Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-22 18:59

Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-22 18:59

Ik wist niet goed wat ik als titel moest gebruiken

Het voelt ook een beetje ongemakkelijk om een deel van mijn persoonlijk leven zo op internet te posten, dus als je me in het echt kent, gelieve dan gewoon even een pb'tje te sturen of zo.

Ik loop nu eigenlijk al meer dan een jaar enorm tegen mezelf aan. Ik heb mijn studie succesvol afgerond, uit huis gegaan en alleen gaan wonen in een super gave grote stad, een extra Master begonnen, een fijne job, een super leuke vriendengroep enzovoort. Kortom dus alles wat de meeste mensen maar kunnen wensen en toch voel ik me vaak niet goed. Vorig jaar dan aan de alarmbel getrokken en naar een psycholoog gegaan, na enkele maanden merkte ik dat dit toch niet echt was wat ik nodig had dus daarmee gestopt. Dan een heel hobbelige periode gehad en vanaf oktober dan toch maar weer een andere psycholoog gezocht waar ik me een pak beter bij voel. Maar ook hier merk ik dat ik weer wat tegen de lamp loop, ik krijg zeer goede tips, heb een goede klik met deze psycholoog maar merk dat ik nog steeds echt niet weet wat ik met mezelf moet aanvangen. Ik heb veel last van angstgevoelens en paniekaanvallen.

Allereerst twijfel ik gewoon over alles, mijn relatie(s), nu ook mijn studies en vooral aan mezelf. Ik heb geen idee wat ik wil doen met mijn leven, wie ik ben en waar ik heen ga. Ik verzink vaak in mijn gedachten en raak daar heel moeilijk terug uit, dat is iets waar ik altijd al veel last van gehad heb. Ik heb verschrikkelijke huilbuien en weet op dat moment geen weg met mijn emoties. Vaak lukt het daardoor ook niet meer om mijn dagdagelijkse taken te volbrengen, waarna ik me ontzettend schuldig voel. Ik voel me ook schuldig over het feit dat ik me zo voel, zeker omdat ik ook echt mijn best doe om er iets aan te veranderen maar het lukt maar niet.

Qua relaties kamp ik met enorme bindingsangst, waardoor ik het afgelopen jaar op dat vlak ook een heel hobbelig parcours heb gehad, ik heb mensen gekwetst en tegelijkertijd ook mijn eigen grenzen enorm laten overschrijden. Ik heb nu al even een partner, maar ook dat was/is een hobbelig parcours, ik wil het even vermelden maar niet te diep op ingaan ivm privacy. Ik weet wel dat dit echt een stuk van mijn angsten enorm versterkt, ik denk altijd in termen van 'wat als...' en bereid mezelf constant voor op een einddatum waardoor ik eigenlijk ook mezelf het ontneem om hier zorgeloos in mee te gaan en ervan te genieten. Ik wil kosten wat het kost niet gekwetst worden maar ik kwets mezelf daarin enorm door alles te overdenken/twijfelen.

Daarnaast ben ik een nieuwe studie begonnen, ik ben gedurende mijn eerste studie altijd wel een goede student geweest. Nu mis ik motivatie, twijfel ik constant maar weet ik ook niet goed wat ik anders zou willen doen. Dit is wat ik altijd al had willen doen maar ik mis ergens uitdaging en een doel. Full time werken wil ik niet, in mijn sector is het sowieso moeilijk om werk te vinden en ik weet wel dat ik meer in mijn mars heb. Door hier te stoppen beperk ik mezelf in mijn kansen, maar tegelijk lukt het niet en heb ik er amper energie voor. Alleen wonen valt ook wat tegen, ik voel me vaak heel alleen. Ik heb hiervoor samengewoond met een paar vriendinnen wat heel fijn was maar door omstandigheden hebben wij allemaal ons huurcontract niet kunnen verlengen en zijn wij elk onze eigen weg gegaan. Ik heb nu een paar weken terug thuis gewoond, dichter bij familie en de paarden uit angst om geïsoleerd te raken tijdens mijn examens. Op zich is dit fijn, maar ik kamp terug met de problemen waardoor ik ook uit huis gegaan ben en ik weet dat ik hier ook niet gelukkiger ben. Op termijn zal ik wel iets anders zoeken om te wonen, maar op dit moment is de huurmarkt een ramp hier voor studenten en wil ik niet midden in het academiejaar verhuizen.

