Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-10-19 23:22

Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst door de TopicStarter : 26-10-19 23:22

Ik was altijd degene in onze familie en vriendenkring die hier een duidelijke mening over had: voor ons geen kinderen!
En nu, ben ik 38 en sinds de geboorte van mijn nichtje, zo n 4 weken geleden, is er niets meer van die gedachte over.
Zoals ik eerst altijd over mensen met kinderen: goh, waar je zin in hebt...denk ik nu opeens: goh, eigenlijk heel gezellig en mooi.

Natuurlijk komt het totaal niet uit, we willen gaan verhuizen naar een klein appartementje voor ons samen en de beestjes, we sparen voor het interieur, een nieuwe auto, spaarpot is net leeg ivm trouwen, ik wil een gave sulky kopen voor m'n pony.
Dat kan misschien allemaal nog wel, maar jeetje... Ik ben nogal in shock van mijn aangewakkerde moedergevoel.

En wat als het niet lukt? Nu waren we blij en tevreden met ons leven, maar wat nou als het niet lukt en dat het ons heel verdrietig maakt? Of als het gehandicapt is? Heel eerlijk, zit ik daar echt niet op te wachten...Maar ja, dat zijn ook geen redenen om het niet te doen.

Pieker pieker dus

Zijn er nog meer mensen in een soortgelijke situatie?

**Geplaatst**: 26-10-19 23:57

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 26-10-19 23:57

Tsja, bekijk het eens rationeel zou ik zeggen. Na een kraamvisite waar de baby een dik uur op mijn borst heeft liggen slapen was ik ook van de wap. Maar onze argumenten om kindvrij te blijven worden door hormonen niet ineens slechte argumenten.
Mijn gezondheid is prut, ik ben van mening dat je boven de 35 al teveel risico loopt, en de wereld waarin we leven is langzaam maar zeker aan het opbranden. En zo heb ik nog wel meer redenen om er niet aan te beginnen.
Heel persoonlijk allemaal dus, maar jij hebt ook vast wel je argumenten waardoor je niet eerder dacht dat een kind krijgen een must was.
En ook niet onbelangrijk, wat vindt je partner ervan?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-19 00:08

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-19 00:08

Mijn man denkt er hetzelfde over. Voor hem is het niet zo qua gevoel, maar meer vanuit het idee om een gezin te hebben. We hebben altijd gezegd, het is toch al te laat, mijn man zijn gezondheid is ook niet denderend en we hebben het heel leuk met z'n tweeën.
Er was nooit echt een hele duidelijke reden die niet kan veranderen in elk geval. Ik vond het eigenlijk wel best, zo met de paarden en andere dieren en hij vond wel best dat ik dat best vond.
Maar nu hebben we gesprekken over: is dat dan de rest van ons leven, wij tweeën en de dieren? En wat ik eigenlijk wel wil ervaren is de diepe liefde die ik zie bij mijn zusje voor haar kind. Dat raakte mij het meeste.

Dat van de aarde, daar heb je een punt. Dat vind ik zelf ook wel beangstigend, om een kind te krijgen en dat daarmee "op te schepen"

**Geplaatst**: 27-10-19 01:44

Geplaatst: 27-10-19 01:44

Moet je dan perse gehoor geven aan eventuele moederdrang/-gevoelens?
Jeetje ik heb soms ook wel zin om een bank te overvallen en forever rijk te zijn maar daar zitten risico's en gevolgen aan.

Gevoelens kunnen heel sterk zijn maar je kunt er ook voor kiezen om al die te gekke dingen te doen ipv op te geven voor je gevoel.
Een baby en kind geeft de komende tientallen jaren een compleet andere wending aan je leven en als je pech hebt kun je je carriere vaarwel zeggen en dag en nacht zorgen voor een eventueel ziek/gehandicapt of ongelukkig kind.
Je drang of gevoel is misschien nu heel sterk, maar wat als je spijt krijgt dat je er gehoor aan hebt gegeven? Wat je niet kent kun je ook niet missen.

Om even een andere zijde te belichten.

