Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-03-18 09:54

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 09-03-18 09:54

Thanks Lieveli,

Weet je ook wat ik zo sneu vind voor mijn ouders; mijn vader kreeg al jong alzheimer, hij was 65. Dat is jong voor die ziekte en dan wordt je ingedeeld bij de jong dementerenden. Speciale dagopvang etc.
Maar weet je wat ik zo sneu vind ook; hij ging met pensioen en het was klaar met hem. Niet meer genieten van het leven, lekker reizen, wat ze dan ook hadden gewild.

Het huis waar hij woont zitten er nog meer 'jongeren' maar in de staat waar hij is maakt dat niet meer uit.

**Geplaatst**: 09-03-18 09:57

Geplaatst: 09-03-18 09:57

In die fase zit mijn moeder nog niet, lijkt mij ook vreselijk

En wat je zegt, hij had moeten gaan genieten van zijn verdiende pensioen.

De documentaire ga ik nog kijken.

Bij mijn moeder ontwikkeld het zich langzamer. Ik vind het nu vooral moeilijk te zien hoe leeg haar leven is. Van actief en ondernemend zit ze nu alleen thuis, de spaarzame bezoekjes krijgen de eenzaamheid niet opgevangen en het lukt mij ook niet om elke dag te gaan.
Ik heb respect zoals ze ermee omgaat. Ze is goed bekend met dementie, wist ook meteen dat ze het had en heeft het nooit ontkend. Voordat ik haar iets moet "afnemen", maakt ze zelf de keuze al (auto verkopen, gas afsluiten). Maar ik wordt er zo verdrietig van te zien hoe ze haar leven verliest.

En ook ik ben bang deze ziekte al jong te krijgen, aan mijn moeders kant treft het vrijwel al haar broers en zussen en ook haar moeder is jong overleden aan dementie.

**Geplaatst**: 09-03-18 09:59

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 09-03-18 09:59

Het lijkt me enorm verdrietig om dat van je moeder te zien Grit..

maar ik vind het tegelijkertijd ENORM dapper en wijs dat ze die beslissingen kan nemen en ook neemt...

**Geplaatst**: 09-03-18 10:05

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 09-03-18 10:05

Ik heb een paar jaar terug als manager gewerkt in een IC/verpleeghuis...

daar kregen wij verschillende cursussen, op medisch vlak, benadering e.d.
In een van die cursussen kregen we dit oude filmpje te zien, en het is best blijven hangen.
https://www.youtube.com/watch?v=cwXxlXchCdk

Voor mij niet alleen in die setting, maar ook in mijn werk in de GGZ erg toepasselijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-03-18 10:08

Geplaatst door de TopicStarter : 09-03-18 10:08

Grit was enorm dapper van je moeder dat ze zelf deze beslissingen neemt. Ook erg lastig en verdrietig dat dit moet en dat ze het ook zo goed beseft.

Ingrid wat enorm zuur denk je lekker met pensioen te gaan heel je leven gewerkt krijg je dit op je dak vreselijk!

Mijn zus is nu al bezig met een regeling dat mocht ze ooit Dementie krijgt ze uit het leven kan stappen. Ik zelf wil hier binnenkort ook eens achteraan gaan het kan maar geregeld zijn.

Morgen is het nl doet en ga ik van 9-16 helpen op mijn oma haar woongroep we gaan de tuin doen spelletje spelen en koken en bakken.

**Geplaatst**: 09-03-18 10:11

Geplaatst: 09-03-18 10:11

Ik snap soms niet hoe het haar lukt. En ze zal zich ook vaker groot houden om mij niet teveel te belasten. Ik denk dat ze er al rekening mee heeft gehouden dat ze deze ziekte jong zou krijgen. Ze zegt elke keer maar dat ze niet kijkt naar wat ze is kwijt geraakt, maar naar wat ze nog kan. Alleen wordt dat bedroevend weinig (ook door andere pijnklachten).

