Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-05-04 20:20

Geplaatst: 09-05-04 20:20

Marreke heeft het heel duidelijk weergegeven,voor zover dat mogelijk is OK dan!

En Suzanne, je staat nu op een keerpunt in je leven.Denk goed na!

Het je verlicht voelen in Almere geeft je een gevoel van veiligheid maar ondertussen onderneem jij geen actie.Bij mij komt het over als een vlucht naar iets
Dus je moddert maar door...

[/quote]Voorlopig ben ik er nog niet uit wat ik wil met mijn leven...[/quote]

Zoek hulp in je eigen omgeving,loop er niet voor weg.

Een huisarts kan er wel lacherig over doe dat de leeftijd 30 voor een crisis zou kunnen zorgen,maar heb je duidelijk aangegeven dat je hulp nodig hebt??

Ik geef je alvast twee dingen en zet het op papier:Wat wil ik aanpakken?
Wat wil ik veranderen?
Wees precies en hou het simpel!

Succes.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-05-04 21:05

Geplaatst door de TopicStarter : 09-05-04 21:05

hij deed juist niet lacherig Gerrie, hij was juist erg begripvol.... Lachen

**Geplaatst**: 09-05-04 21:30

Geplaatst: 09-05-04 21:30

Ik heb het wellicht verkeerd gelezen Verward

Maar dan was jij het toch die als bij herkenning moest lachen.

Citaat:
Haha, Pellie, dat zei de huisarts dus ook!!!

Ik ga je niet meer tips aandragen.
De rest is aan je Zelf!

Sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-05-04 22:37

Geplaatst door de TopicStarter : 09-05-04 22:37

Dank je Gerrie. Ik doe echt mijn best wel, denk ik...

Ik moest zelf lachen om het feit dat Pellie hetzelfde zei als de HA.
Toen ik bij de HA was, was het gelukkig een serieus gesprek en hij probeerde me gerust te stellen dat ik heus niet gek was, maar de dingen aardig helder onder woorden kon brengen, er nuchter over kon vertellen en dat het heel vaak rond de 30 voorkomt dat mensen zich gaan afvragen waar ze tot nu toe gekomen zijn, gaan twijfelen of ze dat wel aan staat en veranderingen gaan aanbrengen, of denken dat te moeten gaan doen. Een gesprek met een buitenstaander die neutraal is kan dan goed helpen de dingen op een rij te krijgen.
En dat hoop ik te gaan doen. Voordat alles op een rij is kan ik op geen enkel vlak stappen ondernemen, vind ik.

**Geplaatst**: 09-05-04 22:59

Geplaatst: 09-05-04 22:59

Juist omdat je nu niet alles op een rij hebt is het handig om iemand te hebben die je weer op weg helpt Verward

Stapje voor stapje.

**Geplaatst**: 10-05-04 09:21

Geplaatst: 10-05-04 09:21

SweetTinka"]
Maar wat ik niet snap... sommige van jullie zijn rond de 33/34 en zeggen van: Ik voel me nog jong, leef nog als iemand van 22 en wil absoluut nog geen kinderen enzo... Maar moet je je dan niet eens beseffen dat je ouder worden toch niet kan tegenhouden? Het is al een risico om na je 30ste kinderen te krijgen, straks ben je 40 en dan heb je er spijt van...

Oke kan me er misschien beter niet mee bemoeien, ben zelf nog erg jong, maar ik weet wel dat je moet accepteren dat je ouder wordt. Ik zie ook wel ertegen op om straks ingeburgerd met rimpels en al ouder te worden... Maar voor alles is een tijd, een tijd om veel te stappen en feesten en een tijd om je te verzekeren voor je toekomst en een gezinnetje... of zit ik er nu helemaal naast...?
[/quote]
Je begrijpt het inderdaad niet. Dat is nu net het punt waar het om draait. Bij veel mensen komt op 29e een keerpunt. Ze worden 30 en hoewel dat maar een jaar verschilt, scheelt het onderhand een lifetime. 30 staat voor een nieuwe fase, een fase van gesetteld zijn en kinderen en zo. En velen zijn daar helemaal niet klaar voor, alleen in hun leeftijd zijn ze zover maar mentaal niet. Moeten ze dan toch maar doen wat hoort bij hun leeftijd? Ik denk niet dat ze daar gelukkig van worden. En bij suzanne is het andersom. Zij heeft het overgeslagen; zij heeft op 20 jarige leeftijd gedaan waar mensen die 30 worden niet eens klaar voor zijn. En krijgt nu de rekening gepresenteerd.

