Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-06-18 20:36

"rouwen" om verlies ouder terwijl hij/zij leeft?

Geplaatst door de TopicStarter : 14-06-18 20:36

Beste bokkers,

Ik heb een (misschien wat vreemde vraag). En ook lang zitten twijfelen om er een topic voor te openen...

Maar misschien herkent iemand zich in mijn situatie, dus dacht proberen waard.

Mijn vader is 9 jaar geleden overleden. Hij was mijn "alles" wij waren 2 handen op 1 buik. Ik heb ook een broertje en zusje maar daar was hij niet zo close mee als met mij.

Nou zou je denken na 9 jaar heb je wel gerouwd om iemand, maar ik lijk er maar niet over te komen (loop hiervoor al bij psycholoog).

Nou kwam mijn moeder ter sprake, hoe mijn band met haar is... Toen ben ik eens gaan nadenken, en kwam tot de conclusie dat de band met mijn moeder er na het overlijden van mijn vader slechter op is geworden, en dat mijn moeder mijn moeder niet (meer) is. Ik mis haar terwijl ze er nog wel is. Ff klein voorbeeld : ze weet dat ik bij de psych loop, maar nooit de vraag hoe het daar gaat. Appje uit zichzelf hoe het is, is er niet... Een kus of knuffel is er eigenlijk ook nooit.. En dat mis ik!

Dus mijn moeder is er wel maar toch ook niet.. Ze is lief hoor, maar 't maakt wel dat ik mij alleen voel.. Ik heb het er met haar over gehad & krijg dan te horen dat ze t niet met opzet doet.. En dat weet ik, maar maakt het er niet makkelijker op! Als ik dan hoor hoe trots ze is op mijn broertje dan denk ik.. Ja mam vind ik heel fijn voor hem maar i dan? Ik hoor nooit hoe trots je op mij bent..

Nou weet ik dat mijn moeder zelf ook geen moeder liefde heeft gehad van haar moeder maar hoe ik mijn best doe om er begrip voor op te brengen, het doet verdomd pijn!!

**Geplaatst**: 14-06-18 20:55

Re: "rouwen" om verlies ouder terwijl hij/zij leeft?

Geplaatst: 14-06-18 20:55

Misschien rouwt je moeder ook nog wel heel erg om je vader en vindt ze het moeilijk om te vragen naar hoe het bij jou gaat met de psych omdat het voor haar dingen oprakelt waar ze nog niet klaar voor is.

Ik snap het gevoel wel hoor, mijn ouders zijn rond kerst uit elkaar gegaan waardoor ik mijn vader veel minder zie en daar 'rouw' ik op een bepaalde manier ook wel om. Onze band is nog steeds super sterk maar het contact verloopt wat moeizamer dan toen we nog in hetzelfde huis woonden en vaak even gingen zitten met een wijntje om goed bij te kletsen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-06-18 21:17

Re: "rouwen" om verlies ouder terwijl hij/zij leeft?

Geplaatst door de TopicStarter : 14-06-18 21:17

Wat je zegt kan, maar ze is al vrij snel aan een nieuwe relatie begonnen.. allemaal prima. Maar de relatie tussen mijn ouders was al niet best voor mijn pa overleed. Daar komt bij ik woon nu al 9 maanden in Raalte en nog geen 1x is mijn ma langs geweest.. terwijl ze wel naar haar zus in Zwolle kan met de auto.. ( ligt 20/30 min bij elkaar vandaan)

**Geplaatst**: 14-06-18 21:24

Geplaatst: 14-06-18 21:24

Goed dat je met een psych praat... familie relaties zijn nooit zo simpel als je zou willen.

Wat ik wel bedacht toen ik las dat jij van je moeder hoort dat zij trots is op je broertje... het kan best zijn dat je broertje dat zelf niet hoort van jullie moeder of dat je broertje en/of zusje juist positieve dingen over jou horen van je moeder die zij niet direct tegen jou zegt.

En... wil je graag dat je moeder langs komt... heb je haar expliciet uitgenodigd?

**Geplaatst**: 14-06-18 21:44

Geplaatst: 14-06-18 21:44

Ik begrijp je enorm. Het is dan gelukkig nog niet mijn vader, enorm gecondoleerd hier mee.