Mijn omgeving is hier enigszins van op de hoogte en ik heb gelukkig hele goede vrienden waar ik bij terecht kan. Maar helaas kunnen zij mij natuurlijk ook geen oplossingen aanbieden. Kort samengevat mis ik dus echt vertrouwen in mezelf, toekomstperspectief en kamp ik met veel angstgevoelens en twijfels. Ik weet niet goed wat ik met dit topic precies wil bereiken, maar ik hoop ergens andere input te krijgen en het ook gewoon een keer allemaal van me af te schrijven.

**Geplaatst**: 04-01-22 19:09

Geplaatst: 04-01-22 19:09

Ik kan je hier niet bij helpen maar vind het wel flink dat je het hier geplaatst hebt +:)+

Door alle zorgen kan je ook niet genieten.
Dikke knuffel :(:)

**Geplaatst**: 04-01-22 19:12

Geplaatst: 04-01-22 19:12

Ik ken je niet hoor CL maar als ik jouw verhaal lees, dan bekruipt me een soort van opgejaagd gevoel.
Studie succesvol afgerond, uit huis gegaan (best ingrijpend, ook al is het misschien heel leuk), een extra master, nieuw werk, nog een nieuwe studie, een relatie en dan ook nog je paarden. En nog wat persoonlijke issues. En je bent pas 22...

Het zou niet raar zijn als je een zware burn-out hebt. Angst en paniekaanvallen horen daar wel bij.
Ik denk dat het goed zou zijn om even flink terug te schakelen.

**Geplaatst**: 04-01-22 19:17

Geplaatst: 04-01-22 19:17

Waarom wil je persé nu weten wat je wil doen met je leven? Ik ben 42 en heb nog geen idee wat ik later, als ik groot ben, wil worden

Waarom is het zo belangrijk voor je om dat pad al uitgestippeld te hebben?

Je zegt dat als je deze studie stopt, je je kansen beperkt. Als je nu je studie zou stoppen zegt dat toch helemaal niets over waar je over 2 jaar bent? Een studie kun je altijd starten (mijn man is dit jaar op zijn 35e zijn allereerste HBO studie gestart!). En ook zonder studie kan je groeien en ontwikkelen. Durf je dat stukje los te laten?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-22 19:35

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-22 19:35

Babootje schreef:
Ik ken je niet hoor CL maar als ik jouw verhaal lees, dan bekruipt me een soort van opgejaagd gevoel.
Studie succesvol afgerond, uit huis gegaan (best ingrijpend, ook al is het misschien heel leuk), een extra master, nieuw werk, nog een nieuwe studie, een relatie en dan ook nog je paarden. En nog wat persoonlijke issues. En je bent pas 22...

Het zou niet raar zijn als je een zware burn-out hebt. Angst en paniekaanvallen horen daar wel bij.
Ik denk dat het goed zou zijn om even flink terug te schakelen.

Ik weet niet of ik het echt durf om even terug te schakelen en hoe ik dat moet doen. Ergens hoop ik dat de tijd het allemaal wel een beetje zal uitwijzen, maar deze periode duurt nu toch al eventjes en merk ook dat het nu gewoon bergaf gaat.

Goof schreef:
Waarom wil je persé nu weten wat je wil doen met je leven? Ik ben 42 en heb nog geen idee wat ik later, als ik groot ben, wil worden
Waarom is het zo belangrijk voor je om dat pad al uitgestippeld te hebben?

Je zegt dat als je deze studie stopt, je je kansen beperkt. Als je nu je studie zou stoppen zegt dat toch helemaal niets over waar je over 2 jaar bent? Een studie kun je altijd starten (mijn man is dit jaar op zijn 35e zijn allereerste HBO studie gestart!). En ook zonder studie kan je groeien en ontwikkelen. Durf je dat stukje los te laten?

Het is zeker geen kwestie van persé's en alles uitgestippeld willen hebben. Ik denk dat je nooit precies weet wat je wil doen en dat is ook mijn doel niet. Maar het is wel fijn om bepaalde puntjes te hebben waar je naartoe kan werken en een bepaald kader/perspectief te hebben. Ik ben altijd wel iemand geweest die doelgericht te werk gaat en weet wat ze wil, ik ben dus ook met motivatie en ambitie begonnen aan mijn nieuwe Master. Stoppen met studeren zou dus betekenen gaan werken, maar ik weet dat ik met mijn diploma nu in een traject terecht kom waarbij de kans zo groot is dat ik geen werk ga vinden. De dingen die ik voor ogen had vereisen een Master, die heb ik (nog) niet. Het is inderdaad nooit te laat om te studeren, maar ik heb geen flauw idee wat ik in die tussentijd zou doen en vrees dat ik van werken ook niet gelukkiger ga worden.

