vandaag dus 2 uur verhoord op het bureau. alsof IK de verdachte party ben. elk detail moest ik vertellen. of dat ik de klap had zien aankomen. of ik dacht dat ze zich bedreigt voelde door mij. het hele verhaal van minuut tot minuut. was echt gesloopt. heb die agent wel verteld dat ik er een flinke klap aan heb overgehouden, vooral ook hoe het dus wettelijk in elkaar steekt. als ze aangifte doet, pech, ik heb niet geslagen, dus ik zie het als een valse aangifte. ik zie er vandaag niet uit. een hele grote bloeduitstorting en pinpelpaars en dik. als ik lach doet het zon pijn, als ik gaap of nies of mijn veter moet vastmaken. en elke keer denk ik dan weer aan wat er gebeurde. voel me klote, bang en verbaasd. maar vooral woede!!! zo ontiegelijk veel woede. zij mag gewoon een valse aangifte doen en zit nu waarschijnlijk aan de koffie, ik zit met een gekneuds gezicht en een psygische klap. ook doordat ik wettelijk dus niets kan doen. ik moet meer getuigen hebben. die waren er wel, alleen zijn de belangrijkste getuigen helaas weer doorgereden nadat ze mij hadden opgevangen. als ik die getuige heb, en zij kan verklaren dat ik haar niet heb geslagen, kan ik haar veel meer maken. ik ga er mijn best voor doen om die mevrouw te vinden. dit kan zo niet. ik heb het idee dat ik het moet afmaken, voor mezelf maar ook voor alle andere slachtoffers van misdrijven en ook voor hetgeen wat nog kan gaan gebeuren. is dit nu ons fijne land waar iedereen welkom is? die je dus zo in de steek laten omdat je nog niet doodgeslagen bent en dat dus niet belangrijk genoeg is.