[quote="SweetTinka schreef:
Nee ok, dat bedoel ik ook niet... maar ik vind het zo raar dat sommige 30-ers zich nog indenken dat ze 18 zijn...

Het is geen kwestie van DENKEN, het is puur een kwestie van een GEVOEL.

Suzanne, zou je man bereid zijn om met je mee terug te gaan naar Almere? Je zult de pension dan moeten verkopen, maar je kunt toch een paar paarden houden en je raakt tenminste niet alles kwijt?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-05-04 16:11

Geplaatst door de TopicStarter : 10-05-04 16:11

Hij is tot alles bereid.
De vraag is (alweer....) wil IK dat?
Antwoord: nee....

**Geplaatst**: 10-05-04 16:17

Geplaatst: 10-05-04 16:17

Als ik jouw man was......ik krijg toch wel sterk het idee dat hij door jou aan het lijntje gehouden wordt (bewust of onbewust) vanwege het financiele plaatje. Was je niet allang weggeweest als je zelf voldoende financiele middelen had om iig een paar paarden te houden?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-05-04 17:16

Geplaatst door de TopicStarter : 10-05-04 17:16

Nou neem je het wel heel kort door de bocht.
Sterker nog, de meesten hebben hier kunnen volgen wat een rechtzaken wij hebben lopen op zakelijk gebied, t/m beslagleggingen op mijn huis en paarden aan toe.
Financieel is het allang niet meer zo als in de hoogtijdagen van de ICT en we hebben het al 3 jaar behoorlijk zwaar nu. Veel, veel zorgen.. Dus dan was ik allang weg gegaan. Het heeft niet alleen te maken met de relatie, het heeft met mijzelf te maken, IK ben veranderd en ik herken mezelf niet eens meer.....

**Geplaatst**: 10-05-04 17:37

Geplaatst: 10-05-04 17:37

suzanne schreef:
Sterker nog, de meesten hebben hier kunnen volgen wat een rechtzaken wij hebben lopen op zakelijk gebied, t/m beslagleggingen op mijn huis en paarden aan toe.
Financieel is het allang niet meer zo als in de hoogtijdagen van de ICT en we hebben het al 3 jaar behoorlijk zwaar nu. Veel, veel zorgen.......

Als je dit al veel zorgen noemt hoe denk je het dan ooit te gaan rooien als je in de bijstand terecht komt met 2 jonge kinderen? Is dat dan het einde van de wereld of zo?
Hieruit blijkt dat je gewoon nog heel erg jong bent en dan bedoel ik jong in een bepaald deel van je geestelijke ontwikkeling. Je mist een hoop levenservaring, relativeringsvermogen en zelfkennis. En als het allemaal lukt haal je dat snel in.

**Geplaatst**: 10-05-04 17:51

Geplaatst: 10-05-04 17:51

suzanne schreef:
Hij is tot alles bereid.
De vraag is (alweer....) wil IK dat?
Antwoord: nee....

Maar waarom ben je dan in hemelsnaam nog bij je man?

**Geplaatst**: 10-05-04 19:09

Geplaatst: 10-05-04 19:09

faye"]
[quote="suzanne schreef:
Hij is tot alles bereid.
De vraag is (alweer....) wil IK dat?
Antwoord: nee....

Maar waarom ben je dan in hemelsnaam nog bij je man?
[/quote]

Als je trouwt doe je toch elkaar een belofte... in voor EN tegenspoed, en dan ga je toch niet voor elke scheet bij elkaar weg?

Als je pas een tijdje verkering hebt moet je idd denken of je dan wel de rest van je leven bij hem wilt blijven...

**Geplaatst**: 10-05-04 19:45

Geplaatst: 10-05-04 19:45

Ik lees uit dit bericht van Suzanne dat ze niet wil dat haar man met haar in Almere gaat wonen. Waar blijft dat voor en tegenspoed dan? (geen verwijt naar jou Suzanne, refereer aan Sweet Tinka)

**Geplaatst**: 10-05-04 19:52

Geplaatst: 10-05-04 19:52

Ja maar waarom dan gelijk je koffers pakken en weggaan? Kun je dan er niet over praten en een tussenoplossing vinden... Ik woon in zuid-limburg en heb veel last van heimwee... Als ik ga samenwonen met mijn vriend wordt dat in Haarlem... Daar zie ik ook tegenop, maar we hebben er veel over gepraat en ik ga wel met hem mee.

