Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Hutcherson schreef:Marigo schreef:Doelgerichtheid is prima. Zolang het je brengt wat je wilt. Maar jezelf altijd doelen stellen om het doelen stellen, zonder rust te kunnen vinden in het hier en nu, is een snelweg naar opgebrand raken. Vroeg of laat. Het komt vaak vanuit een tekort. Van binnen. Je zou eens met een goede psycholoog of coach dat kunnen onderzoeken voor jezelf. Als je er last van hebt…
Maar dit is niet helemaal waar. Het is niet doelen stellen om het doelen stellen. Het is vooral om over een langere periode met een betekenisvolle activiteit bezig te zijn waar je later wat aan gaat hebben. Ik kan perfect genieten van het hier en nu, kan ook echt prima aanvoelen als er eens even niks uit mn handen komt en dat is helemaal prima, morgen weer een dag. Ik werk wanneer ik wil, en geloof me..ik ben liever bezig met genieten (al geeft mn werk me wel voldoenig). Bezig zijn met een studie geeft me het gevoel van ontwikkeling en nieuwe skills leren.
Nee ik herken mezelf absoluut niet in wat jij noemt het snel opgebrand zijn en niet stil kunnen staan in het hier en nu.
kiomiamigo schreef:Zou het een vorm van vluchtgedrag kunnen zijn?
Als je geen doelen of uitdagingen in het vooruitzicht hebt, dan zul je het dus met jezelf moeten doen en dat is voor sommige (lees onbewust best heel veel) mensen behoorlijk confronterend. Wat wil je de onrust jou vertellen? Kun je er mee zijn? En dat klinkt een stuk makkelijker dan dat het daadwerkelijk is. Want we hebben niet geleerd hoe om te gaan met "lastige" gevoelens.
Kiekeboefje schreef:Wauw TS! Het lijkt alsof ik mijzelf hoor, of lees
Heb je al dit zelf gepland? In hoeverre je iets kan plannen. Of overkomt je ook veel? Komt het op je pad?
Ik vind AD(H)D niet passen bij wat je schetst.
Goof schreef:Sizzle schreef:Met 21 lijkt het me heel gezond om rusteloos te zijn. Immers moet je volwassen leven nog beginnen.
Ik zou het eerder apart vinden als je nu al „klaar“ zou zijn met uitdagingen.
Maar dat je je onrust aanpakt wil toch niet zeggen dat je stopt met leven en uitdagingen aangaan?
Goof schreef:Maar nogmaals; drive en onrust zijn toch iets heel anders?
kiomiamigo schreef:Zou het een vorm van vluchtgedrag kunnen zijn?
Als je geen doelen of uitdagingen in het vooruitzicht hebt, dan zul je het dus met jezelf moeten doen en dat is voor sommige (lees onbewust best heel veel) mensen behoorlijk confronterend. Wat wil je de onrust jou vertellen? Kun je er mee zijn? En dat klinkt een stuk makkelijker dan dat het daadwerkelijk is. Want we hebben niet geleerd hoe om te gaan met "lastige" gevoelens.
Suzanne F. schreef:kiomiamigo schreef:Zou het een vorm van vluchtgedrag kunnen zijn?
Als je geen doelen of uitdagingen in het vooruitzicht hebt, dan zul je het dus met jezelf moeten doen en dat is voor sommige (lees onbewust best heel veel) mensen behoorlijk confronterend. Wat wil je de onrust jou vertellen? Kun je er mee zijn? En dat klinkt een stuk makkelijker dan dat het daadwerkelijk is. Want we hebben niet geleerd hoe om te gaan met "lastige" gevoelens.
Hier ga ik in mee. Vaak is het een manier om te vluchten, ergens mee om te kunnen gaan. Een soort copingsmechanisme. Een soort wegrennen van jezelf. Want wat blijft er over als je al je doelen en drukte niet meer hebt? En je alleen bent in alle stilte?
Misschien eens goed om na te denken waar de onrust vandaan komt? Opgelegde verwachtingen? Waarom moet je altijd een doel hebben?
Kiekeboefje schreef:Wauw TS! Het lijkt alsof ik mijzelf hoor, of lees
J30d schreef:Goede vraag en daar heb ik niet 123 een antwoord op ik dacht altijd dat het ook gewoon een beetje bij mij hoort en van wat wil je “later bereiken” maar nu heb ik daarin (voor nu) alles en dan voelt het alsnog niet genoeg of volledig voldaan en moet ik weer wat nieuws hebben …