Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-10-18 13:22

Geplaatst: 05-10-18 13:22

A3a1 schreef:
En intelligentie werk vaak niet zo goed samen bij mensen met narcisme.
Op de een of andere manier herkennen ze alles bij een ander maar niet bij zichzelf.

Ik heb het idee dat als ze intelligent zijn, ze dat verstand heel goed kunnen gebruiken om alles op afstand te houden, te manipuleren met de kennis etc.
Terwijl mensen die wat minder intelligent zijn, vaak wat beïnvloedbaarder en daardoor kan dan ook de therapie wat beter aanslaan.

Volgens mij is dat niet zo zeer intelligentie, maar het perse niet naar zichzelf willen kijken. Want als ze wel naar zichzelf kijken dan worden ze geconfronteerd met wat ze juist niet willen zien/ voelen en proberen bij de ander te halen. De vreselijke onzekerheid en het "lege" zelf.

Daarnaast, iedereen heeft wel wat narcistische trekken..de een wat meer dan de ander.
Het echte narcisme, daar heb je ook weer verschillende types in he.
Openlijke narcisten zijn veel makkelijker te herkennen, dan verborgen narcisme..kennelijk is dat laatste zelfs moeilijk voor therapeuten omdat ook die dus gemanipuleerd worden waar ze bij staan.

**Geplaatst**: 05-10-18 13:23

Geplaatst: 05-10-18 13:23

Bloempje13 schreef:
bigone schreef:
Past helemaal in hun plaatje, niet in de jouwe. Heb de indruk dat je steeds assertiever i.p.v. lijdzaam slachtoffer bent, hartstikke knap.

Oh ik had n foutje gemaakt, die therapeut zei dus dat het niet in het narcistische plaatje paste.

@MarjanB ja dat zou idd best kunnen, hij is wel superintelligent.

Maar idd, zo voel ik me wel, gaat steeds beter, hoe meer ik lees hoe herkenbaarder het wordt $*\o/*$

Alles exact volgens het boekje, triangulatie, nooit van gehoord, nu wel, weer wat wijzer. En in plaats van wanhopig proberen hem terug te krijgen doe ik hem netjes uitgeleide, dat had ie nooit verwacht

Ik zie er wel een Hollywoodfilm in "naief empathisch vrouwtje draait de rollen om en maakt narcistische man helemaal mesjokke"

Ik vind ook dat je ontzettend goed bezig bent! jij neemt nu de controle terug, hebt hem door en hij heeft geen macht meer over je. Hartstikke knap! $*\o/*$

**Geplaatst**: 05-10-18 13:35

Geplaatst: 05-10-18 13:35

Joolien schreef:
Kijk maar wat narcisme en intelligentie kunnen doen met een man, met meneer Trump. Je kunt zeggen wat je wilt, maar die man is hartstikke slim en weet zijn narcisme echt optimaal te gebruiken, bewust of onbewust. En de Amerikanen lopen gewoon achter hem aan...
Dus schaam je niet dat je je verkeken hebt op je eigen man, met als voorbeeld Trump

Oh, daar hoef je je zeker neit voor te schamen, ik heb me toen ook helemaal laten inpakken door hoe hij deed, en idd charisma. Ik weet het niet Joolien, sommige dingen lijken zo gepland, zo bewust..... nou moet ik wel zeggen dat mijn ex er ook gewoon niks om gaf en vond dat ik er niet zo'n drama van moest maken. Die had volgens mij totaal geen inzicht in hoe menselijke emoties nu werken. En maar zeggen dat-ie zo empathisch was :')

Joolien schreef:
Avalanche, ik durf wel te zeggen dat het niet bewust gaat wat ze doen. Ze denken niet, 'goh, nou ga ik ff flink gevoelloos doen.' Er is nogal wisselvallig onderzoek, maar zoals het er nu voor staat, komt dit gedrag uit een zeer grote vorm van onzekerheid. Of het nature of nurture is, is ook nog steeds de vraag. Vaak is gelijkwaardig gedrag te zien bij (meestal) de vader van de narcist, maar omdat narcisten zo'n beperkt ziekte inzicht hebben, is het erg moeilijk te onderzoeken. De meeste narcisten zouden zich namelijk niet laten onderzoeken, want met hen is toch niks mis.

