Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-08-04 16:36

Geplaatst: 13-08-04 16:36

Het woord is ook zo verschrikkelijk beladen, en dat bezorgt dan ook de kriebels als ik het iemand hoor gebruiken. In alle gevallen, dus niet alleen als scheldwoord. Ik heb ook bekenden verloren aan de ziekte, gelukkig niet in mijn eigen gezin. Ik kan mij heel goed voorstellen dat bij het horen van het woord er heel wat getriggerd wordt. Het verdriet borrelt immers nog steeds onder de oppervlakte en op zo'n moment voel je dat weer extra Scheve mond

Het is de associatie die het allemaal zo rottig maakt, want over tyfuslijer bestaat er een stuk minder ophef. Gewoonweg omdat dat geen frequente doodsoorzaak meer is.
Veel sterkte iedereen, en Taaclover en Marijke82, ik loop vaak nog even langs het graf van jullie moeder als ik even langs mijn moeder ben geweest. Laatst herinnerde ik mij weer hoe creatief ze altijd was, en ze de mooiste kleertjes voor jullie maakte toen jullie nog klein waren, net zoals mijn moeder dat deed. Wat is het leven toch verdomde hard soms...

**Geplaatst**: 13-08-04 16:37

Geplaatst: 13-08-04 16:37

Kan er ook niet tegen dat mensen schelden met ziektes
Ook niet als pubers ruzie hebben met vader of moeder en zeggen dat ze wilde dat hij/zij dood was.

Mijn vader is overleden op 38 jarige leeftijd aan kanker
Ik was 9 jaar.
Dan ga je niet schelden met ziektes, ook wens je in een ruzie met je moeder ook niet dat zij dood is, je weet immers hoe groot het verlies van een ouder is.

Verder zijn een tante (26) en mijn oma (56) aan kanker gestorven
beide heb ik nooit gekend, zij waren de moeder en zus van mijn vader.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-04 16:39

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-04 16:39

@ Marel: Wil je me nooit meer aan het huilen maken op mijn werk Verdrietig

**Geplaatst**: 13-08-04 16:41

Geplaatst: 13-08-04 16:41

Ik ben het helemaal met je eens dat zulke ernstige ziektes gewoon niet als scheldwoord gebruikt MOGEN worden! Na wat jij hebt meegemaakt doet het natuurlijk iedere keer vreselijke pijn, zonder dat zulke mensen dat beseffen...

Mijn vriend heeft kanker/ is herstellende van kanker (hoe noem je zoiets als je nog niet 100% zeker weet dat het goed afloopt?) en hoewel het voor ons qua herstel tot nu toe ontzettend gunstig heeft uitgepakt, is het een ontzettende domper om het woord 'kanker' als scheldwoord te horen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-04 16:43

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-04 16:43

runningkawa schreef:
Kan er ook niet tegen dat mensen schelden met ziektes
Ook niet als pubers ruzie hebben met vader of moeder en zeggen dat ze wilde dat hij/zij dood was.

.

Ik kan ook al verschrikkelijk boos worden op mijn vriend als hij weer eens loopt te miepen dat ze altijd zo loopt te zeuren.
Ik kan dan heel onredelijk reageren en zeg tegen hem dat hij haar in ieder geval nog heeft en dat hij zo met me mag ruilen.
Helemaal niet lief van me want hij kan er ook niets aan doen, en ik weet zelf ook dat zijn moeder af en toe mega kan zeuren tegen hem

**Geplaatst**: 13-08-04 16:47

Geplaatst: 13-08-04 16:47

Mijn moeder is 'er' een half jaar geleden aan overleden, als ik iemand het hoor zeggen krijg ik er gewoon kippenvel van, ook al is het niet als scheldwoord. maar hoe iemand het als scheldwoord kan gebruiken.... Verward

als ik jullie verhalen lees of iets over de ziekte dan krijg ik ook tranen in me ogen. zo wie zo ben ik veel emotioneler nadat mijn moeder is overleden, hebben jullie dat ook?