**Geplaatst**: 04-01-22 19:44

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst: 04-01-22 19:44

Je lezen een jaartje op pauze zetten zie je wel vaker bij studenten. Die gaan een jaartje rondtrekken in Australie of werken op Curacao o.i.d. voor ze aan iets nieuws beginnen. Ook goed voor de persoonlijke ontwikkeling en je hoeft even nergens aan te denken, behalve je dagelijkse kostje. Je bent nog pas 22. Nog echt een heel leven voor je. Maar wel lastig te organiseren nu je op jezelf woont. Dat wel. Je bent nu zo in de dagelijkse sleur van werk, relatie en verantwoordelijkheden gerold. Ik kan me zo voorstellen dat je denkt, waar ga ik nu heen en is dat het dan? Een jaartje reflectie is zo gek nog niet.

**Geplaatst**: 04-01-22 19:51

Geplaatst: 04-01-22 19:51

Heb je eerder last gehad van die angst en paniekaanvallen? En ben je met je psycholoog enkel bezig met die symptomen behandelen of is er ook gekeken naar waar het vandaan komt, hoe je jeugd is geweest et cetera? Ik herken wel wat dingen van je verhaal. Als het lukt stuur ik je vanavond nog even een Pb!

**Geplaatst**: 04-01-22 20:03

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst: 04-01-22 20:03

Adem in, adem uit :knuffel:

Je zit in een pandemie, maak rustig je master af, je kunt nu toch geen hol en iedereens sociale leven is verminderd. Je hoeft daar later niet in te gaan werken. Je relatie hoeft niet je levenspartner te zijn. Geniet van het nu zonder te gaan jagen op later. Tenzij je nu nog besluit om prima ballerina te worden, kun je later nog iets heel anders doen. Legio mensen die na hun 50e pas de ware liefde vinden. Soms moet je zelf eerst rijpen. Gun jezelf die tijd. Je bent goed zoals je bent en je hebt nu al meer volbracht dan een heleboel mensen ooit zullen doen.

**Geplaatst**: 04-01-22 20:10

Geplaatst: 04-01-22 20:10

Ik heb hetzelfde gevoel als Babootje.

Misschien helpt het ook om even na te denken over wat je op dit moment...Nu wilt. Lief zijn voor jezelf. Je hebt voor jouw leeftijd al mooie dingen bereikt en best veel hooi op je vork genomen. Waar krijg je energie van en waar kijk je tegenop ? Kun je daar misschien een betere balans in vinden. Werken + master halen lijkt mij heel pittig. Ikzelf zou zoiets niet kunnen. Sinds een auto-ongeluk ben ik qua energie nooit meer helemaal de oude geworden. Zoiets stoms, ik durf dat tegen niemand zeggen, maar heb op die manier wel geleerd om beter op mezelf te letten en dingen los te laten. Concentreren op de dingen die wel lukken en mijn schuldgevoel afschudden als ik eens een luie dag heb. Als ik je leeftijd hoor denk ik meteen aan... wat een poedersuiker leeftijd ook al zeggen de meesten dat het de mooiste jaren zijn. Is echt wel normaal dat je als twintiger nog heel erg zoekende bent en een baan, studie + huishouden, dat is pittig.

**Geplaatst**: 04-01-22 20:18

Geplaatst: 04-01-22 20:18

Tekenen van een quarter life crisis

Je hebt het gevoel alsof je vastzit en lamgeslagen bent. Het voelt alsof je in een sleur zit. Je bent gestrest, emotioneel, onzeker, vermoeid en piekert en hebt stemmingswisselingen. Je hebt het gevoel alsof je faalt en vergelijkt jezelf vaak met anderen.

**Geplaatst**: 04-01-22 21:03

Geplaatst: 04-01-22 21:03

CalipsoLover schreef:
Goof schreef:
Waarom wil je persé nu weten wat je wil doen met je leven? Ik ben 42 en heb nog geen idee wat ik later, als ik groot ben, wil worden
Waarom is het zo belangrijk voor je om dat pad al uitgestippeld te hebben?

