Geplaatst Ik moet even iets van me afschrijven.
Dit jaar heb ik een supertoffe, aangename, jonge, sympathieke klastitularis.
Ze is tevens ook mijn wiskundeleerkracht.
Ze was echter zwanger dus een maand geleden ging ze met zwangerschapsverlof en kregen we een vreselijke vervanger.
( maar goed, dat doet er eigenlijk niet toe )
Ze was zo enthousiast over haar zwanger zijn, ze had foto's laten maken van haar dikke buik, keek enorm uit naar de geboorte, ging haar kindje komen showen op school, zou hem/haar basketbal leren ( haar favo hobby ) enzovoort enzovoort.
De laatste dag hadden we een babyborrel voor haar georganiseerd. Met schuimwijn, hapjes, alles erop en eraan!
.We gaven haar ook een flesje cadeau. En blij dat ze was, want dat had ze net nog niet
Haar kindje zou de eerste slokjes uit ONS flesje drinken, wat een eer.
Maar helaas, hoe kon het ook gebeuren. Hoe is het mogelijk dat het juist haar moest overkomen?
Zondag is ze bevallen van een meisje.
Maar haar kindje is helaas zwaar gehandicapt.
Ze heeft geen grote hersenen, waardoor ze een zeer klein hoofdje heeft.
Ze kan met moeite huilen, ze kan niet eten.
De enige bewegingen die ze maakt is door haar epilepsie.
Mijn lieve klastitularis, die zo naar de geboorte uitkeek, die zo trots was op haar eerste zwangerschap, die vol liefde naar het moment verlangde dat ze haar kindje zou kunnen koesteren, moet deze pech meemaken.
Dat wens je toch niemand toe?
Zij, die zo gezond was voor en tijdens de zwangerschap, die niet rookte of dronk, allemaal voor haar kindje.
Zij die zo goed voor kinderen is en gewoon een schitterende vrouw is,
zij maakt dit mee.
Wij ( haar klas ) waren er meteen het hart van in.
En vanmorgen kregen we te horen dat haar dochtertje gestorven is.
Het is beter zo, want zowel ouders als dochtertje zouden geen leven gehad hebben. Maar hoe verwerk je zoiets?
We hebben met de klas een lief kaartje geschreven en we gaan ook nog bloemen sturen. Er komt ook een speciale viering in de school. En er ligt een rouwboekje in de school waar alle leerlingen/leerkrachten/ouders een lieve boodschap kunnen inschrijven. Er zijn al enkele leerkrachten op visite geweest. Wij hebben met de klas besloten dat we met enkele leerlingen zullen gaan als de grootste schok weg is. Voor het moment zal ze wel wat rust kunnen gebruiken denken we. Maar van zodra het mogelijk is voor zowel haar als ons, gaan we haar bezoeken en een hart onder de riem steken. We gaan ook, als steunbetuiging, naar de begrafenis gaan.
Kleine meid,
kleine droom van een baby
jij kwam er
als een geschenk uit de hemel
kleine meid
zo kwetsbaar en broos
jij kwam er
en moest helaas weer afscheid nemen
kleine meid
zo gewenst en geliefd
jij kwam er
en werd een engeltje in de hemel
edit: nog even vlug enkele zinnetjes geschreven, ik ga het nog wat aanpassen, dit is een beginnentje.
niet mooi niet leuk en ja gewoon...... enorm.. heb er geen woorden voor... 
