Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-12-24 17:49

Liefdesverdriet, hoe kom je tot acceptatie?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-12-24 17:49

Ik moet het van me af schrijven, want ik loop echt met mijn ziel onder m’n arm. Wie weet heeft iemand er nog iets aan of heeft iemand een mooi inzicht om te delen.

Ik ben een vrouw van midden twintig en ben nu een maand of 8 uit een lange relatie. Deze relatie begon toen ik net 17 was en heeft bijna 9 jaar geduurd. Ik ken hem van de middelbare school en hij was mijn eerste en enige relatie. Ook de eerste met wie ik had gezoend, de eerste in alles eigenlijk. Ik zal een zo kort mogelijke schets geven van onze relatie en de break-up:

In het begin waren we intens verliefde tieners en die verliefdheid heeft ook lang geduurd. We werden op een bepaalde manier snel ook afhankelijk van elkaar, hij was veel ziek en moest stoppen met de middelbare school en ik steunde hem daarin en ik had problemen in mijn gezin en niet altijd de fijnste thuissituatie en hij kon mij daar veel steun in bieden. Uiteindelijk ging ik studeren en verhuisde naar een andere stad, maar we zagen elkaar elk weekend: hij kwam naar mij of ik naar hem. We waren ondernemend en deden veel leuke dingen samen. Later ging hij studeren in dezelfde stad en verhuisde hier ook heen. Richting het einde van onze relatie waren we beide afgestudeerd en net begonnen en zoekende naar een baan.

Al na 1 of 2 jaar in het begin van onze relatie weet ik nog dat er ergens iets aan me ging knagen. We waren zo gek op elkaar en pasten zo goed bij elkaar, dat het echt al snel serieus werd en ik ook wel het idee had dat dit een relatie kon zijn voor een hele lange tijd, misschien wel voor het leven. En ergens zat het me dwars dat het voelde alsof ik een fase had overgeslagen. Andere tieners gingen naar huisfeestjes en flirten en zoenden daar dan met wie ze wilden en er waren kortstondige flings. Mensen ontdekten wie ze waren en wat ze leuk vonden, ook aan de hand van deze interacties met anderen en waren gewoon "jong en onbezonnen". Tegelijk was ik ook heel trots op wat wij hadden en dat dat bijzonder was. Later toen ik ging studeren spendeerden we elk weekend met elkaar, wat ik altijd deed met liefde en ik keek er naar uit hem te zien aan het einde van de week en zag er elk weekend tegenop weer afscheid te nemen, maar ik had tegelijk ook het idee dat ik daardoor dingen miste: ik had minder tijd voor het maken van nieuwe vrienden, ging nooit uit, nieuwe hobby’s ontdekken etc etc. Ik zat niet in een vriendengroepje, ging niet met vrienden op vakanties of festivals, wat ik veel van mijn medestudenten wel zag doen, maar op de een of andere manier lukte dat mij niet. Ik heb wel veel vrienden gemaakt en nog steeds veel vrienden, maar ben nooit iemands "beste vriend". Een deel van mij dacht dat dat toch ook kwam door het hebben van een relatie, waardoor je zo aan één persoon gebonden bent. Je hebt al een beste vriend en je hebt al iemand om mee op vakantie te gaan, waardoor andere (veelal single) vrienden eerder toetrekken naar vrienden die dat misschien niet hebben.

Dit idee is over de jaren heen aan me blijven knagen en het was er soms hele maanden of jaren niet, maar stak dan weer de kop op. Ik begon me steeds vaker af te vragen wie ik eigenlijk was zonder hem. We waren zo vergroeid met elkaar, samen volwassen geworden, dat het moeilijk te zeggen was. Ik vroeg me af: kan ik dit leven eigenlijk wel alleen? Hoe is het om niet altijd op iemand terug te kunnen vallen? We woonden nog niet samen, want ik heb het ook echt belangrijk gevonden hierin wel een “normale” studententijd te hebben en hij was het daarmee eens. Over de jaren zijn er periodes geweest waarin het slechter ging met mij en dan weer met hem. In 2022 ben ik voor bijna een jaar in therapie geweest en is er wel iets veranderd in mij. Ik werd minder somber, mijn zelfbeeld veranderde, ik kreeg meer liefde en vertrouwen in mezelf en probeerde als chronische overdenker ook meer naar mijn gevoel te luisteren. Tegelijk ben ik meer gaan feesten en ik kan me voorstellen dat dit voor sommige mensen misschien raar klinkt, maar ik vond daar een uitlaatklep in. Ik ben altijd zo netjes en braaf geweest, een control freak die het leven op de rit probeerde te houden, maar in het uitgaan (toen ik eenmaal mijn scene een beetje had gevonden) vond ik vrijheid, ook om gewoon te bestaan in het nu. Een nacht te dansen en niks te hoeven, pas morgen weer over dingen nadenken. Rommelig te zijn. Het is iets wat we wel konden delen, hij ging af en toe mee, maar had niet zo de drang ernaar als ik.

