Ik schrijf graag mijn situatie van me af.. Mijn vriend/partner heeft afgelopen zaterdagnacht de bom gedropt dat hij niet meer van me houdt..
We zijn eind deze maand 11 jaar samen. Jeugdliefdes vanaf 13 jaar en we zijn inderdaad beide nu 24 jaar. We zijn 1,5 jaar geleden geregistreerd partnerschap aangegaan omdat we destijds een koopwoning hebben gekocht. Hij zegt dat hij hiervoor al twijfels had..
Ik heb zoveel gevoelens door me heen gaan, maar vooral: hóe kan dit gebeuren? Ik snap er helemaal niks van. Geloof me als ik zeg dat ik dit niet had zien aankomen. We zijn net een week terug van 4 weken vakantie, iets wat voor hem de laatste druppel is geweest. Hij had erg last van heimwee en hij voelde zich eenzaam, hij had hoop dat de vakantie wat zou aanwakkeren..
De afgelopen maanden heeft hij met zichzelf in de knoop gezeten. Hij zit nog steeds heel erg met zichzelf in de knoop, het is nu het hoge woord er uit is veel erger geworden. Hij is heel oppervlakkig en zegt bijna niks. Hij heeft twijfels over opleiding, werk, hobby's, lichaam, etc. Hij vertelde me dat hij alleen nog maar plezier haalt uit z'n sport. Maar ik dacht dat onze relatie goed zat. Ik ben zelf depressief geweest en daar heeft hij mij doorheen gesleept, hij is m'n rots. Ik had gehoopt dat ik dat ook voor hem kon zijn, maar hij heeft aangegeven dat hij tijd voor zichzelf wil, hij gaat daarom vanaf morgenavond bij z'n ouders wonen

Zoveel gedachten gaan door m'n hoofd. Ben ik echt zo blind geweest? Ik kan namelijk echt echt niet geloven dat hij een jaar niet van me gehouden heeft. Ik dacht echt dat we gelukkig waren en ik heb nooit wat gemerkt. Alles voelde oprecht. Misschien denkt hij dat je continue vlinders hoort te voelen. Mijn vriend kan erg slecht over z'n gevoelens praten. Het contact we nu hebben is heel awkward. Ik heb geen idee hoe ik me moet gedragen. Ik wil hem zo graag helpen, maar hij zegt dat hij niks voelt (in het algemeen). Ik wil hem knuffelen en smeken, maar ik houd me met moeite in.
Ik denk dat hij zo met zichzelf in de knoop zit dat hij geen kant op kan in z'n hoofd. Tenminste, dat 'hoop' ik. Ik hoop dat ik niet de reden ben (en het opkroppen van) dat alles nu zo escaleert. Ik vind het doodeng dat hij uit huis gaat. Hij ook zegt hij. Ik hoop dat hij tijd voor zichzelf kan vinden. En dat hij opknapt. En dat hij weer van zichzelf gaat houden. En natuurlijk hoop ik dat hij me gaat missen en realiseren wat hij heeft.. Maar ook is het natuurlijk een enorm risico, misschien vindt hij het heerlijk meer op zichzelf te zijn. Het is ontzettend eng, maar ik denk dat dit de enige oplossing is voor nu. En hij geeft aan dat hij dit wil. Gosh ik ben zo bang..
Maar goed. Ik moest het even van me afschrijven. Ik merk hoe meer ik er over praat, hoe meer het oplucht. Wellicht dat er bokkers zijn die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt. Ik hoor graag tips en verhalen.