**Geplaatst**: 27-10-19 05:53

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 27-10-19 05:53

Ik heb van kleins af aan geroepen dat ik geen kinderen wilde. Baby vasthouden bij kraambezoek alleen als ik er niet onderuit kwam en dan was ik ook weer blij de baby terug te mogen geven. Tòt ik zwanger raakte (was 32 op dat moment). Moedergevoel switch: ON. En dat groeit alleen maar, dochter wordt volgende week 2 jaar.

**Geplaatst**: 27-10-19 06:25

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 27-10-19 06:25

Heftig TS.
Ik hoor enerzijds dat er nooit een hele duidelijke reden was voor nee, behalve dat het wel prima was zonder.
Anderszijds zijn er wel argumenten te bedenken zoals de gezondheid van je man en jullie leeftijd. Argumenten als duurzaamheid vind ik wat lastiger, maar kan ik niet voor jou bepalen.

Ik heb zelf echt het idee dat een kinderwens puur een gevoel is dat niet met ratio te pareren is. Ik zou je wel aanraden nog even een paar weekjes te laten bezinken.
Als jullie allebei een goed gevoel er bij hebben en jullie kindje goed terecht komt, dan is er geen reden om het niet te doen.

En de risico's die je noemt heeft denk ik iedere vrouw die denkt over een kinderwens. Dingen die belangrijk zijn om over te denken maar je keuze meestal niet echt beïnvloeden, tenzij de gezondheid van je man bijvoorbeeld erfelijk is.

**Geplaatst**: 27-10-19 06:35

Geplaatst: 27-10-19 06:35

Ik zou het ook even laten bezinken...Het krijgen van een kind is een enorme aanslag op je lichaam en op je leven. Maar eigenlijk daarnaast ook zo'n enorme verrijking van je leven, dat is niet te vatten. Wat je wel moet bedenken, en waar ik een beetje de fout mee inging, is dat je een kind er niet even naast of bij doet bij alles wat je doet. Je zal door een kind ook dingen moeten laten, maar wat ik al zei je krijgt er ook enorm veel voor terug.

**Geplaatst**: 27-10-19 06:37

Geplaatst: 27-10-19 06:37

Ik heb dat net zo gehad..
En toen overleed mijn paard na 22 jaar. Ik schrok want ik werd bijna 35 en wat wilde ik eigenlijk nog in dit leven? Een nieuw paard? Een kind paste nooit.. maar nu eigenlijk wel..

Ik voelde dat ik wilde zorgen.. de intense overweldigende liefde ervaren inderdaad.
Ik heb het laten rusten maar het gevoel verdween niet.. de wens was steeds meer aanwezig.. Ik heb wel écht een jaar nagedacht. Op mijn 36e beviel ik van onze dochter. En het is inderdaad de meest intense liefde ooit.
Het moet wel een beslissing zijn van jullie samen vind ik.

In mijn omgeving heb ik meer moeders op leeftijd en ja het risico wordt groter. Gelukkig heb je daar hele goeie screenings voor tegenwoordig. Hier is het bij die moeders goed gegaan gelukkig (de 2 oudsten waren destijds 42 en zijn na lange trajecten zwanger geraakt).

Het leven is niet makkelijker geworden. Veel minder vrijheid. Soms ook zorgen en man wat een slapeloze nachten hebben wij 2 jaar lang gehad.
Maar ik zou haar never nooit meer willen inruilen voor het leven dat ik voor haar had. Dat leven was overigens prima en had ik heel goed zo kunnen leven hoor!

**Geplaatst**: 27-10-19 06:52

Geplaatst: 27-10-19 06:52

Hier ook nooit een echte kinderwens gehad. Mijn man ook niet.
Nuchtere argumenten.
Echter met de trouwplannen werden mijn hormonen wakker.
Mijn man was ook super snel "om" toen ik dat vertelde en ging er ook helemaal voor. Een 2e kind was en is voor mijn gezondheid geen optie, maar ik zie ook heel veel voordelen bij 1 kind. Zeker omdat vriendinnen er 2 hebben en dat dat een behoorlijke uitdaging kan zijn.

Hormonen zijn niet rationeel....
Met 38 jaar is de keuze wel lastiger omdat jullie wel meer risico's hebben op complicaties. Aan de andere kant, kan het zijn dat je ontzettend veel spijt gaat krijgen als je het niet doet en deze gevoelens blijven.

**Geplaatst**: 27-10-19 07:01

Re: Na jaren opeens toch kinderwens...

