Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-11-24 09:47

vragen na overlijden komen weer terug

Geplaatst door de TopicStarter : 04-11-24 09:47

Hallo allemaal,
Vorig jaar heeft mijn moeder euthanasie gepleegd, bij het eerste gesprek zijn mijn man en ik aanwezig geweest. Haar stap en beslissing voor euthanasie snapte ik. De rest van het traject heeft ze alleen gedaan, niemand ingelicht. Pas toen de datum was geprikt in het laatste gesprek ben ik daarna op de hoogte gebracht door mijn zwager, de man van mijn overleden zus. Hij liep toevallig bij mijn moeder binnen toen dat gesprek gaande was.
In december heb ik een aantal paniekaanvallen gehad, na gesprekken met de praktijkondersteuner voor rouwhulp is daar naar boven gekomen dat het niet vreemd was dat ik die aanvallen heb gehad, de laatste heeft 6½ uur geduurd. Eerst heb ik een zus verloren een aantal jaren geleden, vorig jaar nog een zus en mijn moeder. Mijn vader leeft al heel lang niet meer. Je bent dus eigenlijk wees.
Er zijn heel veel vragen waar ik nooit antwoord op zal krijgen. Met de ene vraag kan ik beter leven dat daar geen antwoord op komt dan met de ander.
Na de gesprekken ging het naar mijn idee heel goed. Ik kon veel dingen een plekje geven. Voelde me weer de oude, positief ingesteld, zin om dingen op en aan te pakken. De boosheid was weg gezakt.
Nu merk ik de laatste tijd toch weer dat er vragen naar boven komen, vragen waar dus geen antwoord op komen. Ik vraag me af waarom die vragen weer naar boven komen, merk dat ik met sommige best moeite heb, wordt er verdrietig van. Blijkbaar kan ik me er niet bij neerleggen dat er geen antwoorden komen. Het is vast ook verstandig om weer een gesprek of meerdere aan te vragen bij de praktijkondersteuner. Dit heb ik als fijn en prettig ervaren.
Hoe gaan jullie om met vragen welke onbeantwoord blijven? Kunnen jullie er bij neerleggen (uiteindelijk)?

**Geplaatst**: 04-11-24 09:51

Re: vragen na overlijden komen weer terug

Geplaatst: 04-11-24 09:51

Weer in gesprek gaan en misschien zelfs EMDR opperen, het is nogal wat wat je doorgemaakt hebt. Zo jong je familie kwijt laat sporen achter waarvan sommigen heel diep kunnen zijn. Goed dat je dit zelf door hebt. Sterkte.

**Geplaatst**: 04-11-24 09:54

Geplaatst: 04-11-24 09:54

Rouwen en verdriet komen in mijn ogen met vlagen. Mijn vader is 13 jaar geleden overleden nu, en het ene moment kan ik daar beter mee om gaan als het andere moment. De pijn en verdriet zal je je hele leven mee dragen, je leert er beter mee om gaan. Maar de verdriet en pijn is er. Ik vind het dus helemaal niet raar dat je er nu even meer last van hebt en dat het terug komt

Ik denk, als ik je verhaal zo lees, je fijn even weer de POH kunt bellen! Zeker als je de gesprekken als fijn ervaren hebt!

Succes en sterkte :knuffel:

**Geplaatst**: 04-11-24 09:54

Geplaatst: 04-11-24 09:54

meggiemeg schreef:
Hallo allemaal,
Vorig jaar heeft mijn moeder euthanasie gepleegd, bij het eerste gesprek zijn mijn man en ik aanwezig geweest. Haar stap en beslissing voor euthanasie snapte ik. De rest van het traject heeft ze alleen gedaan, niemand ingelicht. Pas toen de datum was geprikt in het laatste gesprek ben ik daarna op de hoogte gebracht door mijn zwager, de man van mijn overleden zus. Hij liep toevallig bij mijn moeder binnen toen dat gesprek gaande was.
In december heb ik een aantal paniekaanvallen gehad, na gesprekken met de praktijkondersteuner voor rouwhulp is daar naar boven gekomen dat het niet vreemd was dat ik die aanvallen heb gehad, de laatste heeft 6½ uur geduurd. Eerst heb ik een zus verloren een aantal jaren geleden, vorig jaar nog een zus en mijn moeder. Mijn vader leeft al heel lang niet meer. Je bent dus eigenlijk wees.
Er zijn heel veel vragen waar ik nooit antwoord op zal krijgen. Met de ene vraag kan ik beter leven dat daar geen antwoord op komt dan met de ander.
Na de gesprekken ging het naar mijn idee heel goed. Ik kon veel dingen een plekje geven. Voelde me weer de oude, positief ingesteld, zin om dingen op en aan te pakken. De boosheid was weg gezakt.
Nu merk ik de laatste tijd toch weer dat er vragen naar boven komen, vragen waar dus geen antwoord op komen. Ik vraag me af waarom die vragen weer naar boven komen, merk dat ik met sommige best moeite heb, wordt er verdrietig van. Blijkbaar kan ik me er niet bij neerleggen dat er geen antwoorden komen. Het is vast ook verstandig om weer een gesprek of meerdere aan te vragen bij de praktijkondersteuner. Dit heb ik als fijn en prettig ervaren.
Hoe gaan jullie om met vragen welke onbeantwoord blijven? Kunnen jullie er bij neerleggen (uiteindelijk)?