Je zegt dat als je deze studie stopt, je je kansen beperkt. Als je nu je studie zou stoppen zegt dat toch helemaal niets over waar je over 2 jaar bent? Een studie kun je altijd starten (mijn man is dit jaar op zijn 35e zijn allereerste HBO studie gestart!). En ook zonder studie kan je groeien en ontwikkelen. Durf je dat stukje los te laten?

Het is zeker geen kwestie van persé's en alles uitgestippeld willen hebben. Ik denk dat je nooit precies weet wat je wil doen en dat is ook mijn doel niet. Maar het is wel fijn om bepaalde puntjes te hebben waar je naartoe kan werken en een bepaald kader/perspectief te hebben. Ik ben altijd wel iemand geweest die doelgericht te werk gaat en weet wat ze wil, ik ben dus ook met motivatie en ambitie begonnen aan mijn nieuwe Master. Stoppen met studeren zou dus betekenen gaan werken, maar ik weet dat ik met mijn diploma nu in een traject terecht kom waarbij de kans zo groot is dat ik geen werk ga vinden. De dingen die ik voor ogen had vereisen een Master, die heb ik (nog) niet. Het is inderdaad nooit te laat om te studeren, maar ik heb geen flauw idee wat ik in die tussentijd zou doen en vrees dat ik van werken ook niet gelukkiger ga worden.

Wat maakt dat je denkt dat werken je niet gelukkig maakt? Gaat werken je over een paar jaar wel gelukkig maken?

Ik ben zelf niet iemand die altijd naar bepaalde puntjes toe moet of wil werken, maar ik kan me ergens voorstellen dat sommige mensen dat wel fijn vinden als leidraad. Het punt is alleen dat het leven zich niet laat leiden en dat alles dat in de weg staat, zorgt voor een omleiding of zorgt voor twijfel meteen als tegenslag wordt ervaren. En dat is doodzonde, want je leeft maar 1x.
Zou het niet fijner zijn om meer te leren in het 'nu' te staan? Meer te leren genieten van nu? Te leven bij de dag? Dat pad en die controle los te leren laten?

Moeilijk, dat wel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-22 22:16

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-22 22:16

Allereerst bedankt allemaal voor de reacties. Ik merk toch ook dat het even als een opluchting voelt om het allemaal van me af te schrijven en dat jullie willen meedenken.

Babootje: Daar heb ik persoonlijk ook al vaak aan gedacht, 2/3 vrienden waarmee ik nu studeer hebben dit ook gedaan. Helaas moet ik dan ook weer knopen gaan doorhakken, want ik ben (deels) financieel verantwoordelijk voor de paarden en dan is het een verhaal van hoe ik alles ga regelen hier. Het grote nadeel hebben van paarden is dat je nooit zomaar zorgeloos op reis kan vertrekken, maar dat zal iedereen hier wel weten

Lois: Ja, ik heb hier eerder ook last van gehad maar nooit op deze manier, ik heb me nog nooit zo angstig gevoeld. Met mijn psycholoog heb ik het daar inderdaad ook over gehad, maar ik wacht even op je pb en zal privé daar wat meer uitleg over geven

Urielle: Off-topic: Moet even lachen met je uitspraak over prima ballerina, omdat ik tot ik ging studeren daadwerkelijk op hoog niveau ballet deed _O-

Maar bedankt voor je steunende reactie, dat betekent veel voor mij.

Betadine: Allereerst ook een knuffel voor jou, ik kan me voorstellen dat een auto-ongeluk een impact heeft op je leven. Ik ben inderdaad iemand die vaak te veel hooi op haar vork neemt, die uitspraak hoor ik al sinds ik klein was. Ik ben op aanraden van mijn psycholoog nu inderdaad op zoek naar dingen waar ik energie uit haal en wat/wie mij inspireert. Maar ik merk dat dit kleine dingen zijn die vaak niet genoeg zijn om mijn emotionele kant onder controle te houden. Ik blijf wel actief bezig met zoeken naar dingen die ik leuk vind en dingen die mij gelukkig kunnen maken. De combinatie met werken/studeren is inderdaad pittig, ik ben daarin al een beetje teruggeschroefd door van job te veranderen en minder uren te doen en heb ik nu ook een job met een heel fijn team waarin ik me veel beter voel. Dat was voor mij echt een grote knoop om door te hakken, want ik werkte op mijn vorige job al ruim twee jaar en heb die beslissing ook nog maar recent gemaakt (november). Ik heb studeren vanaf mijn tweede jaar ook altijd gecombineerd met werken, maar merk dat dit in België 'normaler' is dan in Nederland.

