Ik zit even in tweestrijd en weet niet wat te doen. Ik ben 20, mijn vriend 21.
De afgelopen weken merkte ik dat ik steeds ergens ongelukkiger van werd. Mijn extraverte, enthousiasme kant is langzaam aan het verdwijnen en ik wou weten waarom.
Dit hele jaar heb ik geleefd onder het motto ‘als je het zelf vaak genoeg zegt, ga je er vanzelf in geloven’. Dus ook met geluk en hoe ik mezelf voelde. Ik wil lief, open, extravert, vrolijk en sterk zijn. Dus was ik dat ook steeds en geloofde ik erin dat ik dat ook was. En ook met mijn relatie. Ik had niet veel te klagen dus was ik gelukkig.
Maar uiteindelijk is schijn ook maar schijn en niet de realiteit.
Mijn vriend heeft 1000 goede, leuke kanten, en we versterken en verzwakken elkaar op de goede dingen. Ik hou echt heel veel van hem en ik zou voor de afgelopen 3,5 jaar niks willen veranderen. Hij heeft misschien wat kanten die moeilijker gaan dan bij een gemiddeld mens, zoals motivatie, maar dat zit me niet in de weg.
Maar toch mis ik iets, wat voor mij heel groot is.
Interesse.
Contact.
Fysiek contact.
Ik leef voor knuffels. Voor iemand die vraagt hoe het met je gaat. Voor vaak appen, of bellen, of FaceTimen, als je elkaar niet vaak ziet.
We wonen 50km uit elkaar en zien elkaar zo’n 1 a 2x per week. Waarom? Omdat hij dan nog wel aandacht en liefde voor me heeft, lijkt het. Hij besteedt dan meer knuffels en tijd aan me, dan als we elkaar 5x per week zien.
We vallen al apart in slaap, in verschillende ruimtes. Zijn slaapritme is anders, zijn eetpatroon is anders. We doen niet zoveel dingen samen.
Maar ik mis het. Ik wil iemand het liefste wel 5x per week zien. Wederzijdse vragen hoe het gaat. Knuffels, samen slapen, samen dingen doen.
En toen heb ik hem gisteren verteld dat ik het uit wilde maken. Dat ik niet gelukkig ben.
Maar hij wil door! Hij beweert dat hij wél kan veranderen en zich aanpassen en meer aandacht en contact kan geven.
Maar de afgelopen 3,5 jaar werd het steeds minder... denk ik dan.
Hij zegt dat het misschien 1 maand, 6 maanden, 1 jaar, 2 jaar duurt.
En dat geduld heb ik niet.
Maar tegelijkertijd brak mijn hart echt toen ik hem gisteren zag. Hij was er echt kapot van. Alles om hem heen schreeuwt vertrouwdheid naar mij. We zijn sinds mijn 17e samen en samen gegroeid en diepe dalen doorgekomen. Al zijn leuke kanten zullen ook weg zijn als ik het uitmaak...
Dus de vraag:
Moet ik doorpakken en toch gaan voor het uitmaken? Door de zure appel heenbijten? Want het doet vooral pijn als hij er ís en hij laat zien dat het hem pijn doet (#empathie). Verder sta ik er best nuchter en besloten in om het uit te maken.
Maar dan raak ik ook alles kwijt. Doe ik hem pijn. Besluit ik dat zijn ‘beste’ niet bij mij past en dat ik hem niet nog kansen ga geven.
Wat zouden jullie doen vanuit buitenstaanders perspectief? Want ik zit er echt dicht op qua gevoelens en gedachten.... al 2 weken lang 24 uur per dag

Liefs, en dankjewel,
Anniek22