Meggiemeg, dat zou ik zeker doen, als dat geholpen heeft , zou er niet te lang mee wachten, er over praten en dan bij voorkeur met mensen die ter zake kundig zijn.

Veel sterkte maar weet ook dat op veel vragen geen antwoord komt, alhoewel in de tijd veel kan ophelderen wat berusting kan geven

**Geplaatst**: 04-11-24 10:09

Re: vragen na overlijden komen weer terug

Geplaatst: 04-11-24 10:09

Merk in mijn omgeving ook dat de vragen het ene moment meer op de voorgrond liggen dan op het andere moment.
Mijn schoonvader overleed en na zijn overlijden kwamen wij bij het opruimen van het huis zaken tegen die veel vragen opriepen.
Een oom van mijn man was de enige die die vragen kon beantwoorden.
Jammer genoeg heeft mijn man te lang gewacht met het zoeken naar de antwoorden en is die oom ondertussen ook overleden. De vragen zullen dus altijd blijven
Merk aan mijn man dat met vlagen de vragen sterker omhoog komen dan op andere momenten. Vooral als er belangrijke momenten zijn in die familie of als hier belangrijke momenten zijn als vader zijnde. Met de jaren nemen de vragen wel af op de voorgrond.

Hij heeft voor een andere reden dit jaar EMDR gehad en staat er nu ook voor open om EMDR te gaan volgen voor deze situatie. In de hoop dat de vragen minder op de voorgrond zullen gaan spelen. Proberen kan altijd.

**Geplaatst**: 04-11-24 10:13

Geplaatst: 04-11-24 10:13

Mijn partner overleed onverwachts door onzorgvuldig handelen. Ik herken je drang naar antwoorden op vragen die je nooit gaat krijgen.

Het is logisch dat dit in vlagen gaat, zo werkt rouw. Ik zou je vooral mee willen geven dat dat ook oké is. Je mag er met vlagen meer mee bezig zijn. Als je het idee hebt dat het je gaat beperken is het goed weer in gesprek te gaan met de POH, maar "gewoon" er mee bezig zijn is niet iets dat je hoeft op te lossen. Het is niet niks dat je hebt meegemaakt.

**Geplaatst**: 04-11-24 10:19

Geplaatst: 04-11-24 10:19

Sterkte meggiemeg.

Komt haar overlijdensdatum dichterbij?
Is dit haar eerste ‘jubileum’ dag?

Toen de eerste keer de sterfdag van mijn beste vriendin naderde, voelde ik een gejaagdheid in me die ik niet thuis kon brengen.
Onbewust was ik bezig, jaar geleden was ze er nog, toen en toen sprak ik haar.

Jouw situatie is onvergelijkbaar, de vraag waarom wou ze het niet aan mij vertellen, wat als mijn broer het niet had opgevangen zal blijven op spelen tot het moment dat je om welke reden en welke manier dan ook, balans daarin gevonden hebt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-11-24 10:29

Re: vragen na overlijden komen weer terug

Geplaatst door de TopicStarter : 04-11-24 10:29

Bedankt voor jullie reacties!
tienus63 die eerste dagen hebben we vorig jaar al vrij snel gehad na de datum van euthanasie. Dat was 18 augustus, in oktober was haar verjaardag. Voor mijn zus is dat ook zo, die eerste keren hebben we gehad. Samen met mijn zwager, haar man, hebben zowel mijn man als ik een goede band/contact. We hebben haar verjaardag dan ook "gevierd" in haar favoriete restaurant. Mooie herinnering opgehaald en daarna er een gezellige avond van gemaakt. Dat was heel fijn en mooi. Dit willen we er dan ook in houden, ter ere van haar, hoe mooi ze was als mens.