Het gevoelloze, nee, dat geloof ik ook niet dat dat bewust is. Maar anderen pijn doen, gebeurt wel bewust, bij mij was het altijd op momenten dat mijn zelfvertrouwen weer wat beter werd, dat ik wat onafhankelijker werd, en ik weet zeker dat hij dat doorhad.
Nah, ze hebben idd niet door (of willen niet toegeven) dat er met hen wat mis is. Met de rest van de wereld is iets mis haha. Maar met hen..... nee joh, hoe kom je erbij.

**Geplaatst**: 05-10-18 13:49

Geplaatst: 05-10-18 13:49

Avalanche81 schreef:
Het gevoelloze, nee, dat geloof ik ook niet dat dat bewust is. Maar anderen pijn doen, gebeurt wel bewust, bij mij was het altijd op momenten dat mijn zelfvertrouwen weer wat beter werd, dat ik wat onafhankelijker werd, en ik weet zeker dat hij dat doorhad.
Nah, ze hebben idd niet door (of willen niet toegeven) dat er met hen wat mis is. Met de rest van de wereld is iets mis haha. Maar met hen..... nee joh, hoe kom je erbij.

Dat is voor hem de bedreiging wat zijn gedrag veroorzaakte, gok ik zo. Dat lijkt bewust, maar dat is een soort van automatische reactie denk ik. Het is soms ook zo bizar gedrag, dat je je echt afvraagt wie er nou gek is of dat de ander het serieus meent. Dat je het gevoel krijgt in een slechte film te zijn belandt. :')

Mijn pa heeft een keer geprobeerd me tot rust te manen tijdens een paniekaanval. Ik merkte dat hij echt schrok van mijn paniek en me echt oprecht probeerde te helpen in al zijn kunnen. Liefhebben op zijn manier noem ik dat. Dat uitte zich in me heel hard vastpakken bij de bovenarmen en op harde toon zeggen dat ik rustig moest worden. Toen ik zei 'pap je doet me pijn', zei hij doodleuk 'ik doe je helemaal geen pijn! Je moet gewoon rustig worden!'. Uiteindelijk werd ik rustig, niet doordat hij me tot rust maande, maar omdat mn armen zo pijn deden, dat ik wist dat ie me enkel los zou laten als ik rustig zou worden...
De volgende dag word ik wakker met n bovenarmen blauw, de vingers van mn vader stonden er gewoon in. Dus ik naar m toe, om te zeggen 'pap, kijk eens, dat was niet helemaal een goede aanpak gisteren, mijn armen zijn helemaal blauw'. Wat hij toen deed, was echt een van de pijnlijkste maar meest heldere momenten ooit in onze band. Hij keek naar mn armen, zag de plekken en zei doodleuk 'maar je bent toch rustig geworden? Dus het heeft wel gewerkt'. En daarbij was de kous af, geen mogellijkheid om daar nog over in discussie te gaan...
Dat moment was voor mij de doorbraak om te beseffen dat hij me lichamelijk zichtbaar pijn kan doen, maar dat nog niet kan en wil zien. Want ik geloof er niet in dat hij me expres pijn heeft gedaan, en ik geloof er zeer zeker in dat hij heeft gedaan wat hem het beste achte.... En dat maakt narcisten zo ontzettend gevaarlijk -O-

(dit was overigens de enige keer dat hij mij lichamelijk pijn heeft gedaan, vrder heeft ie me nooit aangeraakt)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-10-18 13:56

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst door de TopicStarter : 05-10-18 13:56

Pfff wat enorm heftig zeg... En dan zeker als kind...

Ik herken het wel, ik merk ook dat als ik hem ergens op aan probeer te spreken dat het onmiddelijk omgedraaid wordt naar iets wat mijn schuld is "ik was bang van hoe je deed gisteren" "ja maar jij zei ook heel gemene dingen tegen mij (die mij heel erg gekwetst hebben...)"

