Bokt.nl

**Geplaatst**: 28-09-19 11:58

Geplaatst: 28-09-19 11:58

Alleen jij kan beslissen en alles wat hier al gezegd werd. Maar je bericht straalt uit dat jij de moeder van dit kindje bent en je hier niet zomaar probleemloos van weg zou kunnen lopen. Jullie klinken verstandig, het klinkt alsof jullie dit met zijn drietjes aankunnen

Maar het is zelfs al is het heel gewenst en bewust, toch vaak even heel erg schrikken als het "echt" wordt, die koudwatervrees is vreselijk, het idee dat er nog een weg terug is uit deze enge situatie kan zich erg hard opdringen. Maar eigenlijk...terug naar hoe het was kan het sowieso niet meer. Dit kindje zit nu in je buik. Je kan het weghalen, maar dat het er is geweest zal altijd om jullie heen blijven hangen.

Zwangerschap, bevallen, een kind hebben...het kan allemaal vreselijk zwaar en moeilijk zijn.
Maar het is ook het meest bijzondere en intense dat je mee kan maken :+:

En het "wat als" lijkt me ook vreselijk zwaar....

Ben je er van overtuigd dat je beter de rest van je leven verder kan leven met "wat als" dan met het moederschap, dan is dat waarschijnlijk de beste keuze. Maar je klinkt al als een mamma... die vooral nog even moet worstelen met hoe jullie het leven met een kindje zouden kunnen vormgeven

Laatst bijgewerkt door pmarena op 28-09-19 12:00, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 28-09-19 12:00

Geplaatst: 28-09-19 12:00

Ts, een kind word niet gelukkig groot door merkkleding, nieuwste gadgets, verre reizen , mooiste spullen, wel door liefde , aandacht, verstandige volwassenen die hun opvoeden.Natuurlijk maakt voldoende geld het wat gemakkelijker maar dat betekent niet dat ze geen goed leven hebben zonder. Pas wanneer ouders hun kind zien als iets waardoor hun verlangens, plannen niet door konden gaan heb je een probleem.

**Geplaatst**: 28-09-19 12:22

Geplaatst: 28-09-19 12:22

anjali schreef:
Ik vind dat dit nu ts haar kindje is en dat ze het moet houden.

Het is nog helemaal geen kindje en TS is niets verplicht.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-09-19 12:23

Geplaatst door de TopicStarter : 28-09-19 12:23

Bedankt allemaal voor de lieve en meedenkende reacties. De botte, ongenuanceerde ga ik niet eens op reageren. Zoals gezegd de situatie is al moeilijk genoeg voor ons beide.

Ik zal proberen op een aantal vragen te reageren. Als je ik je vergeten ben, stel hem dan gerust opnieuw.

Adoptie is geen optie voor ons. Gaat niet gebeuren.

Sterilisatie was pas sinds kort ter sprake omdat we echt al 2 jaar twijfelen en pas sinds kort soort van besloten hebben. Er is nooit een 100% nee van onze kant gekomen en 2 vrienden van ons hebben behoorlijk wat problemen gehad na de sterilisatie dus dat schrikt mijn vriend af. Hij forceert mij niet naar een ingreep toe (terwijl dit een enorme veranderingen zou zijn voor zijn leven) en ik dwing hem nergens toe. Wij doe dingen in overleg. Niet onder dwang

Als er abortus volgt dan zal er een hormoonvrije spiraal geplaats gaan worden zodat wij mochten we toch nog een kind willen, het geen onomkeerbare keuze is. Ik ben echter wel van mening dat ik NU zwanger ben en het is geen inwissel artikel. Voor mij is deze keuze de definitieve keuze. Dat legt er nog meer druk op.

