Geplaatst Allereerst onwijs bedankt voor het lezen en eventueel antwoorden!
Mijn moeder is 4 jaar geleden overleden aan een hersentumor. Daardoor was er natuurlijk onwijs veel verdriet en gemis. Ik vond Jamy als uitlaatklep, mijn broer had andere dingen en mijn vader ging zich bezig houden met dingen tussen hemel en aarde. Dat vond hij altijd al interessant maar mijn moeder was zo nuchter als wat dus die hield hem altijd met beide benen op de grond. Hij heeft toen eerst een tijdje een paar cursussen gevolgd over dromen en andere dingen maar opgegeven moment kwam hij hier op uit.
Sinds 2 jaar volgt hij dus nu een 'cursus' lichtwerken. ( http://www.omnicum.nl ) (in het kort houdt dat in dat ze alles negatieve energieen van de wereld proberen te verwijderen)
In het begin was het nogal onschuldig, hij leerde dingen over hemel en aarde en wat daar tussen in mag zitten. Prima dacht ik
Klonk af en toe best interessant enzo. Maar hoe verder die met die cursus kwam hoe raardere dingen er zich voor deden. Ik wilde er zelf ook zo weinig mogelijk mee te maken hebben en luisterde af en toe wel maar hield me er verder zoveel mogelijk buiten, de dingen die hij zei gingen me toch iets te ver. Hij denkt namelijk dat hij mensen, dieren of dingen kan 'schonen', dan haalt die dus de zogenaamd slechte energieen weg waardoor iets of iemand weer beter moet worden. Nou ja goed als hij daar in geloofd prima maar ik hoef er verder niks mee te maken te hebbe. Dat ging een tijdje goed tot afgelopen Januari. Hij kwam met het verhaal dat ik zijn ziel had afgepakt en mee had genomen naar de onderwereld. Mijn ziel zou dus ook weg zijn. En omdat ik slechte energieen had en die overbracht op Jamy mocht ik een week niet heen. Nou ja eerst geprobeerd om te zorgen dat ik wel heen mocht maar goed uiteindelijk toegegeven. Ik dacht ach die ene week kan geen kwaad, als ik niet ga ben ik misschien wel weer positief
Ik heb toen met een smoes dat ik na een ruzie voor straf een week niet heen mocht iemand geregeld om Jamy een weekje te rijden. Na die week kreeg ik te horen dat ik een maand niet heen kon. Ik legde mijn wil aan Jamy op, en dwong haar en weet ik het allemaal. We hebben daar onwijze ruzie over gehad, maar ja uiteindelijk moest ik wel thuisblijven anders zou hij haar een maand wegbrengen dus dat wou ik helemaal niet want nu kon ik nog stiekem heen af en toe. Ik ben toen maar met dit verhaal naar buiten gekomen en gelukkig wou datzelfde meisje haar nog een maand langer doen een maand lang heb ik thuis gezeten en gebaald. Ik kon niet wachten tot het 1 maart was, de dag dat ik weer heen zou mogen.. dacht ik. Maar die vrijdag ervoor kreeg ik tehoren dat ik nog steeds slecht was zogenaamd. Dus ik zou nog even moeten wachten. Maar mijn vader ging een week met die cursus naar Frankrijk dus ik ging mooi heen. Toen mijn vader terug was zei die dus dat ik voor onbepaalde tijd weer nit heen zou mogen. Ik was zo boos, zo verdrietig en ben toen naar iemand van stal gegaan. 's Avonds heb ik met mijnv ader gepraat en hem ervan ovetuigd dat ik wel goed voor Jamy was en zou proberen om minder mijn zin door te drammen thuis en tegen haar. Na 2 uur praten ging hij ermee akkoor en ik mocht gewoon weer naar Jamy. Ik was zo blij zo opgelucht
De volgende dag was ik niet naar school aangezien het nogal laat was die vorige avond. Opeens kwam hij met het nieuws dat hij bij Maria (de leidster van die cursus, zij denkt overigens dat ze een reincarnatie is van Maria Magdalena, en dat ze elke dag een half uur contact heeft met god enzo) had gevraagd of het een goede beslissing was die die had genomen. Zij zei toen dat Jamy aan haar had doorgegeven dat ze niet met mij verder wou. Ze zou verkocht worden.
Er was niks meer aan te doen. We hebben toen nog van alles geprobeerd om te zorgen dat die pony toch hier zou blijven zodat ik gewoon op haar kon blijven rijden maar helaas het ging echt niet.
De dag dat ze weg ging waren we met 20 mensen op stal. Toen mijn vader aan kwam, het enige wat ik kon was huilen, ik was helemaal kapot steken in mijn zij, hyperventileren. Het maakte mijn pa niks uit. We hebben nog met zijn alle geprobeerd tegen hem te praten maar hij was ervan overtuigd dat dit de beste oplossing was. Hij heeft Jamy dus gewoon weggebracht. Iedereen stond echt te huilen, maar het deed hem niks, helemaal niks. Met een stalen hoofd reed die weg
Ik ben toen een week bij een vriendin geweest om tot rust te komen, voor zover dat gaat.