**Geplaatst**: 05-10-18 15:02

Geplaatst: 05-10-18 15:02

Sorry Joolien, ik ga je weer quoten:

Joolien schreef:
De volgende dag word ik wakker met n bovenarmen blauw, de vingers van mn vader stonden er gewoon in. Dus ik naar m toe, om te zeggen 'pap, kijk eens, dat was niet helemaal een goede aanpak gisteren, mijn armen zijn helemaal blauw'. Wat hij toen deed, was echt een van de pijnlijkste maar meest heldere momenten ooit in onze band. Hij keek naar mn armen, zag de plekken en zei doodleuk 'maar je bent toch rustig geworden? Dus het heeft wel gewerkt'.

Dit exact. Alleen ik heb er een andere uitleg bij. Voor hem is het de manier om het goed te praten. Ze weten echt wel dat ze je pijn hebben gedaan, ze zijn echt in staat om een andere keus te maken, maar het feit dat jij rustig bent geworden, is voor hen een manier om het goed te praten, en daarmee was het niet echt fout wat ze deden. En als het echt fout was, had jij niet zo overstuur moeten raken, want dan hadden ze het niet hoeven doen, dus eigenlijk is het jouw schuld. Want "look what you made me do".

Het is gewoon abusief gedrag, niet meer en niet minder. Ik heb wat moeite met het op een stoornis gooien, want het geeft ze een excuus voor wat ze doen.

Maar als je kind een paniekaanval krijgt, die door jou veroorzaakt is, en je moet verdomd veel doen om een kind een paniekaanval te bezorgen, en jouw oplossing is om dat kind dan zo gruwelijk hard vast te pakken dat er inwendige bloedingen in de armen ontstaan, ben je een monster. Als je dan vervolgens ook nog zegt: maar het heeft toch gewerkt, ben je helemaal een monster. Als je mijn dochter was, had ik hem helemaal kapot geslagen, en met liefde ervoor naar de gevangenis gegaan. NIEMAND komt aan mijn kinderen. En op dat moment hebben ze geen recht meer op excuses. Een kind...... maar ze pakken nooit eens iemand van hun eigen formaat. Lafbekken zijn het ook nog.

Toen ik aan het eind hem geen emotionele voeding meer gaf, en lachte om zijn krankzinnige redeneringen, probeerde hij het niet meer, en ontliep me. Waarom? Omdat het zwakkelingen zijn. Toen ik hem aankon, was hij bang voor me. Lafbek. Ik vind dat zo zwak, om mensen te pakken waarvan je weet dat ze niks terug kunnen doen, en op het moment dat dat kind zo bang is dat ze totaal in paniek zijn, het lijden te maximaliseren ook nog..... monsterlijk gewoonweg. Psychopaat ben je dan.

**Geplaatst**: 05-10-18 15:10

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 05-10-18 15:10

Avalache, vergeet niet dat dit een kind was met zeer waarschijnlijk een moeder die er niet tegen in ging juist omdat ze met een narcist getrouwd was. Ik vind narcisme een stoornis, aangeboren maar wel zeer schadelijk voor hun die er onder invloed van staan. En het kost zoveel kracht om daar wat aan te veranderen. Vergeet niet dat ze juist die mensen er uit pikken die er ontvankelijk voor zijn, lieve emphatische mensen die graag voor anderen zorgen.

**Geplaatst**: 05-10-18 15:24

Geplaatst: 05-10-18 15:24

MarjanB schreef:
Testen kan je ook naar je hand zetten he.. als ie zo slim is heeft ie dat vast gedaan. Als ik jouw verhalen hoor is hij enorm gehaaid.

En verder goed bezig!

Even ter info: veel persoonlijkheidstesten hebben hier ingebouwde veiligheid tegen. Niettemin wordt een diagnose gesteld op basis van meer dan een vragenlijst: kwalitatief interview, opbservatie, peer information, etc. En daar bovenop komt dan nog de visie van de hulpverlener.