Natuurlijk twijfelen we of we goede ouders zouden zijn maar dat is niet de reden dat we twijfelen of we een kind willen.
De reden dat we twijfelen is echt het verlies van vrijheid. We werken nu fulltime, ik heb een paard en sport daarnaast ook nog dus ben niet zo veel thuis. Mijn vriend sport ook graag maar is wel meer thuis buiten zijn werk. Daarnaast gaan we 2/3 keer per jaar op vakantie naar verre landen. Vaak op de bonnefooi. Rugzak mee en we zien wel. Dit zijn dingen die we volledig zouden moeten aanpassen. En onze grote vraag is, willen we dit? En die vraag kan niemand hier voor ons beantwoorden natuurlijk. Door erover te praten hoop ik het plaatje voor mezelf duidelijker te krijgen.

Deze beslissing maken wij samen. Het is niet MIJN beslissing. Het is wel mijn lijf, maar het is ons leven. Onze grootste angst is spijt krijgen van het kind. Spijt van de abortus daar moeten wij mee dealen. Spijt van het kind? Dat wil ik geen enkel kind aan doen. Ik ben er zeker van dat we er beide van het kind zullen houden maar dat wil niet zeggen dat we er gelukkiger van zullen worden gezien de beperkingen die het met zich meebrengt. Ik wil heel graag een kindje maar wil ik de offers maken?

Met professionele hulp krijgen we ook opdrachten en dingen die we moeten opschrijven en bespreken. Dit verkleind het risico op spijt van onze keuze. Het maakt hem alleen niet makkelijker :Y)

**Geplaatst**: 28-09-19 12:34

Re: Ongepland zwanger. Houden of niet?

Geplaatst: 28-09-19 12:34

Lieve ts. Ik wil even zeggen dat ik het fantastisch vind, hoe je met alle berichten omgaat.

Hoewel ik geen keuze voor je kan maken, wil ik je wél een knuffel geven.

**Geplaatst**: 28-09-19 12:47

Geplaatst: 28-09-19 12:47

Het is sowieso onzin dat er geen artsen zijn in Nederland (en vast ook België) die steriliseren bij een bepaalde leeftijd en geen kinderen. Er zijn genoeg artsen die vinden dat als jij die wens hebt om gesteriliseerd te worden, zij dat gewoon doen.

Edit: beetje raar verwoord

Laatst bijgewerkt door Kaus op 28-09-19 12:58, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 28-09-19 12:48

Geplaatst: 28-09-19 12:48

Idd, ik ga helemaal mee met maralyn. Ik vind het super knap hoe je met deze beslissing omgaat en wil je dan ook heel veel kracht toewensen in het proces.

Laatst bijgewerkt door xPabloBokt op 28-09-19 12:48, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 28-09-19 12:48

Geplaatst: 28-09-19 12:48

Lieve TS hoe het uitpakt en welke keuze je ook maakt weet je nooit van tevoren (spijt hebben van... beperkingen...). Gelukkig maar denk ik, (alleenstaande) moeder van een puber van 17.

Wat ik je mee wil geven is dat toen mijn zoon geboren werd tot de dag van vandaag ik onvoorwaardelijke liefde voelde die ik nooit eerder had ervaren. Die onvolwaardelijke liefde begon de dag dat ik wist dat ik in verwachting was en heeft alle stormen die onderhand op mijn / ons pad zijn gekomen weerstaan.
Ik wens jou en je vriend hetzelfde toe.

Sterkte met wat je ook beslist.

Laatst bijgewerkt door VanHuisUit op 28-09-19 12:49, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 28-09-19 12:48

Geplaatst: 28-09-19 12:48

Wijze woorden ts, veel sterkte met je besluit.

**Geplaatst**: 28-09-19 12:50

Geplaatst: 28-09-19 12:50

Sowieso respect hoe je ermee omgaat. Je denkt er echt heel goed over na en hebt er hulp bij gezocht. En ja, een kind kost je je vrijheid. Vooral de eerste jaren zijn het handenbindertjes maar ook als ze naar de middelbare gaan heb je er weer zorgen over maar dan weer andere zorgen. Je leven zal nooit meer zo vrij en onbevangen zijn als het was. Het wordt anders. Maar anders is niet altijd slechter.