Zou het kunnen dat ik er meer mee bezig ben omdat de feestdagen er aan komen? Ik ben enorm van de kerst, een mooie warme gezellige tijd, huis mooi versierd, kokkerellen en dan gezellig in gezelschap er van genieten. Vorig jaar heb ik dat niet gehad allemaal, had er totaal geen behoefte aan. Merk dat ik er dit jaar wel naar uitkijk om het weer gezellig in huis te maken.

**Geplaatst**: 04-11-24 10:36

Re: vragen na overlijden komen weer terug

Geplaatst: 04-11-24 10:36

Dat zou heel goed een oorzaak kunnen zijn, tijd van het jaar, de avonden worden langer.

**Geplaatst**: 04-11-24 10:44

Re: vragen na overlijden komen weer terug

Geplaatst: 04-11-24 10:44

Dat is een trigger, maar geen oorzaak. De oorzaak is de manier waarop het gelopen is, dat nauwelijks betrokkenheid hebt kunnen/mogen tonen in dat proces. Dat er nog gaten zijn in dat proces voor jou.

Praten, blijven praten. Als dat jou helpt en je had er een goed gevoel over eerder, is het alleen maar goed om dat weer op te starten. De antwoorden zullen niet allemaal komen, maar misschien lukt het dan wel om het met de tijd een plek te geven, of het zachter te laten binnenkomen.

Op rouw staat geen deadline.

**Geplaatst**: 04-11-24 11:01

Geplaatst: 04-11-24 11:01

Ik ken dit zeker. Ondertussen 37 en ruim 8 jaar geleden mijn moeder, al bijna 20 jaar geleden mijn vader verloren. En tussen de jaren van mijn moeder en vader ook al mijn grootouders en andere familieleden verloren.

Zeker rond hun overlijden data, of hun verjaardagen. Maar ook de feestdagen hakken er altijd zwaar in. Moet wel zeggen dat het nu vooral onbewust is. Ben vaak rond die tijd wat ziek, niet lekker in mijn vel enz. een paar weken later is dat weer weg.
Ik kies er wel bewust voor om het gezellig te maken in huis rond de feestdagen en doe tegenwoordig moeite om wel even af te spreken met mensen om te zorgen dat ik niet alleen zit tijdens dit soort dagen. Van alleen blijven en niks versieren werd ik er niet beter van. Wordt alleen nog steeds kotsmisselijk van al dat familie gebeuren op tv. Ik kijk daarom vanaf nu minder tv of programma's waarbij ik geen reclame heb.

Het hakt er zo in op je leven. Bewust en soms ook volledig onbewust. Ik kan bijvoorbeeld gebakken eieren of goed gebakken kip tot op heden niet lekker vinden. Mijn vader maakte dat altijd en heb het in het begin zelfs heel lang niet gegeten (onbewust) en toen ik er opeens trek in had tijdens het eten ervan opeens bedenken waarom ik het zolang niet had gegeten en dan is het weer janken/buikpijn/malen in hoofd.

Nu begin ik op een leeftijd te komen dat ik van de huisarts vragen krijg of er iets in mijn familie zit aan ziektes. Ik heb dan zo lompe hork ook nog, die elke keer vergeet dat iedereen dood is. Dus nu antwoord ik gewoon lomp. Denk aan; Geen idee, heb je een ouija bord?

Of met vragen betreft belastingdienst, andere werkcontracten, dure uitgave (auto) Ik blijft dat lastig vinden. Ik wil dit vragen/overleggen en dat kan niet meer met iemand binnen de familie met meer levenservaring.

Rouwen komt echt met vlagen, en opeens is dat verdriet er weer door vragen, opmerkingen, situaties. Praten met mensen werkt echt. Of dit nu andere familieleden zijn, vrienden of professionele mensen dat maakt niks uit is mijn ervaring.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-11-24 11:02

Geplaatst door de TopicStarter : 04-11-24 11:02

Tieneke er komen geen antwoorden meer op de vragen die er zijn, de enigste die deze kon geven was mijn moeder. Mijn zus zei altijd ze wordt heel vervelend oud en dat klopte ook. We konden daar samen altijd goed over praten, de herkenning die we hadden in de gevoelens. We hebben beide altijd geweten dat ze alle antwoorden met zich mee nam het graf in zeg maar. Mijn moeder was moeilijk en totaal geen gevoelsmens. Als de vragen te lastig werden dan ging de deur dicht. Ik kan er gelukkig met mijn man ook goed over praten maar dat is toch heel anders als bij de praktijkondersteuner. Die stelt andere gerichtere vragen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-11-24 19:27

Geplaatst door de TopicStarter : 04-11-24 19:27

Ladybird schreef:
Rouwen en verdriet komen in mijn ogen met vlagen. Mijn vader is 13 jaar geleden overleden nu, en het ene moment kan ik daar beter mee om gaan als het andere moment. De pijn en verdriet zal je je hele leven mee dragen, je leert er beter mee om gaan. Maar de verdriet en pijn is er. Ik vind het dus helemaal niet raar dat je er nu even meer last van hebt en dat het terug komt

Ik denk, als ik je verhaal zo lees, je fijn even weer de POH kunt bellen! Zeker als je de gesprekken als fijn ervaren hebt!

