Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-03-25 17:28

Nergens kunnen wennen?

Geplaatst door de TopicStarter : 24-03-25 17:28

Ik ben benieuwd of meer mensen dit herkennen. Toen ik in 2017 trouwde met mijn man zouden we op de boerderij gaan wonen waar hij en zijn ouders op werken maar door vervelende omstandigheden niet doorgegaan waar ik toen heel verdrietig om was. Gelukkig konden we toen wel een huis vinden waar we tijdelijk in mochten en na een jaar konden we ergens een huis kopen. Dit huis lag 8 km bij de dorpskernen vandaan dus eigenlijk bijna gelijk voelde ik me al heel snel heel eenzaam en gestresst door het vele heen en weer rijden om bij mensen of school voor de kinderen te kunnen komen. Na 3 of 4 jaar daar gewoond te hebben ben ik eigenlijk nooit gewend geraakt. Toen kwam precies het vrijstaande huis te koop waarvan ik altijd al gezegd heb dat ik dat huis zo mooi vond. We hebben het kunnen kopen en zitten er nu anderhalf jaar. 3 km van het dorp af waar ik opgegroeid ben en 3 km de andere kant op een iets groter dorp met de voorzieningen. Werkelijk aan alle kanten heb ik hier mooi uitzicht en nu met die watervogels die broeden en hazen die door de tuin lopen is het echt super mooi. Nu 1.5 jaar later merk ik dat ik me nog steeds niet thuis voel. Ik voel me zo verwend en raar dat dit zo is. Ik vraag me echt af of ik als persoon niet geschikt ben om vrijstaand te wonen of dat ik me gewoon niet meer aan een plekje durf te hechten na wat ik heb meegemaakt op de boerderij. Zijn er mensen die dit herkennen? Hoe kom je er achter waar je nou gelukkig van wordt?

**Geplaatst**: 24-03-25 17:32

Re: Nergens kunnen wennen?

Geplaatst: 24-03-25 17:32

Geluk zit niet in huizen maar in jezelf denk ik

. Ben je verder een gelukkig mens?

**Geplaatst**: 24-03-25 17:41

Geplaatst: 24-03-25 17:41

Hoe woonde je vroeger?
Als kind.

Ik woonde als kind op een boerderij en later vrijstaand buiten de kom.

Weer later twee onder 1 kap in het centrum.
Eerst in een dorp waar ik geen binding mee had.
Later in het dorp waar ik ook naar de lagere school ben gegaan.

Maar met die huizen had ik niks.
Ook niet met die laatste die nieuwbouw was en we zelf de keuken en badkamer en alles zelf uitgezocht hebben.

Daarna verhuisd naar hier.
Weer tussen de akkers.
Andere provincie. Geen binding met de omgeving.
Maar toch ben ik thuis.
En mis het dorp waar ik ben opgegroeid niets.

Misschien is het voor jou buiten de bebouwde kom te rustig?
Vandaar mijn vraag. In wat voor huis ben je opgegroeid?
Vrijstaand zal het probleem niet zijn maar kern of buitenaf

**Geplaatst**: 24-03-25 18:14

Geplaatst: 24-03-25 18:14

ruitje schreef:
Geluk zit niet in huizen maar in jezelf denk ik . Ben je verder een gelukkig mens?

Idd

als je goed in je lijf zit, zit je overal goed en ben je overal fijn en veilig.

Hoe woon je in je lichaam? Veilig opgegroeid en veilig gehecht?

**Geplaatst**: 24-03-25 18:36

Geplaatst: 24-03-25 18:36

Ik ben als kind veel verhuisd (zowat iedere 3-4 jaar). Dan heb ik een hele tijd gezegd dat ik niet meer wilde verhuizen, ik was het zo zat om altijd opnieuw ergens te beginnen van 0 af aan... Dan wilde ik op zeker moment wel verhuizen, maar was het niet realistisch. Aantal jaar geleden toch verhuisd. En ik voel me echt een stuk beter waar ik nu woon. Ik dacht dat ik moeite ging hebben met hier te aarden, maar dat was eigenlijk helemaal niet zo.