Omdat het te persoonlijk is, wil ik er hier niet teveel over uitweiden, maar ze heeft zich er zodanig op ingesteld dat ze al 10 jaar geleden lid is geworden van de NVVE en ook lopen we al jaren bij de huisarts omtrent dit onderwerp. Ook niet echt leuk, want het is een grijs gebied en nooit zeker of haar wens ingewilligd kan worden. Dit geeft veel angst en onzekerheid, mijn moeder weet namelijk heel goed hoe ze niet wil eindigen.

Goed van je Finley, zo fijn voor je oma dat je deze dingen met haar doet,

**Geplaatst**: 09-03-18 10:20

Geplaatst: 09-03-18 10:20

De vader van mijn schoonzusje heeft euthanasie laten plegen (noem je dat zo?) op het moment dat hij naar een tehuis moest na de diagnose Alzheimer. Jonge man ook nog, begin 60. Hij is daar heel duidelijk in geweest, zo gauw hij niet meer thuis kon wonen wou hij niet meer.
Is een gedoe geweest, je moet namelijk op het moment dat de arts komt om het te laten uitvoeren aangeven dat je het nog wil. En hij was al zo in de war.. Maar het is wel doorgegaan. Ik denk ook vanwege het lange proces er naar toe en de betrokkenheid van de artsen. En ondanks het verdriet zijn mijn schoonzusje en haar moeder enorm dankbaar dat hem veel leed bespaard is gebleven.

**Geplaatst**: 09-03-18 10:27

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 09-03-18 10:27

Grit, knap van je moeder zeg!

Finley; ik wil daar zelf ook eens naar kijken inderdaad. Ik wil echt mijn vader niet achterna.
Helaas voor hem kon dat niet meer. Op het moment dat je de diagnose krijgt ben je niet meer bekwaam/beslissingsbevoegd dus dan kun je zoiets niet meer regelen. Dus maar liever als je nog goed bent. Het is echter wel heel lastig want op het moment dat het nodig is ben je vaak al 'te ver heen'

**Geplaatst**: 09-03-18 10:30

Geplaatst: 09-03-18 10:30

IngridM schreef:
lieveli schreef:
[ maar dat je vader je vergeet...

dat vind ik zelf ook erg moeilijk ja.

Ik zou het daar minder moeilijk mee hebben.Mijn moeder weet prima wie wie is.Maar snapt niet waarom ze niet naar huis kan.Maar toen ze nog thuis was dacht ze altijd dat ze bij mij op visite was en zei dan tegen mijn vader kom we gaan naar huis.Dan was het altijd een hele uitleg dat zei thuis was maar dat ik naar de kinderen moest.
Ondanks dat ze goed verzorgt word is ze niet gelukkig waar ze zit,vraagt naar haar vader en moeder,naar zussen die allemaal al overleden zijn.We doen dat altijd af met ze zijn naar de winkel school of moeten oppassen.Ze is dol op kinderen,dus ik moet de kinderen van school halen is voor haar wel een goede reden om weg te gaan.
Ik hoop zelf ergens op een fase verder ,dat ze niet weet wie ik ben dus me ook niet missen kan.Ze heeft hele erge angstfase's ook dan denkt ze dat het verplegend personeel haar wil vermoorden.Die fase's had ze thuis ook ,als ze thuis weg wilde dan zette ik haar in de rolstoel en ging met haar wandelen,maar dan riep ze onderweg mensen aan om haar te helpen want dan dacht ze weer dat ik haar ging vermoorden.Dat iemand bang is en je kan ze niet helpen vind ik eerlijk gezegd het moeilijkst.

**Geplaatst**: 09-03-18 10:50

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 09-03-18 10:50

Wat een erge verhalen over mensen die al vrij jong dementie hebben gekregen. Inderdaad op je 65e hoor je lekker van je pensioen te gaan genieten, na een leven lang hard werken. En Grit, wat vreselijk voor je moeder, dat ze zich nog zo goed realiseert dat ze achteruit gaat en wat er met haar gebeurd. Vooral omdat ze het ook kent van andere familieleden. En wat zal het zwaar zijn voor jullie als familie. Je wil er alles aan doen om de situatie te verbeteren, maar je kan zo weinig. Die machteloosheid is zwaar, er komt zoveel op je af, qua praktische zaken en qua emoties.