Dus ja, 100% betrouwbaar is dat helaas niet. Daar is ook genoeg onderzoek naar.

**Geplaatst**: 05-10-18 15:35

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 05-10-18 15:35

Oooh dat ´look what you made me do' is zo herkenbaar hier.
Dat kan echt bizarre vormen aannemen en is uiteindelijk voor mij het moment geweest dat mijn oogkleppen afvielen.

Ik denk juist dat het vaak om intelligente charismatische personen gaat. Daar draait het om.

**Geplaatst**: 05-10-18 15:37

Geplaatst: 05-10-18 15:37

bigone schreef:
Avalache, vergeet niet dat dit een kind was met zeer waarschijnlijk een moeder die er niet tegen in ging juist omdat ze met een narcist getrouwd was. Ik vind narcisme een stoornis, aangeboren maar wel zeer schadelijk voor hun die er onder invloed van staan. En het kost zoveel kracht om daar wat aan te veranderen. Vergeet niet dat ze juist die mensen er uit pikken die er ontvankelijk voor zijn, lieve emphatische mensen die graag voor anderen zorgen.

Ik ben er zelf 10 jaar lang slachtoffer van geweest, mijn ex was 45 en ik een lief meisje van 20...... dus ja, daar weet ik alles van helaas. Vandaar ook mijn woede, denk ik. Plus dat ik gewoon geen excuses meer voor ze wil maken. Ik heb jarenlang alles goedgepraat, alles..... excuses voor hem gemaakt, en ik heb me daar zo schuldig over gevoeld ook. Damn.....

Misschien heb je wel gelijk hoor bigone, maar ik blijf het monsters vinden.......

**Geplaatst**: 05-10-18 16:26

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 05-10-18 16:26

Ik vind het ook monsters ondanks dat ze er waarschijnlijk weinig aan kunnen doen. Ze zijn zo geboren en hebben in het begin van een relatie niet op hun voorhoofd staan dat ze narcist zijn .Andere aandoeningen heb je veel sneller door want bij narcisme ( of je moet zoals Joolien) er al ervaring mee hebben) zie je pas na jaren dat je een slachtoffer bent. Bij jou is het nu duidelijk dat je slachtoffer bent geweest, mensen die er middenin zitten zijn zo “ getraind” dat ze dat niet eens doorhebben . Buitenstaanders zien het vaak eerder.

**Geplaatst**: 05-10-18 17:06

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 05-10-18 17:06

Nee, klopt hoor. Toen ik begreep wat er aan de hand was, ben ik ook weggegaan. Dit klinkt vele malen simpeler dan het in werkelijkheid was..... ik denk ook dat ik tot die tijd hoopte dat hij zou veranderen. Toen ik me realiseerde dat hij dat nooit zou doen, dat dus nooit een van mijn wensen en dromen ooit zou uitkomen, dat mijn huis een gevangenis zou blijven, en ik zou eindigen als een soort verzorgster voor een vieze, nare, gemene oude man..... besloot ik weg te gaan. Toen hij op een dag thuiskwam van zijn werk, en aankondigde dat hij zes weken met ziekteverlof thuis zou zijn, dacht ik dat ik dat niet zou overleven. Geestelijk wel, maar lichamelijk waarschijnlijk niet. Uiteindelijk ben ik midden in de nacht gevlucht, met niets dan een weekendtas.

**Geplaatst**: 05-10-18 17:19

Geplaatst: 05-10-18 17:19

Narcisme is echt zo lastig want ja, het is abusief, of eigenllijk gewoon geestelijke mishandeling. Dat ze iets doen omdat het een stoornis is, praat het niet goed maar het geeft wel de reden. Dat is hetzelfde als iemand die slaat in de relatie, ik praat het niet goed, maar er zit altijd wat achter. Iemand slaat niet uit plezier, maar uit frustratie, onmacht, niet beter weten, emotionele problematiek etc. Dat maakt het nog niet goed of een excuus, maar maakt wel duidelijk waarom iemand iets doet.