Heb je het huis kunnen inrichten op jouw manier, met dingen die jij mooi en gezellig vindt? Dat kan echt veel doen en kan het erg gezellig maken en zorgen voor een vertrouwd gevoel. Ken je inmiddels ook wat mensen uit je buurt, buren bijvoorbeeld?
In welke mate voldoet het huis aan jouw "wensen"?
In mijn geval heb ik een heel deel "wensen" kunnen afvinken in mijn huisje, al zijn er veel mensen die hetgeen ik als voordeel zie als nadeel zouden zien. Natuurlijk is de kans zeer reëel dat je toegevingen moet doen, niet aan al je wensen voldaan kan worden, maar dat moet ook niet.

Je schrijft dat je op 3km zit van waar je opgegroeid bent en 3km van een groter dorp met andere voorzieningen. In hoeverre is dat voor jou problematisch? 3 km lijkt mij niet zo ver en wel te overbruggen (zeker als je met de auto of de fiets kan rijden).

**Geplaatst**: 24-03-25 18:40

Re: Nergens kunnen wennen?

Geplaatst: 24-03-25 18:40

Voelde je je als kind wel gelukkig? In het dorp zelf? Waar voel je je gelukkig als je rondrijdt? Of misschien juist ergens in een bos of aan zee?

**Geplaatst**: 24-03-25 19:14

Geplaatst: 24-03-25 19:14

Ik heb het andersom een beetje. Ik kan mezelf vrij gemakkelijk ergens anders neerplanten. Zolang ik een eigen plekje heb met eigen spulletjes maakt het niet heel veel uit waar ik zit. En ben ook echt zo vaak verhuisd omdat het door omstandigheden moest. Nadeel daarvan is dat je nooit echt iets kunt opbouwen.

Enige waar ik achter ben gekomen is dat ik toen ik eenmaal een huis had met rondom huizen. Voor achter links en rechts dat ik daar wel aan moest wennen. Muren daken en schutting ipv ergens een hoekje of doorkijkje zonder een huis. Nu weer aardig vrij rondom. En ook dat is thuis, zelfs de camper is thuis

ik neem mijn thuis met me mee

**Geplaatst**: 24-03-25 19:29

Geplaatst: 24-03-25 19:29

Ik heb ook altijd de drang om weer te gaan. Als iemand zegt, dit is jou wijk of stad of dorp dan haast ik me te zeggen: nee hoor, ik woon er gewoon toevallig nu even.
En ongemerkt duurt dat even toch jaren lang. Maar deels verzaken iets aan het huis of tuin te doen want ‘moet toch allemaal weer wit en leeg als ik wegga..’.

Ik herken het dus wel. Ik denk zelf dat dicht bij de situatie waarin je opgroeide leven wel het fijnst is voor veel mensen. In een dorp is echt iets anders dan op fietsafstand van een dorp.
Sowieso qua reuring en spontaniteit.

Soms zou je willen dat je je innerlijke wichelroede kon activeren en volgen. Om uiteindelijk daar waar die je laat belanden, je netwerk en leven op te bouwen zolang je daar de ruimte nog voor hebt (qua sociale verplichtingen, werk en geld).
Het is in elk geval wel goed voor je om er eens echt bij stil te staan denk ik. En je gevoel serieus te nemen.

**Geplaatst**: 24-03-25 21:38

Geplaatst: 24-03-25 21:38

ruitje schreef:
Geluk zit niet in huizen maar in jezelf denk ik . Ben je verder een gelukkig mens?

Normaal ben ik het helemaal met je eens. Maar op dit moment zit ik zelf echt niet lekker in mn vel. Maar mn huis is mn safeplace. Er is hier vanalles wat niet ok is (verbouwing is niet klaar) maar t idee dat ik hier niet meer kan wonen zou me nog ongelukkiger maken.

@ts; kun je het huis meer eigen maken? Er echt je thuis van maken. Door andere spulletjes of een ander kleurtje bijv?

Laatst bijgewerkt door _merel_ op 24-03-25 21:39, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-03-25 21:38

Geplaatst door de TopicStarter : 24-03-25 21:38

Marigold schreef:
Ik heb ook altijd de drang om weer te gaan. Als iemand zegt, dit is jou wijk of stad of dorp dan haast ik me te zeggen: nee hoor, ik woon er gewoon toevallig nu even.
En ongemerkt duurt dat even toch jaren lang. Maar deels verzaken iets aan het huis of tuin te doen want ‘moet toch allemaal weer wit en leeg als ik wegga..’.