Tegelijk kom je bij het uitgaan veel mensen tegen en ik kreeg weer steeds meer dat idee dat ik een soort ontwikkeling had overgeslagen: het alleen volwassen worden, maar ook gewoon het zijn van een onverantwoordelijke tiener. Ik was die deels aan het inhalen, maar ik kreeg een grotere drang naar vrijheid, loskomen van elkaar. En hoe meer ik dat wilde, hoe meer hij zich leek vast te klampen aan mij. Begrijp me goed: ik hield zielsveel van hem en wilde hem absoluut niet kwijt. Ik heb nooit gewild dat deze relatie uitging en heb altijd het idee gehad dat we samen oud zouden worden en dat ook gelukkig zouden kunnen doen. Maar op een gegeven moment leken we vast te lopen. Mijn hang naar meer vrijheid vertaalde zich naar dat ik eigenlijk graag een open relatie wilde, in elk geval de mogelijkheid om misschien af en toe een keer te zoenen met iemand als het zo zou lopen. Hij zei hier helemaal geen behoefte aan te hebben en had er erg veel moeite mee. We hebben het er over de jaren echt vaak over gehad, en ik heb het altijd weer weggestopt, want wilde hem niet kwijt en hem niet kwetsen. Uiteindelijk heeft hij aangegeven het te willen proberen. We hebben een maand of 9 een open relatie gehad, waarin ik 3 keer heb gezoend met iemand die ik daarna dan nooit meer heb gezien of gesproken, hij met niemand. Ik had door dat hij het lastig vond, maar ik heb nooit doorgehad dat het hem kennelijk van binnen opvrat. Pas bij de laatste keer heeft hij dat heel duidelijk aan me gemaakt in een brief. Ik schrok daarvan, want we zijn altijd heel open geweest naar elkaar, anders lukt het ook niet om zo lang een relatie te hebben in zo een veranderlijke fase van je leven, maar op de een of andere manier heb ik niet goed doorgehad hoe groot dit voor hem was. Maar tegelijk voelde ik ook, dat als ik het allemaal weer weg zou stoppen, het aan me zou blijven knagen. En ik was bang dat het ons later zou breken. We stonden op dat moment op het punt een paar maanden later samen te gaan wonen.

We hebben hierna nog een maand of 3 relatietherapie gehad. Het voelde alsof we in een patstelling zaten: we wilden echt niet uit elkaar en elkaar niet kwijt, maar ik voelde me intussen eigenlijk een beetje verstikt in de relatie en had constant het idee niet goed te zijn voor hem. Ik kon kennelijk niet “helemaal voor hem gaan” zoals hij wilde, niet genoeg tijd voor hem vrijmaken en had te veel dingen die ik in mijn leven ook mee wilde maken. Hij voelde zich alsof hij niet genoeg was, niet goed genoeg, en alsof hij inperkte. We zijn uit elkaar gegaan, hebben heel fijn afscheid genomen van elkaar, me veel verdriet maar ook veel liefde, en besproken 3 maanden geen contact te hebben om elkaar de ruimte te geven elkaar los te laten. We zijn absoluut uit elkaar gegaan met het idee dat mocht het zo lopen, we elkaar graag terug zouden vinden als we dachten dat het zou werken.