**Geplaatst**: 28-09-19 12:52

Geplaatst: 28-09-19 12:52

Twijfelmam schreef:
Bedankt allemaal voor de lieve en meedenkende reacties. De botte, ongenuanceerde ga ik niet eens op reageren. Zoals gezegd de situatie is al moeilijk genoeg voor ons beide.

Ik zal proberen op een aantal vragen te reageren. Als je ik je vergeten ben, stel hem dan gerust opnieuw.

Adoptie is geen optie voor ons. Gaat niet gebeuren.

Sterilisatie was pas sinds kort ter sprake omdat we echt al 2 jaar twijfelen en pas sinds kort soort van besloten hebben. Er is nooit een 100% nee van onze kant gekomen en 2 vrienden van ons hebben behoorlijk wat problemen gehad na de sterilisatie dus dat schrikt mijn vriend af. Hij forceert mij niet naar een ingreep toe (terwijl dit een enorme veranderingen zou zijn voor zijn leven) en ik dwing hem nergens toe. Wij doe dingen in overleg. Niet onder dwang

Als er abortus volgt dan zal er een hormoonvrije spiraal geplaats gaan worden zodat wij mochten we toch nog een kind willen, het geen onomkeerbare keuze is. Ik ben echter wel van mening dat ik NU zwanger ben en het is geen inwissel artikel. Voor mij is deze keuze de definitieve keuze. Dat legt er nog meer druk op.

Natuurlijk twijfelen we of we goede ouders zouden zijn maar dat is niet de reden dat we twijfelen of we een kind willen.
De reden dat we twijfelen is echt het verlies van vrijheid. We werken nu fulltime, ik heb een paard en sport daarnaast ook nog dus ben niet zo veel thuis. Mijn vriend sport ook graag maar is wel meer thuis buiten zijn werk. Daarnaast gaan we 2/3 keer per jaar op vakantie naar verre landen. Vaak op de bonnefooi. Rugzak mee en we zien wel. Dit zijn dingen die we volledig zouden moeten aanpassen. En onze grote vraag is, willen we dit? En die vraag kan niemand hier voor ons beantwoorden natuurlijk. Door erover te praten hoop ik het plaatje voor mezelf duidelijker te krijgen.

Deze beslissing maken wij samen. Het is niet MIJN beslissing. Het is wel mijn lijf, maar het is ons leven. Onze grootste angst is spijt krijgen van het kind. Spijt van de abortus daar moeten wij mee dealen. Spijt van het kind? Dat wil ik geen enkel kind aan doen. Ik ben er zeker van dat we er beide van het kind zullen houden maar dat wil niet zeggen dat we er gelukkiger van zullen worden gezien de beperkingen die het met zich meebrengt. Ik wil heel graag een kindje maar wil ik de offers maken?

Met professionele hulp krijgen we ook opdrachten en dingen die we moeten opschrijven en bespreken. Dit verkleind het risico op spijt van onze keuze. Het maakt hem alleen niet makkelijker

Heb je familie moeder of vader die een keer kunnen oppassen.
Of de financiële ruimte om oppas in te huren.
Inpreciepe zijn die dingen dan allenmaal te doen.
Ik heb 3 kids waarvan de laatste eigenlijk niet de bedoeling was.
Ik hou heel veel van ze maar ben nu al 8 jaar mijn vrijheid kwijt.
Nu komt het langzaam een beetje terug.
Ik merk de behoefte aan vrijheid wel ben er ook langzaam echt aan toe.
Dus ben nu de dingen op aan het bouwen.
Van kinderen krijg je heel veel terug liefde En dergelijke en voor veel personen is dit genoeg.
Kijk ben je een persoon die dus zonder die vrijheid depressief gezinnetje gaat spelen heeft dit geen zin.
Kun je er mee leven dat je minder voor jezelf kan doen maar heb je het vangnet om toch wat te kunnen blijven doen.
Zeg ik laat het komen.