Ik herken het dus wel. Ik denk zelf dat dicht bij de situatie waarin je opgroeide leven wel het fijnst is voor veel mensen. In een dorp is echt iets anders dan op fietsafstand van een dorp.
Sowieso qua reuring en spontaniteit.

Soms zou je willen dat je je innerlijke wichelroede kon activeren en volgen. Om uiteindelijk daar waar die je laat belanden, je netwerk en leven op te bouwen zolang je daar de ruimte nog voor hebt (qua sociale verplichtingen, werk en geld).
Het is in elk geval wel goed voor je om er eens echt bij stil te staan denk ik. En je gevoel serieus te nemen.

Zoals jij het hier schrijft zo voel ik het echt precies ja.

Ik ken de buren hier wel maar ik ben inderdaad in een vrijstaand huis precies midden in de dorpskern opgegroeid waardoor ik gewend ben dat je op straat mensen tegenkomt en mijn kind moet ook weleens huilen dat hij niet zomaar naar buiten kan stappen en met zijn vriendjes spelen. Het is maar 3 kilometer inderdaad alleen ik voel me zo vreselijk eenzaam en die speelafspraken moet ik allemaal regelen in plaats van dat ze spontaan naar buiten kunnen stappen. Al moet ik wel zeggen dat dit dingen zijn die op termijn vanzelf op zullen lossen naarmate ze ouder worden en zelf kunnen gaan fietsen. Hond uitlaten doe ik hier bijvoorbeeld ook nooit want het is linksaf of rechtsaf de weg uit maar dan kom je inderdaad nooit iemand tegen.

Maarja, als ik in een rijtjeshuis zou gaan zitten tref ik misschien wel een gezin met 10 kinderen als buren of iemand die elke dag wil barbecuen in de zomer of noem maar op wat er allemaal kan gebeuren. Het is nergens helemaal perfect en toch krijg ik die rust niet in mijn hoofd. Misschien ook wel juist omdat ik nu zo vaak bij mijn ouders blijf hangen dat ik daarom mijn ouderlijk huis niet echt heb los gelaten en me daardoor niet goed aan mijn eigen thuis hecht.

Komt inderdaad ook bij dat ik niet lekker in mijn vel zit met een ernstig zieke moeder en 2 sterfgevallen afgelopen jaar. Misschien dat ik daardoor ook wel ben gaan denken dat een huis eigenlijk helemaal niet belangrijk is en er daardoor ook minder van geniet.

**Geplaatst**: 24-03-25 21:43

Re: Nergens kunnen wennen?

Geplaatst: 24-03-25 21:43

Wellicht heb je de ruimten niet goed ingericht.
Je vindt de omgeving mooi. Je geniet er van.

Maar binnen voel je je niet thuis.
Kijk eens of je feng shui wat voor je kan doen.

Ik ben niet zweverig. Maar ik kan niet thuiswerken als ik me niet lekker voel op een plekje. En dat heeft niet met mooi spul te maken maar meer de positie van de dingen.

**Geplaatst**: 24-03-25 21:59

Re: Nergens kunnen wennen?

Geplaatst: 24-03-25 21:59

Toch is het wel belangrijk dat je luistert naar dat gevoel. Ik heb het ook ooit ervaren en alles schreeuwde in mijn hoofd dat ik daar niet hoorde, dat ik daar niet gelukkig zou worden. En ik ben weggegaan toen. Eerst weer terug naar huis en vanuit daar naar een huisje in de buurt. Hier in de omstreken voel ik me fijn en thuis.

**Geplaatst**: 24-03-25 22:25

Geplaatst: 24-03-25 22:25

1 1/2 jaar is ook relatief kort. Ik woon nu een ruime 2 jaar in mn huidig huisje, en pas nu begint het echt thuis te worden.

**Geplaatst**: 24-03-25 22:28

Geplaatst: 24-03-25 22:28

Ik heb in de afgelopen 29 jaar op 7 plekken gewoond.

Ik heb mij maar op 2 plekken echt thuis gevoeld. En dit waren de plekken waar ik mij veilig voelde. Waar ik mijzelf kon zijn. Veel van de andere huizen waren misschien op papier mooier en beter. Maar ik voelde mij er niet veilig. Dat lag niet bij mij zelf, maar bij andere mensen.