In eerste instantie heerste er bij mij opluchting. Ik was erover in de war, maar het was vooral goed dat er na zo lang twijfel en zwaarte een knoop was doorgehakt. Ik heb hem natuurlijk ook heel erg gemist in die periode en me ook op veel momenten heel verdrietig gevoeld, maar overheersend dacht ik dat we een goede keuze hadden gemaakt om elkaar ruimte te geven. Die initiële opluchting sloeg om toen ik hem na 3 maanden voor het eerst zag en hij al 2 maanden met iemand anders bleek te daten. Hij had haar ontmoet via een datingapp en het was de allereerste date waar hij op ging, uit eigen zeggen omdat het zo slecht met hem ging dat hij gewoon maar iets van afleiding wilde. Ik kon niet geloven dat de man die nooit oog had gehad voor anderen, zelfs niet na mijn vele aanmoedigingen, zich zo snel open had gesteld voor iemand anders en ook de deur naar mij toe zo volledig dicht leek te trekken. Voor mij betekende loskomen van elkaar niet gelijk je vastklampen aan iemand anders. Ik laat de details wat achterwege, maar hij heeft het op een nogal kwetsende manier allemaal erin gewreven hoe leuk het met haar is. Hij heeft sinds het uit is vanuit hem helemaal geen contact gezocht meer. We hebben elkaar na 6 maanden uit elkaar nog één keer gesproken en dit was een lang, emotioneel en fijn gesprek waarin ik ook veel vragen heb gesteld over alles. Ik vond en vind het moeilijk te snappen dat hij aangaf het allemaal heel lastig te vinden en niet over me heen te zijn, maar tegelijk ook niet meer met mij wilde zijn. Dit ongeloof heeft ook hierna nog een tijd geduurd en ik heb hem een paar weken terug een brief gestuurd.

Je raad het al: ik heb enorme spijt. Ik denk nog steeds niet dat we er op dat moment uit waren gekomen, ik denk echt dat ik deze tijd alleen nodig heb gehad, maar voor mij is hij nog steeds degene met wie ik oud wil worden en de enige met wie ik samen wil zijn. Ik heb in de tussentijd wel wat gedate met mensen, maar best minimaal en zeker niet serieus en heb hier ook helemaal geen behoefte aan. Na deze brief gaf hij aan dat contact met mij te pijnlijk is voor hem en dat het hem in de war brengt. Ik heb daar respect voor en laat het dus hierbij. Maar ik zit hier als een absoluut hoopje ellende en met alleen maar vragen over hoe dit nou eigenlijk kan zijn gebeurd. Waar is het nou fout gegaan, hoe ben ik zo snel vervangen en waarom, als ik zo belangrijk was voor hem dat het nu nog steeds te pijnlijk is voor hem om me te zien, heeft hij dan zo snel besloten verder te gaan. Ik snap dat hij niet oneindig op mij ging zitten wachten, maar nu is het alsof het nooit een kans heeft gehad op goed komen. Hoe kan ik hier voor mezelf vrede mee gaan krijgen? Hoe zorg ik dat ik niet eigenlijk stiekem op hem ga blijven wachten?

Ik ben me op rationeel niveau bewust van dat we altijd gehandeld hebben zoals we dachten dat het beste was. Ik mag het mezelf niet kwalijk nemen, maar doe dat wel. Ik ben me ook bewust van dat dit mijn eerste liefde en hartenbreuk is en die zijn het pijnlijkst. Ik ben me ervan bewust dat ik op een dag ook weer iemand anders zal tegen komen, maar tegelijk merk ik altijd al dat ik behoorlijk kritisch ben en niet zou passen bij veel mensen. Ik heb het gevoel “de liefde van mijn leven” (voor zover die bestaat) toch kwijt te zijn geraakt en weet niet hoe ik ervoor kan zorgen dat niet alles op dit moment als totaal zinloos voelt. Ik kan me niet concentreren op werk, want het voelt nutteloos en ik word overvallen met huilbuien. Ik probeer goed te slapen, sporten, eten en leuke dingen te doen met vrienden, maar het voelt ergens allemaal zinloos. Hoe geef je iets als dit een plek?

**Geplaatst**: 12-12-24 18:16

Re: Liefdesverdriet, hoe kom je tot acceptatie?

Geplaatst: 12-12-24 18:16

waarom denk je niet dat hij ook mag ondervinden wat jij bewust gedaan hebt/ondervonden hebt??
ga verder met je leven en laat de tijd het oplossen, of jullie komen weer samen of ieder vind 'n goede partner en blijven jullie goede vrienden.

Succes, en ja een koekje van eigen deeg kan soms zuur smaken.

