Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-03-18 00:04

Familie met dementie

Geplaatst door de TopicStarter : 08-03-18 00:04

Vanavond kwam hij opeens weer keihard binnen mijn oma heeft dementie en woont inmiddels bijna vier en half jaar op een gesloten afdeling. Hulde voor het personeel stuk voor stuk kanjers vanavond heb ik maar weer eens een stukje geschreven over hoe ik mij er bij voel
Elke week ga ik 1 of 2x trouw naar mijn oma al 4,5 jaar lang maar zie haar gewoon wegglijden.

Zijn er hier op bokt mensen die van dichtbij dementie meemaken hoe ga je er mee om?

Leven met dementie is dat nog wel leven?
Opgesloten in je eigen lichaam soms bang, soms boos, soms verdrietig
Omstanders die geen idee hebben wat er in je hoofd omgaat, mensen die zeggen je te kennen maar jij hebt geen idee wie het is en lacht maar vriendelijk terug. Dagen zit je aan tafel en kijkt voor je uit of slaapt wat. Lopen gaat haast niet meer dus krijg je een mooie rolstoel weer een stap achteruit zou je het zelf nog beseffen? Ik zou zo graag weten wat je meekrijgt en wat niet als ik bij je bent stel ik je gerust en vertel hele verhalen terwijl je in het niets kijkt en niet reageert nergens op. De dagen dat je wel erbij bent kom je niet meer uit je woorden en zie ik dat je dat raakt vreselijk moet dat zijn om je niet meer uit te kunnen drukken. De blikken in je ogen worden vager en waziger soms een lach en soms een deurtje wat open gaat over iets kleins van vroeger. God wat haat ik deze ziekte zo onbegrijpbaar en zo moeilijk om mijn geliefde oma steeds meer weg te zien glijden in deze rotziekte

Misschien hebben er meer mensen om er over te praten en kunnen we dat hier doen

**Geplaatst**: 08-03-18 00:08

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 08-03-18 00:08

Ja dementie is iets heel naars, en wordt naar mijn idee nog flink onderschat. Mijn moeder werkt voor de Alzheimer stichting, misschien vind je het fijn om eens in contact te komen met andere mensen die dierbaren hebben met Dementie? In sommige gemeenten heb je eens iin de zoveel tijd het alzheimercafe, vaak met thema avonden.

Wat bij mijn opa heel erg hielp is terug gaan naar het verleden. Oude liedjes, rijmpjes, herinneringen van vroeger.

Verder studeer ik psychologie en ik zou heel graag meer willen doen voor en met ouderen. Er is nog zoveel te behalen denk ik.

**Geplaatst**: 08-03-18 00:10

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 08-03-18 00:10

Ik werk op een PG afdeling. Deze mensen zijn zwaar dement en het is echt heel heftig soms. Even slikken soms hoor...

Mijn opa is 2 weken terug gestorven aan de gevolgen van alzheimer. Het is een rotziekte.

**Geplaatst**: 08-03-18 00:12

Re: Familie met dementie

Geplaatst: 08-03-18 00:12

Diep respect voor jou Giolli. Het lijkt me zo pijnlijk om te zien soms.
Worden er met de mensen op jouw afdeling oefeningen gedaan? Krijgen ze psychische steun/ begeleiding? Ben ik heel nieuwsgierig naar.

**Geplaatst**: 08-03-18 00:12

Geplaatst: 08-03-18 00:12

Hekenbaar mijn oma had het ook,niet oud mogen worden.

Het ergste was de fase dat ze door kreeg dat ze achteruit ging, ook voor mijn opa bahbah.

Mijn oma was eerst alleen maar kwaad en daarna alleen maar verdrietig en angstig, een heel mooi versje uit de bijbel is ze nooit vergeten ook nog op een kaartje geschreven aan mijn moeder, bijna haar handschrift niet meer te lezen.

Het is een rot ziekte ja..

**Geplaatst**: 08-03-18 00:15

Geplaatst: 08-03-18 00:15

Mijn eigen vader....

64 jaar en ging rare dingen doen. Riepen we gekscherend "jeetje pa je bent toch niet dement"....