Maar mijn oma! Sinds zij is overleden heb ik geen moeder meer zeg maar!

Nu hadden we al een slechte band maar dit word met de jaren erger en erger. Ik mis de tijd toen ik het idee had dat ze nog om me gaf! En die tijd lijkt nu zo ver. Met me vader gaat het heel goed en ik zou echt niet zonder hem kunnen. Maar met mijn moeder. Ik weet niet waar het precies zo verkeerd is gegaan. Ik denk na me oma's overlijden.

Mijn zusje vertelt ze ook altijd vol lof over en als er wat scheelde was ik het want ik ben niet makkelijk. Gaf me een stempel bij familie want ik zou borderline hebben.
Er is zelfs een periode geweest dat ik niet eens van haar in hun huis mocht komen als ze er niet was me zusje wel en van me pa mocht ik gewoon. En zodra ik op visite kwam * nog steeds * wilt ze dat ik snel weer wegga. Ik krijg ook altijd de schuld van alles! Ik begrijp je gevoel. Maar heb helaas geen tips. Me opa is een pittige moeilijke zeeman. Dus ik denk dat ze vroeger ook pittige jeugd heb gehad. Maar ik denk dan. Ik ben je dochter en he heb 2 kleinkids en wij dan nu

**Geplaatst**: 14-06-18 21:55

Geplaatst: 14-06-18 21:55

Ik had het toen mijn moeder enkele jaren na de dood van mijn vader een vriend kreeg, waar het absoluut niet mee werkte tussen hem en mij.
Hij sloot mijn moeder af omdat ze 'leuke dingen met hem' moest doen en hij was er altijd van donderdag tot zondag. 3x raden wanneer studerende of werkende kinderen veel tijd hebben. Hij was niet slecht voor mijn moeder, ze hadden enorm veel gedeelde passies, maar maakte mijn moeder heel afhankelijk, terwijl ze eigenlijk een heel sterk iemand is. In de jaren dat hij er was had ik ook vaak het gevoel dat ik mijn moeder ook kwijt was.
Die vriend is nu bijna een anderhalf jaar overleden en ben er eigenlijk - heel cru - een beetje blij om. Mijn moeder is weer vrijer, de relatie met al haar kinderen en kleinkinderen is weer 200% top, ze is geen moment thuis omdat ze alleen maar doet waar ze zin in heeft. Geweldig

$*\o/*$

**Geplaatst**: 14-06-18 21:57

Geplaatst: 14-06-18 21:57

Ik herken mij hier extreem. Mijn vader is al sinds mijn 4de overleden en ben nu 19. thuissituatie is helemaal niet zoals die hoort. Als je er over wilt berichten ben je welkom! dikke knuffel en heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 14-06-18 22:12

Re: "rouwen" om verlies ouder terwijl hij/zij leeft?

Geplaatst: 14-06-18 22:12

Misschien is het niet rouwen om je moeder zelf, maar rouwen om 'wat niet is geweest, maar er wel had moeten zijn'. De aandacht, liefde, interesse vanuit je moeder/ouder die een kind nodig heeft, maar niet krijgt. Het kan heel hard inwerken wanneer je behoeftes niet worden vervuld.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-06-18 22:16

Geplaatst door de TopicStarter : 14-06-18 22:16

Iedereen bedankt voor de reacties, ik zal even globaal reageren...
Op telefoon reageren is toch wat lastig.

Evelijn :Ik heb mijn moeder niet uitgenodigd nee, maar mag toch aannemen als je verhuisd dat je na 9(!!) maanden wel een x op de koffie gaat? Ze zegt zelf, ik mis je.. Als ik dan zeg, je mag altijd langs komen, dan neem ik toch aan dat ze 't wel snapt. Normaal is ze ook alles behalve op der mond gevallen.

Over dat trots zijn, ze zegtt tegen iedereen die 't maar horen wilt dat ze trots is op der zoon. Wat ze over mij zegt geen idee. Maar hoor vaak via m'n tante (2-ling zus moeder) wat er door m'n ma gezegd is.