**Geplaatst**: 12-12-24 18:18

Geplaatst: 12-12-24 18:18

Maar, JIJ was toch degene die twijfelde, een open relatie wou, en zelfs een tijdelijke stop? Ja dan loop je het risico dat de ander verder gaat kijken en iemand anders ontmoet. Jullie waren en zijn heel erg jong. Dan kun je heel gemakkelijk door je persoonlijke ontwikkeling een andere kant op groeien.Jullie woonden nog niet eens samen, gelukkig maar, jij wilde dat toch ook niet. Ga verder met je leven, als jullie echt voor elkaar bestemd zouden zijn dan komen jullie weer samen en anders niet. Eerlijk gezegd snap ik je vriend wel dat hij geen geduld meer had met jouw getwijfel.

**Geplaatst**: 12-12-24 18:21

Geplaatst: 12-12-24 18:21

Ik denk dat je trots vooral gekrenkt is omdat hij is verder gegaan met zijn leven en niet nog steeds als een hoopje ellende in een hoekje zit?
Want ja, het was inderdaad je eigen keus om een tijdelijke stop te willen.
Ik zou hier een pijnlijke maar belangrijke les uit halen en als je je zo ellendig blijft voelen is therapie voor jezelf een kans op persoonlijke groei?

Sterkte verder! Liefdesverdriet is echt ontzettend rot :(:)

**Geplaatst**: 12-12-24 18:25

Geplaatst: 12-12-24 18:25

Poeh wat een verhaal.
Ik snap je gevoel dat je in de put zit en denkt 'hoe de fiets ben ik zo snel vervangen'
En ik denk dat daar de clue is. Hij lijkt niet met zijn gevoelens om te gaan, maar heeft een ander op je plek gezet en gedacht 'goed genoeg'
Jij probeert om te gaan met je gevoelens en door te gaan met je leven.
IK snap dat je je echt heel poedersuiker voelt en dan is het helemaal uittypen soms wel fijn, maar probeer hem los te laten.
Het toont in mijn ogen een stukje onvolwassenheid dat hij voor een rebound is gegaan om de nare gevoelens maar te dempen, in plaats van er iets mee te doen.

Ik wens je heel veel sterkte met je hartenzeer, maar besef dat het tijd nodig heeft. Jullie zijn ontzettend lang samen geweest voor hoe jong je bent en natuurlijk heeft dat super veel impact.
En probeer er niet te zwaar aan te tillen dat je bent 'vervangen'. Hij heeft een uitvlucht gekozen op deze manier, ipv er mee om te gaan.

**Geplaatst**: 12-12-24 18:26

Geplaatst: 12-12-24 18:26

Ik kan je ex niet meer dan gelijk geven dat hij verder is gegaan. Dit was een harde les, maar het is wel je eigen schuld. Mocht je ooit weer liefde treffen, wees er dan zuiniger op.

**Geplaatst**: 12-12-24 18:30

Geplaatst: 12-12-24 18:30

Ik snap dat je je heel ruk voelt, maar eerlijk? Hoe kun je verwachten van iemand dat hij maar gaat zitten wachten tot jij een keer tot inkeer komt?
Je voelde je opgesloten in de relatie, dan krijg je de vrijheid en dan is het weer niet goed.

Ik ben al vanaf mijn 17e samen met dezelfde man, heb ook van alles "gemist" in mijn leven, vrij snel volwassen geworden, nauwelijks wezen stappen, geen flings gehad en dat soort dingen. En ja ik heb ook regelmatig gedacht, hoe zou het zijn als?
Maar de liefde voor mijn man is sterker dan het verlangen naar een vrij leven. Een open relatie zou ik al helemaal niet overwegen, laat staan ook daadwerkelijk uitvoeren.

Je komt er pas achter wat je mist, als je het niet meer hebt.
Ik geef jouw ex groot gelijk dat hij verder gaat, en niet op jou gaat zitten wachten. En dat het voor hem ook pijnlijk is, vind ik niet meer dan logisch.

**Geplaatst**: 12-12-24 18:31

Geplaatst: 12-12-24 18:31

Ze zeggen niet voor niets: je mist pas wat je hebt als je het verliest..

Probeer verder te gaan met je leven ts. Wie weet.. kom je hem weer tegen of een andere leuke gozer.

**Geplaatst**: 12-12-24 18:32

Geplaatst: 12-12-24 18:32

Dat heeft tijd nodig, dat is het enige wat je verstandelijk inzien van het niet meer bij elkaar komen maar het gevoelsmatig inzien bij elkaar kan brengen. Pas dan zal het ook echt rusten. Je kunt het nog zo goed snappen maar je bent gevoelsmatig daar nog niet, dat zijn 2 totaal verschillende vlakken.
Het enige wat je kan doen is inderdaad respecteren dat hij niet meer verder wil, ook al geeft hij aan dat hij het moeilijk vindt. Dan niet die kleine opening proberen vast te houden. Het is over. Hoe hard dat ook is.
Ik merk bijvoorbeeld dat er na het overlijden van mijn moeder er weer 1 vraag steeds naar boven komt, het antwoord weet ik inmiddels wel, maar dat gevoeld daar ook bij krijgen is iets anders.