**Geplaatst**: 28-09-19 12:53

Geplaatst: 28-09-19 12:53

Ik ga naar aanleiding van je laatste bericht even mijn persoonlijke ervaring geven. Ik ben -heel gewenst- moeder van een zoon (nu een jaar).

Is ons leven veranderd? Ja natuurlijk. Je geeft altijd wat vrijheid op. Maar voel ik het als een belemmering? Totaal niet. Wat ik vroeger misschien wel had gevonden stoort mij nu totaal niet meer. En ik voel mij niet gevangen. Mijn vriend gaat nog steeds sporten, ik kan nog steeds avondjes uit met vriendinnen. Wij hebben onze laatste vakantie wat eenvoudiger gemaakt maar er zijn genoeg mensen die nog steeds op grote reizen trekken (of dat lukt gaat wel grotendeels van het karakter van je kind afhangen). Wij hebben nog steeds avondjes uit. Het enige verschil is dat we op voorhand moeten plannen en dat we een netwerk hebben om ons af en toe te ontlasten. En ja natuurlijk kunnen we niet gewoon alles meer zomaar doen.

Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik mijn "vrijheid" mistte. Onze laatste vakantie bestond ook grotendeels uit dingen die ik voorheen oersaai zou gevonden hebben, we hebben ook veel op onze kamer gewoon met ons kind gespeeld, maar wat heb ik daarvan genoten. Het stoorde totaal niet en we hebben evengoed nog heel veel kunnen doen, alleen kwa tijden was het meer plannen.

En een kind wordt vlug groot. Zelfs als het in de eerste jaren niet zou lukken om een verre reis te maken, op een gegeven punt kan je heus wel wat verder de deur uit.

Maar nogmaals dit is mijn persoonlijke ervaring en er hangt ook gewoon heel veel af aan hoe je kind is; als je nu de pech hebt een huilbaby te hebben die slecht slaapt of die alleen maar in een bed wilt slapen en niet in een buggy of draagzak dan ben je heel wat beperkter. Als een van jullie of jullie beide geen toegevingen wil doen in jullie eigen vrije tijd ("maar ik ging vroeger 3 keer per week sporten en ik ga dat blijven doen!") en jullie geen water bij de wijn kunnen doen op moeilijke momenten, dan krijg je ook weer heel andere scenario's.

**Geplaatst**: 28-09-19 12:56

Geplaatst: 28-09-19 12:56

Wat betreft die verre reizen op de bonnefooi: er schijnen toch best mensen te zijn die dat ook prima lukt met een klein kind

En aan schoolvakanties zit je later ook niet per-sé vast, dat kan je anders inrichten als die behoefte daar is.

**Geplaatst**: 28-09-19 12:59

Geplaatst: 28-09-19 12:59

Of je hebt een wolk van een lieve baby en je kind wordt een draak als peuter. Je weet het gewoon niet. Daarom is de keus ook niet zozeer een rationele, denk ik dan. Volg je gevoel en je hart.
Dat wat hier allemaal wordt gezegd over oppas, verre reizen, etc... overal in de hele wereld worden kinderen onder veel meer bizarre omstandigheden geboren en worden ze ook groot zonder oppas, financiele zekerheid, of wat dan ook. Als ze maar ouders hebben die van ze houden en ze accepteren zoals ze zijn, met alles wat hier bij hoort van poepluier tot hun gedrag als ze ouder zijn, dat is de basis.
En natuurlijk heb je er af en toe goed de pest in als je de zoveelste keer iets niet kunt doen wat je eigenlijk had willen doen, maar als je dan de andere dag aan de rand van de zandbak zit terwijl je kleintje aan het spelen is, of als ze naar je lachen, als je je grote kind ziet sporten, muziekmaken of een of ander wijs verhaal hoort vertellen, dan boeit dat wat jij niet hebt kunnen doen echt niet meer hoor. Weet je niet eens meer wat dat was }:0

