In mijn jongere jaren was ik erg onzeker en ik heb eigenlijk door mijn opleiding sociale studies, het beëindigen van een lange relatie en het ontmoeten van nieuwe vriendinnen een nieuw pad gekozen waarin ik mezelf verder heb ontwikkeld. Ook een tijd waarin ik nieuwe uitdagingen aan ben gegaan en patronen heb doorbroken.
Inmiddels 12.5 jaar verder, merk ik dat ik weer redelijk vast zit in patronen. Zorg voor een peuter wat erg intensief was met de eerste jaren extreem slechte nacht rust wat impact heeft gehad op ons functioneren. We wilden een huis kopen en zo was er elke keer wel een reden om voor stabiliteit en rust te kiezen.
Toen ik klaar was met mijn studie was er weinig werk - enorm contrast met de vraag naar medewerkers nu -. Ik ben op MBO 3 niveau begonnen en werk nu op MBO 4 niveau. Sinds de kleine goed slaapt komen we eindelijk op een punt dat ik meer uitdaging zoek in mijn werk. Mijn huidige werk ligt onder mijn denk niveau, ik heb alles op de rit gekregen op mijn groep na 1,5 jaar hard werken en het loopt daar nu. Het was heerlijk met gebroken nachten maar ik begin de diepgang te missen. Ik kom niet vooruit en weet dat ik eigenlijk op zoek hoor naar wat andere.
Nu werd ik donderdag in mijn vakantie ineens gebeld. Ik ben voorgedragen door mijn coördinator die deze maand afscheid neemt om een van zijn andere woningen tijdelijk over te nemen tot en met december als coördinerend begeleider met eventuele verlenging en anders terugkom garantie op mijn huidige plek. Een enorme eer want ik heb veel bewondering voor zijn manier van werken.
Nu heb ik de eerste 3 dagen een roller coaster gehad van binnen in mijn buik. Mijn verstand zegt dat ik het moet doen: Staat goed op CV, kans om het HBO werk uit te proberen en of deze manier van werken bij mij past als persoon, iets meer salaris en standaard 8 uurs diensten (wat zeldzaam is tegenwoordig in zorgland) waardoor ik 3 dagen kan werken i.p.v. toch vaak 4. Dus meer rust thuis! Wel is mijn team enorm prettig nu en dat is ook wel echt een drempel.
Maar..... nu het grootste. Ik zal mijn kwetsbare onzekerheden in de ogen moeten kijken. Vak inhoudelijk denk ik dat ik het wel kan, ik heb veel ervaring op gedaan en ben de kar trekker in mijn team. Maar het stukje leiding geven voor een groep, coaching gesprekken voeren... vergaderingen leiden.. daarvan krijg ik echt nu al buikpijn haha. Het maakt mijn onzeker heid los die ooit is ontstaan in mijn kinder tijd en die ik daarmee bloot ga leggen die ik niet volledig ben aangegaan de afgelopen jaren.
Team inhoudelijk is er voor mij straks door het grote verloop van personeel ook veel werk aan de winkel op proces matig vlak en het zal ook veel puin ruimen blijven.
Maandag ga ik bellen en eigenlijk weet ik dat ik ga zeggen dat ik het aan wil gaan. Daarbij draait er ook een roller coaster van binnen.
Toch geloof ik dat dingen gebeuren met een reden, als ik nu dit patroon niet doorbreek zit ik er over 10 jaar nog en word ik ook niet gelukkiger. Wel gaat het mij nieuwe inzichten geven in wat ik kan en wil in mijn werk.
Aan de ene kant ben ik trots dat ik de kans ga aan grijpen om patronen te door breken.. ongeacht hoe het gaat verlopen. Aan de andere kant zou ik het liefste weg kruipen in mijn schulp.

Hoe gaan jullie om met persoonlijke leerdoelen, gaan jullie ze aan of gaan jullie ze uit de weg? Wat zorgt voor de stap om deze te doorbreken? Wat heeft het jullie gebracht? Hebben jullie nog leerdoelen die jullie aan zouden willen gaan die jullie vooralsnog niet aan zijn gegaan? Ik ben wel heel benieuwd naar jullie verhalen!
