Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Diddykong schreef:Ja en nee. Jij bekijkt de situatie vanuit jouw normen en waarden. Dat gaat dan zo ik het lees dat kinderen respect moeten hebben voor hun ouders, ze een beetje luisteren en dat ouders de leiding hebben. Correct me if I'm wrong
. Je vriend voedt alleen op vanuit een ander inzicht. Hij ziet zichzelf misschien meer als gelijke van de kinderen en stelt niet snel grenzen of speelt de baas. En zijn geduld is enorm zo te lezen.
In de opvoeding is vaak geen goed of fout in dat opzicht. Je kunt dit op verschillende manieren doen en 90% van de kinderen groeit zo best goed op.
Het is alleen niet aan jou om uit te vallen tegen de kinderen. De kinderen zijn te oud om zich door jou te laten corrigeren, hoe logisch het voor jou misschien ook lijkt. Het 'probleem' zit hem ook niet in de kinderen. Zij nemen de ruimte die hun vader hun geeft. Je uitval zul je moeten bewaren voor hun vader. En een goed gesprek aangaan over jullie opvattingen binnen de opvoeding. Misschien kun je ergens een compromis sluiten? Net als ouders binnen een nornaal gezin moeten jullie op 1 lijn komen. En dat ook weer uitstralen naar de kinderen. Het lastige binnen samengestelde gezinnen is dat kinderen ook nog een tijd bij de ex van je partner verblijven en dat daar mogelijk ook weer regels uit voorkomen die niet aansluiten bij de jouwe. Het is dan aan jou om te kijken hoe je ook jezelf hierin niet verliest. Soms is een latrelatie om die reden ook niet onverstandig. Zo heb je een eigen huis waar jij je terug kunt trekken en zo je eigen rust weer kunt vinden.
PercyLeen schreef:We zijn ruim 2 jaar samen en zijn begin dit jaar gaan samenwonen (samen een huis gekocht in de woonplaats van ook de moeder van de kinderen). Gek genoeg bracht dat meer rust en structuur voor de kinderen en mijn vriend. Alleen voor mij niet. Ik merk dat ik heel erg mijn eigen plek mis omdat mijn vriend en ik niet op 1 lijn zitten mbt leef en omgangsregels. Eigenlijk speelt er exact wat Diddykong schrijft.
boemel schreef:Zijn de kinderen om het weekend bij jullie of in co-ouderschap?
Ik ben zelf enorm consequent, maar het is ook een beetje een kwestie van op de juiste manier verpakken.
Over het eten ben ik altijd heel duidelijk geweest. Ik heb gezegd "woorden als goor, smerig, ranzig wil ik over het eten niet horen. Ze krijgen geen poep op hun bord tenslotte.
Ze mogen wel zeggen dat ze het niet zo lekker vinden en dan hoeven ze er maar een klein beetje van te eten.
Ik heb ze altijd zelf op laten scheppen met de afspraak dat wat je opschept, ook zelf opeet. Bijscheppen mag natuurlijk altijd.
Eerlijk gezegd nooit geen drama meer over het eten gehad.
En met name de jongste is echt snel een goede eter geworden. Zij wil ook altijd alles proeven.
Ik moet zeggen dat mijn vriend en ik altijd wel goed hebben kunnen praten en over het algemeen goed op 1 lijn zitten.
Al moet ik soms ook wel even scherp zijn.
Zijn 9 jarige had op een gegeven moment problemen met slapen en op dat moment liep ze ook bij een psycholoog.
Ze ging vanuit haar bed dr vader steeds appen dat ze niet kon slapen en hij reageerde per app steeds dat ze t toch moest proberen. En dat ging rustig tot na 23.00 zo door.
Ik was het er niet mee eens. Überhaupt vond ik het onzin dat een 9 jarige met een telefoon ging slapen en ook dat daar steeds over geappt moest worden en reactie op kwam. Mijn vriend vond het volkomen normaal.
Ik heb hem gezegd: vertel het volgende aan de psycholoog "ik breng mn dochter van 9 met een mobiele telefoon in dr hand naar bed en ga dan de hele avond met haar lopen appen."
Dat heeft hij natuurlijk niet gedaan en hij heeft daarna snel zn dochter aangegeven dat er niet meer geappt werd. En dat als ze ziek was of als er echt wat gebeurd was, ze altijd naar beneden mocht komen, maar verder niet.
Ook dat ging daarna prima.
Alles valt of staat met consequent zijn,maar wel lief zijn en duidelijk aangeven waarom iets wel of niet mag.
Tevens is het maken van begrijpelijke en ook logische afspraak belangrijk.