**Geplaatst**: 28-09-19 13:06

Geplaatst: 28-09-19 13:06

In onze familie mee gemaakt waar jij nu in zit.
Beide wilden geen kinderen, dit was altijd zo geweest, ze komen elkaar tegen, zij was al heel snel zwanger, na 1½ maand. Zij bleef bij haar mening geen kinderen, hij sloeg als een blad aan de boom om.
Hij wist haar ervan te overtuigen het kindje te houden, alles zou goed komen. De eerste jaren was alles ook leuk en goed. Toen kwamen er barsten in de relatie, zij kreeg steeds meer het gevoel dat het kind haar belemmerde, hij moest daardoor minder gaan werken om haar toch de vrijheid te kunnen bieden die ze miste. Financieel werd het daardoor ook minder. Uiteindelijk zijn ze na jaren toch uit elkaar gegaan. Zij neemt het hem kwalijk dat hij zo op haar ingepraat heeft toen. Hij heeft soms na de scheiding ook wel eens de gedachte wat heb ik gedaan. Maar hun kind kan en mag daar niet de dupe van worden. Het kind weet te veel, ook hoe de moeder er in dit verhaal in heeft gestaan van begin af aan.
Zij blijft het gevoel houden dat ze is omgepraat, er zijn heel veel momenten dat ze wel geniet maar ook momenten van niet en dan kan ze het niet laten om dit ook te uiten waar het door haar vandaan komt. Dit is voor niemand een leuke situatie.
Zij blijft hem beschuldigen van het feit dat haar leven er nu heel anders uit ziet dan dat ze wilde, dat ze veel dingen niet meer kan en kon doen door de komst van het kind. Dat er financieel zoveel is veranderd. Eerlijk vind ik dat niet dat ze dat doet, het kan fout gaan als je wel voor de lusten gaat.

**Geplaatst**: 28-09-19 13:08

Geplaatst: 28-09-19 13:08

Twijfelmam schreef:
Bedankt allemaal voor de lieve en meedenkende reacties. De botte, ongenuanceerde ga ik niet eens op reageren. Zoals gezegd de situatie is al moeilijk genoeg voor ons beide.

Ik zal proberen op een aantal vragen te reageren. Als je ik je vergeten ben, stel hem dan gerust opnieuw.

Adoptie is geen optie voor ons. Gaat niet gebeuren.

Sterilisatie was pas sinds kort ter sprake omdat we echt al 2 jaar twijfelen en pas sinds kort soort van besloten hebben. Er is nooit een 100% nee van onze kant gekomen en 2 vrienden van ons hebben behoorlijk wat problemen gehad na de sterilisatie dus dat schrikt mijn vriend af. Hij forceert mij niet naar een ingreep toe (terwijl dit een enorme veranderingen zou zijn voor zijn leven) en ik dwing hem nergens toe. Wij doe dingen in overleg. Niet onder dwang

Als er abortus volgt dan zal er een hormoonvrije spiraal geplaats gaan worden zodat wij mochten we toch nog een kind willen, het geen onomkeerbare keuze is. Ik ben echter wel van mening dat ik NU zwanger ben en het is geen inwissel artikel. Voor mij is deze keuze de definitieve keuze. Dat legt er nog meer druk op.

Natuurlijk twijfelen we of we goede ouders zouden zijn maar dat is niet de reden dat we twijfelen of we een kind willen.
De reden dat we twijfelen is echt het verlies van vrijheid. We werken nu fulltime, ik heb een paard en sport daarnaast ook nog dus ben niet zo veel thuis. Mijn vriend sport ook graag maar is wel meer thuis buiten zijn werk. Daarnaast gaan we 2/3 keer per jaar op vakantie naar verre landen. Vaak op de bonnefooi. Rugzak mee en we zien wel. Dit zijn dingen die we volledig zouden moeten aanpassen. En onze grote vraag is, willen we dit? En die vraag kan niemand hier voor ons beantwoorden natuurlijk. Door erover te praten hoop ik het plaatje voor mezelf duidelijker te krijgen.