Maarja... ik heb ook niks tegen Suzanne hoor, snap best dat het een moeilijk tijd is. Ik snap alleen niet waarom er gelijk geroepen wordt dat ze dan maar bij hem weg moet gaan...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-05-04 19:58

Geplaatst door de TopicStarter : 10-05-04 19:58

Geloof mij maar als ik zeg dat we aardig wat tegenspoed hebben gehad. Drie jaar aan 1 stuk zelfs. De vraag is meer: hoeveel tegenspoed kan een relatie verdragen?
We steunen elkaar nog steeds in die tegenspoed.

En wbt of je dat in je verkeringstijd beslist...
Je veranderd allebei naarmate je ouder wordt en andere fases van je leven in gaat. Bv als er kinderen komen, dan krijg je ineens een andere rol. Jij kunt in je verkeringstijd echt niet beoordelen of je relatie sterk genoeg is om kinderen aan te kunnen. Jij en je partner veranderen als persoon en dan kan het zijn dat het ongemerkt steeds minder klikt.
Dat is in mijn geval trouwens niet zo...
Maar het is onzin om te zeggen dat je dat dan beslist...er valt nl niks te beslissen....
Daarbij, ik zeg alleen dat ik niet tevreden ben met hoe het gaat en dat ik niet weet welke weg ik in zal slaan, het is dus helemaal geen uitgemaakte zaak. Wbt met mijn man in Almere wonen, dat wil ik niet, omdat we samen hier in dit dorp zijn begonnen en dit is iets wat we beiden leuk vinden. Hij wil liever niet terug, zou het doen voor mij, maar zou niet gelukkig zijn. Ik ben in beide situaties niet gelukkig, dus kan er maar beter eentje gelukkig zijn met de plek waar we wonen. Daarbij haal ik nog altijd veel plezier uit mijn bedrijf en mijn paarden.
Het is heus niet zo simpel.

En voor en tegenspoed...degenen die ons kennen weten dat wij dat zeker gehad en gedeeld hebben...en nog steeds...

**Geplaatst**: 10-05-04 20:05

Geplaatst: 10-05-04 20:05

Suzanne, nu klink je weer ineens heel anders. Zoals je het nu zegt ben ik het helemaal met je eens OK dan!

Misschien moet je bij elk stukje uit je leven je afvragen hoe je het zou vinden als het/hij/zij er niet meer zou zijn. misschien krijg je dan meer duidelijkheid voor jezelf!

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 10-05-04 20:06, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 10-05-04 20:06

Geplaatst: 10-05-04 20:06

Ik bedoel niet dat je in je verkeringtijd moet gaan kijken of je zo'n situaties aankan, want dan kun je dan idd nog lang niet weten, daar zul je gewoon achter moeten komen. Wou alleen zeggen dat als je dat gevoel al hebt als je net verkering hebt, dat je er dan beter een punt achter kan zetten... (trouwens beetje offtopic is dat).

Ik vind het trouwens wel goed dat je op korte tijd zoveel bereikt hebt in je leven (met de paarden). Waarom blijven jullie dan niet gewoon daar? Want uit je verhaal op te maken voelen jullie je daar beide thuis...

Het enige waar ik gewoon even over viel is dat er best snel geroepen werd waarom je nog bij je man bleef, aangezien je zelf zegt dat jullie veel meegemaakt hebben, en jullie houden van elkaar... Dus dan heb je toch gelijk een antwoord op die vraag?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-05-04 20:36

Geplaatst door de TopicStarter : 10-05-04 20:36

Dat is ook zo SweetTinka.
Ik ben gewoon erg in de war door van alles wat er de laatste jaren gebeurd is. Zolang ik dat niet op een rij heb kan ik niet beslissen wat er moet gebeuren, ik weet het dus ook niet.

**Geplaatst**: 10-05-04 20:56

Geplaatst: 10-05-04 20:56

suzanne schreef:
Herkennen jullie dit?