Heel veel sterkte voor iedereen hier...

**Geplaatst**: 09-03-18 10:55

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 09-03-18 10:55

Beatje; dat lijkt mee ook afschuwelijk inderdaad .......hier nog niet meegemaakt

**Geplaatst**: 09-03-18 11:02

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 09-03-18 11:02

Gelukkig heb je dementie in veel soorten.Er zitten bij mijn moeder op de afdeling ook mensen die gewoon heel gelukkig zijn op hun manier. Er zijn veel vrijwilligers die ze bezig houden,ze bakken koekjes of maken bloemstukjes.En soms is het gelukkig ook gewoon lachen om de bizarre dingen die er gezegd worden.Of het schattige gebemoei onder elkaar. Als ik mijn moeder naar buiten mee wil nemen dan word er door een mede bewoner geroepen dat ik niet vergeten moet haar schoenen aan te doen.Of hoe laat ze weer terug komt.Heel schattig dan weer.

**Geplaatst**: 09-03-18 11:05

Geplaatst: 09-03-18 11:05

Ook mijn eigen vader is een van de jong dementerende mensen. Frontotemporale dementie.
Hij woont nu de laatste 5 jaren in een verzorgings tehuis. Hij was 62 dat hij erin ging maar bleek het al veel langer te hebben.
Hij begint nu langzaam van ons af te glijden.
Zit vaker in zijn staar moment en is dan niet meer aanwezig.
Hij weet onze namen nog en die van mijn kinderen maar haalt alles ook nog wel eens door elkaar met mijn zussen.
Eerst merkte we het niet zo maar het laatste jaar gaat hij hard achteruit. Omdat hij nog goed bij geest is voor zijn situatie verbeteren we hem niet als hij het mis heeft. Anders confronteren we hem steeds met het feit dat hij dingen vergeet

Omdat deze vorm erfelijk kan zijn en ik ook ontzettend veel vergeet tot ergenissen in mijn omgeving is er bij mij ook een hersen scan gemaakt.
Na het programma voor ik het vergeet, met de jongste dementerende van NL (32) werd ik bang. Het was ook mijn leeftijd, en zag heel veel kenmerken terug. Het begon te spoken in mijn hoofd met nog 2 jonge kinderen naast me. Moest testen afleggen en daarna kreeg ik de scan.
Op wat eitwit vlekjes na was er gelukkig nog niks te vinden en mag ik mij officieel als 'warhoofd' bestempelen.
Last viel van mijn schouders.

Nu nog lekker genieten van mijn vader en opa voor de kinderen zo lang het nog kan

**Geplaatst**: 09-03-18 11:09

Geplaatst: 09-03-18 11:09

Ik ga met Beatje mee, ik zou veel liever willen dat mijn moeder rust krijgt en het allemaal laat gebeuren, dan de angst en depressie wat ze nu ervaart. Ze maakt zich zoveel zorgen, val ik jullie niet lastig? Ga ik wel onder de douche? Heb ik dit mezelf aangedaan? Wat een slechte moeder ben ik.. Zo verdrietig om te zien en echt huilen en in zweten uitbreken om de (in mijn ogen) kleinste dingen... Pfff vaak geeft ze aan dat ze niet meer wil, maar dat kan je nu idd niets meer mee. Helaas is het bij mijn moeder in een stroomversnelling begonnen toen ze in het ziekenhuis terecht kwam, dus niet de kans gehad om iets te regelen ivm euthenasie. Binnen drie maanden van een fitte werkende vrouw naar iemand die compleet niet meer wist hoe en wat. Daarna wel nog stuk verbeterd, was dat maar nooit gebeurd...

**Geplaatst**: 09-03-18 11:14

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 09-03-18 11:14

4 jaar lang ben ik (deels) mantelzorger geweest voor mijn dementerende oma.
Mijn opa lag toen op sterven, ze heeft hem toen gelukkig tot het laatste moment gekend en herkend, daarna zakte ze echt weg.
Mijn grootouders waren mensen die echt niet zonder elkaar konden, helaas zijn er ziektes zoals kanker en dementie.

