Ik was erachter gekomen dat de vriendschap die ik voor die andere jongen voelde puur het gemis was van wat ik in die tijd bij Mo miste. Ik heb het die andere jongen geprobeerd duidelijk te maken. Ik heb hem weinig tot niet gesproken, maar hij bleef steeds bellen. Ik werd er helemaal gek van. Telkens weer z'n naam in m'n telefoonscherm. Op een gegeven moment wilde ik niet eens meer opnemen.
Iedere keer als hij belde kreeg ik verwijten naar m'n kop gesmeten dat ik niet belde.

Constant had ik 't gevoel dat ik gewoon op m'n kop kreeg als ik 'em aan de telefoon had. Hij reageerde alleen maar sjaggo en daar werd ik niet vrolijker op. Dan zei hij weer: je belt nooit. Ik antwoordde dan ook: vind je 't gek als je alleen maar kan katten op me, ik krijg dan niet bepaald de drang om te bellen. Dan werd hij nog kwader.

Gisterenavond lag ik in bed en probeerde hij weer te bellen en ik had daar geen zin in, ik wilde gewoon lekker slapen, wat alsnog niet lukte, omdat ik toch aardig opgefokt raakte erdoor.

Vanavond bleef Mo eten, net na 't eten probeerde die andere jongen weer te bellen. Ik schrok ervan en drukte hem weg. Belde hij nog een keer. Toen heb ik m'n telefoon uit gezet.
Mo ging weg, ik achter de pc. Flikt die andere jongen het gewoon om ineens voor m'n deur te verschijnen. Ik schrok me lam. Ik liep naar de deur en zei dat ik nu niet kon praten omdat Mo zo zou komen en ik geen zin had in gezeik. Hij ging weg.
Ik over de rooie, ik weer achter m'n pc. Komt ie gewoon weer terug. Hij snapte niet dat ik zo kon doen. Ok, ik wil niet zeggen dat ik altijd even vriendeljk tegen hem ben geweest de afgelopen periode, maar ik was mezelf niet en had geen behoefte aan hem in m'n leven. Hij snapte niet dat m'n wereld overhoop lag. *grrrrrr....*
Vervolgens zegt ie heel sarcastisch: ik hoop dat je gelukkig word, maar je zal nooit gelukkiger worden dan met mij *ahum*. Toen heb ik de deur dichtgedaan.
Ik heb nu de rillingen over m'n lijf lopen. Ik was mentaal helemaal niet toe aan dit gebeuren. Ik begon net weer een beetje mezelf terug te vinden en nu ben ik weer over de zeik (sorry 4 the language).
Ik wil gewoon m'n eigen leven op mijn manier en geen gezeik van anderen die wel even voor mij bepalen wanneer ik bel of wanneer ik hun zie. Dit is mijn leven en ik wil bepalen hoe ik m'n leven leef.
Hij dringt zich de afgelopen weken zo op en als ik hem dan spreek alleen maar sh*t aan m'n hoofd, no thanx, daar heb ik geen behoefte aan.
Ik hoop dat ik nu eindelijk eens wat rust mag krijgen.
Sorry, dat 't zo'n lang verhaal is geworden, maar ik moest 't echt ff van me af kletsen.
Thanx voor 't lezen.
Dikke knuffel Mayo