JA

**Geplaatst**: 10-05-04 21:11

Geplaatst: 10-05-04 21:11

suzanne schreef:
Geloof mij maar als ik zeg dat we aardig wat tegenspoed hebben gehad. Drie jaar aan 1 stuk zelfs. De vraag is meer: hoeveel tegenspoed kan een relatie verdragen?
We steunen elkaar nog steeds in die tegenspoed.

En voor en tegenspoed...degenen die ons kennen weten dat wij dat zeker gehad en gedeeld hebben...en nog steeds...

Yep, Bob en Suzanne hebben enorm veel ellende achter de rug. Dat wens je niemand toe!
Ik kan ook beamen dat Suzanne hierdoor ontzettend veranderd is, maar wel in positieve zin. Helaas komt daarbij kijken dat ze haar situatie daardoor anders is gaan bekijken en anders is gaan beleven.
Hmmm, of ik hier van "helaas" kan spreken.....daar komen we over een paar jaar pas achter......vrees ik.

**Geplaatst**: 11-05-04 09:28

Geplaatst: 11-05-04 09:28

SweetTinka schreef:
[
Als je trouwt doe je toch elkaar een belofte... in voor EN tegenspoed, en dan ga je toch niet voor elke scheet bij elkaar weg?
...
[/quote]

Ik hoop overigens dat jullie huwelijk in stand blijft. Nog een scheiding, dat zou zo zonde zijn. Er zijn immers al zoveel scheidingen...

Daarbij, als jullie deze crisis overwinnen, overwinnen jullie waarschijnlijk al de rest.

**Geplaatst**: 11-05-04 15:52

Geplaatst: 11-05-04 15:52

Desiree"]
[quote="SweetTinka schreef:
[
Als je trouwt doe je toch elkaar een belofte... in voor EN tegenspoed, en dan ga je toch niet voor elke scheet bij elkaar weg?
...
[/quote]

Ik hoop overigens dat jullie huwelijk in stand blijft. Nog een scheiding, dat zou zo zonde zijn. Er zijn immers al zoveel scheidingen...

Daarbij, als jullie deze crisis overwinnen, overwinnen jullie waarschijnlijk al de rest.

Ligt het trouwens aan mij of gaan mensen steeds vaker "zomaar" uit elkaar? Kijk, als je diep- en diepongelukkig bent, kan ik mij voorstellen dat je er op een gegeven moment mee kapt. Maar ikkrijg steeds vaker het idee dat mensen zomaar om eigenlijk niks gaan scheiden. In mijn eigen omgeving zie ik dat ook, mensen gaan uit elkaar "omdat ze elkaar niet zoveel meer te melden hebben". Nou, dan vraag ik mij dus af hoe het met die relatie zit..... maar goed, ik ben dan ook een erge volhouder. Haha!

**Geplaatst**: 11-05-04 16:36

Geplaatst: 11-05-04 16:36

Ja tegenwoordig is het ook een stuk makkelijker om uit elkaar te gaan... Neem een vriend van mij, hij had iemand leren kennen, is na 2 jaar met haar getrouwd, en zijn nu na 3 jaar gescheiden, hebben een dochtertje van 3. En waarom zijn ze gescheiden? Och hij was eigenlijk alleen met haar getrouwd omdat ze rookte en hij rookte ook... En ze zaten nu maar elke avond wat op de bank, hij vond dat er geen overspel van emotie meer was dus zijn ze maar gaan scheiden... Kijk om zo'n gevallen kan ik me gewoon echt kwaad maken, probeer er dan wat aan te doen!

Maar er zijn ook gevallen waar een scheiding wel de beste oplossing voor is... Maar ik heb bewondering voor de stellen die er echt wat van proberen te maken, eventueel nog met huwelijkstherapie enzo... En kijk, stel je komt er dan achter dat het gewoon écht niet meer gaat, sja dan kun je idd beter scheiden dan doodongelukkig blijven. Maar dit is wel een beetje offtopic, en Suzanne ik denk dat jullie er vast uitkomen, ik hoop het in ieder geval. En jullie komen er dan zeker sterker uit Lachen

**Geplaatst**: 12-05-04 10:35

Geplaatst: 12-05-04 10:35

HA op dit toppic heb ik zitten wachten denk ik!!!!!! OK dan!