**Geplaatst**: 09-03-18 11:24

Geplaatst: 09-03-18 11:24

Ok bizar, gisterochtend dit topic tegengekomen, hele reactie getypt die bij plaatsen opeens weg was. Vandaag kan ik pas weer een reactie gaan typen. En nu weer ik kopieer steeds een stuk tekst om kwijtraken te voorkomen, maar als ik kopie doe doet de ipad knip en weg tekst

De timing van het topic was wel erg goed en ik heb er gister ook flink last van gehad. En ook nu weer merk ik dat ik emotioneel word.

maar dat moet er kennelijk uit.

Want gister was de verjaardag van mijn moeder die morgen drie jaar geleden is overleden aan de gevolgen van dementie en een maagbloeding.

Maar zij is dus lang dement geweest (alzheimer) mijn opa en oma aan mijn vaders kant had ik al meegemaakt. En nu zijn ook twee zussen van mijn vader ermee vastgesteld en ook mijn vader merk ik dat de langzaam achteruitgaat alleen is er bij hem nog niks onderzocht,

Maar ok mijn moeder dus. Ik had veel eerder dan mijn vader door dat er iets niet klopte. Ze stond in de camper en keek hulpeloos om zich heen omdat ze niet meer wist hoe ze koffie moest zetten. -O-

haar gedrag was al een tijdje afwijkend en niet zoals ze normaal altijd was. Pas bijna jaar later zijn ze toch maar eens gaan nakijken en alzheimer dus.

Mijn vader heeft heel lang (veel te lang zeker een jaar te lang) voor haar gezorgd, hij had geen leven meer kon niet meer de deur uit omdat ze in paniek raakte nergens heen wilde of wegliep. Dus thuis de deuren op slot nadat ze weer een s nachts was weggelopen in haar pyama op straat omdat ze naar huis wilde. Gelukkig liep ze altijd hetzelfde rondje maar toch.

Ze zag mijn vader op een gegeven moment als een vieze enge man die bij haar in bed wilde liggen (ruim 50 jaar getrouwd op dat moment al) pijnlijk eeg pijnlijk. Ze wilde niet maar dagopvang in de auto. Of eenmaal in de auto er niet meer uit. Heb veel klappen van haar gehad omdat ze agressief werd.

Mijn altijd vriendelijke zachtaardige moeder die nooit een vlieg kwaad had gedaan. Ging slaan, krabben bijten. En tussendoor depressief.

Die fase was echt gruwelijk.

mijn vader als hartpatient, zo trouw zijn vrouw willen verzorgen die niks meer met hem te maken wilde hebben. Wassen ging niet, eten erg moeizaam en de verpleging kon haar op een gegeven moment ook bijna niet meer zonder zelf schade op te lopen verzorgen lichamelijk.

MAar mijn vade bleef volhouden het gaat nog wel. Tot mijn zus en ik achter zijn rug om echt vreselijk om te moeten doen alle papieren hebben geregeld voor een uit huis plaatsing. Uiteindelijk is het een spoed opname geworden ivm lichamelijke problemen, mijn vader dacht daarna haar wel weer naar huis te krijgen maar is toen voor het blok gezet door iedereen eromhene inckusief deskundigen.

Ze is toen naar een gesloten afdeling gegaan van een kleine opvang en dat was het beste dat haar had kunnen overkomen. Ze lachte weer, was gelukkig en blij en op haar plek daar. Weg de agressie en terug was mijn lieve moeder. Die ons totaal niet meer herkende en het nivo toen had van een vier jarige of zo. Ze bleef daar meezingen op haa manier met muziek, genoot van tutten en poppen nooit eerder gehad maar wat maakt het uit.

Eten bleef een probleem wel maar met een omweg is daar ook een oplossing voor gevonden. Mijn vader is trouw echt elke dag drie en half jaar lang erheen gegaan, twintig km heen en weer terug, paar keer per week bakte hij wat voor haar aan lekkers. Wandelen enz.

