Geplaatst Maar wat zijn woorden, bij het gemis wat wij voelen? Er zíjn geen woorden die ons verdriet uit kunnen drukken. Woorden verliezen hun betekenis… Woorden hebben geen inhoud meer…
Er is enkel pijn om het verlies…
Want onze oma is er niet meer…
Lieve oma, zoveel als u van ons hield, zoveel hielden wij van u. En het gevoel van warmte en geborgenheid die u ons gaf, zal ons altijd bijblijven. Wij waren uw grootste trots, en wij zijn er trots op, u als oma gehad mogen te hebben.
U stond bij onze vriendjes en vriendinnetjes bekend als ‘De oma van de dropjes’. Want wie kende hem niet; de droppot bij de deur, voor als we weggingen. Ze kwamen ons dan allemaal maar wat graag ophalen, als we tussen de middag bij u gegeten hadden.
In de familie waren uw pannenkoeken beroemd, en er is niemand van ons die ze niet heeft geproefd, iedereen was er gek op.
In mei heeft u nog een hele grote stapel gebakken voor een paar kleinkinderen. U zei toen; “Zolang ik dit nog kan, heb ik in een bejaardentehuis niets te zoeken, want dat is toch alleen voor oude mensen?”
Oma, u had helemaal gelijk.
Op mijn zestiende verjaardag vertelde u blij en vol trots, dat op haar 90e verjaardag, aankomend jaar, uw achterkleinkinderen met hun ouders uit Australië zouden overkomen. “Als ik het haal,” zei u erachteraan. “Natuurlijk haalt u dat,” antwoordde ik vol vertrouwen.
Nooit zal ik dat gesprek meer vergeten.
“Het komt wel goed,” waren uw steeds terugkerende woorden van de afgelopen weken. Nu bent u er niet meer om ons moed in te spreken. Plotseling staan we op eigen benen.
Toch weet ik zeker dat u nog steeds ergens op ons neerkijkt, en goed in de gaten houdt wat er gaande is. Want u zal mijn oma niet zijn, als u niet constant van alles op de hoogte bent.
Ik ben er van overtuigd, dat er niemand zal zijn, die niet aan u zal terugdenken, zonder lach op zijn of haar gezicht.
U had gelijk; het kómt wel goed…
Lieve Oma, rust zacht… We zullen u missen.
Vorige week dinsdag is mijn oma, vrij plotseling, overleden.
Na 89 jaar nooit wat te hebben gemankeerd, is ze in een paar weken hard achteruit gegaan. Toch leek het niet alarmerend, tot het laatste weekend.
Ze bleek een hersenbloeding gehad te hebben, en kreeg er een lichte longontsteking bovenop..
Dinsdag is ze nadat ze 's morgens terug naar bed ging, niet meer wakker geworden.
Mijn oma... echt iemand uit duizenden
Waarom toch..Dit was een tekst die ik vlak na haar overleden geschreven heb. Ik heb 'm niet voorgedragen, omdat ik bang was het niet te kunnen houden.
Gisteravond was de avondmis, en vanmiddag de uitvaartmis en uiteindelijk de plechtigheid in het crematorium. Bij de missen stonden soms de tranen in m'n ogen.
"Echt Oma" dacht ik dan, met een glimlach
Bij de laatste plechtigheid hield ik het niet meer droog, haast niemand overigens. Het was echt heel mooi...
Alle kleinkinderen kregen een witte roos, die na het laatste afscheid op de kist of in de vaas ervoor werden gelegd.
Die van mij heb ik met een kus daar achtergelaten...
Lieve oma.. Rust zacht, ik zal u nooit vergeten
The summer ends,
The autumn is here...
And announces winter’s coming.
Just like leafs falling,
Tears are running down.
Just to fill a river
The river from pain and loss
Straight from our hearts,
Flowing to eternity.
And it’s time to say goodbye...
Gelukkig heeft ze een mooi leven gehad.
