Bokt.nl

Daphara schreef:

pmarena schreef:

Ik zal dan wel een botte boer zijn maar ik zou gaan voor de optie van aan zwangere vriendin vragen "wil je dat ik het tegen haar zeg...?" en daar misschien zelfs een beetje op aandringen dat ik dat geen enkel probleem vind, zodat zij het niet hoeft te doen

En dan kan dat vaatje buskruit lekker tegen mij aan alles er uit flappen in plaats van tegen de zwangere

Ja, heb ik ook overwogen. Maar ik wil geen kinderen, die keuze heel bewust gemaakt na mijn miskraam, dus ik denk dat het nieuws, als het van mij komt, ook niet in goede aarde zou vallen. Dan zal ze waarschijnlijk ook nog boos zijn omdat de zwangere vriendin het niet zelf verteld heeft.
Andere vriendin die er ook tussenin zit en zelf 2 kinderen heeft (wat overigens ook via IVF alleen wilde lukken) heeft al helemaal niet de behoefte om “het vat buskruit” het heugelijke nieuws te vertellen en heeft sinds het uitje ook geen echt contact meer met haar gehad anders dan de groepschat.

We hebben echt allemaal het gevoel, dat hoe we het ook brengen, het toch verkeerd zal vallen.

Zwangere vriendin overweegt nu eerst een brief(je) te schrijven en daarin het te vertellen.

LWDaisy schreef:

Damber2 schreef:

Echt?
Denk dat ik meer medelijden heb met je broer omdat zijn zusje hem met 31 geen/kleine kans geeft. Met zo’n instelling ga je er ook niet komen.

Wereld ligt nog aan zijn voeten, alles wat nog komen mag is een kado! En ja er zijn zat leuke dames die relatiemateriaal zijn!

Je met 31 jaar al kansloos wanen is gewoon flink de boot hebben gemist in mijn beleving. En als je omgeving daar ook nog aan meedoet dan Zul je bijna echt denken dat het zo is…

Ik heb met precies 33 jaar mijn partner leren kennen. En niet omdat ik in een hoekje zat.
Ben straks 38 moeder, bijna 39 maar dat was helaas zo gegaan omdat het zolang niet lukte anders was het wel eerder gekomen.

Mijn zwager is voor het eerst met 38 vader geworden. Mijn moeder in haar 2e huwelijk (nest) op 40 jaar nog.
Mijn broer voor het eerst met 36. Moet ik doorgaan?

Voordeel is dat als je op latere leeftijd een relatie krijgt je veel doortastender bent. Veel sneller elkaars doelen weet. Minder om elkaar heen draait. Weten wat je wil. Ik zie veel laatbloeiers die ineens snel samenwonen en een huis kopen.

Ik twijfel in die gevallen niet aan ze of het wel een goede basis heeft.

En… na in je profiel te hebben gekeken. Je broer mag er zeker wezen!

Knappe vent toch he

Ik schrijf dit vanuit hoe hij het ervaart. Hij praat er met mij over. Hij voelt zich erg eenzaam - een groot deel daarvan ligt aan Corona hoor, tussen de lockdowns door was hij veel happier toen hij weer iets kon gaan drinken met vrienden en mensen leerde kennen etc.

Hij is single, en daar is hij niet blij mee. Hij wentelt niet in zelfmedelijden, maar heeft het er niet makkelijk mee. Laatst belde hij "ik moet naar de Ikea, maar beh, daar lopen altijd stelletjes en ik loop daar dan ik mijn eentje". We zijn samen gegaan, en achteraf nog naar de MacDo gereden.

Hij is eenzaam. Heeft een boel kennissen, en een paar echt goeie vrienden. Allemaal stelletjes, en hij zit daar in zijn uppie tussen.

Evengoed heb ik 2 vriendinnen, ook beide singles (ja, ik heb al proberen koppelen daar haha) die dus ook in een leeg huis thuis komen, maar het daar minder zwaar mee hebben. Zij hebben echter hobby's, (oa "de paarden", zoals we hier zeggen haha), waarbij zij veel mensen tegen komen en daar een praatje mee kunnen doen. Dat is bij mijn broer veel minder, en daardoor voelt hij zich eenzamer.

Voor hém tikt het klokje. Dat is hoe hij het ervaart. Ik vind dat hij nog een zee van tijd heeft hoor! Maar hij had ondertussen graag al papa geweest, terwijl hij zoiets heeft van "joh, ik heb niet eens een partner..." Onze ouders waren halfweg de 20 toen ze ons kregen (en zijn al jaar en dag gescheiden, om je gelijk te geven!).

God sta me bij, ik wil absoluut geen kinderen, ik wil het mijn lichaam niet aandoen, maar ik zweer het je: als het er voor hem over 5 jaar nog niet van komt, zou ik voor hem draagmoeder willen zijn. Echt waar. ZO graag wilt hij een gezinnetje. En ZO hard gun ik het hem.