Mijn moeilijkste moment was eigenlijk niet dat ze me niet meer herkende of agressief werd maar de dag dat ze haar gebit niet meer inwilde hebben.

dat ingevallen muizenbekkie daarna zo heftig om te zien en zo voor mij definitief. Uiteindelijk is ze dus 10 maart overleden nadat ze met een kroon op haar hoofd met 81 erop nog haar vrjaardag had gevierd twee dagen ervoor. Gelukkig uiteindelijk wel rustig met ons erbij maar het blijft een gemis. En we zijn zo blij dat ze de laatste jaren zo gelukkig is geweest.

En ik stop maar even heel ver weg dat we dadelijk met mijn vader mogelijk dezelfde kant opgaan.

Voor mij het nummer our farewell van within temptation passend voor dementie. Nummer is ook gedraaid op de crematie. Ik heb er altijd veel kracht uitgehaald.

Laatst bijgewerkt door karuna op 09-03-18 11:26, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-03-18 11:25

Geplaatst: 09-03-18 11:25

Olijf en Beatje; heel erg zwaar voor jullie!
Mijn vader heeft dat soort periodes (nog) niet gehad. Maar dat is afschuwelijk inderdaad, je kunt niets meer uitleggen...........afschuwelijk!

Karuna; ook sterkte!!

**Geplaatst**: 09-03-18 21:41

Geplaatst: 09-03-18 21:41

JoT, klopt wat je schrijft.

De machteloosheid is zwaar en je past je voortdurend aan en toch loop je altijd weer net een stapje achter.
De bezoekjes zijn ook niet meer onbezorgd, we doen ons best om het er beste van te maken en natuurlijk zijn er gezellige momenten, maar de Alzheimer hangt er altijd als een deken overheen.
De communicatie gaat al lastig, alles vraagt rust en geduld en je bent je bewust dat je degene niet wilt kwetsen of nog meer onzeker wil maken.
Terwijl mijn moeder ook graag nog steeds mijn moeder wil zijn. Haar buitensluiten/ontzien is de grootste fout die ik kan maken, dat zou haar zo kwetsen. Ze heeft al het gevoel geen nut meer te hebben.

Majabeestje, wat goed dat dit is gelukt bij de vader van je schoonzus. Veel huisartsen durven zich er niet aan te wagen, ondanks vele gesprekken, verklaringen en toelichtingen. Kan vanuit een moreel bezwaar zijn, maar ook de strafbaarheid blijft een heikel punt.

Ook bij de levenseindekliniek zijn het vooral dementerende mensen en mensen met psychische problemen die ze het meest niet kunnen helpen vanwege de toetsbaarheid.
De lange wachtlijst en tekort aan artsen bij deze kliniek geeft de nood wel aan.

Dat zal spannend zijn geweest Elmars_Floor, gelukkig was de uitslag goed.

**Geplaatst**: 09-03-18 21:53

Geplaatst: 09-03-18 21:53

Lotus83 schreef:
LizMd,heel naar dat de verzorging niet was wat jullie ervan gehoopt hadden, werd er ook niet naar jullie geluisterd als jullie anders wilden?
Ik sta al familie maar ook al verzorgende aan beide kanten van de lijn en het is beide soms moeilijk

Nee helaas. Ik werk ook in de zorg, dus weet in welke spagaat je soms zit. Mijn oma is jarenlang uit bed gevist, in haar stoel gezet aan tafel en savonds weer uit de stoel in bed. Nou was ze niet de meesy vriendelijke demente, ze kon flink tekeer gaan tijdens de ADL. Masr voordat we bijvoorbeeld bij het personeel er in hadden dat ze geholpen moest met eten, was ze al ruim 5kg afgevallen. En dan de onverklaarbare wonden, blauwe plekken en vermiste spullen nog niet meegenomen. Gesprek op gesprek gehad, uiteindelijk van ellende zelfs een officiële klacht ingediend. Later hebben we het eigenlijk een soort van opgegeven, want we merkten dat het personeel echt een hekel aan ons begon te krijgen. Er is zoveel gebeurd in die jaren dat ik me nu achteraf ook steeds meer afvraag waarom we haar daar gelaten hebben.