En maar pissig blijven op de narcist met het idee dat hij het expres doet, zorgt vaak alleen maar voor frustratie. Want als hij het bewust/expres doet, dan is hij er toch ook bewust van, en blijft er de hoop dat diegene nog tot inkeer komt en zijn excuus gaat aan bieden. Als je accepteert dat het de ziekte is die de persoon maakt, kun je daar beter vrede mee krijgen. Dat praat het niet goed, maar geeft wel rust bij jezelf.
Tenminste, dat heb ik zelf zo ervaren. Ik heb jarenlang tegen mn vader zn gedrag aan zitten schoppen in de (logische en terechte) hoop dat hij toch eens gaat beseffen dat hij fout bezig is, en dat hij een keer een vader voor me werd. Maar dat heeft me zoveeel pijn en frustratie opgeleverd en heeft ervoor gezorgd dat ik een klein meisje bleef naar mijn vader toe. Ik bleef maar wachten op het moment dat hij me aan de hand mee nam en een vader voor me werd, maar hopen op iets wat nooit gaat komen, is dan pijnlijk zonde heb ik ontdekt...

Dus hopen dat de ander verandert en gefrustreerd zijn om zijn gedrag, gooit je elke keer terug bij af. 'Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs start, u ontvangt geen 1000 gulden'. Zelf gaan veranderen daarentegen gaat je helpen rouwen, om dat wat niet is geweest, maar wel had moeten zijn, of dat wat wel is geweest, maar niet had moeten zijn. En om te ontgroeien aan dat kleine meisje, niet meer onderdanig aan de narcist, maar erboven staan. Je niet meer laten raken door wat hij zegt of doet, maar zelfs de vader en narcist kunnen onderscheiden. Ik kan op mijn bruiloft terug kijken dat mijn vader daar was, maar in het gesprek een tijd terug was de narcist vooral aanwezig. En nu lach ik erom, om zijn gedrag, en denk hoofdschuddend wat een triest mannetje het eigenlijk toch is... En huil ik van geluk op het moment dat ik me besef dat ik boven hem, maar ook boven mezelf ben uitgestegen, doordat hij me eindelijk niet meer raakt, en eindelijk niet meer pijn doet. Ik ben de baas over de narcist, en dat gevoel, was een van de beste gevoelens die ik ooit in mijn leven heb gehad.

Edit: (en nu ik dit typ zit ik huilend van geluk met een big smile en een klein beetje verdriet op de bank. Vooral van geluk, wat toch een beetje gek is uit zo'n relatie, maar wel aangeeft waar ik vandaan kom.)

**Geplaatst**: 05-10-18 18:23

Geplaatst: 05-10-18 18:23

Joolien schreef:
Narcisme is echt zo lastig want ja, het is abusief, of eigenllijk gewoon geestelijke mishandeling. Dat ze iets doen omdat het een stoornis is, praat het niet goed maar het geeft wel de reden. Dat is hetzelfde als iemand die slaat in de relatie, ik praat het niet goed, maar er zit altijd wat achter. Iemand slaat niet uit plezier, maar uit frustratie, onmacht, niet beter weten, emotionele problematiek etc. Dat maakt het nog niet goed of een excuus, maar maakt wel duidelijk waarom iemand iets doet.

En maar pissig blijven op de narcist met het idee dat hij het expres doet, zorgt vaak alleen maar voor frustratie. Want als hij het bewust/expres doet, dan is hij er toch ook bewust van, en blijft er de hoop dat diegene nog tot inkeer komt en zijn excuus gaat aan bieden. Als je accepteert dat het de ziekte is die de persoon maakt, kun je daar beter vrede mee krijgen. Dat praat het niet goed, maar geeft wel rust bij jezelf.
Tenminste, dat heb ik zelf zo ervaren. Ik heb jarenlang tegen mn vader zn gedrag aan zitten schoppen in de (logische en terechte) hoop dat hij toch eens gaat beseffen dat hij fout bezig is, en dat hij een keer een vader voor me werd. Maar dat heeft me zoveeel pijn en frustratie opgeleverd en heeft ervoor gezorgd dat ik een klein meisje bleef naar mijn vader toe. Ik bleef maar wachten op het moment dat hij me aan de hand mee nam en een vader voor me werd, maar hopen op iets wat nooit gaat komen, is dan pijnlijk zonde heb ik ontdekt...