**Geplaatst**: 13-08-04 16:51

Geplaatst: 13-08-04 16:51

Zo onredelijk kan ik dan ook wel eens zijn Bloos

Maar ik zou toch wat graag een keer ruzie met m'n vader kunnen maken.

Ik weet wel dat ouders soms zeuren in je ogen (als je 30 bent zie je dat het wel meeviel)
maar juist door het verlies van mijn vader heb ik het denk ik wel beter geacepteerd.
Tuurlijk ben ik wel boos geworden, maar ben nooit weggegaan met het gevoel, als er nu wat gebeurt, is ruzie ons laatste woord geweest.

Denk dat als je een ouder hebt verloren, je anders tegen dood aankijkt, er veel meer over nadenkt dan leeftijdsgenootjes die beide ouders nog hebben.
Tenminste ik heb altijd meer nagedacht over ziektes, maar ook over ongelukken.
Heb nooit met ruzie het huis verlaten of mag bijv. mijn vriend het huis verlaten

ga nooit weg zonder een groet
ga nooit weg zonder een zoen
wie het noodlot zal ontmoeten
kan het morgen niet meer doen

ga nooit weg zonder te praten
dat doet soms een hart zo pijn
Wat je s'morgens heb verlaten
Kan er s'avonds niet meer zijn

**Geplaatst**: 13-08-04 16:55

Geplaatst: 13-08-04 16:55

Taaclover schreef:
@ Marel: Wil je me nooit meer aan het huilen maken op mijn werk

Agos

Dat was niet mijn bedoeling! Toch denk ik stiekem dat het wel goed is voor je om eens te huilen, volgens mij laat laat je dat veel te weinig zien. Veel sterkte, het blijft moeilijk..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-04 17:11

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-04 17:11

Miss_happy schreef:
Mijn moeder is 'er' een half jaar geleden aan overleden, als ik iemand het hoor zeggen krijg ik er gewoon kippenvel van, ook al is het niet als scheldwoord. maar hoe iemand het als scheldwoord kan gebruiken....

als ik jullie verhalen lees of iets over de ziekte dan krijg ik ook tranen in me ogen. zo wie zo ben ik veel emotioneler nadat mijn moeder is overleden, hebben jullie dat ook?

Veel meer.
Ook al denkt iedereen dat ik nog steeds zo´n super bikkel ben.
Mijn baas kreeg onderlaatst te horen dat haar vader kanker had en dat vertelde ze in de groep.
Volgens mij jankte ik nog harder dan dat zei deed!
Dat had ik vroeger nooit.
Als ik huilde dan was dat echt om iets ergs.
Als ik nu al iets hoor of zie waar ik vroeger niet om zou geven kan ik nu al een potje bij janken.

**Geplaatst**: 13-08-04 17:21

Geplaatst: 13-08-04 17:21

Dat heb ik ook... ook als ik wat zieligs op tv zie, bij een ziekenhuisserie of iets met dieren, dan heb ik het al.. vroeger had ik dat nooit...

**Geplaatst**: 13-08-04 17:34

Geplaatst: 13-08-04 17:34

In 2 jaar tijd zijn mijn opa en daarna mijn 22-jarige, allerliefste neef overleden. Mijn opa had kanker, mijn neef leukemie. Sommige mensen begrijpen niet wat je doormaakt, het is zo slopend! Je zit er zo dichtbij, en je kan helemaal niks doen. Ik ben er wel harder van geworden. Op mijn school zijn de afgelopen jaar ook 2 leraren overleden waarvan 1 aan leukemie, en ik kon er nauwelijks om huilen, terwijl een van mijn beste vriendinnen in tranen uit barstte terwijl die nog nooit zoiets mee heeft gemaakt... Dan denk ik (het klinkt heel erg hard) van waarom huil je nou zo? Wat ik meemaakte was nog veel erger...

Het is niet eerlijk. Dat dacht ik elke keer weer.

Ik kan goed praten over wat ik meegemaakt heb, maar je hoeft bij mij niet aan te komen met kanker als scheldwoord, of in een grapje, dan kan ik echt heel erg boos worden.