Geplaatst: 27-10-19 07:01

Ik zou er vooral heel erg goed over praten met je man en de keuze niet op stel en sprong nemen. Het is een beslissing die invloed heeft op de rest van leven welke kant die ook op gaat.
Ikzelf had ook nooit wat met kinderen en zeker nooit een kinderwens, zag mezelf ook totaal niet als moeder. Totdat ik dus mijn man leerde kennen en hij aangaf wel een kinderwens te hebben. Toen ben ik bij mezelf te rade gegaan. Ik had nooit echt bijzondere redenen om geen kinderen te willen behalve dat ik het gewoon niet voor me zag en mezelf gewoon niet als goede moeder voor kon voorstellen. En ineens naast de zijde van mijn man kon ik me daar wel een voorstelling van maken. Ik was nog steeds bang om het niet goed te doen maar wist ook dat hij me daarin kon ondersteunen en opvangen wanneer ik dat nodig had. Dus na veel wikken en wegen en goed praten hebben we besloten er voor te gaan. Inmiddels ben ik zwanger van nummer 3 en eerlijk, ik vind het moederschap zwaar, heel zwaar maar ik kan er ook enorm van genieten.
Had ik mijn man niet leren kennen had ik waarschijnlijk nooit kinderen gekregen en dan was dat ook prima geweest maar nu kan ik gerust zeggen dat het voor ons een hele goede beslissing is geweest ook al gaat het niet altijd van een leien dakje.

**Geplaatst**: 27-10-19 07:15

Geplaatst: 27-10-19 07:15

Ook hier een kinderwens die plots op kwam zetten, wel wat eerder dan bij jou. Ik kan je alleen maar meegeven dat je het goed moet overleggen met je partner. Hier 2 kinderen nu, zwaar vind ik het niet, maar zo zie je dat iedereen het anders ervaart.

Moederschap heeft me wel heel kwetsbaar gemaakt en veel emotioneler.

**Geplaatst**: 27-10-19 07:38

Geplaatst: 27-10-19 07:38

Mona81 schreef:
Mijn man denkt er hetzelfde over. Voor hem is het niet zo qua gevoel, maar meer vanuit het idee om een gezin te hebben. We hebben altijd gezegd, het is toch al te laat, mijn man zijn gezondheid is ook niet denderend en we hebben het heel leuk met z'n tweeën.
Er was nooit echt een hele duidelijke reden die niet kan veranderen in elk geval. Ik vond het eigenlijk wel best, zo met de paarden en andere dieren en hij vond wel best dat ik dat best vond.
Maar nu hebben we gesprekken over: is dat dan de rest van ons leven, wij tweeën en de dieren? En wat ik eigenlijk wel wil ervaren is de diepe liefde die ik zie bij mijn zusje voor haar kind. Dat raakte mij het meeste.

Dat van de aarde, daar heb je een punt. Dat vind ik zelf ook wel beangstigend, om een kind te krijgen en dat daarmee "op te schepen"

Jij bent al 38 (tegen dat je zwanger zou zijn en een kind gebaard ben je wellicht al 40!!) en je man heeft geen goede gezondheid. Wat heb je een kind dan te bieden?
Het is wellicht gewoon een laatste stuiptrekking van je hormonen die eind houdbaarheidsdatum naderen dat je opeens zo'n vlaag van verstandsverbijstering krijgt. Zou er niet teveel aandacht aan schenken en vooral met je verstand beslissingen nemen.

**Geplaatst**: 27-10-19 07:40

Geplaatst: 27-10-19 07:40

lizy29 schreef:
Inmiddels ben ik zwanger van nummer 3 en eerlijk, ik vind het moederschap zwaar, heel zwaar maar ik kan er ook enorm van genieten.

Hoe komt het dan dat je voor maar liefst 3 kinderen bent gegaan? Daar wordt het toch alleen maar zwaarder door?

**Geplaatst**: 27-10-19 07:41

Geplaatst: 27-10-19 07:41

Ik denk wat jij hebt ervaren heel veel vrouwen hebben.
Bij een kind van een ‘ander’ heb je niet echt een gevoel bij. Iig niet die diepe intense liefde en kan je, je nog niet altijd een voorstelling maken van wat ouderschap is. Maar dan krijg je een nichtje en dat is al zo eigen en dan is die liefde die binnenkomt opeens wel iets waarvan je denkt ohhhhhh dit dus.
En dan kan je er wel een voorstelling bij krijgen.