Gelukkig woon ik nu op 1 van die plekken. Voelde mij er meteen thuis en was heel erg opgelucht.

Dus nee, het ligt niet altijd alleen aan jezelf.

**Geplaatst**: 24-03-25 22:39

Geplaatst: 24-03-25 22:39

Buitenaf wonen moet je wel liggen, niet iedereen vindt het prettig zoveel ruimte en rust om zich heen te hebben, en geen buren dichtbij. Wij vinden het zalig, maar kennissen vinden het mooi, maar 3 x niks voor henzelf. Dat zijn echt stadsmensen, vinden uit eten gaan belangrijk, terrasjes bezoeken mensen kijken.... Daar hebben wij dan weer niet zoveel mee. Eens per jaar is zat.

Het helpt wel om van een huis een thuis te maken, dus met spullen en dingen die je zelf mooi vindt. Nou scheelt het ook dat we ons nooit vervelen; er is altijd wel wat te doen, te hobbyen, knutselen rond en in huis, in de tuin te werken, fruit en groente te kweken en verwerken. Met de dieren bezig te zijn. We hebben nooit het gevoel dat we iets missen.

**Geplaatst**: 25-03-25 08:14

Geplaatst: 25-03-25 08:14

Juut schreef:
1 1/2 jaar is ook relatief kort. Ik woon nu een ruime 2 jaar in mn huidig huisje, en pas nu begint het echt thuis te worden.

Hiermee ben ik het oneens.

Mijn partner en ik voelden ons al thuis in ons huis toen we al wel hadden getekend, maar de vorige bewoners er nog woonden. Het was een hele rare gewaarwording om terug naar ons toenmalige huis te fietsen na een avondje op bezoek.

Na de verhuizing moesten we wennen aan het idee dat het van ons was, maar thuis was het vanaf dag 1, in tegenstelling tot waar we hiervoor 10 jaar woonden.
Dit huis lijkt voor ons beide op onze opgroeisituatie, en het ligt in een hele fijne wijk.
Ik denk dan ook dat het bij TS de ligging kan zijn, die anders is dan haar basis, zoals andere mensen ook al noemden.

**Geplaatst**: 25-03-25 08:37

Geplaatst: 25-03-25 08:37

Het huis waar ik nu woon was helemaal niet mijn droomhuis :')

ik wilde het eigenlijk niet toen we gingen kijken, maar mijn man wees mij op dat mogelijkheden. Achteraf heel blij dat we het huis gekocht hebben, alles naar onze smaak kunnen verbouwen. Nu zijn we voor een ander huis aan het kijken maar hebben we minder verbouwingbudget, het zal dan wellicht ook even duren voor ik me echt thuis voel.

Voelde je je wel thuis, zag je jezelf er wel echt zitten toen je bij het huis ging kijken? Dat probeer ik voor mezelf nu aan te houden, dat het goed voelt.

**Geplaatst**: 25-03-25 08:49

Re: Nergens kunnen wennen?

Geplaatst: 25-03-25 08:49

Je kan honderd mensen om je heen hebben en nog eenzaam zijn. Eenzaamheid heeft vaak te maken met een gebrek aan betekenisvolle relaties, aan verbinding met anderen. Heb je buiten je gezin vrienden en kennissen? Onderneem je dingen buiten de deur? Heb je bijvoorbeeld hobby's waarvoor je je moet verplaatsen?

**Geplaatst**: 25-03-25 09:07

Geplaatst: 25-03-25 09:07

Konstantine schreef:
Juut schreef:
1 1/2 jaar is ook relatief kort. Ik woon nu een ruime 2 jaar in mn huidig huisje, en pas nu begint het echt thuis te worden.

Hiermee ben ik het oneens.

Mijn partner en ik voelden ons al thuis in ons huis toen we al wel hadden getekend, maar de vorige bewoners er nog woonden. Het was een hele rare gewaarwording om terug naar ons toenmalige huis te fietsen na een avondje op bezoek.

Na de verhuizing moesten we wennen aan het idee dat het van ons was, maar thuis was het vanaf dag 1, in tegenstelling tot waar we hiervoor 10 jaar woonden.
Dit huis lijkt voor ons beide op onze opgroeisituatie, en het ligt in een hele fijne wijk.
Ik denk dan ook dat het bij TS de ligging kan zijn, die anders is dan haar basis, zoals andere mensen ook al noemden.

