Geplaatst Zoals jullie al weten was het deze week een jaar geleden dat mijn paardje is overleden. Op de dag zelf (afgelopen dinsdag) voelde ik me niet eens zo vervelend, maar woensdag begon er toch ineens een gemis aan me te knagen, zeker toen ik weer allemaal oude foto's ging bekijken. Op zich wel logisch natuurlijk.
Tegelijkertijd speelden er nog een paar dingen. Maandag heb ik een gesprek gehad bij een heel leuk nieuw jong bedrijf waaar een oud-collega van mij ook net is gaan werken. Ik ga binnenkort een proefopdracht voor ze doen om te kijken of het werk me ligt. Daar heb ik heel veel zin in, maar het is allemaal toch behoorlijk spannend: wat zijn de voor- en nadelen, ga ik het echt wel leuk vinden, straks knappen ze alsnog op me af, etc. etc. Ook hoorde ik maar niets van die leuke jongen die ik in NZ heb leren kennen en die pas over 3 maanden weer naar Nederland komt. 't Zal wel een bekend gevoel zijn voor sommigen van jullie: tig keer per dag je mailbox checken en steeds teleurgestelder zijn als je weer dat langverwachte mailtje niet hebt. Je van alles in je hoofd halen, denken dat hij je vergeten is, dat je niet meer belangrijk voor hem bent, dat hij je nu al niets meer te vertellen heeft, etc. etc. Ook lekker slopend.
Woensdagavond liep alles even in elkaar over. Kon geen rust vinden en ben maar weer gaan Bokken. Gelukkig waren ook een paar Bokkers online op icq (degenen om wie het gaat weten wel wie ik bedoel - bedankt jongens!
) dus ik had wel wat afleiding. Maar toch voelde het alsof ik mezelf niet was, alsof ik elk moment in janken kon uitbarsten. En alsof het nog niet genoeg was vertelde mijn huisgenootje (met wie ik hartstikke goed kan opschieten) dat ze binnenkort wil gaan samenwonen. Dat betekent dus dat ik binnenkort ook nog op zoek moet naar een nieuw huisgenootje, waarvan het maar afwachten is of het net zo goed klikt als met haar. Toen zij vorig jaar 6 maanden op reis was, heb ik een meisje in onderhuur gehad met wie het helemaal niet klikte en dat was ook in een tijd dat ik veel aan m'n hoofd had, en dat heeft me toen heel veel energie gekost. Anyway, normaal zou ik hartstikke blij voor haar zijn geweest (ze is een hele goeie vriendin van me), maar het was nu allemaal even te veel, op het verkeerde moment. Ben maar achter m'n pc-tje blijven zitten zodat zij niet kon zien dat ik toch wel wat traantjes in m'n ogen had staan. Een paar uurtjes later, toen dat liedje van Ilse de Lange op de radio was (I still cry) heb ik de traantjes toch maar even heel hard laten komen. Voelde me zielig en alleen. Tja.Eén gelukje: de volgende ochtend kreeg ik eindelijk het lang verwachte mailtje uit NZ. Hij was de afgelopen tijd 16 uur per dag bezig geweest met z'n onderzoek en had in die tussentijd niemand gemaild, ook mij niet, maar ik moest echt niet denken dat hij me was vergeten. Nou, dat is toch fijn om te horen!
Vandaag was ik niet veel waard op m'n werk. Moe in m'n hoofd en ik kon me niet concentreren. Ben nu bij m'n ouders, m'n zusjes zijn er ook allebei en iedereen is ziek of moe, dus prikkelbaar. We willen het gezellig hebben, maar er hangt een beetje een gespannen sfeer. Ik hou me dus maar ff koest en stort m'n hart uit op Bokt. Misschien dat een nachtje goed slapen al een heleboel scheelt...
Bedankt voor het luisteren...
[/edit]
anders kom ik je wel vrolijk toeteren. Of dat je er gek van wordt... 
ben heel lief aan het zijn! 