Zo ging dat een tijdje door tot het niet meer houdbaar was voor mijn moeder om hem nog thuis te houden. In december 2016 is hij via een crisis opvang opgenomen en nooit meer thuis gekomen.
Daar zit hij dan, nu 70, maar tussen de oudjes. Geen idee meer wie ik ben. Soms nog blik van herkenning maar nooit meer dan dat. Er is niets meer van hem over. Kan niet meer praten, lopen gaat steeds slechter, reageert nergens meer op.

Mens-onterende ziekte

**Geplaatst**: 08-03-18 00:16

Geplaatst: 08-03-18 00:16

IngridM schreef:
Mijn eigen vader....

64 jaar en ging rare dingen doen. Riepen we gekscherend "jeetje pa je bent toch niet dement"....

Zo ging dat een tijdje door tot het niet meer houdbaar was voor mijn moeder om hem nog thuis te houden. In december 2016 is hij via een crisis opvang opgenomen en nooit meer thuis gekomen.
Daar zit hij dan, nu 70, maar tussen de oudjes. Geen idee meer wie ik ben. Soms nog blik van herkenning maar nooit meer dan dat. Er is niets meer van hem over. Kan niet meer praten, lopen gaat steeds slechter, reageert nergens meer op.

Mens-onterende ziekte

Herkent hij ook geen rijmpjes, versjes, liedjes meer?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-03-18 00:17

Geplaatst door de TopicStarter : 08-03-18 00:17

Giolli respect voor jou. De zusters bij mijn oma op de woonkamer zijn ook stuk voor stuk toppers zo begaan met de mensen en zoveel rust en geduld dat ze hebben.

Mijn oma zei toen ze het door kreeg ik wil niet gek worden en ze werd heel boos en agressief eind 2016 is mijn opa overleden en is mee geweest naar de crematie ect daarna heeft ze weken tegen ons gezegd is je opa boos hij komt niet meer langs vreselijk en zo hartverscheurend nu vraagt ze nooit meer naar hem.

Vind het echt een hele onmenselijke ziekte zo verdrietig voor de mensen die dit meemaken

**Geplaatst**: 08-03-18 00:18

Geplaatst: 08-03-18 00:18

Joolien schreef:
Diep respect voor jou Giolli. Het lijkt me zo pijnlijk om te zien soms.
Worden er met de mensen op jouw afdeling oefeningen gedaan? Krijgen ze psychische steun/ begeleiding? Ben ik heel nieuwsgierig naar.

En toch geeft het mij veel meer voldoening dan een somatische afdeling. dat is dweilen met de kraan open en hele dagen alleen maar brandjes blussen.

Ja zeker krijgen deze mensen psychische steun. Heel erg veel zeg. Het is op een PG afdeling altijd de vraag wat je mensen nog wilt laten belasten en wat mensen zelf nog willen. Als je het hebt over dementerende die nog goed kunnen communiceren zeg ik doen. Maar ik heb ook veel gewerkt met dementerenden die voornamelijk zeer agressief zijn en alleen reageren uit instinct bwv. Op een gegeven moment is er dan niet veel meer te bereiken voor bewoner, behalve rust en comfort. Dat is ook wat wij doen, veiligheid en comfort bieden. Op welke manier dat dan ook mogelijk is.

Wat bedoe je verder met oefeningen? Dat is zo een breed begrip..

**Geplaatst**: 08-03-18 00:18

Geplaatst: 08-03-18 00:18

Mijn oma woont nu ook al 2 jaar op een pg afdeling.. ik heb haar zelf voor die tijd veel verzorgd en ik werk ook in hetzelfde verpleeghuis (andere afdeling)

Ik zelf denk dat de periode waarin mensen beseffen dat ze cognitief achteruit gaan voor hun het ergste is, op het moment dat dat besef er niet meer is is het voornamelijk voor de familie zwaarder, dat is mijn ervaring.

De ziekte is onmenselijk maar als ik kijk naar sommige somatische aandoeningen/ziekten, ik vind het 1 niet minder erg dan het ander

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-03-18 00:19

Geplaatst door de TopicStarter : 08-03-18 00:19

IngridM schreef:
Mijn eigen vader....