**Geplaatst**: 13-08-04 17:50

Geplaatst: 13-08-04 17:50

Mijn beide ouders zijn aan kanker overleden. Ze waren beiden 60 jaar. Alle broers van mijn vader (4) zijn ook aan kanker overleden, allemaal rond die leeftijd. Zijn zussen (mijn tantes dus) leven allemaal nog en zijn tussen de 75 en 85 jaar! Een dochter van een zus van mijn vader was rond de 40 toen ze aan kanker stierf. Een neef van moederskant was 18 of zo toen hij schildklierkanker kreeg, schildklier eruit en hij is genezen verklaard, is nu 35 geloof ik. Niet alle mensen die kanker krijgen gaan dood hoor. Er genezen er ook veel.
Kanker als scheldwoord doet mij niet heel veel meer. Maar ik hoor het ook niet vaak hier. In Den Haag en Zoetermeer was dat veel erger, en in het Ajax-stadion moet je ook niet gaan zitten Boos!

.

**Geplaatst**: 13-08-04 18:01

Geplaatst: 13-08-04 18:01

Citaat:
Denk dat als je een ouder hebt verloren, je anders tegen dood aankijkt, er veel meer over nadenkt dan leeftijdsgenootjes die beide ouders nog hebben.
Tenminste ik heb altijd meer nagedacht over ziektes, maar ook over ongelukken.
Heb nooit met ruzie het huis verlaten of mag bijv. mijn vriend het huis verlaten

Klopt.. Ik heb 6 jaar geleden mijn vader verloren aan kanker. Ben nu 18. Maar ik weet dat er heel veel verschil heeft gezeten tussen mij en mn leeftijdsgenootjes. Ik heb weleens ruzie en loop ook wel eens boos weg. Maar zal wel 10 seconde later bellen om het goed te maken of om weer terug te lopen en het uit te praten.

Wat ik zelf wel veel heb is dat ik bang ben om ziek te worden. Iedereen bultje of bobbeltje krijg ik al de rillingen van. Laatst had ik veel buikpijn. Dus naar de huisarts. Die lieve man heeft me dan meteen door. Die zegt dan ook. Nee, er zit niks verkeerds in je buik. Ben gewoon bang voor een tumor of iets. Dood gaan, oke. Maar ziek dood gaan en lijden? Nee, heb het zo vaak zien gebeuren de laatste 6 jaar.

Kanker is een rotziekte.. en maakt meer kapot als de persoon zelf.. Verdrietig

**Geplaatst**: 13-08-04 18:07

Geplaatst: 13-08-04 18:07

Runningkawa, dat gedicht heeft mijn moeder ooit uit een tijdschrift geknipt en ik leef daar bij.
Ik ga dus ook echt nooit weg zonder zoen.
En als er ruzie is geweest moet het eerst weer OK zijn voordat 1 van ons het huis verlaat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-04 18:10

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-04 18:10

Alet schreef:
Runningkawa, dat gedicht heeft mijn moeder ooit uit een tijdschrift geknipt en ik leef daar bij.
Ik ga dus ook echt nooit weg zonder zoen.
En als er ruzie is geweest moet het eerst weer OK zijn voordat 1 van ons het huis verlaat.

Ik heb dat ook.
Ik heb een tijd terug heel erge ruzie gehad met mijn ex.
Hij wilde de deur uitlopen en die heb ik toen gewoon op slot gedaan.
Wilde eerst dat het weer goed was, daarna mocht hij gaan.
Zou er niet aan moeten denken dat er wat gebeurd zou zijn als hij weg was gegaan.
Dat vergeef je jezelf nooit meer

**Geplaatst**: 13-08-04 20:04

Geplaatst: 13-08-04 20:04

Het is misschien raar, maar ik hoor nooit mensen het woord kanker als scheldwoord gebruiken... Misschien omdat mijn vrienden het niet doen, of omdat het in zeeland gewoon niet gebruikelijk is, heb het echt nog nooit hier gehoord. Heb wel veel familie in Den Haag eo wonen en daar is het heel normaal om het zomaar te roepen als er iets mis gaat...

