bij.
Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik sinds de vakantie alle friggin' dagen aan hem gedacht heb! Zijn briefje heb ik altijd bij me in mijn portefeuille. Ondanks dat we elkaar niet echt echt kennen. Gewoon, we zagen elkaar en baf! het klikte.
jaja weer zo'n typisch vakantieliefde gedoe maar ik heb het gevoel dat ik hem ongeloofelijk hard mis...
Helemaal nix aan te doen zeker en waarschijnlijk zie ik hem ook nooit meer terug. Maar ik wou even weten of er nog bokkers zijn als jullie die iets soortgelijks hebben meegemaakt. en hoe gingen jullie daar mee om dan?
cheers !
en excuses voor het lange verhaaltje
hij.
Nou veel plezier en geniet er van