Ik ben veeleisend en perfectionistisch als het om mezelf gaat. Wil alles naar mijn beste kunnen doen (werk en paarden) en vergeet mezelf soms in dit proces. Maar dat neem ik op de koop toe, omdat ‘goed’ doen toch net beter voelt.
De verzorging van mijn dieren doe ik 300%. Zo ben ik ook opgevoed. Als de stal van de paarden niet schoon genoeg was bijvoorbeeld, dan werd ik uit bed gevist door mijn niet-paardenmens-ouders.
In mijn vakgebied is perfectionisme bijna een voorwaarde. Ik stel hoge eisen aan het werk dat ik oplever en heb een drive om dingen ‘goed’ te doen. Ik hou van mijn vak en beleef er plezier aan.
Tot zover alleen mijn probleem

Bij mijn paarden heb ik te maken gehad met een stiefdochter (paard voor haar gekocht) en later bijrijders. Het verschil in omgaan met de dieren zorgt elke keer voor conflicten. Stiefdochter is meer een manegeruiter. Wil een uur op een paard zitten en daarna naar huis. De klusjes waren 1 grote moet die twee keer per week dat het haar taak was (inderdaad, verleden tijd).
De bijrijders meldden zich met alle gemak op de dag zelf af. Of kwamen zo een week niet en wilden daarna weer opstappen alsof ze gewoon doorgetraind hadden. Mijn gevoel: eigen belang toch boven het belang van het paard zetten. Dat zorgt voor conflicten bij mij (en extra werk, want dus twee paarden te trainen). Ik mis de ‘drive/passie’.
Op m’n werk kreeg ik een collega op mijn afdeling. Oudere dame, geen achtergrond in het vak en geen gevoel voor het vak. Binnen het bedrijf is geen andere functie beschikbaar meer (nadat ze de functie die wel past afwees).
Mijn werkdagen zijn sinds haar komst verschrikkelijk. 0 verbetering in bijna 6 maanden, fouten in een reeks van herhalingen, een management dat ‘akkoord’ gaat met een 5.5 qua prestaties van mijn afdeling, omdát zij het niveau omlaag haalt. Ik vang al haar fouten op en doe het werk wat zij laat liggen. Terwijl het management zegt: niet doen. Dit is de consequentie van onze beslissing. Voor nu.
Dat ze na een halfjaar dagelijks herhalen nog het verschil tussen actieve en passieve zinnen niet snapt, frustreert mij mateloos. Net als al het andere. De lijst is eindeloos. En zo lang dat ik het werk net zo goed zelf kan doen.
Sinds twee weken heb ik een stagiair. Het is een verademing. Het gemak waarmee ze dingen oppakt, maakt het contrast met de collega nog groter.
Ja, ik weet dat ik veel vraag, zelfs als ik van de ander minder vraag dan van mezelf. Het vervelende aan de kwestie is: ik vínd niet dat ik onredelijk veel vraag en wil daar niet nóg meer in aanpassen.
Dat resulteert in een stop op de bijrijders. En veel meer werk voor mezelf. Op m’n werk kan ik die keuze niet maken. Elke week hoor ik: maar je verlaat ons niet hè? En nee, dat wil ik niet. Dit is het gaafste bedrijf waar ik gewerkt heb tot nu toe. Alles is geweldig. Behalve mijn onkundige collega en de manier waarop men daar mee omgaat. Collega speelt vermoorde onschuld. Zegt dat ze haar stinkende best doet, ondanks dat fout na fout boven tafel komt.
Januari wordt een Go of NoGo punt voor mijn collega. Daarvoor staat ze onder toezicht bij HR. Ik heb er twee weken opzitten na de vakantie en ben alweer leeg. Ik heb hier geen invloed op.
Moet ik mezelf parkeren tot januari? Hoe doe ik dat dan zonder er aan onderdoor te gaan? Iemand tips? Of herkenning misschien?