Deze beslissing maken wij samen. Het is niet MIJN beslissing. Het is wel mijn lijf, maar het is ons leven. Onze grootste angst is spijt krijgen van het kind. Spijt van de abortus daar moeten wij mee dealen. Spijt van het kind? Dat wil ik geen enkel kind aan doen. Ik ben er zeker van dat we er beide van het kind zullen houden maar dat wil niet zeggen dat we er gelukkiger van zullen worden gezien de beperkingen die het met zich meebrengt. Ik wil heel graag een kindje maar wil ik de offers maken?

Met professionele hulp krijgen we ook opdrachten en dingen die we moeten opschrijven en bespreken. Dit verkleind het risico op spijt van onze keuze. Het maakt hem alleen niet makkelijker

Nu zie je dus dat het klopt dat de meeste abortussen komen “omdat het eigenlijk niet uit komt”.

**Geplaatst**: 28-09-19 13:08

Geplaatst: 28-09-19 13:08

Ik zie om mij heen de ene relatie na de ander op de klippen lopen met jonge kinderen.

Ik zie vriendinnen huilend bij mij zitten die voor alles oppas moeten regelen en niets meer ongepland kunnen.

Die vrijheid die je kwijt raakt vind ik echt wel een ding....

Ik snap dat aspect wel

**Geplaatst**: 28-09-19 13:09

Geplaatst: 28-09-19 13:09

TS, mét een kind zal je leven anders zijn en zul je andere keuzes maken dan zonder kind. Dat is helemaal waar. Maar andere keuzes betekent niet per se dat ze beter of slechter zullen zijn. Ze zullen gebaseerd zijn op het leven dat je dan mét een kind zult hebben. En daarbij kan je, zoals Kwanyin en pmarena allebei ook schrijven, zélf de regie grotendeels in handen houden. Je zult andere wensen en behoeften krijgen en dat kan nu onoverkomelijk lijken. Maar je zult erin groeien en zoals jij schrijft over jou, je man en je relatie lijkt het mij dat jullie dat prima zullen kunnen.

Bovenstaand is niet per se een pleidooi voor of tegen maar angst voor het onbekende, wat een kind in je leven eigenlijk is, kan verlammend werken en dat zou in jullie geval misschien jammer zijn.

**Geplaatst**: 28-09-19 13:10

Geplaatst: 28-09-19 13:10

purny schreef:
elnienjo schreef:
Je wil geen kind dus is er alleen nog optie B: abortus.
En laat je in hemelsnaam steriliseren of schop je vriend naar de uroloog voor een knipje. Als hij dat niet wil, wat moet je dan nog met zo'n loser? Als vrouw ben je altijd al de banketstaaf op lichamelijk gebied. Dit is een kleine moeite die hij voor (seks met) jou over kan hebben.

En optie C: afstaan voor adoptie.

En weer een beschadigd kind erbij omdat hij/zij ongewenst was. Het is ondertussen al duidelijk dat voor heel veel kinderen adoptie helemaal niet zo fijn is.

**Geplaatst**: 28-09-19 13:14

Geplaatst: 28-09-19 13:14

Kaus schreef:
Het is sowieso onzin dat er geen artsen zijn in Nederland (en vast ook België) die steriliseren bij een bepaalde leeftijd en geen kinderen. Er zijn genoeg artsen die vinden dat als jij die wens hebt om gesteriliseerd te worden, zij dat gewoon doen.

Edit: beetje raar verwoord

Helaas, wij proberen het al enkele jaren voor elkaar te krijgen. Voor een vrouw is het zowat onmogelijk zonder medische reden, en bij een man wordt er vooral naar leeftijd gekeken. Erg jammer...