**Geplaatst**: 12-12-24 18:35

Geplaatst: 12-12-24 18:35

Is er niet een gezegde zoiets als dat je de helft van de duratie van de relatie doet over verwerken ervan als het stopt? Voor mij is die vlieger altijd op gegaan. Dus nog een kleine 4 jaar ‘geduld’. Sterkte TS, het is helemaal niet raar je zo te voelen :(:)

Ik vind je zelfbewust naar alles kijken en denk dat je straks, als je jezelf nog meer hebt gevonden, alleen maar heel trots bent.

**Geplaatst**: 12-12-24 18:50

Geplaatst: 12-12-24 18:50

Desty schreef:
Is er niet een gezegde zoiets als dat je de helft van de duratie van de relatie doet over verwerken ervan als het stopt? Voor mij is die vlieger altijd op gegaan. Dus nog een kleine 4 jaar ‘geduld’. Sterkte TS, het is helemaal niet raar je zo te voelen

Ik vind je zelfbewust naar alles kijken en denk dat je straks, als je jezelf nog meer hebt gevonden, alleen maar heel trots bent.

Ik hoorde dat het evenveel maanden kost als het jaren waren. Maar, in feite heeft ts het zelf uitgemaakt of op de breuk aangestuurd. Dan zou ze zich juist opgelucht moeten voelen nu ze vrij is.

**Geplaatst**: 12-12-24 18:55

Geplaatst: 12-12-24 18:55

Als je een relatie hebt dan is deze gebouwd op vertrouwen. Terwijl hij nog 100% achter jullie relatie stond heb jij hem eigenlijk verteld dat hij niet genoeg voor jou was.

Tja, dan is het vertrouwen in jou en de standvastigheid van jullie relatie waarschijnlijk weg. Eigenlijk geeft je zelf al aan dat jij je al heel lang niet 'compleet' voelde in de relatie. Dan is naar mijn idee dat wat jullie samen hadden toch niet wat jij persoonlijk nodig hebt om gelukkig te zijn in een relatie.

Dat je pas spijt voelde nadat je zag dat hij zijn leven heeft opgepakt, lijkt inderdaad meer op gekwetste trots. Hoewel ik begrijp dat het pijnlijk is dat je nu naast je relatie ook je beste vriend verloren hebt, want ik vermoed dat hij dat eigenlijk meer voor jou was dan mister right. Persoonlijk denk ik dat je blij moet zijn dat jullie beide de kans krijgen om je leven opnieuw in te richten.

Mister right loop daar ook voor jou vast ergens rond, op het moment dat je weer toe bent aan een vaste relatie.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-12-24 18:59

Geplaatst door de TopicStarter : 12-12-24 18:59

Dank voor de reacties! Het helpt om verschillende perspectieven te lezen. Ik probeer het inderdaad echt te laten gaan, maar juist het “hoe” daarvan lukt niet.

En ja, het voelt ergens als “mijn eigen schuld” en daar heb ik veel moeite mee. En tegelijk denk ik ook dat niemand er beter van was geworden om in een relatie te blijven waarin je structureel een behoefte die kennelijk toch groot is weg te moeten stoppen. Ook hij niet.

Wat mij betreft hadden we de relatie nog veel meer open gegooid, dat zou ik met een toekomstige partner ook wel willen. Ik wilde dat ook niet omdat ik twijfelde over hem, of omdat ik dacht dat het gras ergens anders groener was. Het ging echt over een deel van mezelf ontdekken.

Nog even te verduidelijking: ik wilde niet uit elkaar. Ook geen tijdelijke stop. Hij is degene die uiteindelijk aangaf dat we er allebei aan onderdoor gingen zo. Ik heb hier niet zo voor gekozen en het we waren elkaar eigenlijk al ver voor dit punt kwijt denk ik achteraf. Ik ben me altijd heel heel bewust geweest van dat ik een lot uit de loterij had met hem en heb hem altijd op handen gedragen. Er waren geen twijfels over hem en hij ook niet over mij. Daarom is het ook zo lastig geweest om überhaupt uit elkaar te gaan.