Ook oneens, vanaf dag 1 dat ik bij mijn vriend thuis kwam voelde ik me er al thuis en zag mezelf er zo wonen

**Geplaatst**: 26-03-25 00:07

Geplaatst: 26-03-25 00:07

Bij nader inzien TS, je hebt het over jonge kinderen. Dat is ook wel de fase in je leven waarin je best veel aan huis gebonden bent.
Dan kan je ‘s avonds na zeven uur ook geen kant meer op, althans, als je een partner hebt die s avonds ook thuis is, dan wel maar anders niet want kinderen op bed.
Het is ook de fase waarin je sowieso veel teruggeworpen wordt of kan worden op je eigen kleine wereldje.
En de kans bestaat dat je nu op het punt bent aangekomen dat het je opbreekt.
En soms (wel met meer dingen in het leven) is dat in die laatste fase, de laatste loodjes.
Dus dat er binnenkort meer ruimte komt, dan wel door kinderen zelfstandiger, danwel doordat je zelf een grens trekt en in actie komt.

Eenmaal alle kinderen op school zal er misschien alsnog wel een ritme ontstaan waar je je goed bij voelt en welke mogelijk je horizon zal verbreden.
Het lastige is denk ik ook wel dat dit huis zo gaandeweg ook weer onderdeel van jullie geschiedenis wordt..
Maar wie weet is het ook de moeite waard om eens te kijken naar de mogelijkheden in het dorp.

Een hobby buiten de deur is altijd een goed idee. Kan van alles zijn, van badminton tot in een bandje spelen. Het geeft een breek in de week en daarmee wat nieuwe structuur.

**Geplaatst**: 26-03-25 02:24

Re: Nergens kunnen wennen?

Geplaatst: 26-03-25 02:24

Het is niet gek hoor. Er zijn zoveel mensen die niet vrijstaand of buiten een kern willen wonen. Je bent niet verwend als je hier niet happy mee bent. Want waarom zou je dat moeten? Net zo veel mensen zouden niet in een Tiny willen wonen terwijl er ook zijn waarvan dat hun grootste droom is. Of zonder huis met camper altijd vrij en remote zijn. Maar net wat bij je past.

**Geplaatst**: 26-03-25 11:36

Geplaatst: 26-03-25 11:36

Hannanas schreef:
Het is niet gek hoor. Er zijn zoveel mensen die niet vrijstaand of buiten een kern willen wonen. Je bent niet verwend als je hier niet happy mee bent. Want waarom zou je dat moeten? Net zo veel mensen zouden niet in een Tiny willen wonen terwijl er ook zijn waarvan dat hun grootste droom is. Of zonder huis met camper altijd vrij en remote zijn. Maar net wat bij je past.

Dat vind ik dus ook

Citaat:
Geluk zit niet in huizen maar in jezelf denk ik . Ben je verder een gelukkig mens?

Ik ga hier dus ook echt niet in mee.

Kijk natuurlijk kan het zijn dat er geen andere keuze is en dat je moet wonen waar je hart niet ligt en dan moet je er het beste maar van maken.
Maar ken echt een heleboel mensen die hier niet willen wonen. Te ver van alles af.
Meestal zijn dat inderdaad de mensen met kinderen die dat zeggen, die dan continue aan het slepen zijn naar sport en hobby's. Want je laat ze hier niet zomaar alleen fietsen.

Maar ook omdat het er stil is, niks te zien en te beleven.

Terwijl ik denk, zou willen dat onze buurman nog wat verder weg zat

**Geplaatst**: 26-03-25 11:53

Geplaatst: 26-03-25 11:53

Pikeur schreef:
Ik ken de buren hier wel maar ik ben inderdaad in een vrijstaand huis precies midden in de dorpskern opgegroeid waardoor ik gewend ben dat je op straat mensen tegenkomt en mijn kind moet ook weleens huilen dat hij niet zomaar naar buiten kan stappen en met zijn vriendjes spelen. Het is maar 3 kilometer inderdaad alleen ik voel me zo vreselijk eenzaam en die speelafspraken moet ik allemaal regelen in plaats van dat ze spontaan naar buiten kunnen stappen.

Je kind moet daarom huilen? Serieus? Wat sneu voor je kind, dat meen ik. Ik vind het echt heel zielig.