Goof: Ik heb een paar maanden full-time gewerkt in een fijn bedrijf, eerst 3 maanden voor mijn stage en daarna de zomermaanden als Freelancer. Dit combineer ik tot op heden nog steeds met mijn andere job naast het studeren. Ik heb in dat bedrijf een vaste functie aangeboden gekregen maar dit aanbod eigenlijk meteen afgeslagen omdat ik daarin redelijk vastbesloten ben, ik wil nog niet full-time gaan werken en mijn ambities liggen ook elders. Ik ben een controlefreak en een beetje perfectionistisch van aard, dat is ook iets waar ik het met mijn psycholoog over heb gehad en aan probeer te werken. Ik moet inderdaad leren om afstand te doen van dingen die ik niet kan controleren, maar op dit moment heb ik het gevoel dat ik zelfs de weg kwijt ben in de dingen die ik wel zelf kan controleren, en dat is frustrerend.

**Geplaatst**: 05-01-22 14:29

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst: 05-01-22 14:29

Heb je al wel eens laten bloed prikken ? Dit zijn ook klachten die gerelateerd kunnen zijn aan een schildklier of vitamine probleem.

**Geplaatst**: 05-01-22 18:12

Geplaatst: 05-01-22 18:12

CalipsoLover schreef:
Babootje: Daar heb ik persoonlijk ook al vaak aan gedacht, 2/3 vrienden waarmee ik nu studeer hebben dit ook gedaan. Helaas moet ik dan ook weer knopen gaan doorhakken, want ik ben (deels) financieel verantwoordelijk voor de paarden en dan is het een verhaal van hoe ik alles ga regelen hier. Het grote nadeel hebben van paarden is dat je nooit zomaar zorgeloos op reis kan vertrekken, maar dat zal iedereen hier wel weten

Klopt, dat weet ik. Maar misschien is die optie toch het onderzoeken waard. Zeker als de gedachte eraan je al blij maakt. (Ik heb t nooit gedaan; had al een vaste baan vanaf mn 16e) Misschien daarom wel heel laat begonnen aan kinderen (nou ja 1 dan

) Achteraf vind ik dat ook wel jammer. Zeker op jouw leeftijd lijkt het mij een waardevolle ervaring.

**Geplaatst**: 05-01-22 18:55

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst: 05-01-22 18:55

ik heb op mijn 23e ook een burn out te pakken gehad, mede dankzij 'help ik moet volwassen en gelukkig zijn' druk. heb even half jaartje pauze en toen afgestudeerd afgelopen zomer. Nu begonnen met werken en hebt afgelopen najaar ook bij een psych gelopen. werk gerelateerd alles wel goed, maar vd zomer met familie geklapt en daardoor oud zeer moetten verwerken (echt basisschooltijd-trauma, hele gekke ervaring).

ik wil je problemen niet kleiner doen lijken dan dat ze zijn, maar ik wil je wel een hart onder de riem steken en zeggen dat er een hele hoop 20'ers zijn die zich zo voelen. Zeker in deze pandemie, waarin in je eentje thuis een beetje piekeren meer uurtjes in beslag neemt dan je verwacht.

Nogmaals niet om het kleiner te maken dan dat het is, en als je je echt zo angstig voelt als je schrijft zou ik zeker tips die hierboven genoemt worden volgen. Maar (blijkbaar) hoort het ook bij de leeftijd en de generatie waarin we leven. Onze ouders hadden hier namelijk meestal geen tijd voor toen ze zo oud waren als wij, en krijgen hier mee te kampen als ze 50 zijn. Quarter-life crisis komt voor sommigen gewoon eerder als voor andere, en je bent niet alleen!

ik kan ook zo gruwelijk twijfelen en piekeren over dingen, maar heb inmiddels wel zo'n punt bereikt waarop ik me door niets en niemand (ook niet door mezelf) laat wijsmaken dat een keuze gelijk mijn leven voor altijd bepaald. Sommige keuzes ook helemaal niet hoeft te maken op dit moment. Niets is zo veranderlijk als de mens, dus als je je partner echt zat bent kun je uit elkaar gaan, of dat nu over 30 dagen of 30 jaar is, maar zolang het leuk is ist toch goed? Dat zelfde geld voor cariere keuzes.

