Bokt.nl

Karma schreef:

De behoefte aan toch wel kinderen krijgen schijnt bij veel vrouwen na een abortus ineens heel sterk te kunnen zijn.
Het zijn de hormonen die daar mee aan de haal gaan en gevoelens van spijt, schuld en dat willen vervangen door een kind.
Of dat een heel goede basis is, weet ik niet maar ik kan me de behoefte heel goed voorstellen.
Ik kijk daarom tegenwoordig een stuk kritischer tegen abortus aan en ik begrijp dat er verenigingen zijn die aandacht willen voor dit soort situaties, want deze gevoelens komen zo ontzettend vaak voor!

Ik heb zelf twee kleine kinderen en herken het irrationele gevoel van rammelende eierstokken enorm, terwijl ik toch vrij zeker ben dat mijn gezin en ikzelf ook, voorlopig echt compleet zijn.

Veel sterkte, hopelijk gaat de hormonenstorm gauw liggen.

Saskia9 schreef:

Ik denk dat de plotselinge operatie dit meer veroorzaakt heeft bij ts. Ze stond achter de abortus, door de complicatie kun je ineens het besef krijgen, wat als het nu ineens niet meer kan? En dat lijkt me geheel logisch ook wel. Veel sterkte ts, het lijkt me een hele rollercoaster waar je nu in zit.

peach2001 schreef:

Hoi. Het duurde tot mijn dochter 3 was voor mijn lichaam weer normaal ging functioneren

De eerste 2 of 3 jaar na de geboorte van mijn dochter had ik een hele sterke kinderwens mbt een 2e. Dat is minder geworden, ik wil op zich nog wel een 2e evt maar het is niet meer zo'n sterke drang nu.

Het duurde maanden voor mijn borsten weer normaal waren na een vroege miskraam, ik ging niet of nauwelijks overtijd maar alle klieren waren er plotseling.

Het duurde bijna 10 jaar voor mijn menstruatie weer normaal zoals vóór de prikpil werd nadat ik gestopt was met de prikpil.

Hormonen etc waren normaal in het bloed. Er is meer in het menselijk lichaam waar men nog niet veel van weet. Dus een maand, ja misschien in het bloedbeeld... maar vergis je niet in wat het doet met je lijf.

Tel daarbij op dat je, wanneer je een keus ontnomen dreigt te worden, je plotseling iets kunt missen wat je eerder nooit gemist heb + het vaak compleet uit het niets ontstaan van een biologische klok en het circus is compleet. Tijd, rust, regelmaat en verwerken helpt iig om duidelijkheid te krijgen. Sterkte.

Twijfelmam schreef:

Het vreemde is dus dat ik geen spijt heb van de abortus ...

De klap kwam echt na de operatie bij het idee dat ik misschien straks geen keuze meer heb. Ik denk dat dit mijn eierstokken heeft doen rammelen...

Napie schreef:

Je kans op zwangerschap neemt ook niet af wanneer 1 eileider verwijderd is. Je andere eileider die over is vangt namelijk de eitjes dan uit beide eierstokken op

Een torsie is enorm pijnlijk. Beterschap ts

Nabster schreef:

Napie schreef:

Je kans op zwangerschap neemt ook niet af wanneer 1 eileider verwijderd is. Je andere eileider die over is vangt namelijk de eitjes dan uit beide eierstokken op

Een torsie is enorm pijnlijk. Beterschap ts

Dat kan toch niet? Je bent geboren met een bepaald aantal eitjes. Die worden niet bijgemaakt dacht ik. Dus is de eileider weg, dan die eitjes ook.

Storm schreef:

Wat fijn dat het goed met je gaat.
Ik heb wel het idee dat ik tussen de regels door lees dat jij graag moeder wil worden. Ik zou je toch willen adviseren om deze keuze, wel of geen moeder worden, je eigen keuze moet zijn, en dit niet van je vriend af te laten hangen.
Het leven is nog lang, en je mag nooit later verwijten krijgen naar hem, of spijt krijgen omdat je niet naar jezelf hebt geluisterd.

Talietjuh schreef:

Zorg wel dat je nu goed beschermd bent, las je bericht over koperspiraal 10 procent kans op weer een zwangerschap...ik zeg t maar ff;-)

Als ik jou was zou ik echt minimaal 1 jaar uitrekken om hiervan bij te komen alvorens je weer over kinderen na gaat denken.

Heel heftig wat je mee hebt gemaakt Veel liefs voor jou

Het is gegaan zoals gegaan en besloten zoals jij dat wilde, terug draaien kan niet en een nieuw kind zal het nooit ongedaan maken. Bedenk dat je toen je best gedaan hebt er zo goed mogelijk mee om te gaan op dat moment met alle hormonen en onzekerheid die je voelde.

en dat je niet meer kan doen dan jezelf het geluk te gunnen gelukkig te zijn met je leven zoals deze is.

Talietjuh schreef:

Nee was toch echt 10 procent en ken al veel verhalen zelfs uit mijn omgeving waarbij t spiraaltje eruit gevallen is..gewaarschuwd mens geld voor twee

Maflinger_S schreef:

In plaats van een ultimatum te stellen kan je beter de suddermethode gebruiken. Je gooit een gedachte in het bolletje, dan heb je het er een poosje niet over en dan ga je het er voorzichtig weer eens over hebben. Het kan dan natuurlijk zo zijn dat hij echt geen kinderen wil. Kan is de beslissing aan jou: is je liefde voor hem groot genoeg zonder kinderen?

Gaaf trouwens dat jij nu voor jezelf helder hebt wat je wilt!

Twijfelmam schreef:

Hallo allemaal,

Het was al een hele poos stil en ik ben er ook een poos niet echt mee bezig geweest. Even laten zakken wat er allemaal gebeurd was.

De laatste maanden ben ik er weer mee bezig en ik ben sinds de operatie niet meer gewijzigd van mening. Ik wil graag mama worden. Toch heb ik geen spijt van de abortus. We waren er niet klaar voor. Te bang, te onzeker. Natuurlijk denk ik nu wel eens, misschien hadden we het gewoon niet moeten doen maar het zit me niet onwijs in de weg.

Afgelopen zondag was mijn uitgerekende datum. Ook dat viel me alles mee. We hebben er samen even bij stil gestaan maar ik denk dat het voor een vrouw toch anders is dan een man.

Mijn vriend twijfelt wat af ondertussen. Dan is het ja en dan nee. Ik word er gillend gek van . We hebben afgesproken dat hij over maximaal 2 maanden met een antwoord komt en daar ook bij zal moeten blijven.
Hoewel de drang bij nu wel groter is dan ooit, wil ik hem de ruimte geven voor zijn keuze en als die nee is zal ik me daar bij neer moeten gaan leggen. Dat zal dan wel weer even een dingetje zijn maar hij gaat voor alles. En dan kan ik wel rust in mijn hoofd krijgen.

Nogmaals iedereen bedankt voor alle hulp en steun. Ik heb er echt veel aan gehad en ben er veel sterker uit gekomen.