Dus hopen dat de ander verandert en gefrustreerd zijn om zijn gedrag, gooit je elke keer terug bij af. 'Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs start, u ontvangt geen 1000 gulden'. Zelf gaan veranderen daarentegen gaat je helpen rouwen, om dat wat niet is geweest, maar wel had moeten zijn, of dat wat wel is geweest, maar niet had moeten zijn. En om te ontgroeien aan dat kleine meisje, niet meer onderdanig aan de narcist, maar erboven staan. Je niet meer laten raken door wat hij zegt of doet, maar zelfs de vader en narcist kunnen onderscheiden. Ik kan op mijn bruiloft terug kijken dat mijn vader daar was, maar in het gesprek een tijd terug was de narcist vooral aanwezig. En nu lach ik erom, om zijn gedrag, en denk hoofdschuddend wat een triest mannetje het eigenlijk toch is... En huil ik van geluk op het moment dat ik me besef dat ik boven hem, maar ook boven mezelf ben uitgestegen, doordat hij me eindelijk niet meer raakt, en eindelijk niet meer pijn doet. Ik ben de baas over de narcist, en dat gevoel, was een van de beste gevoelens die ik ooit in mijn leven heb gehad.

Edit: (en nu ik dit typ zit ik huilend van geluk met een big smile en een klein beetje verdriet op de bank. Vooral van geluk, wat toch een beetje gek is uit zo'n relatie, maar wel aangeeft waar ik vandaan kom.)

$*\o/*$

**Geplaatst**: 05-10-18 19:56

Geplaatst: 05-10-18 19:56

Nah, ik geloof niet dat ze ooit zullen veranderen. Daarvoor moet je toch wel inzien dat je een probleem hebt, en er iets grondig mis is met je. Maar als je altijd anderen voor alles de schuld geeft, is de kans dat dat ooit gebeurt simpelweg niet aanwezig. Dus nee, ik hoop niet dat ze ooit veranderen. Dat is onzinnig.

Ik geloof zonder meer dat dit soort mensen zwaar gestoord is. Ik ben er ook van overtuigd dat het gewoon slechtheid is. Alleen hou ik ze wel verantwoordelijk voor hun gedrag. Sommige mensen hebben er wel plezier in om anderen pijn te doen. Mijn ex kreeg een stijve toen ik het uitschreeuwde van de pijn. Hij genoot ervan. En dan kan hij 100x een stoornis hebben, maar dat maakt hem niet tot een onschuldig slachtoffer daarvan. Hij is een klootzak, hij wil een klootzak zijn en hij geniet ervan.

Zijn volkomen onmacht om te begrijpen dat als je tegen iemand schreeuwt dat die persoon moet ontspannen, dat alleen nog maar voor meer spanning zorgt.....

Ik geloof wel dat ze het gewoon echt niet snappen. Ze hebben volgens mij echt geen idee van hoe een normaal, geestelijk gezond mens werkt. En de entitlement die ze voelen om iedereen zo te veranderen dat ze voor hen nuttig zijn, is niet normaal, is niet gezond. Een normaal mens zou dat niet in zijn hoofd halen.

Zijn woorden, zijn daden raken me niet. Het lijden wat anderen door dit soort mensen doormaken, raakt me wel. En daar word ik wel boos om. Als ik hoor wat de kinderen van zulke mensen doormaken met hun ouders...... onvoorstelbaar. Zo op te moeten groeien...... waanzin.

**Geplaatst**: 05-10-18 21:42

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 05-10-18 21:42

@avalanche.. dat klinkt haast als een psychopaat..
Engerd..

