Jee, ga ik maar het verhaal hier neerzetten. Het houdt me heel de dag bezig, dus even van me afschrijven.
Mijn moeder is woensdag na een maand in Brazilie te zijn geweest terug gekomen in nederland. Mijn broer haalde haar op bij schiphol. Toen hij haar zag, dacht hij dat ze gedronken had. Ze brabbelde, liep niet goed meer en zag er erg onverzorgd uit.
Nu hebben wij een verleden met onze moeder, dus mijn broer was behoorlijk boos en heeft haar naar huis gebracht en haar daar boos achter gelaten.
Ik belde in de middag op, maar toen ze opnam zei ze: Ik bel je zo terug". Nou, mijn moeder belt dan altijd binnen 5 minuten terug. Dus na een kwartier belde ik weer, weer dezelfde reactie. Ik dacht, misschien heeft ze visite of is ze erg druk bezig.
Toch vreemd als je elkaar een maand niet gezien of gehoord heb. Ook heeft ze twee kleinkinderen en vroeg ze niet naar hun.
Na een half uur belde ik weer en toen begon ze meteen in het Braziliaans te zeggen, ik bel je zo..... Daarna heb ik dus zitten wachten en wachten.
's Avonds belde ik voor mijn eerste leerling nogmaals op. De eerste keer werd er niet opgenomen en de tweede keer werd er opgenomen en werd de telefoon ernaast gelegd. Heb 10 minuten zitten kletsen, roepen en ga zo maar door, maar niks hoor.
Ondertussen moest ik beginnen met werken, maar had de telefoon bij me.
Tijdens de laatste leerling belde ze op en zei dat ze nogal boos op mijn broer was.
Ze klonk erg in de war en dacht dat ze nog boodschappen kon gaan doen. Het was ondertussen kwart over negen 's avonds. Ik vertelde dat dus en ze reageerde verbaasd.
Ik dacht ze zal wel hebben liggen slapen en zo de tijd een beetje kwijt zijn. Ze dacht namelijk dat het ochtend was.
Ik twijfelde of het nou de drank was......
De volgende dag zou ik naar haar toe gaan, maar door het stomme weeralarm durfde ik niet goed door de sneeuw te rijden en belde ik haar huisarts. Gelukkig ging hij meteen bij haar kijken en belde me op met de mededeling dat ze niet had gedronken en hij de riagg zou bellen.
Een minuut of 10 later belde hij dat hij haar toch naar het ziekenhuis zou laten gaan.
Ben toen in de auto gesprongen en toch naar Spijkenisse gereden. Stomme sneeuw....het viel heeel erg mee.
Daar aangekomen, was ze nog in de war. Ze leek niet goed te beseffen wat er gebeurde. Kletste er op los. Voornamelijk in het Braziliaans, dus ik zat heel de tijd, nederlands, nederlands, nederlands..... Ze namen bloed af en maakte een echo. Ook hebben ze een foto gemaakt. Zo stom van mij, ik weet nu nog niet waarvan. Het is dat ik het opschrijf en nu denk, waarvan eigenlijk.
Uit haar bloed kwam dat ze een infectie had. Dus moest ze blijven en aan de antibiotica infuus. Ondertussen rijdt ik dagelijks 2 keer per dag op en neer, van bodegraven naar spijkenisse en wordt het me niet in dank afgenomen dat ze daar ligt. Ze wilt naar huis..........natuurlijk.....
Ze is nu niet meer zo in de war, maar weer echt mijn moeder. Toch eigenlijk ook een heel apart mens. Echt blij dat ik zo gehandeld heb is ze niet en is weer heel erg met zichzelf bezig. Moeilijk hoor...
Ik zou nog zoveel kunnen schrijven, maar weet niet goed hoe ik alles moet omschrijven...
Het is misschien een onsamenhangend verhaal....sorry voor dat. Als jullie vragen hebben kan dat hoor.. Er over praten zal alleen maar opluchten hoop ik.
Ga vandaag vragen of ze naar haar B12 hebben gekeken.........weet het anders ook niet echt...