**Geplaatst**: 09-03-18 22:11

Geplaatst: 09-03-18 22:11

Pfff wat een heftig topic. Mijn moeder was ook iemand die jong dementeerde. Het seintje dat er echt iets niet goed was, was dat ze de weg naar mijn oma (haar ouderlijk huis) even niet meer wist en toen maar naar haar zus reed. Ze las steeds minder en was vaker boos, vooral op mijn vader. Die zo zijn best deed. Ik herken veel uit het verhaal van Karuna en als ik het zo lees springen de tranen me in de ogen. Mijn moeder raakte heel snel haar communicatie kwijt en dat vond ik echt vreselijk. Niet meer kunnen praten, terwijl ik heel lang het gevoel had dat ze heel veel begreep. Ze wilde ook nooit naar de dagopvang en alleen de buurvrouw (die psychologe was) kreeg haar er nog wel eens heengepraat.

En ineens was daar de uithuisplaatsing. Het kwam voor mijn vader en zusje als een shock en ik voelde vooral opluchting. Een veilige omgeving, omringd door mensen die wisten wat ze deden. Niet dagelijks telefoontjes met wat er allemaal gebeurde thuis. Ook zij was daar heel tevreden. Rookte altijd, maar taalde er daar niet meer naar. Het aftakelen was vreselijk. Heeft tot twee keer toe haar heup gebroken (niemands schuld, het gebeurde gewoon) en ineens was daar het moment dat er weer een knak was in haar hersenen en dat ze niet meer wilde eten. Ze is 67 jaar geworden en ruim 5 jaar geleden overleden, toen ik zwanger was van mijn zoontje. Haar overlijden was een zegen. Geen gedoe meer, geen lijden. Maar wat miste ik haar en nog steeds. Geen oma (ook al geen opa meer in ons geval) voor mijn zoontje is een van de moeilijkste dingen die er zijn. Ik besteed er bijna geen aandacht aan, omdat ik hem niet al teveel wil laten weten dat hij geen opa en oma meer heeft, maar soms als we naar de begraafplaats gaan zegt hij ineens...opa en oma zijn dood heh. Ja schat inderdaad. En dan moet hij vreselijk huilen, omdat ze toch zo lief waren. Hartverscheurend terwijl hij ze nooit gekend heeft...

Om te lezen hoeveel vergelijkbare verhalen er zijn is wel bijzonder. En er even bij stilstaan ook. Het leven gaat zo snel en het gaat maar door en dan is even terugkijken naar het leven van zoveel lieve mensen echt wel heel fijn. Dus ts, bedankt voor het openen van het topic....

**Geplaatst**: 09-03-18 22:27

Geplaatst: 09-03-18 22:27

Dat is echt vervelend verlopen LizMD, terwijl ze zo afhankelijk van de zorg zijn.
En haar dan zo weer moeten achterlaten na een bezoek -O-

Elpharo, wat ontzettend jong ook. Heftig dat je tijdens je zwangerschap afscheid hebt moeten nemen van je moeder :(:)

. En wat sneu voor je zoontje, maar ook een teken dat je ouders nog een rol hebben in jullie leven, ook al heeft hij ze niet gekend.

**Geplaatst**: 09-03-18 22:47

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 09-03-18 22:47

Als logopediste en SI therapeut ben ik al 20 jaar werkzaam in de psychogeriatrie.
Mooier werk kan ik me niet voorstellen.
Mocht je vragen hebben mag je me altijd een berichtje sturen.