**Geplaatst**: 05-10-18 21:57

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 05-10-18 21:57

Is het ook. En imo als je het voor elkaar krijgt om iemand eerst anderhalf jaar niet te mishandelen, kun je het ook voor 10 jaar. Er is geen excuus. Nu niet en nooit. Stoornis of niet. Veranderen doen ze toch niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-10-18 23:11

Geplaatst door de TopicStarter : 05-10-18 23:11

Mooi bericht Joolien, wat een worsteling is dat geweest. Het lijkt me nog moeilijker om het mee te maken als ouder dan als partner

Avalanche, wow, dat is ook ziek idd. Ik denk idd dat ze niet weten hoe een normaal brein functioneert.
Maar idd in die periode dat het goed gaat doen ze het ook niet, of zou het zijn dat je als empathische partner dan bijna automatisch voldoet aan de behoeftes en daar zelf nog geen hinder van ondervindt omdat je nou eenmaal graag voor anderen zorgt ofzoiets?

Het sloop er achteraf gezien bij mij langzaam in, ik denk dat ie merkte dat bepaald gedrag wat opleverde en daar is ie mee doorgegaan tot ik het echt zat was. En dat leverde vervolgens zulk extreem gedrag op, en dat heeft ie echt lang volgehouden tot ie dus nieuwe "supply" had gevonden.

**Geplaatst**: 05-10-18 23:42

Geplaatst: 05-10-18 23:42

Bloempje13 schreef:
Maar idd in die periode dat het goed gaat doen ze het ook niet, of zou het zijn dat je als empathische partner dan bijna automatisch voldoet aan de behoeftes en daar zelf nog geen hinder van ondervindt omdat je nou eenmaal graag voor anderen zorgt ofzoiets?

Spijker op de kop.

**Geplaatst**: 06-10-18 19:00

Geplaatst: 06-10-18 19:00

Ik herken het ook. Je verlegt continu je grenzen.. had iemand 20 jaar geleden tegen je gezegd dat je bepaald gedrag had getolereerd had je die persoon voor gek verklaard...

**Geplaatst**: 06-10-18 19:15

Geplaatst: 06-10-18 19:15

Yup ook hier, na drie jaar ben ik weer mezelf met toch nog wat naweeeen van. Een verademing en dat scheelt ook zoveel vermoeidheid

heb weer energie over voor dingen.

**Geplaatst**: 06-10-18 19:17

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 06-10-18 19:17

Ja.. jezelf terugvinden.. weten wie je ook alweer bent..
Verdrietig zijn omdat hij zo makkelijk over je heen stapt terwijl je dacht meer te betekenen..

**Geplaatst**: 06-10-18 19:25

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 06-10-18 19:25

Ja dat is zo IMJ. Op het moment zelf lijkt het okay, maar achteraf denk je echt WTF??

Bij mij is de relatie 10 jaar geleden en krijg het niet meer voor elkaar om een normale relatie aan te gaan.

**Geplaatst**: 06-10-18 19:34

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 06-10-18 19:34

Dat begrijp ik heel goed. Ik heb de eerste 5 jaar niets serieus aandurft..
Gelukkig daarna wel weer.

**Geplaatst**: 06-10-18 19:37

Geplaatst: 06-10-18 19:37

Cookies schreef:
Ja dat is zo IMJ. Op het moment zelf lijkt het okay, maar achteraf denk je echt WTF??

Bij mij is de relatie 10 jaar geleden en krijg het niet meer voor elkaar om een normale relatie aan te gaan.

Sterker nog; ik wil het niet eens meer. Ik ben mezelf zo kwijt geweest. Ik begrijp nu ook pas waarom vrouwen bij hun man kunnen blijven als ze geslagen worden. Dat begreep ik nooit. Maar nu wel. En je eigen identiteit zo verdwijnt tot er eigenlijk niks van je over is. Dat heeft jaren geduurd voor ik weer 'heel' was. En nu ben ik zoveel mezelf dat ik het niet meer wil delen. Het is goed zo.