**Geplaatst**: 13-08-04 20:30

Geplaatst: 13-08-04 20:30

Ik ben op mijn werk eens verschrikkelijk uit mijn dak gegaan. Ik heb van die **** collega vakkenvullers en die zaten luidruchtig in de kantine terwijl ik daar ook was. En het ging van kanker dit en kanker dat. Toen heb ik gezegd: Ik hoop dat je vader het nooit krijgt. (mijn vader was toen nog niet zolang overleden aan kanker) . Was die jongen kwaad: "kom niet aan mijn vader" Toen heb ik de leiding erbij gehaalden die heeft ze flink onder handen genomen.
Op dit moment heeft mijn zus een goedaardig gezwel in haar hoofd. Ze was er al aan geopereerd, maar is daardoor zo goed als blind geworden. Ze konden niet alles weghalen en nu heeft ze pas 28 dagen lang achter elkaar bestralingen gehad. En nu maar wachten op een goed afloop. Ik ben er zelf heel bang voor. Ik lijk veel op mijn vader. Kwa uiterlijk en ook kwa hobby's en zo. Zijn broer is er ook aan overleden, terwijl zijn moeder (mijn oma dus) 102!!! jaar is geworden. Ik hoop zo dat het mij overslaat.
Iedereen heel veel sterkte

**Geplaatst**: 13-08-04 21:24

Geplaatst: 13-08-04 21:24

Kelly en Marijke ik heb jullie moeder heel goed gekent,het was een superwijfie waar jullie trots op waren!
Iedereeen zag haar als een zeer geliefd mens,wat een drukte was het bij haar begrafenis!
Heel stom,maar zelfs ik denk nog best eens aan haar!
Ik heb de afgelopen jaren ook een aanta mensen aan deze ziekte verloren,en helaas van de week te horen dat mijn vader(waar ik helaas al jaren geen contact meer mee heb)longkanker heeft!
Lundi

**Geplaatst**: 13-08-04 21:39

Geplaatst: 13-08-04 21:39

De afgelopen 4 maanden ben ik 2 kennissen en mijn schoonvader kwijtgeraakt aan de moderne ziektes kanker en hartinfarct...

Sindsdien is het mij ook opgevallen dat er zoveel mensen overlijden aan dergelijke ziektes... Met name de leeftijd 50 tot 60 vind ik erg opvallend. Waarschijnlijk een soort letterlijke "deadline" voor je gezondheid.

RK schreef:
ga nooit weg zonder een groet
ga nooit weg zonder een zoen
wie het noodlot zal ontmoeten
kan het morgen niet meer doen

Mijn schoonvader is op de dag ook met een vrolijk gedag het huis uitgelopen. Nooit meer teruggekomen....

**Geplaatst**: 13-08-04 22:07

Geplaatst: 13-08-04 22:07

Idd een rotziekte. Ik ben een tante (30 jr) en een oom (50 jr) eraan verloren, nu is het ook bij mijn opa geconstateerd, hij heeft longkanker maar doordat het al in zijn lymfekliren zit kunnen ze er niks aan doen, hij heeft nu chemokuren, daar zijn ze dinsdag mee begonnen.. We hopen dat het aanslaat en hij nog iets langer heeft.

Ik kan sommige mensen ook niet uitstaan die met dat woord schelden!

**Geplaatst**: 13-08-04 22:07

Geplaatst: 13-08-04 22:07

kippie17 schreef:
Wat ik zelf wel veel heb is dat ik bang ben om ziek te worden. Iedereen bultje of bobbeltje krijg ik al de rillingen van. Laatst had ik veel buikpijn. Dus naar de huisarts. Die lieve man heeft me dan meteen door. Die zegt dan ook.

Heb ik ook gehad.
Gelukkig snapte mijn huisarts het ook meteen. hij heeft ons ook geweldig begelijd tijdens de ziekte van mijn vader.