Weet je, het is helemaal niet standaard dat kinderen overal op straat zomaar met vriendjes kunnen spelen, als dat het beeld is dat jouw kind heeft, hoe komt hij daar dan aan?
Want als ik dit zo lees, is dit vooral jouw eenzaamheid en jouw behoefte, die je vervolgens weer meegeeft aan je kind -O-

**Geplaatst**: 26-03-25 12:07

Geplaatst: 26-03-25 12:07

Pikeur schreef:
Marigold schreef:
Ik heb ook altijd de drang om weer te gaan. Als iemand zegt, dit is jou wijk of stad of dorp dan haast ik me te zeggen: nee hoor, ik woon er gewoon toevallig nu even.
En ongemerkt duurt dat even toch jaren lang. Maar deels verzaken iets aan het huis of tuin te doen want ‘moet toch allemaal weer wit en leeg als ik wegga..’.

Ik herken het dus wel. Ik denk zelf dat dicht bij de situatie waarin je opgroeide leven wel het fijnst is voor veel mensen. In een dorp is echt iets anders dan op fietsafstand van een dorp.
Sowieso qua reuring en spontaniteit.

Soms zou je willen dat je je innerlijke wichelroede kon activeren en volgen. Om uiteindelijk daar waar die je laat belanden, je netwerk en leven op te bouwen zolang je daar de ruimte nog voor hebt (qua sociale verplichtingen, werk en geld).
Het is in elk geval wel goed voor je om er eens echt bij stil te staan denk ik. En je gevoel serieus te nemen.

Zoals jij het hier schrijft zo voel ik het echt precies ja.

Ik ken de buren hier wel maar ik ben inderdaad in een vrijstaand huis precies midden in de dorpskern opgegroeid waardoor ik gewend ben dat je op straat mensen tegenkomt en mijn kind moet ook weleens huilen dat hij niet zomaar naar buiten kan stappen en met zijn vriendjes spelen. Het is maar 3 kilometer inderdaad alleen ik voel me zo vreselijk eenzaam en die speelafspraken moet ik allemaal regelen in plaats van dat ze spontaan naar buiten kunnen stappen. Al moet ik wel zeggen dat dit dingen zijn die op termijn vanzelf op zullen lossen naarmate ze ouder worden en zelf kunnen gaan fietsen. Hond uitlaten doe ik hier bijvoorbeeld ook nooit want het is linksaf of rechtsaf de weg uit maar dan kom je inderdaad nooit iemand tegen.

Maarja, als ik in een rijtjeshuis zou gaan zitten tref ik misschien wel een gezin met 10 kinderen als buren of iemand die elke dag wil barbecuen in de zomer of noem maar op wat er allemaal kan gebeuren. Het is nergens helemaal perfect en toch krijg ik die rust niet in mijn hoofd. Misschien ook wel juist omdat ik nu zo vaak bij mijn ouders blijf hangen dat ik daarom mijn ouderlijk huis niet echt heb los gelaten en me daardoor niet goed aan mijn eigen thuis hecht.

Komt inderdaad ook bij dat ik niet lekker in mijn vel zit met een ernstig zieke moeder en 2 sterfgevallen afgelopen jaar. Misschien dat ik daardoor ook wel ben gaan denken dat een huis eigenlijk helemaal niet belangrijk is en er daardoor ook minder van geniet.

Hoe oud is je kind?
Ik denk vrij jong omdat hij nog niet zelf naar school gaat, maar op die leeftijd weten kinderen toch niet beter dan dat ze wonen waar ze wonen en hoe normaal het is dat ze op straat wel of niet kunnen spelen

Vanaf 8 jaar ongeveer, soms jonger als ze bv oudere broers of zussen hebben, fietsen de kinderen die op boerderijen wonen hier in de buurt zelf naar het dorp naar school of om te spelen.
In mijn ervaring hebben kinderen die jonger zijn dan dat niet het besef dat ze verdrietig zijn omdat ze buitenaf wonen.

**Geplaatst**: 26-03-25 12:15

Re: Nergens kunnen wennen?

Geplaatst: 26-03-25 12:15

ik ben vooral benieuwd waarom jullie dan niet verhuizen, als je daar ongelukkig bent. Wat houdt je tegen om midden in het dorp te gaan wonen?