Bokt.nl

Noukie schreef:

Niet helemaal hetzelfde, maar ik werk wel bewust zorg gerelateerd, maar dan op kantoor. Ik wil graag een bijdrage leveren, maar ben niet de persoon om de hele dag direct met mensen te werken. Ik heb nu zelf een hele leuke beleidsfunctie, maar bij ons werken ook wel mensen die nog dichter op de echte zorg zitten zeg maar en ook op de werkvloer komen in die zin. Zou zoiets een optie voor je zijn?
Dus je paramedische kennis en interesse inzetten in een meer solo functie?

Sem_ schreef:

Herkenbaar, al heb ik geen paramedische, maar wel een sociale opleiding gedaan. Ik ben (inmiddels) afgestudeerd maatschappelijk werker, maar mijn stagejaar was echt niet mijn jaar, om het maar even zacht uit te drukken. Ik heb de opleiding wel afgemaakt en ben daarna "gewoon" gaan solliciteren op allerlei vacatures. Er zijn genoeg banen waarbij een bepaald niveau wordt gevraagd, maar geen specifieke opleiding. Nu werk ik al ruim twee jaar drie dagen in de week vanuit huis (nagenoeg iedereen werkt blijvend vanuit huis sinds corona). Wat een verademing! Het is geen paramedisch/sociaal beroep, maar ik haal mijn passie en energie meer uit mijn hobby's.

Als ik jou was zou ik op zoek gaan naar vacatures die je aanspreken en gewoon gaan solliciteren. Er zijn altijd banen waarbij het contact met mensen meer op de achtergrond staat. Doe vooral waar je zelf gelukkig van wordt. Je kunt bovendien altijd weer iets nieuws zoeken, als iets toch niet is waar je op hoopte.

Je zou misschien ook kunnen kijken naar aanvullende opleidingen/cursussen die meer de beleidskant op gaan.

BillyJ schreef:

medisch ingenieur bvb niet wat voor je?
Zoals in de OK (neuromodulation of electrophysiologie) de leads ed aangeven en alles opvolgen? Kan héél interessant zijn én je hebt minder omgang met de patiënten zelf.
Ik ben zelf bvb repair technician en zit ook in "the field". Dus ik ga bij ziekenhuizen en patienten langs om hun "devices" te repareren of preventive maintenance uit te voeren.. Maar wij hebben dus idd collega's die in de OK alles aangeven aan de (neuro)chirurg en de data uitlezen dus bvb.

Sanet schreef:

In de ICT van de zorg worden ook altijd mensen gezocht. Wat achtergrond kennis hoe het werkt in de zorg kan daarbij heel handig zijn.

Macs schreef:

Misschien valt het bij je toekomstige baan wel mee? Ik ben docent en sta echt maar enkele uurtjes pw voor de klas. Ik ontwikkel ook materiaal en doe veel taken in mijn team. Dus ben écht niet altijd met studenten zelf bezig. Als stagiaire stond ik alleen maar les te geven en vroeg ik me ook af of ik dat wel wilde... Maar in mijn grote mensen baan is er dus genoeg mogelijk. Misschien eens inventariseren bij collega's?

SusanH schreef:

Introvert en werken met mensen, check. Ik heb geleerd mijn kwaliteiten als introvert bewust in te zetten. En plan in mijn vrije tijd veel tijd in om op te laden. Dat heeft mij zoveel werkplezier gegegeven. Het heeft wel wat jaren geduurd trouwens, zeker in stages voelde ik me nooit op mijn plek, daar werden extraverte kwaliteiten van mij gevraagd. Daar wilde ik zo graag aan voldoen dat ik zelfs lang heb gedacht dat er iets mis was met me, en dat ik als ik maar beter mijn best zou doen het wel goed zou komen. Maar daardoor liep ik juist vast. Google eens op de succesvolle introvert. Dat was voor mij echt een eye opener.

pateeke schreef:

Mijn verhaal is wat anders dan het jouwe maar herken ook wel bepaalde dingen. Ik heb mijn stage erg graag gedaan en ook mijn werk deed ik doorgaans graag. Persoonlijk vond ik niet dat er minder druk was als je echt aan het werk bent; in tegendeel zelfs.
Ik heb een tijd een middenkaderfunctie gehad. Weinig clientcontact, deel beleid, inhoudelijke aansturing van medewerkers, administratie,… en hoewel ik ook introvert ben enz, miste ik het clientencontact heel erg. Overgegaan naar een andere baan, geen middenkader meer en veel clientencontact. Mij lag dat vele malen beter. Uiteindelijk door omstandigheden nieuwe job gezocht. Weer niet heel veel clientencontact, veel administratie, overleg met andere professionelen… en hoewel ik dat ook fijn vond en echt geweldige collega’s had, merkte ik dat het mij door omstandigheden ook moeilijker lukte om er echt te zijn voor collega’s of cliënten (al was dat niet merkbaar voor anderen).