**Geplaatst**: 12-12-24 19:03

Geplaatst: 12-12-24 19:03

De 1 wil een open relatie, de ander niet. En die 2 kunnen niet samen in 1 relatie.

Dus je moet iemand vinden die er hetzelfde over denkt als jou.
Ik zou ook meer richting je ex-vriend gaan qua levensstijl.

**Geplaatst**: 12-12-24 19:06

Geplaatst: 12-12-24 19:06

Je zegt: 'Er waren geen twijfels over hem.'
Maar eigenlijk waren die er wel, jij wilde een open relatie en hij niet. Dat is geen detail, dat is iets waar jullie niet bij elkaar pasten én wat voor jullie beiden zo belangrijk was dat jullie uit elkaar zijn gegaan. Bovendien is het iets wat je nu nog steeds wilt en belangrijk vind, dus dat lijkt een goede keuze.

Weet je, niemand is perfect. En niemand is ook perfect voor elkaar. In je liefdesverdriet zie je vooral wat er allemaal goed en fijn en passend was, maar er waren ongetwijfeld meer dingen waarin jullie je aan elkaar ergerden of die minder goed pasten. Daar zijn jullie jarenlang goed mee omgegaan, tot jullie tegen een te groot obstakel aanliepen, iets waarin jullie teveel van elkaar verschilden om er samen uit te komen. Dat gebeurt, en dat is heel verdrietig. Laat het toe, ontdek jezelf en zie wat de toekomst je brengt. Er is helaas geen standaard recept :knuffel:

**Geplaatst**: 12-12-24 19:15

Re: Liefdesverdriet, hoe kom je tot acceptatie?

Geplaatst: 12-12-24 19:15

Als je opzoek gaat naar iets anders ben je niet gelukkig met wat je hebt. Misschien loopt het zo omdat de toekomst iets anders voor je in petto heeft.

**Geplaatst**: 12-12-24 19:28

Geplaatst: 12-12-24 19:28

NoorW schreef:
Dank voor de reacties! Het helpt om verschillende perspectieven te lezen. Ik probeer het inderdaad echt te laten gaan, maar juist het “hoe” daarvan lukt niet.

En ja, het voelt ergens als “mijn eigen schuld” en daar heb ik veel moeite mee. En tegelijk denk ik ook dat niemand er beter van was geworden om in een relatie te blijven waarin je structureel een behoefte die kennelijk toch groot is weg te moeten stoppen. Ook hij niet.

Wat mij betreft hadden we de relatie nog veel meer open gegooid, dat zou ik met een toekomstige partner ook wel willen. Ik wilde dat ook niet omdat ik twijfelde over hem, of omdat ik dacht dat het gras ergens anders groener was. Het ging echt over een deel van mezelf ontdekken.

Nog even te verduidelijking: ik wilde niet uit elkaar. Ook geen tijdelijke stop. Hij is degene die uiteindelijk aangaf dat we er allebei aan onderdoor gingen zo. Ik heb hier niet zo voor gekozen en het we waren elkaar eigenlijk al ver voor dit punt kwijt denk ik achteraf. Ik ben me altijd heel heel bewust geweest van dat ik een lot uit de loterij had met hem en heb hem altijd op handen gedragen. Er waren geen twijfels over hem en hij ook niet over mij. Daarom is het ook zo lastig geweest om überhaupt uit elkaar te gaan.

maar ook dat hoort bij volwassen worden, het is effen gekrenkte trots/ego voelen en denken "waarom ik" maar het maakt je wijzer, wie weet wat er voor je in het verschiet ligt. Succes en het komt vast goed

**Geplaatst**: 12-12-24 19:38

Geplaatst: 12-12-24 19:38

Tijd heelt wonden. En dat kan heel lang duren, maar uiteindelijk zal de pijn en het verdriet bij jou ook slijten.

Als ik je verhaal zo lees, is het niet slecht dat jullie uit elkaar zijn gegaan. Jullie wilden allebei andere dingen en dat is helemaal niet raar, helemaal niet als je al sinds zo jong samen bent.

Dat hij na een maand al is gaan daten is rot om te zien voor jou. Maar grote kans dat dit voor hem een manier is om alles te verwerken. Dat lijkt me niks persoonlijks naar jou toe, hoe naar het ook is om te zien.