**Geplaatst**: 10-03-18 00:00

Geplaatst: 10-03-18 00:00

Mijn moeder had Parkinson, wat zich bij haar vooral uitte in dementie.
Toen het thuis niet meer ging is ze naar een gesloten afdeling gegaan.
Voor ons was dat echt een doemscenario maar ik heb mijn mening volledig bij moeten stellen.
Moeder vond het heerlijk dat ze ineens de hele dag mensen om zich heen had!
Haar dementie is wel ineens veel harder gegaan toen ze daar eenmaal was, alsof ze eindelijk iets los mocht laten.
Wat ook grappig was, was dat ze iedere dag weer een ander avontuur beleefde.
Dan kwamen wij op bezoek, en was ze helemaal verreast dat wij zo’n eind hadden gereden, helemaal naar Spanje! Wat leuk!
De andere bewoners waren dan andere vakantiegangers, en ze had echt het gevoel dat ze lekker op vakantie was.
Of een keer, was iedereen examen aan het doen. Of we wel stil wilden zijn, fluisterde ze, we mochten de rest daarbij niet storen.
Ik vond het zo eigenlijk veel minder erg dan ik vtoeger altijd dacht.
Het personeel was altijd zo ontzettend lief, daar heb ik echt diepe bewondering voor.
Mijn moeder is anderhalf jaar later overleden aan een griepje, net op het moment dat ze zelf niet meer goed mobiel werd. Voor ons was het goed zo, al mis ik haar nog steeds.

**Geplaatst**: 10-03-18 14:09

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 10-03-18 14:09

Dat is wel mooi Kanzi dat ze nog een fijne periode beleefd heeft.
Mijn moeder heeft dat ook wel dat ze in haar fantasie nog van alles doet.Dan kom ik haar bezoeken en dan zegt ze Oh je hebt geluk ,ik ben net thuis, ik ben even naar de Markt geweest. En gelukkig ook heel lief personeel.Het enige wat ik jammer vind is dat mijn moeder er niet meer uit ziet als de verzorgde vrouw die ze altijd was.Jammer genoeg zitten er in de lift grote spiegels en daar ziet ze het zelf ook en kan ze er zich aan storen.Zelf heb ik wel begrip dat het personeel geen tijd heeft om krullen te zetten en haar kleren zijn niet altijd even schoon en dat ziet mijn moeder ook nog wel.Wij worden ook altijd nog op vlekken gescand en vermanend toe gesproken als ze er 1 ontdekt :-)

**Geplaatst**: 10-03-18 14:53

Geplaatst: 10-03-18 14:53

Mijn moeder kreeg de diagnose vasculaire dementie.
Ze is nu begin 80.
Ze is vorig jaar verhuisd naar een gesloten, kleine woonvoorziening voor dementerenden.
Veel geluk mee gehad, ze heeft een nieuwbouw en compleet appartement voor zichzelf en er is 24 uur zorg voorhanden. En die mensen dragen we op handen, enorm warm en betrokken. De zorg is goed. Er wordt samen gegeten en er zijn regelmatig activiteiten. En het eten wordt voor de groep vers bereid en is heerlijk. Dat is zo belangrijk, ze hebben nog maar zo weinig om naar uit te kijken. De mensen komen er goed op gewicht.

Het was natuurlijk een moeilijke overgang, maar voor mijn moeder is het toch goed geweest.
Voorheen was ze erg onrustig, zo paranoia en met tijden manisch depressief. Ze viel ze erg af: geen eetlust door alle lichamelijke stress, ze sleet gewoon. Plus het ademen kost haar door slechte longen er veel energie. Ze werd zo breekbaar. Thuiszorg en mantelzorg was niet meer voldoende. Ik vond het verschrikkelijk dat ze 's nachts angstig en alleen was. Want je kunt niet altijd aanwezig zijn en hier kwam de mantelzorg en het gewoon er voor haar zijn als ze het moeilijk had vooral op mij neer ondanks dat we met meer zijn. Inmiddels is dat de hoofdreden voor een definitieve breuk tussen mij en sommigen van mijn broers/zussen. Meer mensen hier die daar tegenaan gelopen zijn? Dat je de zorg niet samen doet, maar dat die vooral op jou neerkomt. En dat de waardering daarvoor dan ook nog eens ontbreekt (=prima). Integendeel zelfs (=niet prima).

Mijn moeder moet erg wennen, maar ziet er veel beter uit en is rustiger geworden. Die verwilderde blik in haar ogen die mij deed breken is verdwenen. Tegelijkertijd is het moeilijk te aanvaarden dat ze niet meer kan gaan en staan waar ze wilt. Maar dat is nu eenmaal de situatie. En het is moeilijk dit voor een ander te beslissen, helemaal als je daarin geen steun krijgt waar je verwacht het samen te doen.