Ik vertel hem keer op keer: mijn vriend was 39 jaar toen hij mij leerde kennen, je hebt echt nog tijd! Maar hij ervaart dat toch net iets anders, voor hem tikt dat klokje heel hard. Hij had graag jong papa willen zijn. Het "probleem" is ook dat iedereen rondom ons - klasgenoten, vrienden, leeftijdsgenoten - allemaal huisjeboompjebeestje hebben. Dat de helft daarvan ondertussen uit elkaar is, zien wij natuurlijk ook wel.

Weet je wat het ook is, voor hem? Hij hééft een gezinnetje gehad. Een vriendin die 2 heel jonge kindjes had, de jongste was destijds 9 maanden toen mijn broer iets met hun moeder kreeg. Hij had zijn gezinnetje, en was daar dolgelukkig mee. Helaas was zij een domme koe, die vooral op zijn centjes uit was, en liep die relatie na iets meer dan een jaar spaak. Zij is toen in hun gehuurde appartement blijven wonen - mijn broer is weer bij onze mama moeten gaan wonen. Ondertussen staat hij al lang terug op eigen benen hoor, maar hij heeft naar zijn gevoel erg veel verloren destijds. Dat was trouwens ook zijn laatste relatie. Hij heeft wel dates gehad daarna hoor, maar niet hét meisje leren kennen.

Hij waant zich niet kansloos hoor! Maar hij hoort zijn biologische klok wel kei hard tikken. Hij had gehoopt zijn gezinnetje en huisjeboompjebeestje nu al lang te hebben.


Onali hoe zie je dat voor je? Want op zijn eentje kan hij geen kinderen maken. Random een griet oppikken, haar bezwangeren en dan maar met haar moeten leven ook al voelt hij hét niet? Als hij zo in elkaar zou steken, had hij dat wel al gedaan.
Volgens mij is het net andersom.. Als single vrouw kan je (indien je vruchtbaar bent) volgens mij makkelijk een kindje maken dan als man maken.

Daphara schreef:

pmarena schreef:

Ik zal dan wel een botte boer zijn maar ik zou gaan voor de optie van aan zwangere vriendin vragen "wil je dat ik het tegen haar zeg...?" en daar misschien zelfs een beetje op aandringen dat ik dat geen enkel probleem vind, zodat zij het niet hoeft te doen

En dan kan dat vaatje buskruit lekker tegen mij aan alles er uit flappen in plaats van tegen de zwangere

Ja, heb ik ook overwogen. Maar ik wil geen kinderen, die keuze heel bewust gemaakt na mijn miskraam, dus ik denk dat het nieuws, als het van mij komt, ook niet in goede aarde zou vallen. Dan zal ze waarschijnlijk ook nog boos zijn omdat de zwangere vriendin het niet zelf verteld heeft.
Andere vriendin die er ook tussenin zit en zelf 2 kinderen heeft (wat overigens ook via IVF alleen wilde lukken) heeft al helemaal niet de behoefte om “het vat buskruit” het heugelijke nieuws te vertellen en heeft sinds het uitje ook geen echt contact meer met haar gehad anders dan de groepschat.

We hebben echt allemaal het gevoel, dat hoe we het ook brengen, het toch verkeerd zal vallen.

Zwangere vriendin overweegt nu eerst een brief(je) te schrijven en daarin het te vertellen.

Damber2 schreef:

Maar je broer mag er zeker wezen… zou zeggen laat hem een profiel aanmaken op bokt.

Geloof dat bokt nog nooit een man niet massaal heeft besprongen .

Menino schreef:

Ik snap echt niet dat je je broer er de hele tijd bijhaalt .

Tuurlijk wil ik het niet baggataliseren hoe het is om ongewenst single te zijn - ik denk dat iedereen zich wel een break-up kan herinneren of een poos als single waarbij je ieder openbaar tortelduifje het liefst meteen een hotelbon cadeau geeft zodat ze daar lekker kunnen tortelen in plaats van in jouw gezichtsveld - . En dan nog zal de 1 dit zwaarder oppakken dan de ander, helemaal met de voorgeschiedenis van een geldbeluste ex en het "ontvallen" van je stiefkinderen. Dus ja. Ik snap dat je broer daar (heel erg) verdrietig om is.

Het is alleen wel iets heel anders. Hell. Ik heb niet eens een supersterke kinderwens, twijfels zelfs, want kinderen zijn duur en ik houd van geld aan mezelf uitgeven De rationele kant is er dus niet helemaal over uit. Ik heb wel een stabiele relatie met iemand waarvan ik denk dat hij de papa van mijn hypothetische kinderen zou worden. En mijn eierstokken gaan knoerthard rammelen als iemand in mijn omgeving zwanger is. Dusdanig hard dat zelfs ik de nodige fysieke sensaties van jaloezie en afgunst moet onderdrukken.
Yup. Erg onsympathiek. Ook menselijk en ik kan het in mijn geval makkelijk aan de kant zetten en blij voor iemand zijn, want ik heb nog volop kansen. Ik ben echt een superrationeel persoon in alle opzichten. Maar dit is zo'n diep oerinstinct volgens mij.
Ik weet niet of ik mij erover heen zou kunnen zetten als ik de knoop heb doorgehakt, het met mijn vriend geprobeerd zou hebben en het vervolgens nooit zou blijken te kunnen.