Het is veel makkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer het los te laten. Kijk terug op je relatie als een hele mooie, fijne en leerzame periode. Want dat was het groteldeels toch? Die periode is afgesloten en kun je nu langzaam achter je gaan laten, waardoor er op den duur weer nieuwe deuren open zullen gaan voor je.

Wie weet kom je hem ooit weer tegen. Wie weet ontmoet je op een dag een ander leuk iemand. Niemand kan antwoord geven op hoe het zal lopen. Maar op den duur zal dit alles een plekje krijgen. :+:

**Geplaatst**: 12-12-24 19:41

Geplaatst: 12-12-24 19:41

Hier ook een relatie vanaf mijn 17, mijn enige. Ben nu 50.
En natuurlijk komt er wel eens een losse fladder gedachte voorbij hoe zouden dingen zijn met een ander.
Maar meer dan dat ook niet, een losse gedachte.
Dus nee geen behoefte aan een ander, op welke manier dan ook.

En ik denk omdat je daar zo naar opzoek ging je ook wel het bewijs had dat jou relatie niet meer goed was.
En dat ook niet gaat komen.
Want dan ga je naar mijn idee niet opzoek naar wat had kunnen zijn.
En heb je daarmee jou vriend al lange tijd terug van je af geduwd.
Dus zo ineens heeft hij geen ander, dat gevoel van niet meer samen was voor hem al veel langer.

Hoe je nu door die tijd moeten komen, geen idee.
Ik wil je er wel veel sterkte in wensen :knuffel:

**Geplaatst**: 12-12-24 19:49

Re: Liefdesverdriet, hoe kom je tot acceptatie?

Geplaatst: 12-12-24 19:49

Vaak veromantiseer je ook je ideeën over hoe het nu had kunnen zijn tussen jullie. Het gemis maakt dat je eigenlijk alleen nog maar focus hebt op alle leuke dingen die er waren en dat de punten waardoor het eigenlijk echt niet ging tussen jullie, steeds meer wazig worden.
Wellicht helpt het je om te reflecteren op jullie relatie, alle plussen en minnen helder krijgen en dan eerlijk zijn. Daarna ook reflecteren op wat je nu hebt, welke toekomst je voor je ziet, welke kansen je nu hebt, je jezelf weer kunt ontplooien en tzt kan open staan voor mannen die beter bij jou, je zijn, jouw idee van een relatie passen. En wellicht wil je wel helemaal geen open relatie meer wanneer je de juiste treft.

**Geplaatst**: 12-12-24 19:54

Geplaatst: 12-12-24 19:54

Je bent met hem opgegroeid dus ik denk dat het logisch is dat je nu het gevoel hebt dat hij de ware was. Dat komt doordat jullie zoveel samen hebben meegemaakt samen en zoveel dingen gedeeld hebben. Daar gaat tijd overheen om dat gevoel te laten zakken. Soms heel veel tijd en soms minder dan dat je zou verwachten.
Persoonlijk denk ik niet dat hij over jou heen is, zoals je schrijft dat je daaraan twijfelt. Wanneer je na een maand alweer met een ander gaat, terwijl je net uit een lange relatie komt, komt dat vaak door niet alleen kunnen zijn. Wat ook logisch is gezien hij altijd met jou was. Het is juist heel waardevol om wel tijdelijk alleen te zijn, zoals jij nu doet. Héél veel mensen kunnen / durven niet alleen te zijn. Het is vast schrikken dat hij zo tegen je doet nu hij met iemand anders is, maar dat is misschien zelfbescherming van hem. Dat ligt niet aan jou en zegt ook niet echt iets over de relatie die jullie hadden.

Ik heb zelf ook een lange relatie gehad met een jongen, van mijn 13e (ja klinkt raar) tot mijn 21e. Met wel wat tussenpozen van steeds een paar maanden tot een jaar. Ik heb het uitgemaakt omdat ik los wilde en vrij wilde zijn. Het voelde ook beklemmend, terwijl we een heel leuke relatie hadden. Ik heb hier vaak nog wel spijtgevoelens over en denk nog vaak aan hem. Ik heb ook nog weleens contact met hem. Wat ik merk is dat we eigenlijk totaal niet bij elkaar passen. We pasten toen bij elkaar omdat we ALLES samen deden en alles samen bespraken, dan groei je wel naar elkaar toe. Dan wordt je op sommige momenten 1 persoon. Maar hoe we als individueën zijn past totaal niet bij elkaar. Ik vond en vind hem nog steeds een erg leuke gast, maar ken mezelf nu beter en weet dat het niet zou gaan.

