mijn stiefvader is 83 en volgende week gaat hij in zijn eentje op pad naar Zuid-Amerika. Daar heeft hij vroeger gewoond, eerst als twintiger en later als vijftiger/zestiger ook weer. Daarvoor (als kind), tussendoor en daarna (heden) heeft hij in Italië gewoond, het is ook een Italiaan. Nou is hij hartpatiënt, is ook een paar keer geopereerd en iedere winter komt hij wel weer in het ziekenhuis terecht en is mijn moeder in alle staten (maar dat is mijn moeder nogal gauw
). Op zich gaat het nu redelijk goed met mijn stiefvader. Maar hij wil dus nu op reis, vrienden bezoeken en hem kennende trekt hij er ook op uit de Chaco in. Chaco is een soort pampagebied. Ik vind het helemaal leuk dat hij het gaat doen, onderweg in het vliegtuig wordt hij begeleid en als hij daar nou nog graag een keer naartoe wil dan moet hij dat lekker doen. Het is een volwassen man en als hij iets in z'n kop heeft dan doet hij datgene in de regel ook 
Mijn grootmoeder (schoonmoeder van mijn stiefvader) heeft ook zoiets gedaan. Haar reis voerde minder ver, namelijk naar het Zwarte Woud. Daar lag haar hart, en daar wilde ze graag nog een keer naartoe als "afscheidstoernee". Ik ben zo blij dat ze dat gedaan heeft. Een jaar later had ze het niet meer gekund. Ze was toen ook in de tachtig.
Zijn er meer bokkers met ouden van dagen in de familie/omgeving die nog zo'n laatste aardse reis gemaakt hebben? En hoe hebben reiziger en diens familie/naasten dat ervaren?
Ze zullen 'm wel veilig bij één of andere balie afleveren neem ik aan. Hij vertrekt denk ik vanaf Bologna, wat ook nog redelijk overzichtelijk is. 
Ik heb inderdaad ook ooms van rond de 80 die nog hartstikke vitaal zijn en dat soort dingen ook doen. 
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
Hoewel het ook wat heeft, de 
