Geplaatst Gisteren belde hij, we hadden nog steeds goed contact enz. Dus opzich niet abnormaal
Maar na wat praten enzo ging het ineens over 'ons'. Het is nooit helemaal uit geweest, en hij had veel gedacht de afgelopen 2 weken, en met wat mensen gesproken (waaronder zijn vader) die gezegd hadden dat als hij zijn koppigheid en ego niet aan de kant ging zetten hij mensen ging verliezen die hem dierbaar waren.
Ik was redelijk opgefokt waardoor ik er een heeeeleboel heb uitgegooid. Bv dat hij het niet leuk vind dat ik me afsluit voor hem(en er soms zelfs boos om werd), maar dat ik het wel maar moet accepteren dat hij dat wel doet voor mij.
Ook dat ik me zo makkelijk had aangepast en zijn leven als ik naar daar ging (ook al had ik daar geen enkel contact met paarden, het dichtste dat ik er bij kwam was vanuit de auto naar eentje kijken ind e weide en das toch even afkicken als je normaal dagelijks 2paarden rijd en er 3 verzorgd
) Maar dat hij zich op geen enkele manier leek (wilde) aan te passen aan mijn leven.Ik heb er makkelijk vrienden gemaakt (tja, zijn vrienden vooral natuurlijk
) en hij maakte hier geen vrienden, de meeste van mijn vrienden vond hij 'te kinderachtig'. Dat heb ik geaccepteert, hij is tenslotte 21 en ik kan me er wel wat bij voorstellen. Ik heb hem dan proberen voor te stellen aan vooral ensen die:of ouder waren dan mij
of even oud maar wel met het nodige verstand
en daarvan is hij met 1tje 'bevriend' geraakt.
Een aantal dingen zijn uitgepraat enz. Het klonk allemaal heel mooi, (de oplossingen) en nu twijfel ik weer...Ik weet het niet meer...Moet ik het nog een keer proberen? Of moet ik mezelf dat besparen?
alleen maar verspilde energie. 