Succes en sterkte

Bedankt voor je reactie.
Als ik terug kijk naar het rouwproces na het verlies van mijn zus een aantal jaren terug was dat heel anders dan bij mijn zus en moeder vorig jaar.
Het overlijden van mijn zus toen zag ik aankomen, ze was aan het eind, kon en wilde niet meer, haar lichaam was op en elke dag was weer een strijd om te beginnen maar ook om die door te komen. Mijn moeder en andere zus hadden eigenlijk het niet willen zien. Hierdoor was de klap voor hun groter en anders dan voor mij. Ik heb toen het voortouw genomen om alles te gaan regelen, dat heb ik gedaan zoals ik dacht dat mijn zus het wilde, ze had niets geregeld of aangegeven op 1 ding na, de kist is gesloten bij het condoleren. Door juist alles te mogen regelen en af te ronden heb ik het verlies goed mee gemaakt en ook een plek kunnen geven.
Mijn zus vorig jaar is overleden in het buitenland, dat is heel snel gegaan, 10 dagen na haar uitslag je bent ongeneeslijk ziek was ze er al niet meer. Het afscheid is er niet geweest, de knuffel die je haar nog zo graag wilde geven. Er was eigenlijk niets op wat foto's na en een filmpje hoe het afscheid er daar aan toe gaat. Zo heel anders dan hier.
Mijn moeder, tja zo ben je erbij betrokken en zo sta je voor een voldongen feit. Je mag wel alles naderhand regelen maar daarvoor niet was je niet welkom. Er was geen afscheid, dat wilde ze gewoonweg niet. Geen condoleren, geen kaarten, geen samenzijn vooraf met eigen net voor de crematie. Helemaal niets. Toch dingen die je ergens nodig hebt om naar het verlies toe te leven.

Ik hoop zeker dat de tijd alles meer in perspectief laat zien!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-11-24 19:29

Geplaatst door de TopicStarter : 04-11-24 19:29

secricible schreef:
Mijn partner overleed onverwachts door onzorgvuldig handelen. Ik herken je drang naar antwoorden op vragen die je nooit gaat krijgen.

Het is logisch dat dit in vlagen gaat, zo werkt rouw. Ik zou je vooral mee willen geven dat dat ook oké is. Je mag er met vlagen meer mee bezig zijn. Als je het idee hebt dat het je gaat beperken is het goed weer in gesprek te gaan met de POH, maar "gewoon" er mee bezig zijn is niet iets dat je hoeft op te lossen. Het is niet niks dat je hebt meegemaakt.

Lijkt me vreselijk om mee te maken, je partner zo te moeten verliezen!

**Geplaatst**: 04-11-24 20:00

Geplaatst: 04-11-24 20:00

Geen antwoorden krijgen, knaagt. Daar kan een heel ander rouwproces bij kijken.
Mijn ervaring is dat het wel slijt in intensiteit. Maar het gevoel blijft altijd wel.

Wel heb ik geleerd meer toe te geven aan rouw. Je mag ook rouwen. Bewust rouwen. Wat de omgeving ook zegt.

Je wees voelen, lijkt mij doodeng en eenzaam. Dus dat jij dat voelt… met de eenzaamheid, vind ik niet gek. Ik snap dat.

Dus heb ik wat positiefs bij te dragen aan je dillema? Echt helemaal niet, helaas. Hoewel ik je in mijn hoofd wel een warme knuffel wil geven!

Volg echt je eigen gevoel. En laat dat gevoel toe.
Jij bent nog steeds belangrijk hier, ondanks dat jij je wees voelt. Je bent waarschijnlijk met heel veel mensen verweven.

**Geplaatst**: 04-11-24 20:03

Geplaatst: 04-11-24 20:03

Ik zou zeker weer gaan praten met de hulpverlener als dit jou de vorige keer zo geholpen heeft.
Rouw komt inderdaad met vlagen, het kan ineens weer hard binnenkomen en dan een tijd onder de radar blijven. Soms kan het ineens confronterend hard binnenkomen. Als je daar last van hebt is het goed om het met iemand te kunnen bespreken die het misschien wat kan relativeren voor je. Ik kan ook best blijven hangen in bepaalde dingen dus ik begrijp je hierin goed.