**Geplaatst**: 05-01-22 19:28

Geplaatst: 05-01-22 19:28

bettyvn schreef:
maar heb inmiddels wel zo'n punt bereikt waarop ik me door niets en niemand (ook niet door mezelf) laat wijsmaken dat een keuze gelijk mijn leven voor altijd bepaald. Sommige keuzes ook helemaal niet hoeft te maken op dit moment. Niets is zo veranderlijk als de mens, dus als je je partner echt zat bent kun je uit elkaar gaan, of dat nu over 30 dagen of 30 jaar is, maar zolang het leuk is ist toch goed? Dat zelfde geld voor cariere keuzes.

Nou precies. Van keuzes leer je en die laten je als mens groeien. Ook de verkeerde. Beste is het de angst dat je misschien verkeerde keuzes maakt niet je leven te laten beheersen. Op jouw leeftijd kun je haast geen verkeerde keuzes maken

**Geplaatst**: 05-01-22 20:07

Geplaatst: 05-01-22 20:07

Grote knuffel. Piekeren over het leven komt heel vaak voor en gaat net op en af. Het is alleen jij die je eigen balans kan terug brengen in het leven.

Ga terug naar de basis wat heb ik echt nodig om fijn te leven? Alles wat ik nu heb klinkt als materialistische hebben wat je nodig hebt. De perfectie die je van je zelf verwacht of de buitenwereld? Bestaat perfectie wel en wat is perfectie in jou en mijn gevoel. Dat bepaal je zelf wanneer dat is. De lat leg je ook zelf weg de maatschappij verwacht machines mensen. Ook die zijn niet perfect want wij programmeren die.

Als je gaat malen zet er fysieke inspanning tegenover ga sporten of fietsen wandelen, rijden. Laat alles dan door je hoofd gaan en passeer het. Dan komt antwoord van zelf.

Kijk ook naar je lichaam soms mis je iets waardoor je ook kan gaan malen. If you don't taken Care of your body, where you going to LIFE?

En piekeren mag en dat gaat met vallen en op staan en kans soms even duren. Geef jezelf die kans.

Kom je er niet uit .ga naar buiten weer of geen weer. Eet stuk fruit waar je blij van wordt. Zoek naar blij. Het is er wel. Nu even niet maar dat is omdat je je het zelf moet gunnen.

En raak je een muur met een verkeerde keuze, lach erom en denk dan maar omdraaien een andere kant op. Het belangrijkste is ik ben gezond en leef nog. Door het aan durven gaan van ervaring door doen vind je vanzelf je weg. En dat kan je flinke blauwe plekken geven met de muren die je tegen komt. Maar ook blijdschap. Dit onder vind je alleen door te durven vallen in diepte. Laat los van de banden die jezelf oplegt of iemand anders van je verwacht. Makkelijk nee zeker niet. Huil, lach leef

Denk maar eens wat als er geen morgen meer is voor mij?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-01-22 21:46

Geplaatst door de TopicStarter : 05-01-22 21:46

Vliendertje: Ik heb deze zomer bloed laten trekken, niks aan de hand met mijn schildklier. Wel wat vitamines te kort en beetje bloedarmoede maar mijn relatie met eten is niet altijd even goed moet ik toegeven. Al denk ik niet dat dat echt iets te maken heeft met alles dat er nu gaande is.

Babootje: Het is zeker het onderzoeken waard, ik heb met mijn psycholoog afgesproken om mijn examens nu sowieso allemaal mee te doen en het volgende semester even aan te kijken omdat ik nu ook nog heel veel basis vakken heb die nog niet super interessant zijn. Helaas lukt het studeren nu gewoon echt niet goed, ik ben maximum maar 4-5 uur productief op een dag. Stel dat ik merk dat het echt niks voor mij is dan denk ik wel dat ik die optie verder ga onderzoeken.

bettyvn: Ik moet toegeven dat ik ook heel veel druk van buitenaf voel, vooral van familie. Ik weet ook dat moest ik stoppen met mijn studies ik bepaalde mensen heel erg ga teleurstellen, en erger. Reizen zou bijvoorbeeld niet meteen in dat straatje passen. Keuzes maken is iets dat ik heel moeilijk vind en mijn psycholoog heeft ook al meermaals gezegd dat ik op dit moment helemaal geen keuzes hoef te maken, juist zeker omdat ik nu zo in de war ben met alles en ik niet goed weet waar ik precies voor sta, dat probeer ik ook wel in mijn achterhoofd te houden.