Ik wens je heel veel sterkte. Zoals ik je verhaal lees was dit nodig en is dit een goede keuze voor jou geweest. Ik ben het eens met Kloesje. Na een tijdje single zijn voel je de negatieve punten uit je ex-relatie niet meer, en heb je enkel nog maar de positieve dingen in beeld. Maar je hebt dit met een reden besloten en die moet je voor ogen houden. Je komt er wel doorheen, maar het duurt soms wel eventjes :knuffel:

**Geplaatst**: 12-12-24 19:54

Geplaatst: 12-12-24 19:54

Jij wilde ( oneerbiedig gezegd) de bloemetjes buiten zetten , hij heeft toegegeven omdat hij dacht dat hij je anders kwijt was. Nu is het inderdaad zo en hij gaat verder met z’n leven. Het feit dat jij op zoek bent naar een open relatie betekent dat hij absoluut niet meer in je leven past. Dus uithuilen en door!

**Geplaatst**: 12-12-24 20:03

Re: Liefdesverdriet, hoe kom je tot acceptatie?

Geplaatst: 12-12-24 20:03

Ja dit kan heel lang duren. Maar zo te lezen is het denk ik voor jou heel goed om je verder te ontwikkelen. Je zal hier sterk uitkomen en later met een glimlach terugkijken.

**Geplaatst**: 12-12-24 20:14

Geplaatst: 12-12-24 20:14

NoorW schreef:
Dank voor de reacties! Het helpt om verschillende perspectieven te lezen. Ik probeer het inderdaad echt te laten gaan, maar juist het “hoe” daarvan lukt niet.

En ja, het voelt ergens als “mijn eigen schuld” en daar heb ik veel moeite mee. En tegelijk denk ik ook dat niemand er beter van was geworden om in een relatie te blijven waarin je structureel een behoefte die kennelijk toch groot is weg te moeten stoppen. Ook hij niet.

Wat mij betreft hadden we de relatie nog veel meer open gegooid, dat zou ik met een toekomstige partner ook wel willen. Ik wilde dat ook niet omdat ik twijfelde over hem, of omdat ik dacht dat het gras ergens anders groener was. Het ging echt over een deel van mezelf ontdekken.

Nog even te verduidelijking: ik wilde niet uit elkaar. Ook geen tijdelijke stop. Hij is degene die uiteindelijk aangaf dat we er allebei aan onderdoor gingen zo. Ik heb hier niet zo voor gekozen en het we waren elkaar eigenlijk al ver voor dit punt kwijt denk ik achteraf. Ik ben me altijd heel heel bewust geweest van dat ik een lot uit de loterij had met hem en heb hem altijd op handen gedragen. Er waren geen twijfels over hem en hij ook niet over mij. Daarom is het ook zo lastig geweest om überhaupt uit elkaar te gaan.

Jullie passen dus gewoon niet bij elkaar, zo simpel is het eigenlijk. Daarnaast is hij niet jouw bezit, als je dat accepteert dan kun je ook accepteren dat hij zijn eigen keuzes maakt en jij daar geen onderdeel meer van bent.

**Geplaatst**: 12-12-24 20:29

Re: Liefdesverdriet, hoe kom je tot acceptatie?

Geplaatst: 12-12-24 20:29

Ik vind het oneerlijk om te denken, zowel naar hem als zijn nieuwe vriendin, dat hij met haar is gaan daten om het verliezen van jullie relatie te "vergeten".
Iedereen verwerkt op zijn of haar eigen manier. Jullie proces is voor hem heel anders verlopen dan voor jou. Over de jaren(!) heen is hij jou beetje bij beetje kwijt geraakt. Zijn proces van de relatie kwijt raken en daarom rouwen heeft dus veel langer geduurd dan voor jou, want jij wilde de relatie en hem dus behouden al die tijd ondanks je andere gevoelens.
Voor beide is niet te zeggen dat het goed of fout is. Het is gewoon. En het is poedersuiker. Maar echt: de tijd heelt alles. Of de toekomst nog een vriendschap of meer voor jullie bevat, kan niemand zeggen. Voor nu moet je dat ook echt los laten en jezelf én hem ruimte geven, hoe veel pijn dat ook doet. Voel het en geef het een plek, meer kun je niet doen.