**Geplaatst**: 28-09-19 13:17

Geplaatst: 28-09-19 13:17

Mijn moeder werd ongetrouwd zwanger van mij in de jaren 60 en dat was een schande natuurlijk.
zij heeft geknokt voor mij want ze werd uit huis getrapt en toen ik geboren was stond de kinderbescherming voor de deur om mij weg te halen, ze heeft gevochten als een tijger en dat is als kind, als je groter wordt, toch heel fijn om te horen.
Ze is getrouwd met mijn vader en kinderbescherming was van de baan.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat als je nu al twijfelt en jullie bang zijn om je vrijheid, om te doen en laten wat wilt, kwijt te raken zou ik er een eind aan maken.
Alleen al voor het kind.
Ik bedoel dit niet raar of rot maar het is zoals ik heb ondervonden hoe het is om wel gewenst te zijn.

**Geplaatst**: 28-09-19 13:21

Geplaatst: 28-09-19 13:21

Ik was een onverwacht 2e kind...en ik mocht komen.
Ik heb altijd meer band gehad met mijn vader dan moeder,mijn vader hing meer aan mijn broer!.
Toen het er op aankwam dat mijn vader ziek was liet mijn broer het afweten...toen er wat te erven viel dacht hij echt niet aan ons maar aan zich zelf.Nu is mijn moeder oud en heb ik haar geholpen tijdens de ziekte en verhuizen mijn broer zien we al jaren niet meer, al heeft ze vast veel gelaten en gedaan voor mij laats zij ze tegen mijn tante het is een zegen dat ze ons gegeven was anders had ik hier alleen oud grijs en onder de grond gegaan!.
Ik kreeg het er best moeilijk door, maar tja stel dat ik niet bestaan had dan had ze echt geen hulp gehad van mijn broer ....en tja zo kon ik ook iets terug doen voor dat wat ze ooit voor mij deed.

Ik wil het je meegeven ter overdenking, Niets in het leven gebeurt voor niets!

**Geplaatst**: 28-09-19 13:42

Geplaatst: 28-09-19 13:42

Ons is de 1e ook 'overkomen' en weet je, nu hij er is (en alweer een broertje heeft

) zijn alle beren van de weg, heeft het helemaal zijn weg gevonden en kunnen we ons niet voorstellen dat hij er niet zou zijn.

Ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken of je er wel genoeg van kan houden en jullie je kunnen schikken in een ander leven, zoiets komt goed.

Succes met je keuze, welke je ook maakt.

**Geplaatst**: 28-09-19 13:51

Geplaatst: 28-09-19 13:51

Wat een moeilijke keuze voor jullie, sterkte met het nemen van een beslissing.
Mijn ervaring is dat wat het inleveren van je vrijheid betreft het helemaal aan jezelf ligt. Reizen en uitgaan en dergelijke kan ook met kind of met oppas voor het kind. Maar dat je leven door een kind veranderd is 100% zeker. Het is net hoe je alles zelf invult of het een verrijking of een belemmering is.
Persoonlijk denk ik dat abortus alleen een juiste keuze is als jij het kind echt niet wil. Natuurlijk overleg je er over, maar als je het voor je man zou doen bestaat de kans dat je hem het toch kwalijk gaat nemen.

**Geplaatst**: 28-09-19 13:55

Geplaatst: 28-09-19 13:55

TS uit je Posts maak ik uit dat je een hele sterke vrouw bent en ik vind het erg knap hoe je hiermee omgaat... jammer dat sommige dat niet zien en meteen roepen dat je het “moet” houden ... enige wat jullie “moeten” doen is een keuze maken waarvan jullie denken dat het de juiste is en ik snap dat dat super moeilijk is!

Ik zit zelf in de tegenovergestelde situatie Eem grote kinderwens en het lukt niet als ik aan een toekomst denk zonder kinderen wordt ik erg benauwd maar ik kam er niks aan veranderen ik zou dan alsnog niemand kwalijk nemen als ze zouden besluiten een zwangerschap te beëindigen. Ik vind het kwalijker als ik ouders zie die hun kind af lopen te snauwen omdat het eigenlijk niet uitkomt dat ze er zijn.

Ik wens je iig veel succes met welke besluit je ook neemt!