Ouderschap is niet altijd realistisch. Wij hadden veel moeite met zwanger worden en echt wel vaak over gehad van we kunnen het ook zo laten. Manlief heeft een groot bedrijf, ik een carriere, had meerdere paarden waar ik op redelijk niveau mee reed.
Maar toch dat gevoel....
Uiteindelijk 2 dochters gekregen, heb minder paarden, carrière opzij gezet en het is soms echt pittig.
De eerste niet. Die deden we echt erbij. Stond langs de bak als ik ging rijden. Was 6 weken oud toen ze mee ging naar een eventingwedstrijd 180km verderop. Internationale wedstrijden ging ze lekker mee. Sliep in de living, badderen in een grote teil en verder kruipen door de modder en genieten.
Onze jongste was een huilbaby. Dat komt goed, maar was wel een realitycheck.
Hou er niet minder van. Maar de eerste maanden was niet genieten. Nu na bijna een jaar komt er rust in de tent.
En ook dat doet je realiseren: kinderen heb je voor altijd, maar dat hele kleine intensieve en extreem afhankelijke is maar heel kort.
Oudste is 3 en nu al merk je dat je toch meer los kan laten. Volgend jaar naar school. Nieuwe fase.

**Geplaatst**: 27-10-19 07:57

Geplaatst: 27-10-19 07:57

Lijkt me best lastig, wij willen geen kinderen en mijn man vond het idee iets lastiger dan mij maar eigenlijk omdat hij er vanuit ging dat het iets is wat gewoon zou gebeuren. Nooit echt nagedacht over het waarom wel of niet. Nu staan we allebei achter niet juist hoe meer kids om ons heen hoe meer we denken het is prima zo. Een kind brengt veel verplichtingen mee, slapeloze nachten, kost veel geld, kan iets mankeren of zoals ik vroeger heel vaak ziek zijn, een kind kan mogelijk een ongelukkige jeugd hebben of een moeilijk leven zonder dat je er echt wat aan kunt veranderen, etc. En zolang ik niet voel wat je ervoor terug krijgt zie ik vooral deze punten :')

Maar ik heb ook een vriendin die zei wacht maar ik wou niet en toen opeens wel en die kon opeens nergens anders meer aan denken, daar kan ik me dus niks bij voorstellen

veel mensen dachten ook dat we vlak na ons trouwen voor kinderen zouden gaan en steeds kregen we de vraag wanneer? En bij etentjes dachten mensen dat we iets gingen vertellen. We hebben tegen iedereen toen maar gezegd dat er misschien geen kids van ons komen.

Wat ik wel grappig vindt is dat ik hierboven lees van iemand die bijna 35 was een het gevoel overkwam haar ineens, ze had er echt een jaar Over nagedacht en op haar 36e beviel ze. Of dacht je er voor je 35e al over na of dacht je er nog over na tijdens je zwangerschap

?

Laatst bijgewerkt door moonsparkle op 27-10-19 08:05, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 27-10-19 08:05

Geplaatst: 27-10-19 08:05

sneeuwpop schreef:
Hormonen zijn niet rationeel....
Met 38 jaar is de keuze wel lastiger omdat jullie wel meer risico's hebben op complicaties. Aan de andere kant, kan het zijn dat je ontzettend veel spijt gaat krijgen als je het niet doet en deze gevoelens blijven.

Je kunt ook spijt krijgen van wel kinderen krijgen. Dat lijkt me nog veel erger om heel eerlijk te zijn

**Geplaatst**: 27-10-19 08:06

Geplaatst: 27-10-19 08:06

En dan lautje, krijg je de zwemlessen en daarna de andere hobby's en speeldates die veel tijd kosten.
Nu doet de 1 het intensiever dan de ander, maar die van ons wil 4 x jiu jitsu trainen en heeft 2 eigen pony's met af en toe les en wedstrijd. Ondertussen help ik 1 uur per week op school met extra werk voor hem en 1 dag extra ophalen en brengen ivm een halve dag plusklas op een andere school.
En hij is wel een beetje een uitzondering, al ging mijn nichtje ook 4 x per week trainen en zeer regelmatig op wedstrijd met turnen.
Sommige kinderen hebben het echt nodig.