**Geplaatst**: 04-11-24 20:07

Re: vragen na overlijden komen weer terug

Geplaatst: 04-11-24 20:07

Ik denk ook dat het goed is om met de hulpverlener te gaan praten. Misschien is specifieke rouwtherapie ook een idee?
Het kan heel goed dat deze periode voor de feestdagen ook iets bij je heeft getriggerd :(:)

**Geplaatst**: 04-11-24 20:20

Geplaatst: 04-11-24 20:20

Allereerst zou ik zeker weer gaan praten

Wat hierboven al is beschreven rouw komt inderdaad met vlagen.
Ook is mijn ervaring dat het bepalend is voor het verloop van het proces of je de tijd krijgt om te rouwen. Met overlijdens vlak na elkaar zal de wond opnieuw opengehaald worden. Met eventueel daarbij behorende vragen.

Toen afgelopen maand mijn schoonmoeder plotseling overleed haalde dit ook weer de vragen op die ik had na het plotselinge overlijden van mijn vader 22 jaar geleden. De week waarin het overlijden plaats vond bracht dat meer herinneringen aan mijn vader en mijn oma mee die destijds 9 maanden na elkaar overleden.
Nu sinds twee weken terug mijn moeder ernstige persoonlijke problemen heeft naast haar dementie mis ik mijn schoonmoeder dubbel.
Maar heb ik sinds zaterdag ook het gevoel om de week van mijn schoonmoeders overlijden opnieuw te beleven nadat debroer van mijn schoonvader toch nog onverwacht is overleden aan een kwaadaardige tumor. Hoe erg ik tegen de uitvaart op zie omdat alles weer terug komt hoef ik dan ook niet te vertellen.

Van mijn vader heb ik pas de laatste twee jaar over het algemeen echt vrede mee ondanks zijn veel te vroege overlijden. Ik kan er ook nog steeds niet mee eens zijn dat leeftijd waarop de persoon overlijd niet uitmaakt. 50 jaar of 78 jaar maakt hierin ook echt uit. Alle twee kan je ze niet missen maar er zit wel degelijk verschil in wat acceptatie betreft.

**Geplaatst**: 05-11-24 00:47

Geplaatst: 05-11-24 00:47

Ik had een ingewikkelde relatie met mijn vader en het contact verbroken (tijdelijk) toen hij kwam te overlijden, ik heb hem nog gezien in zijn laatste fase, maar door hersentumoren was hij al te ver heen om nog een gesprek te voeren of überhaupt van herkenning of wederzijds contact te kunnen spreken. Dit is nu vier jaar geleden. Ik heb er rust in dat hij niet meer leeft, die rust gunde ik hem zelfs. Maar de manier waarop het gegaan is, heb ik erg veel moeite mee gehad, en nog steeds. Geen laatste gesprek, geen losse einden kunnen knopen, geen verheldering over allerlei zaken, niet meer zijn perspectief of antwoorden kunnen horen. Ondertussen besef ik me ook heel goed, dat stel zijn bewustzijn was nog wel aanwezig geweest, dat hij dan misschien alsnog niet in staat was geweest die antwoorden en gesprekken aan te gaan. Wat ik zelf in de afgelopen jaren heb gemerkt is dat er een soort mildheid komt naar de moeilijke en pijnlijke stukken rond zijn overlijden en onze relatie, maar dat het ook nog steeds ontzettend confronterend naar boven kan komen. Ik heb al heel snel geaccepteerd dat sommige gebeurtenissen in het leven voor altijd pijnlijk zullen zijn, en dat het enige dat je kan doen is ze meedragen en dat het leven en vooral de fijne dingen van het leven er omheen groeien. De pijn of het niet-weten of geen afsluiting vinden wordt misschien niet kleiner, maar het leven eromheen groeit groter, vraagt meer aandacht, brengt nieuwe, andere vraagstukken.

Wat mij geholpen heeft, is het tijd geven, actief, maar ook passief. Vertrouwen dat je het met de tijd beter kan dragen, maar ook bewust erbij stilstaan, niet de gevoelens die plots opkomen wegstoppen, maar ze toelaten, ermee zijn, erover praten. Voor mij veranderde de rouw elk jaar of per specifiek moment weer en nog steeds voel ik het veranderen. Soms meer een berusting, soms weer overweldigend, het is echt allemaal oké en ook allemaal normaal, al helemaal als het pijnlijk of complex is verlopen.