Almighty: Het klinkt allemaal heel logisch, maar dat vind ik dus het moeilijke. Ik ben actief bezig met zoeken naar de dingen die ik leuk vind en mij uitdagen, maar helaas is dat vaak gewoon niet genoeg om uit mijn paniekaanvallen of emoties te klimmen. Die angstgevoelens zijn nu echt op een punt gekomen dat ze de overhand genomen hebben, en hoe leuk het ook klinkt, dan helpt die wandeling, lopen of een goed boek niet meer.

**Geplaatst**: 06-01-22 11:43

Geplaatst: 06-01-22 11:43

Het is natuurlijk makkelijk invullen wat andere mensen vinden. Ik dacht ook dat ik iedereen in mijn familie teleur zou stellen, en docenten. Nou dat viel best mee, heb met mijn vader een lastige discussie gehad. Maar uiteindelijk staat voor iedereen die van jou houdt jouw geluk echt eerst. Soms moet je een keertje op je bek gaat om dat te ervaren, maar geloof me ik voel me daardoor sterker dan ooit. Ik ben niemand kwijtgeraakt, en als dat wel zo geweest zou zijn zou ik daar niet rouwig om zijn.

Het heeft mij echt geholpen om even met m’n gezonde verstand uit mijn ‘geestelijk zieke’ zelf te stappen. Ik ben mijn gevoel te gaan zien als iets wat de taal van mijn verstand niet spreekt, dat maakt dat het lijkt of je er weinig controle over hebt, en dat is eng. Maar ik heb een paar paarden had staan van 650kg, die ook mijn taal niet spreken, maar waar ik wel elke dag op durf te klimmen. Gek eigenlijk... Waarom ben ik daar niet bang om controle te verliezen?

Simpel eigenlijk, ik heb de tijd genomen om mijn paarden te leren kennen. Hun zwakke en sterke punten, wat ze leuk vinden en wat niet. Ik ken hun grenzen en ik weet dat ik die moet bewaken en niet zomaar moet overschrijden. Wil ik hun grenzen verleggen, of dat nu angsten overwinnen is of een stapje verder in de opleiding, dan bouw ik dat op in kleine stapjes, neem ik daar de tijd voor, en beloon ik iedere goede intentie.

Maar als ik mijn eigen grenzen wil verleggen, verwacht ik wel dat ik daar zomaar ineens dapper & kundig genoeg voor ben ‘omdat ik een grote meid ben en het tot nu toe allemaal prima ging’. Dan neem ik ineens niet extra de tijd om te ontdekken waar de grenzen nu eigenlijk liggen, en misschien nog wel belangrijker, waarom ze daar liggen. Ik heb geen vrede met mijn zwakke punten, en wil niet zien dat sommige aspecten van mijn leven meer tijd nodig hebben om te ontwikkelen, in kleinere stapjes.

Gelukkig zijn in corona tijd, is als 80% rijden in een Grand-Prix proef. Dat verwacht je toch niet van een paard wat amper zadelmak is? Dat verwacht je niet eens van een paard wat Z2 loopt. En toch verwacht je het wel van jezelf, dus je probeert die proef te rijden. Je zet je beste beentje voor, en als het niet lukt ben je nog kwaad op jezelf ook.

Denk goed na, zou je met je paard zo om gaan? Zou je die zo hard afstraffen omdat hij oefeningen die nog nieuw voor hem zijn niet in een keer goed doet? Verwacht je in zijn ontwikkeling en lineaire lijn omhoog? Vergelijk je hem continu met leeftijdsgenoten, en wat brengt je dat?

**Geplaatst**: 06-01-22 14:32

Geplaatst: 06-01-22 14:32

TS, ik zou eens (naast de vele goede adviezen die je al krijgt) naar zelfcompassie kijken

bijv. het boek van Kristen Neff. Of even googlen, je hoeft niet gelijk een boek te lezen natuurlijk.