Wat ik wil zeggen: ook met een paramedisch beroep kan je banen vinden met weinig clientencontact. Maar daarnaast zou ik me ook de vraag stellen: waarom kost dat je zoveel energie en waarom staat het je tegen? Aan sommige dingen kan je nl ook iets doen zodat het voor jou ook gemakkelijker wordt om mee om te gaan. En bovendien kan het je ook richting geven in wat voor job je graag zou willen doen.

verootjoo schreef:

Vind je het vak zelf wel leuk, alleen de mensen niet? Dan kan je na deze opleiding overwegen om bv bewegingswetenschappen/gezondheidswetenschappen te gaan studeren. Dan kom je meer in de achtergrond terecht, maar niet met de mensen zelf.

Je geeft aan dat je sommige mensen wel leuk vindt, maar bepaalde mensen niet. Als je je vak wel leuk vindt, maar alleen sommige patiënten niet zou het ook de moeite waard zijn om bv met een coach uit te zoeken waar het hem in zit dat sommige mensen wat met je doen en hoe je dit wat los kunt laten.

Als je het helemaal niks vindt, kun je met een hbo-diploma ook nog alle kanten op. Denk je dat je nog wel af kunt studeren? Dan zou ik dat doen, dan heb je iig een hbo-diploma en dat vergroot je andere mogelijkheden ook sterk.
In dat geval zou je ook met een loopbaancoach of lifecoach kunnen spreken om te ontdekken wat dan wel bij je past.

Leo schreef:

Ik ben een introverte paramedicus en ik werk niet alleen met mijn directe cliënten (kinderen met een beperking) maar ook met ouders en collega's. En ja, dat is pittig. Mijn doelgroep vraagt een zekere vorm van extrovert zijn (ik kan daar naartoe schakelen). Daarnaast vraagt mijn functie van mij dat ik vaak snel moet schakelen, snel moet denken en ad hoc zaken realiseren. Dat maakt dat ik thuis echt op ben, en dat ik dit niet fulltime kan doen (ik werk 3 dagen). Mijn vrije dagen heb ik hard nodig om op te laden. Ik dacht altijd dat ik iets fout deed, dat er iets mis met me was of zelfs "lui", maar gaandeweg heb ik leren accepteren dat het voor mij zo werkt, en dat mijn kwaliteiten ook tot uiting komen in mijn werk. Want uiteindelijk is deze doelgroep zeker ook waar mijn passie ligt en wil ik het zeker niet inruilen.
Zoals ik het nu doe werkt voor mij, maar de vermoeidheid eind van de dag blijft, vooral in de donkere maanden. Het is een weegschaal die ik altijd bewust in balans moet houden.

Janneke2 schreef:

_Femkeeex schreef:

Daar zit je dan, in je stages, nog een jaar te gaan en je bent mensenmoe...

Ik ben momenteel bezig met een paramedische opleiding en ik zit middenin de stages. De hele dag bezig zijn met mensen, een masker moeten opzetten als je je poedersuiker voelt, omdat je professioneel en leuk moet blijven voor de patienten, het eerste halfuur een patient tegenover je hebben zitten met erge psychosociale problemen, het tweede halfuur een patient tegenover je hebben zitten die graag elk detail van zijn/haar leven uitgebreid verteld... Het valt mij erg zwaar. Ik ga elke dag met tegenzin naar stage en ik kom doodop thuis. Het ligt niet aan de plek, het is hetzelfde verhaal bij elke stage tot nu toe.

Ik ben geen mensenmens, maar ook weer wel. Ik ben introvert, mensen vreten mijn energie op, maar ik kan ook ontzettend veel energie krijgen van patienten waarmee ik leuke gesprekken heb of die aangeven goed geholpen te zijn door mij. Het is niet allemaal negatief, alleen de negativiteit overschaduwd wel.

Ik betrap mijzelf er vaak op dat ik fantaseer over een baan met weinig contact met mensen, waarbij ik gewoon lekker in mijn eentje mijn werk op een kantoortje of waar dan ook kan doen. Ik weet dat het stage lopen anders is dan werken. De prestatiedruk, het beoordeeld worden, de druk van stagiaire zijn, niet ervoor betaald krijgen, zal allemaal bijdragen aan mijn vermoeidheid en negatieve gevoel.

Mbt dat masker en 'vriendelijk en professioneel blijven' - ik heb veel gehad aan een cursus rondom "overdracht en tegenoverdracht".

Die kreten mag je meteen weer vergeten, het zijn oeroude psychologische constructies.

Maar waar ik baat bij had:
op het moment dat een verhaal net niet fijn voelt
ZOU het zo kunnen zijn dat 'er iets gebeurt' in je patiënt.
Als je op dat moment zelf het initiatief neemt om even een opmerking binnen het professionele te maken
KAN het zijn dat het gesprek veel fijner wordt (of minder vermoeiend).

Zo ZOU 'een enorme opsomming' kunnen betekenen dat de patiënt zich ooit niet echt gehoord voelde.
Uiteraard: er kunnen 100 dingen achter zitten...!!!
... en ipv braaf glimlachend je voorbereiden op nog veel meer, kun je een proefballonnetje oplaten, 'Goh, wat een ellende allemaal - is er iets mee gedaan?'
(Is je proefballon fout, is er weinig aan de hand. Uiteraard is enige tact wel van belang!! En een aantal minuten later kun je een tweede ballonnetje oplaten.)

Ideaal gesteld: patiënt voelde zich niet gehoord,
goede proefballon,
patiënt blij, want voelt zich nu wel gehoord.