64 jaar en ging rare dingen doen. Riepen we gekscherend "jeetje pa je bent toch niet dement"....

Zo ging dat een tijdje door tot het niet meer houdbaar was voor mijn moeder om hem nog thuis te houden. In december 2016 is hij via een crisis opvang opgenomen en nooit meer thuis gekomen.
Daar zit hij dan, nu 70, maar tussen de oudjes. Geen idee meer wie ik ben. Soms nog blik van herkenning maar nooit meer dan dat. Er is niets meer van hem over. Kan niet meer praten, lopen gaat steeds slechter, reageert nergens meer op.

Mens-onterende ziekte

Vreselijk je he zo is mijn oma binnen gekomen na een verbrijzeld been opgehaald met de ambulance en nooit meer haar eigen huis gezien daarna

door de narcose werd het ook opeens heel zichtbaar terwijl wij natuurlijk wel onze vermoedens al hadden.

Mijn oma herkend ons nog wel maar geen verhalen, versjes ect meer

**Geplaatst**: 08-03-18 00:19

Geplaatst: 08-03-18 00:19

Ik heb dezelfde ervaring met mijn oma. Ik had haar graag de laatste jaren bespaard, dan was ze gewoon op een mooie manier oud geworden. De laatste jaren hebben er eigenlijk alleen afbreuk aan gedaan. Inderdaad respect voor het personeel. Hoe lief en warmtevol de verzorging is, ik vond het een deprimerende omgeving
Bij mijn oma kon ik iets gemakkelijker relativeren, zij is er op oudere leeftijd in gegleden.

Voor mij is het pijnlijker dit proces bij mijn moeder te zien, zij heeft ruim voor haar 70e al Alzheimer gekregen en het is zo verdrietig te zien hoe ze in een noodtempo afstand moet nemen van haar energieke en sociale leven

Ook nog met het volledige besef waar haar dit gaat brengen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-03-18 00:21

Re: Familie met dementie

Geplaatst door de TopicStarter : 08-03-18 00:21

Grit jeetje dat lijkt mij idd helemaal vreselijk voor je moeder en voor jou :(:)

**Geplaatst**: 08-03-18 00:22

Geplaatst: 08-03-18 00:22

@Giolli: somatische afdeling dweilen met de kraan open en hele dagen alleen maar brandjes blussen? Kan je dat uitleggen?

**Geplaatst**: 08-03-18 00:28

Geplaatst: 08-03-18 00:28

Joolien schreef:

Herkent hij ook geen rijmpjes, versjes, liedjes meer?

Nee hij reageert echt nergens meer op. Hij was gek op muziek en op dieren bijvoorbeeld maar niets kan hem nog bereiken.

Ik persoonlijk vind een vader of moeder nog veel heftiger dan opa of oma. Heb ik nu gemerkt. Maar komt misschien ook doordat ik in de 40 ben en wij "vroeger" nog niet zijn 5 band hadden met je opa's En oma's zoals ik dat tegenwoordig overal zie om me heen.

**Geplaatst**: 08-03-18 00:31

Geplaatst: 08-03-18 00:31

IngridM schreef:
Joolien schreef:

Herkent hij ook geen rijmpjes, versjes, liedjes meer?

Nee hij reageert echt nergens meer op. Hij was gek op muziek en op dieren bijvoorbeeld maar niets kan hem nog bereiken.

Ik persoonlijk vind een vader of moeder nog veel heftiger dan opa of oma. Heb ik nu gemerkt. Maar komt misschien ook doordat ik in de 40 ben en wij "vroeger" nog niet zijn 5 band hadden met je opa's En oma's zoals ik dat tegenwoordig overal zie om me heen.