Ik hoor van veel ouders dat (zeker met meer kinderen) de periode tot 10 jaar ook heel druk is, tot ze er zelf naar toe kunnen fietsen.
Ivm onze woonlokatie in het buitengebied zal het wel wat langer duren.

**Geplaatst**: 27-10-19 08:09

Geplaatst: 27-10-19 08:09

Ik herken bepaalde vragen heel sterk. Ik ben alleen wat jonger tot andere conclusies gekomen. Ik heb gekozen voor een andere vorm van ouderschap. Ik ben deelmoeder geworden.

Mijn kindje groeit op bij een bevriend homostel.

Afbeelding

Een vorm van draagmoederschap maar dan wel intenser en betrokkener. Nu is voor mij 3 dagen zorgen per maand precies goed. Er wordt niet gesleept met haar. Ze heeft een fijne stabiele thuisbasis bij haar papa's. Ik heb mijn zelfstandige leven kunnen behouden maar mag toch van het ouderschap genieten. Ik kan op bezoek wanneer ik wil en we gaan ook wel eens gezamelijk een dagje weg. Vorige week hebben we met zn 4tjes een huisje gehuurd op Landal Greenpark waar we even als familie weer van ons gezinnetje hebben genoten. Ze zal van jongs af aan weten hoe het in elkaar zit. Dat zij een mama een papa en nóg een papa heeft. Dat haar papa's een relatie hebben en mama ergens anders woont. Voor háár zal dat normaal zijn straks. Ze leert dat we in een wereld leven waarin je mag zijn wie je bent, dat je mag houden van wie jij wilt en ze zal van ons allemaal voelen hoeveel wij van haar houden op onze eigen manier.

Nu is dit wel weer een heel andere vorm, maar wel een vorm die voor míj persoonlijk klopte. We zijn allemaal gelukkig en onze dochter groeit met veel liefde op omdat ze zó enorm gewenst is, door mij, door haar beide papa's, door al haar opa's en oma's die trots zijn op hun kleinkind.

Nu zeg ik niet dat een ander het ook zo zou moeten doen, maar er zíjn echt meer vormen van ouderschap dan het traditionele plaatje. Co-ouderschap bijvoorbeeld. Je ziet dit ook vaker bij homo en lesbische stellen die dan gezamelijk een gezin willen stichten waarbij ze de zorgen verdelen. Zolang er natuurlijk aan het belang van het kind wordt gedacht kan dit hele mooie vormen aan nemen waarin iedereen gelukkig is. Het hóeft niet zwaar te zijn. Je bént niet verplicht alle lasten op je te nemen. De wereld veranderd. Vrouwen zijn niet allemaal huismoeders tegenwoordig. We willen carrière maken, reizen, sporten, onszelf kunnen en blijven ontwikkelen. Waarom zouden we onszelf volledig aan de kant zetten vanuit een traditioneel oogpunt?

Als het je om duurzaamheid gaat (goed punt en niet onbelangrijk als je het mij vraagt) is adoptie of pleegzorg ook een overweging waard. Daarin kun je onwijs waardevol zijn en vergis je niet, want écht je kunt van een pleegkindje houden alsof ze je eigen vlees en bloed zijn.

Ik wil hiermee aangeven, probeer eens buiten de kaders te denken. Of ga eens te raden bij de stichting meerdangewenst (is gericht op homoseksuele ouderschap, maar barst wel van de info)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-19 08:09

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-19 08:09

Het is zeker geen beslissing die we van vandaag op morgen nemen. Het begint er al mee dat mijn man zijn medicatie 6 maanden moet stop zetten voordat we kunnen gaan "proberen". Dat is gelukkig wel te doen, maar het geeft ons in elk geval gelegenheid om er uitgebreid over na te denken en over te praten. Qua praten en ideeën zit het wel goed, we kunnen goed praten,over alles eigenlijk en hier dus ook over.
We vinden het allebei wonderlijk dat je dus opeens zo anders ergens tegen aan kunt kijken, als je mindset is verandert. Het is inderdaad alsof de moederswitch is aangezet.