Ik wil niet zeggen dat jouw broer zijn situatie minder erg of minder vervelend is Klinkt behoorlijk k#t en eenzaam ja. Wens hem ook echt het beste daarin.

Maar anders is het wel. Dus om nou te zeggen dat jouw broer zijn emoties totaal te vergelijken zijn...
Nee. Triggers kunnen anders zijn. De hevigheid van emoties kunnen op andere momenten komen. Bij de een zullen het opwellingen zijn en bij de ander een algeheel gevoel van wanhoop etc. Het een is echt niet erger of minder erg dan het andere, het is alleen onzin om te zeggen dat omdat je het ene hebt meegemaakt je alles kunt snappen wat anderen meemaken

dakplaat schreef:

Ja natuurlijk doet hij hiephoi, hij heeft er geen medisch traject van 10+ jaar erop zitten met slopende hormonen waarna zijn hele levensdoel onder hem weggevaagd wordt als het definitief niet gelukt is.
Dat je zelf niet snapt dat het totaal geen vergelijking is

Luckystory schreef:

Om dan te gaan zeggen dat ze maar een vriendin moeten zoeken en niet moeten zeuren omdat het niet vergelijkbaar zou zijn? Hoe empathisch is dat?

Luckystory schreef:

Gemis en verdriet zijn toch geen wedstrijd.
Ik snap die hele classificatie wat erger is niet...
De persoon die het ervaart, bepaalt toch hoe ernstig dit op zijn leven weegt?

Er zijn zelfs mensen die al aanslagen gepleegd hebben, doordat ze ongewenst single zijn.
Ik vermoed dat die dat dan ook als een ondraaglijk situatie ervaren hebben?
Anders kom je toch niet tot zo'n acties?

Om dan te gaan zeggen dat ze maar een vriendin moeten zoeken en niet moeten zeuren omdat het niet vergelijkbaar zou zijn? Hoe empathisch is dat?

Luckystory schreef:

Gemis en verdriet zijn toch geen wedstrijd.
Ik snap die hele classificatie wat erger is niet...
De persoon die het ervaart, bepaalt toch hoe ernstig dit op zijn leven weegt?

Er zijn zelfs mensen die al aanslagen gepleegd hebben, doordat ze ongewenst single zijn.
Ik vermoed dat die dat dan ook als een ondraaglijk situatie ervaren hebben?
Anders kom je toch niet tot zo'n acties?

Om dan te gaan zeggen dat ze maar een vriendin moeten zoeken en niet moeten zeuren omdat het niet vergelijkbaar zou zijn? Hoe empathisch is dat?

Tiggs schreef:

Ik snap niet waarom het een erger moet zijn dan het ander. Net alsof je kind na 8 maanden verliezen minder traumatisch is dan helemaal niet zwanger kunnen worden…

Tiggs schreef:

Ik snap niet waarom het een erger moet zijn dan het ander. Net alsof je kind na 8 maanden verliezen minder traumatisch is dan helemaal niet zwanger kunnen worden…

Winged schreef:

Oh ik ben even verbaasd welke wending dit topic heeft genomen. En eigenlijk ook wel even verbaasd dat een single-ongewenst-kinderloze-om-welke-reden-dan-ook blijkbaar minder 'recht' heeft om verdriet te hebben dan iemand met een medische aandoening. Sinds wanneer gaat het om 'wat het ergste is' en 'het recht om verdriet te hebben'. Het is toch geen wedstrijd?

Ja, je wil naar elkaar empathie opbrengen. Elkaar steunen in verdrietige tijden en in mooie tijden. Als ik naar mijzelf kijk (bijna 33, Single AF door verschillende redenen, kinderwens op standje matig-maar-wel-welkom-bij-de-juiste-vent) dan zou ik dus mijn eigen gevoelens weg moeten stoppen omdat iemand-in-een-gelukkige-relatie-maar-in-IVF omdat die gevoelens voor gaan? Ja, ik bied met alle liefde een luisterend oor, een knuffel en sta voor die persoon klaar. Maar ik zet daarvoor mijn eigen gevoelens niet op zij.

(en laten we wel wezen, de meeste feestjes zijn allemaal tbh van stellen: Vrijgezellenfeest, huwelijk, gender reveal, babyshower, kraamfeestje, kinderfeestje. Als single kom je daar cónstant mee in aanraking. En ja, dan kom je weer thuis in een leeg-maar-wel-fijn-huis. En dat voelt oprecht heel leeg.)


Ik besef even dat ik nu afgeef als single op alle stellen-met-zonder-kind. Da's niet helemaal bedoeling. Ik heb diverse malen van dichtbij meegekregen over miskramen, stil geboren kinderen, scheidingen... Het is enorm heftig allemaal. En ja voor hen ben ik er gewoon.