Maar eigenlijk wou mijn vader niet dat ik thuiskwam. Hij wilde mij het liefst weghebben, eerst voor een maand, toen voor 2 maanden uiteindelijk voor een jaar. Maar ik ben gewoon naar huis gegaan en heb het vertikt. Hij had nu toch niks meer om af te pakken, was het dierbaarste toch al kwijt..
Ik heb toen de jeugdzorg gebeld en alles uitgelegd. Ook ben ik naar mijn huisarts geweest. De jeugdzorg vond dit een crissis situatie en we hadden de volgende week al een afspraak. Tijdens die afspraken ging het telkens een beetje hetzelfde. Ruzie, huilen enz... opgegeven moment heb ik gezegd dat hij de week daarop moest zeggen of ik thuis moest blijven of niet. En als hij die beslissing niet kon nemen, zou ik het doen. Ik werd er gek van, het ene moment was ik positief en mocht ik blijven, dan moest ik weer weg. Daar kon ik gewoon niet meer tegen.
Hij heeft toen gezegd dat ik mocht blijven uiteindelijk. Wat opzich wel een opluchting was, had ik toch nog het gevoel dat die me niet helemaal kwijt wou. Ik bedoel als je vader tegen je zegt dat die niet meer vna je houdt zoals je bent en je echt probeert het huis uit te werken had ik niet het idee dat ik welkom was, ik voelde me echt alleen.
Daarna ging het steeds beter tot nu..
Mijn vader had me dus voorgesteld dat ik 2 maanden naar Brazilie ging (daar zit een oom van hem daar kon ik terecht) Hij dacht dat ik daar tot mezelf kon komen en blablabla, maar ik weigerde, ik heb daar niks te zoeken. Aangezien hij mij niet kon dwingen heb ik mijn poot stijfgehouden. Ik dacht dat die zich er bij neer had gelegd dat ik dat niet wilde.
Tot gister. Hij had 4 rode rozen gekocht in een vaas gezet en op een tafelblad gezet die op de grond lag. Ik en mijn broer moesten eromheen gaan staan met hem. We moesten het tafelblad optillen en zorgen dat die vaas erop bleef staan. Als er iemand weg zou lopen zou de vaas erafvallen. Stond dus symbolisch voor ons gezin, als er iemand wegloopt valt het uit elkaar. Opgegeven moment wilde ik hem neerleggen, ik vond dat we ook wel konden praten zonder dat zware ding in ons handen. Uiteindelijk nadat ik hem bijna liet vallen legde die hem toch neer. Maar hij stelde voor om met zijn 3en op vakantie te gaan naar Brazilie voor 2 weken. Aangezien ik dat nog steeds niet wil, ik proefwerkweek heb over 2 weken en ik wel over wil. Heb ik nee gezegd. Ik vind nog steeds dat ik daar niks te zoeken heb en ik heb geen zin om gezellig met hem te doen daar. Maar dna krijg ik weer te horen dat ik mijn wil opleg en mijn zin door drijf. Waarom zou ik mijn best doen voor iets terwijl hij het verpest heeft en het nog steeds verpest. Hij heeft dit aan zichzelf te danken, maar ik blijf maar geven maar ik krijg er voor mijn gevoel niks voor terug
Ik ga niet dingen opknappen die hij aanricht, zo zit het niet in elkaar.
Maar als ik dus niet mee ga moet ik alsnog het huis uit.. ik weet het niet meer hoor
Ik bedoel ik ben 16 en krijg dit voor kiezen dit kan ik gewoon niet hebben
Ik sta voor keuzes en ik weet niet wat ik ermee moet. Ik bedoel iedereen roept misschien ga gewoon mee dan kan je thuisblijven, maar voor mij is het meer als gewoon meegaan. Het is weer toegeven aan wat hij wil, zijn wereld beter maken. En over een tijd verzint die zeker weer wat en als ik er niet aan mee werk kan ik zeker weer vertrekken.Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, soms heb ik echt gevoel dat ik er beter niet meer kan zijn, aangezien ik toch alleen maar slechte dingen aanricht en wil ik onder een auto lopen.. Zodat ik van al mijn problemen af ben (hoop ik) maar dan denk ik weer van Nee ik ga er wat van maken, laten zien dat ik het kan. Maar elke keer gebeurt er weer wat waardoor het niet gaat. En ik ben zo bang dat ik een keer doordraai..
Ik voel me gewoon zo k*t. Elke dag weer die tranen en het verdriet. Elke dag denk ik eraan hoe het geweest zou zijn als mijn moeder er nog was, elke dag mis ik haar nog meer.
Ik trek het gewoon niet meer
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet 
Zulke gevaarlijk mensen als die Maria zouden ze zo de gevangenis moeten inpleuren! Ik heb dat vaker gehoord dat mensen die op dat moment ff niet zo sterk in hun schoenen staan gehersenspoeld worden door zulke achterlijke mensen. Maar ja ze kunnen je vader niet dwingen zich te laten helpen door een fatsoenlijke psycholoog ofzo 
