Vandaag heb ik op mijn werk feedback gekregen over iets.
Ik had een fout gemaakt, en ben daar op gewezen...
En na die tijd dacht ik, "wauw! Hier kan ik echt veel mee! En deze manier van feedback vind ik echt mega fijn!"
De inhoud was top! Super opgebouwd! Zonder enige vorm van aanval. En ook direct voorbeelden er bij hoe het anders kan.
De toon was duidelijk, maar eigenlijk netjes, sterker nog, neigend naar lief. Hoe stom het ook klinkt.
Maar, mijn hersenen doen hier iets mee. En ik weet daardoor welke fout ik niet snel meer zal maken.
En zonder dat ik daar onzeker van word.
En dat komt puur door die fijne manier van aanspreken.
Deze collega heeft mij al vaker enorm fijne feedback gegeven en daarnaast geeft ze mij ook echt het gevoel dat ik dit werk prima kan!
En ik wil hier iets mee.
Maar ik weet niet wat.
Ik merk wel dat ik haar de oren van het hoofd wil vragen

Gewoon iets... Waardoor ik kan aangeven dat ik haar feedback tof vind en er wat mee kan en doe.
Maar wat??
Ik zie haar pas over dikke twee weken weer. En ik ben bang dat ik het dan vergeten ben.
Ik ben misschien wel een te erge positivieteitsgoere.

Omdat ik graag complimenten mag geven, want eerlijk is eerlijk, naast feedback, groei je ook door complimenten.
Help...?