Dat is voor jullie heel heftig dat hij nergens meer op reageert? Ook niet op aanraking? Kan er gebruikt gemaakt worden van een snoezelruimte?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-03-18 00:32

Geplaatst door de TopicStarter : 08-03-18 00:32

Mijn opa en oma woonde een straat bij ons vandaan dus zag ze meerdere keren per week. Toen ze verhuisde naar 20 min verder op (mijn opa kom gelukkig in het zelfde gebouw gaan wonen) werd dit 1/2 x pw. Veel vriendinnen zeggen ook wel eens dat je het vol houd maar mijn opa en oma hebben altijd voor ons gezorgd kon er altijd terecht dus vind het niet meer dan normaal om haar ook nu te blijven bezoeken elke week minimaal een uur. Ik denk dat het er idd wel aan ligt wat voor band je met iemand hebt of het nou je oma, opa, vader of moeder is

Mijn oma gaat ook per week minder reageren op aanraken wil ze nog wel eens een reactie geven maar veelal zit je gewoon te slapen en krijg je haar ook echt niet wakker

**Geplaatst**: 08-03-18 00:35

Geplaatst: 08-03-18 00:35

Lotus83 schreef:
@Giolli: somatische afdeling is hele dagen alleen maar brandjes blussen? Kan je dat uitleggen?

Ik probeer het zo tactisch mogelijk uit te leggen, let wel; dit is puur gevoel en persoonlijk dus niet persee waarheid.

Op een PG afdeling ben je continu bezig om mensen het laatste deel van hun leven zo comfortabel mogelijk te maken. Sommige mensen zijn erg passief en liggen 24/7 op bed zonder communicatiemogelijkheden. Sommige mensen lopen wel rond, lekker te kletsen en hebben het erg gezellig. Dan heb je nog bewoners die niet zo gezellig zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.

Welke situatie dan ook, deze mensen moeten zich comfortabel en veilig voelen. Dat doe je door aan te bieden waar ze vraag naar hebben. Soms is dat kletsen, soms is dat naar buiten, soms is het huilen en soms gewoon heel erg boos zijn. Dat is allemaal prima en dat mag. Juist omdat deze mensen dementerend zijn en de laatste fase van hun leven zijn begonnen, moet er niets. Alles mag, zolang bewoner het oké vind. Dat betekend op zijn simpelst: wilt u 5 boterhammen? Prima. Alstublieft. (Let op; zolang dit veilig en verantwoord blijft.)
Op zijn moeilijkst: wilt u naar huis? Dat snap ik, we gaan een blokje om en ik vraag u naar herinneringen van het huis en wie uw familie was.

Op een somatische afdeling is alles erg gestructureerd en zelfstandig. Mensen zitten hier vaak wegens een lichamelijke aandoening. (CVA bijvoorbeeld) en willen hier dus niet zijn. Deze mensen zijn cognitief vaak nog goed bij en dus bewust van de situatie. Deze mensen kijken ook het nieuws en bewust van het personeelstekort bvb wat ze dus ook direct zelf merken. Dit, moeten wij als verzorgenden elke dag horen. Dat is vreselijk, want we kunnen niet harder lopen en we hebben maar 2 handen en benen, ook als er iemand je hulp nodig heeft en je hebt nog 4 bellen rinkelend op je pieper. Deze mensen barsten vaak ik tranen uit van de ellendige situatie waarin ze zich begeven, en geef ze eens ongelijk.

Kortom, dementerenden mensen zijn door hun cognitieve gezondheid vaak wat af te lijden van de werkelijkheid waardoor ze soms niet beseffen hoe vreselijk het echt is. Daardoor kun je mensen fijner helpen en ga je zelf ook met een fijner gevoel aan het werk. Op de somatische afdeling is het echt zwaar. Vind ik, ondanks dat de situatie op een PG afdeling inderdaad vaak erg triest lijkt, halen sommigen bewoners echt geluk uit kleine dingen. Toch blijft het sneu om mensen te zien aftakelen...

**Geplaatst**: 08-03-18 00:36

Geplaatst: 08-03-18 00:36

Mijn oma is vorige maand overleden, na jarenlang Alzheimer. Uiteindelijk eindigde zij in een rolstoel, incontinent en niet zelf meer in staat om te eten. Vreselijk om de trotse, piekfijn verzorgde vrouw die ze was te zien aftakelen. We hebben haar zo lang mogelijk thuis gehouden, maar uiteindelijk ging dit niet meer. Ze heeft toen nog 3 jaar op een gesloten afdeling gezeten. Helaas is dat altijd meer een ergernis geweest dan een opluchting. De zorg die daar geleverd werd was niet zoals het ons toen ooit voorgehouden is en dit is helaas ook nooit echt verbeterd in al die tijd.