Ik was (ben) enorm streng voor mezelf, leg de lat altijd hoger, en was daar ook ergens trots op. Worstelde ook veel met verwachtingen. Gaf mezelf er van langs als het misging. Zoals bettyvn al heel mooi boven mij beschrijft, zou je zo met anderen, vrienden, paarden omgaan? Natuurlijk niet!
Ik ben met zelfcompassie in aanraking gekomen via een cursus die ik heb gedaan. Het klinkt heel zweverig maar dat is het niet. Het is echt even anders leren denken over jezelf wat je heel veel kan brengen.
Zelfcompassie is overigens niet hetzelfde als zelfmedelijden, dat is een belangrijk verschil.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-01-22 18:11

Geplaatst door de TopicStarter : 06-01-22 18:11

bettyvn: Ja ik heb het hier nu wel al een paar keren over gehad met mijn moeder, maar helaas krijg ik echt een heel afkeurende reactie. Natuurlijk ben ik oud en wijs genoeg om mijn eigen keuzes te maken en heeft zij daar uiteindelijk geen echte invloed op, maar op steun ga ik niet kunnen rekenen, toch niet in het begin als ik die beslissing maak. Ze zullen uiteindelijk wel bijdraaien. Ik vind de vergelijking die je maakt met de paarden echt heel mooi. Ik heb het opgeschreven (hou een beetje een dagboekje bij), en hou het zeker in mijn achterhoofd en ik ben heel blij dat je dit zo mooi hebt kunnen verwoorden. Dat helpt echt.

Century: Bedankt voor de tip, ik lees gelukkig wel graag en ben nu ook een psychologisch boek aan het lezen. Welke cursus heb je gevolgd?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-01-22 17:35

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst door de TopicStarter : 09-01-22 17:35

Ik heb morgen mijn eerste examen, ik weet niet of het gaat lukken want mijn concentratie is ver te zoeken maar heb wel allerlei punten teruggehad van taken en die waren allemaal uitstekend goed. Ik heb dinsdag een afspraak gemaakt met de huisarts omdat ik mezelf voor een stuk ook echt niet herken (zo weinig concentratie), ik voel me ook vaak duizelig en heb veel hoofdpijn. Daarnaast heb ik sinds een week last van een trillend oog (?) of spierspasme (?) in mijn rechteroog, het ging even beter maar is nog steeds niet volledig weg en ben er zelf ook niet helemaal gerust in. Ik moet toegeven dat het idee van reizen echt enorm in mijn hoofd is gaan spoken, ik zou ook al weten naar waar en ben mezelf heel voorzichtig aan het oriënteren, maar moet sowieso eerst even doorbijten en mijn examens mee doen, al is het dan een dikke flop.

**Geplaatst**: 09-01-22 17:57

Geplaatst: 09-01-22 17:57

Een trillend oog komt van stress. Niets meer en niets minder.

Je bent nog zo jong, je hebt je hele leven nog voor je!

Probeer je niet teveel aan te trekken van meningen van anderen. Het gaat niet om de bestemming maar om de reis ernaar toe

**Geplaatst**: 09-01-22 18:07

Geplaatst: 09-01-22 18:07

Is naast je Hb ook je ijzervoorraad (feritine) gecheckt? Want ook wanneer je lichte bloedarmoede hebt, kan een te lage ijzervoorraad voor klachten als duizeligheid zorgen. Voor het examen zou ik proberen te vertrouwen op de goede resultaten die je hebt behaald voor de taken, en mij helpt het idee dat je het altijd over kunt doen, ook vaak wel. (dat is natuurlijk niet het uitgangspunt want alles wat je in 1 x kunt halen, is mooi meegenomen maar misschien haalt het de druk een beetje weg.)
Het is helemaal niet gek dat je in deze bizarre tijden de weg een beetje kwijt raakt. Maak het jezelf niet te moeilijk, dit is niet in 1 dag ontstaan en kun je dus ook niet in 1 dag oplossen. Het is goed dat je aan de bel trekt, probeer ontspanning te zoeken en blijf in contact met jezelf en je omgeving. Sterkte en succes.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-01-22 14:01

Re: Even de weg kwijt, angst en gebrek aan toekomstperspectief?

Geplaatst door de TopicStarter : 11-01-22 14:01

Ik ben net terug van de dokter, bloed geprikt en morgen resultaat. Gisteren examen gehad en dat ging, tegen mijn verwachtingen in, eigenlijk best goed. Dat werkt dan wel weer motiverend, dus ga nu gewoon even doorzetten. Ik neem vandaag even een dagje voor mezelf en vlieg er morgen weer in.