Toen dacht ik, wat verwacht ik eigenlijk van mijn man?
Ik weet dat veel vrouwen dezelfde gedachtengang zullen hebben: ik ben mijn halve leven ongesteld, raak zwanger en draag 9 maanden ons kind, ik baar ons kind, ik kom daarna in de overgang, ik heb mijn leven lang anticonceptie moeten slikken/nemen, kortom: nu is het jouw beurt, jij legt er een knoop in.
Eerlijk gezegd: voor mij voelt dit eerlijk en rechtvaardig. Maar is dat het ook? Ik vraag mijn man een (kleine) medische ingreep, iets wat hij uit zichzelf nooit zou doen, maar ja, ‘zwanger zijn en bevallen was ook geen pretje’
Zo vroeg ik me af, welke dingen verwachten jullie nog meer van je partner omdat jij zelf geleden hebt/gewerkt hebt/geen inkomen hebt (of juist wel) enzovoorts enzovoorts.
Ik werk bijvoorbeeld 16 uur en ben thuis bij onze dochter. Mijn man werkt 50 uur en doet daarnaast nog een opleiding. Hij is kostwinnaar, het enige wat hij van mij ‘verwacht’ is dat als hij thuis komt van werk hij niet zelf hoeft te koken. Verder vind hij het fijn als ik de was doe en het huis, maar hij zal er nooit wat van zeggen als ik het niet doe (tot op zekere hoogte)
Side note: wij hebben het goed hoor en geen discussies over dit onderwerp, maar ik vroeg me af hoe het bij andere mensen geregeld is of besproken wordt. Wat vind jij normaal?