**Geplaatst**: 13-08-04 22:35

Geplaatst: 13-08-04 22:35

Dierbaren van mij zijn ook overleden aan kanker..rotziekte.
Het klinkt mss belachelijk uit mijn mond, maar als iemand k*nkerwijf tegen mij scheld, dan doet mij dat niets. Ik zie het scheldwoord los van de ziekte en kan mij daar dan ook niet zo druk om maken..ik vind het wel heel naar dat mensen die ziekte als scheldwoord gebruiken, gezien er mensen zijn die het zich wél aantrekken en daar verdrietig om worden..Ikzelf gebruik de ziekte ook nooit als scheldwoord, uit respect voor de mensen die die ziekte hebben, of de nabestaanden ervan.

**Geplaatst**: 14-08-04 00:19

Geplaatst: 14-08-04 00:19

me oom is er aan overleden pas 42

me oma heeft het gehad maar is wel weer beter geworden gelukkig

**Geplaatst**: 14-08-04 00:26

Geplaatst: 14-08-04 00:26

Ik vind kanker een ontzettend enge ziekte. Ken meerdere mensen die hieraan zijn overleden of die het gehad hebben en gelukkig genezen zijn.

Bij de moeder van mijn ex (met hem heb ik ruim 4 jaar gegaan en toen zijn moeder kanker kreeg ging ik alweer 3 jaar met hem) is heel snel aan kanker overleden. Op 24 okt 1999 werd ze opgenomen in het ziekenhuis, op 9 nov 1999 kreeg ze te horen dat ze kanker had en op 2e kerstdag 1999 is ze hieraan gestorven. Dit ging dus heel snel, ze hebben nog geprobeerd om haar te helpen, maar er was niks meer te doen voor haar.

Een suikeroom van me is eraan overleden, de vader van een vriendin van me en nog een aantal anderen.

Een kennis (meisje was 16) had het onder haar oog zitten, na een aantal kuren is het gelukkig verdwenen. Iemand die bij mij in de klas zat heeft het in haar wang gehad, dit is nu 2 jaar geleden. 3 weken geleden kreeg zij te horen dat ze een hersentumor had, zo groot als een stuiver. Waarschijnlijk is dit wel te genezen, maar toch eng omdat het bij de hersenen zit (zij is nu 23 jaar en voor de 2e keer kanker). En de vader van een vriendin van mijn zusje is doodziek door kanker. Vandaag hebben ze gelukkig goed nieuws gekregen en dat is dat ze voor de helft het hebben kunnen genezen.

Ik ben echt bang voor die ziekte, ondanks dat ze er ook wel wat aan kunnen doen, maar als ik zie hoe snel mensen eraan kunnen overleden of snel achteruit kunnen gaan.... Nee moet er niet aan denken, maar zal niet schrikken als het een keer geconstateerd wordt. Lijkt wel of tegenwoordig iedereen een keer kennis moet maken met kanker... Boos!

**Geplaatst**: 14-08-04 01:09

Geplaatst: 14-08-04 01:09

Ik heb ook nare associaties met het woord kanker. Mijn moeder kreeg borstkanker toen ik een kleuter was en ook al kan ik me niets van het verloop van de ziekte herinneren, de wanhoop en het verdriet kan ik me nog helder voor de geest halen. Gelukkig is mijn moeder nu alweer 18 jaar 'kankervrij'.

Mijn vroegere buurman is overleden aan de ziekte van Kahler (beenmergkanker). Die had geen schijn van kans, maar heeft toch nog 5 jaar geleefd en allerlei dingen kunnen doen die hij altijd had willen doen. Zijn zusje was eerder al overleden aan borstkanker en ook zijn andere zus heeft deze ziekte. Er waren zo ontzettend veel mensen op zijn begravenis. Die man was zeer geliefd, ook door mij.

Ik ben op zich niet zo bang om (borst)kanker te krijgen, ik ben er eerlijk gezegd nooit mee bezig. De overlevingskansen zijn ook zoveel groter dan vroeger. Ik ben wel ontzettend bang dat mijn dochter iets dergelijks krijgt.

Raar dat mensen gewoon 'weg' kunnen zijn. Je ziet ze nooit meer, ze zijn er gewoon niet meer. Ik kan dat niet bevatten en wil er ook niet te hard over nadenken.
Sterkte aan ieder die verdriet heeft.