Geplaatst Gisteren heb ik het vreselijke nieuws gehoord dat mijn aller, allerliefste vader een ongeneselijke vorm van kanker heeft. Gistermiddag is hij met spoed opgenomen in het ziekenhuis met een ‘ernstige leveraandoening’. Hij ziet namelijk ontzettend geel. Daar hebben ze ‘m vervolgens helemaal onderzocht. ’s Avonds ging ik bij papa op bezoek en toen vertelde hij het dus… Een tumor bij de alvleesklier. De lever kan afvalstoffen niet kwijt naar de nieren, omdat de tumor daar drukt. Vandaag hebben ze gekeken of die verbinding vrijgemaakt kon worden, door middel van een buisje. Dit is helaas niet gelukt. Morgen of maandag gaat hij per ambulance naar het AMC in Amsterdam. Daar hebben ze meer middelen en zijn ze gespecialiseerd. Het is echt belangrijk dat deze ingreep slaagt, want anders is het nóg sneller afgelopen. Als de lever het afval niet kwijt kan, gaat het lichaam vergiftigen. Ik hoop echt dat we op z’n minst nog wat meer tijd krijgen met papa. Als deze ingreep lukt, hebben we waarschijnlijk nog een paar maanden. Maar hoe lang het precies zal duren, weet niemand.
Ik typ dit nu wel, maar eigenlijk besef ik het allemaal nog niet zo. Ik voel me voor een groot deel van de dag best sterk, ik wil er voor anderen zijn. Vanmiddag had ik een vriendin aan de telefoon. Ze moest zo huilen, ook toen ze eerst mijn moeder aan de telefoon had. Daar ben ik diep van onder de indruk. Een andere vriendin van mij kwam vandaag meteen langs toen ze het hoorde. Zij verloor haar moeder toen ze dertien was. Ze weet hoe ik me voel. Maar voor hen en papa wil ik sterk zijn. En ineens krijg ik zo’n inzinking. Toch vind ik het belangrijk om er voor anderen en voorál voor papa te zijn. Hij moet beseffen dat hij zich geen zorgen over ons moet maken…
*Oke, nu heb ik dus even een inzinking*
Papa is er vrij rustig onder. Dat geeft mij ook rust. Ik wil voor papa dat dit zo blijft en ik ga hem dus nog zo vaak mogelijk zeggen hoeveel ik van ‘m houd, dat ik me echt ga redden en dat hij zich nérgens schuldig over hoef te voelen. Ik had hem voor geen goud als vader willen missen en dat ga ik ‘m duidelijk maken. Dat is belangrijk voor zijn rust, mijn rust en ik voel het als een plicht hem straks in zijn laatste reis te begeleiden.
*O shoot, weer een inzinking*
Mijn vader heeft zijn hele leven kei hard geknokt voor zijn bedrijf, zijn kindje. Sinds afgelopen november is mijn broer bij hem komen werken. Vanmorgen heeft mijn vader uit zichzelf de notaris e.d. gebeld om te regelen dat het bedrijf op naam van mijn broer komt. Dat gaat als het goed is morgen gebeuren. Dat geeft voor mij aan dat mijn vader vrede heeft.
Voor nu, mijn vader is er nog. Ik kan hem knuffelen, gerust stellen en gewoon naar ‘m kijken. Ik hoop ontzettend dat we nog wat tijd krijgen met papa. Maar genoeg zal het nooit zijn.
Mijn mooie Griekse vader (links) met een goede vriend. Deze foto is gemaakt tijdens onze vakantie op Rhodos (2003), waar papa vandaan komt. Hier zat hij gezond en lekker in zijn vel. Pap, ik zal jouw naam altijd blijven dragen. Ik ga de Griekse taal zeker leren en mijn toekomstige man/kinderen vertellen wat een prachtig land het is. En hoe prachtig jij bent. Om trots op te zijn!
en geniet van de tijd die jullie nog samen hebben!
! 