Hier kan ik echt over meepraten.

Ik kanme er helemaal in vinden ik ben 28,5 en ik heb ook last van de "bijna 30 crisis" zoals ik het noem.

Ik kan erg goed het probleem begrijpen.

Op mijn 23e kreeg ik een relatie en woonden binnen een jaar samen.. We zijn heeel erg verschillend dus het was niet echt een makkelijke relatie. Maar goed het ging dus: samen een huis gekocht en een leven opgebouwd. Toen heb ik mijn paard gekocht twee auto's voor de deur allebei een goede baan...
EN DAN?????? Trouwen en kinderen krijgen wilde ik wel maar realiseerde me dus eigenlijk niet met hem.. Hij is goudeerlijk en een hele goede jongen maar zo passief en lui. Praten ging ook niet.. best veel ruzie daarover.. Ik deed ook alles alleen: het huishouden, de administratie, regelen van vakanties, belastingen noem het maar op .. na vier jaar kon hij nog niet koken!!! Maar ik wel 40 uur werken en een paard hebben dus ik was alleen maar aan het rennen en vliegen en was mezelf hemelaal kwijt.

En het uitmaken ... dan ook mijn paard (!) en het huis verkopen dat net helemaal was door opgeknapt.. Nou je bedenkt je wel 10 keer voor je dat doet. En al je vrienden zeggen van: dat zijn geen redenen om te blijven, en het is niet eerlijk naar je vriend als je twijfelt en toch blijft omdat je je huis en je paard niet kwijt wil...
Maar het is toch niet alleen de relatie die je beëindigd het is je hele manier van leven. Alles was je hebt opgebouwd staat op zijn kop.. en in dit toppic is er nog een kind.....

Ik was soms zo uitgeput dat ik het niet aandurfde omdat ik de energie niet had om alles te regelen.

Sja.. veel ellende meemaken samen kan je relatie heel sterk maken.. er zullen vast beter tijden komen .. maar waneer en of je daarop moet wachten kan je alleen zelf besluiten. Misschien dat je je relatie nog even de tijd moet geven voor het geval het echt een fase is...

Ik heb het na bijna een jaar tobben wel uit gemaakt.. Besloten de sprong te wagen en te knokken voor huis en paard. Ben weer les gaan geven om extra te verdienen. Nu woon ik nog in het huis en heb ook nog mijn paard. Was erg knokken en het gaat nog niet altijd zeker financiëel niet.. maar ik houd het redelijk vol..en weet je wat nou het stomste van alles is..

Ik mis mijn Ex zo erg dat ik er soms buikpijn van heb. We zijn nog goede vrienden en zien elkaar nog regelmatig. Ik weet dat die relatie waarschijnlijk nooit meer werkt maar ik houd wel nog van hem. Ik wordt bijna 30 wil ook graag verder met de toekomst ... WAT NU???? Verward

Dit is een beetje mijn kruispunt..

iig.. Scheiden leverde mij echt een korte tijd van opuchting en vrijheid op .. Voeld me (na eerst verdrietig) echt Super vrijgevochten en ik werd weer steeds meer mezelf. (zefs een andere leuke jongen ontmoet maar dat was van korte duur). Het is dus niet zaligmakend nu na een half jaar is de lol er eigenlijk ook wel vanaf en weet ik ook niet zo goed hoe nu verder. Helemaal opnieuw een andere relatie opbouwen pfffff ik moet er niet aan denken... maar teruggaan met de kans dat ik mezelf over een jaar weer kwijt ben ook niet dus. En alleen vind ik tijdelijk wel lekker maar was niet van plan om dat tot mijn 80 te blijven..

Zo dit was mijn lange bijdrage.. hoop dat dit verhaal helpt bij je overwegingen en tegelijk heb ik ook even mijn hart gelucht!!

**Geplaatst**: 13-05-04 09:16

Geplaatst: 13-05-04 09:16

Mooi verhaal Riant. Ik denk dat ook deze kant van zo een besluit, idd een gevolg is in heel veel gevallen. Ik denk dat veel mensen hier wel wat in herkennen. Iig leuk om te horen dat je met je ex vrienden bent. Dat scheelt. Veel mensen willen dit namelijk niet meer, als ze verlaten worden door hun partner, ook al heeft diegene die ander nooit proberen te kwetsen.