Rosa:herkenbaar idd, waar het precies fout is gegaan bij ons weet ik niet..maar mis "de goeie ouwe tijd"

Hoppit: ik kan ook niet met mijn stiefvader over weg.. Maar heb geen hekel aan hem, we klikken gewoon niet helaas! Ik kan me voorstellen dat je ergens blij bent dat de vriend van je ma er niet meer is.

Othelloster:ik ben blij dat ik niet meer thuis woon ben bang dat ik het dan helemaal niet had gered/overeind was gebleven, dan was alles nog confrenterender... Sterkte!

Joolien: idd we hebben het er wel is over gehad... Maar het is erg moeilijk. Ook gesprek is moeilijk aan te gaan met er denk erover haar den x mee te nemen naar psych om er daar over te praten

**Geplaatst**: 14-06-18 22:23

Geplaatst: 14-06-18 22:23

Ik snap dat het heel moeilijk is en misschien beseft ze niet zo goed door hoe het voor je voelt vooral omdat ze aangeeft dat ze het niet expres doet. Of wil ze er inderdaad niet mee geconfronteerd worden omdat ze het zelf moeilijk vind.
Ik herken het ergens wel, ik zeg tegen mijn ouders dat ik bijna nooit visite of belletjes krijg en dan zeggen ze maar wij komen toch wel? Ja eens in de 2 maanden en bellen doen ze ook nooit zomaar. Maar ik weet dat ze om me geven en inderdaad dat ze er dus niet bewust van zijn en het beste met me voor hebben.

Misschien helpt het om een dagje weg met je moeder in te plannen of familietherapie als ze er voor open staat.

**Geplaatst**: 14-06-18 22:28

Geplaatst: 14-06-18 22:28

De eerste vraag die bij mij naar voren komt is of je het met je moeder als je haar ziet wel eens hebt over de verwerking van het overlijden van je vader? Zowel zij dit ervaart als jijzelf. Is zij hier zelf open over, of kan jij met jouw verwerkingsproces bij haar terecht?

Is er, volgens jou, een reden waarom zij over jouw broertje wel trots uitspreekt, maar over jou niet? En dan niet perse uitgaande van jouw eigen 'prestaties'? Als jij dit bijvoorbeeld vooral hoort van derden, dan kan het natuurlijk ook zijn dat zij denken dat jouw moeder haar trots ook naar jou zelf uitdrukt.

Verder ga ik vooral mee met voorgaande reacties. Als ik lees dat jouw moeder al snel een nieuwe relatie had en de relatie tussen jouw ouders al even voor het overlijden niet goed was, kan ik me best voorstellen dat jouw moeder eerder gefocust is op leven in het nu. Desalniettemin, vind ik dat zij als ouder nog steeds jou bij kan staan in jouw verwerkingsproces.

In ieder geval een goede stap van jou om professionele hulp te zoeken en deze jou helpt om verklaringen en hulpmiddelen biedt hierbij.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-06-18 22:32

Re: "rouwen" om verlies ouder terwijl hij/zij leeft?

Geplaatst door de TopicStarter : 14-06-18 22:32

Ik probeer wel eens met mijn moeder over mijn vader te praten, en 't ziektebeeld etc.. Maar dit is niet mogelijk. Ze praat er niet over, 't is ja of nee en dan is't klaar.

Mijn moeder is geen prater en over gevoelens praat ze al helemaal niet.. (niet mee gekregen in haar opvoeding vroeger).

Het is ergens fout gegaan tussen ons, maar waar?

**Geplaatst**: 14-06-18 22:55

Geplaatst: 14-06-18 22:55

Beauty26 schreef:
Ik probeer wel eens met mijn moeder over mijn vader te praten, en 't ziektebeeld etc.. Maar dit is niet mogelijk. Ze praat er niet over, 't is ja of nee en dan is't klaar.

Mijn moeder is geen prater en over gevoelens praat ze al helemaal niet.. (niet mee gekregen in haar opvoeding vroeger).

Het is ergens fout gegaan tussen ons, maar waar?

In dit geval zou ik inderdaad eens proberen om samen met jouw moeder naar jouw psycholoog of familietherapie te gaan. Mits ze daar voor op staat natuurlijk!