Wel fijn om te lezen dat er meerdere zijn die opeens zo n omslag hebben gehad. Enkele reacties zijn wel erg zwartgallig, die laat ik even voorbij gaan.

Ik begrijp dat ik het niet zomaar bij kan doen, ik ben mij wel degelijk bewust van de omslag die het zal geven. Maar misschien ben ik daar ook wel aan toe, iets heel anders.

**Geplaatst**: 27-10-19 08:11

Geplaatst: 27-10-19 08:11

Eens @sneeuwpop, maar het continu kijken of ze niets in hun mond doen, acrobatische kunsten op een stoel of trap uithalen, elk virusje oppakken.. slapeloze nachten.. dat wordt echt minder en geeft wel wat rust in mijn beleving.

@aartje, heel knap en wat zullen ze je dankbaar zijn!
Maar voor mij geen optie.. Ik wil 24/7 moeder zijn. En dan misschien 3x in de maand niet. Net andersom dan dus

Laatst bijgewerkt door IMJ op 27-10-19 08:13, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 27-10-19 08:12

Geplaatst: 27-10-19 08:12

Qimm schreef:
sneeuwpop schreef:
Hormonen zijn niet rationeel....
Met 38 jaar is de keuze wel lastiger omdat jullie wel meer risico's hebben op complicaties. Aan de andere kant, kan het zijn dat je ontzettend veel spijt gaat krijgen als je het niet doet en deze gevoelens blijven.

Je kunt ook spijt krijgen van wel kinderen krijgen. Dat lijkt me nog veel erger om heel eerlijk te zijn

En hoe vaak heb je dat gehoord?
Volgens mij is er bij die "situaties" meer aan de hand.. (niet eerlijk vooraf of slechte relatie of medisch)
Ouders die ik ken kunnen echt niet meer zonder hun kids.

**Geplaatst**: 27-10-19 08:12

Geplaatst: 27-10-19 08:12

Scheelt dat ik niet werk en ik hoop dat ze fanatiek gaan sporten :))

Het liefste ponyrijden (natuurlijk) maar fanatiek hockey, handbal, etc. Alleen maar: Graag!!
Je krijgt het druk met andere zaken en daar heb ik de tijd voor.

**Geplaatst**: 27-10-19 08:15

Geplaatst: 27-10-19 08:15

Mona81 schreef:
Ik begrijp dat ik het niet zomaar bij kan doen, ik ben mij wel degelijk bewust van de omslag die het zal geven. Maar misschien ben ik daar ook wel aan toe, iets heel anders.

Dit...
Exact hoe ik het voelde!

Ik werk wel (3 dagen) een soms voelt dat niet fijn, bij ziekte of als je kind aangeeft liever niet naar de opvang te gaan vandaag.
Maar het kan ook heel lekker zijn om even onder je collega's te zijn.

Laatst bijgewerkt door IMJ op 27-10-19 08:17, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 27-10-19 08:17

Geplaatst: 27-10-19 08:17

IMJ schreef:
Eens @sneeuwpop, maar het continu kijken of ze niets in hun mond doen, acrobatische kunsten op een stoel of trap uithalen, elk virusje oppakken.. slapeloze nachten.. dat wordt echt minder en geeft wel wat rust in mijn beleving.

Klopt. Het zijn echt verschillde fases en regelmatig even een rustpauze omdat ze zich verder ontwikkelen en dan weer druk door andere ontwikkelingen :')

**Geplaatst**: 27-10-19 08:20

Geplaatst: 27-10-19 08:20

sneeuwpop schreef:
En hoe vaak heb je dat gehoord?
Volgens mij is er bij die "situaties" meer aan de hand.. (niet eerlijk vooraf of slechte relatie of medisch)
Ouders die ik ken kunnen echt niet meer zonder hun kids.

Het is nog best een taboe dat mensen echt niet zomaar toe zullen geven recht in je gezicht. Maar internet staat er vol mee (en heus niet alleen bij probleemmensen)
Tegen mij als bewust kindvrije geven mensen ook vaak makkelijker toe dat als ze het over konden doen, er geen kinderen meer zouden komen, ook al zeggen ze ook ze nu niet meer kwijt te willen natuurlijk.