**Geplaatst**: 08-03-18 00:38

Geplaatst: 08-03-18 00:38

Het is inderdaad mensonterend, je raakt jezelf als persoon kwijt. En zo vermoeiend, de hele dag ben je bezig om toch maar zoveel mogelijk grip te houden op de zaken en alsnog glippen ze gewoon weg.

IngridM, wat is jouw vader snel achteruit gegaan :(:)

We zitten rond dezelfde leeftijd en dat is jong om op deze manier al met deze ziekte te maken te krijgen.
Mijn moeder woont nog zelfstandig, maar wel alleen. Voor zolang dit nog lukt en kan, maar het is nu al een eenzaam bestaan. En eerlijk is eerlijk, het valt mij zwaar om nu al deze verantwoordelijkheid te voelen, alles voor haar te regelen, mij zorgen te maken met daarbij opgeteld het verdriet dat mijn moeder deze ziekte heeft.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-03-18 00:41

Geplaatst door de TopicStarter : 08-03-18 00:41

LizMD schreef:
Mijn oma is vorige maand overleden, na jarenlang Alzheimer. Uiteindelijk eindigde zij in een rolstoel, incontinent en niet zelf meer in staat om te eten. Vreselijk om de trotse, piekfijn verzorgde vrouw die ze was te zien aftakelen. We hebben haar zo lang mogelijk thuis gehouden, maar uiteindelijk ging dit niet meer. Ze heeft toen nog 3 jaar op een gesloten afdeling gezeten. Helaas is dat altijd meer een ergernis geweest dan een opluchting. De zorg die daar geleverd werd was niet zoals het ons toen ooit voorgehouden is en dit is helaas ook nooit echt verbeterd in al die tijd.

Jeetje dat lijkt mij echt heel lastig als de zorg niet zo is als dat het zou moeten zijn. Ik hoor dat wel vaker van mensen en wij knijpen ook echt wel in onze handen met waar mijn oma terecht is gekomen. Ze hebben allemaal een eigen kamer met eigen spullen, douche en toilet. Toen mijn oma er net kwam zat ze hele dagen te puzzelen op haar kamer samen met mijn opa die bank de krant las net als hoe ze er thuis bij zaten dat vonden wij heel fijn. De leven verder in een woonkamer met 6 mensen in totaal en een zuster en een stagiaire. Alles is bespreekbaar en er word altijd naar je geluisterd.

Laatst bijgewerkt door F_inley op 08-03-18 00:44, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 08-03-18 00:44

Geplaatst: 08-03-18 00:44

Giolli schreef:
Lotus83 schreef:
@Giolli: somatische afdeling is hele dagen alleen maar brandjes blussen? Kan je dat uitleggen?

Ik probeer het zo tactisch mogelijk uit te leggen, let wel; dit is puur gevoel en persoonlijk dus niet persee waarheid.

Op een PG afdeling ben je continu bezig om mensen het laatste deel van hun leven zo comfortabel mogelijk te maken. Sommige mensen zijn erg passief en liggen 24/7 op bed zonder communicatiemogelijkheden. Sommige mensen lopen wel rond, lekker te kletsen en hebben het erg gezellig. Dan heb je nog bewoners die niet zo gezellig zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.

Welke situatie dan ook, deze mensen moeten zich comfortabel en veilig voelen. Dat doe je door aan te bieden waar ze vraag naar hebben. Soms is dat kletsen, soms is dat naar buiten, soms is het huilen en soms gewoon heel erg boos zijn. Dat is allemaal prima en dat mag. Juist omdat deze mensen dementerend zijn en de laatste fase van hun leven zijn begonnen, moet er niets. Alles mag, zolang bewoner het oké vind. Dat betekend op zijn simpelst: wilt u 5 boterhammen? Prima. Alstublieft. (Let op; zolang dit veilig en verantwoord blijft.)
Op zijn moeilijkst: wilt u naar huis? Dat snap ik, we gaan een blokje om en ik vraag u naar herinneringen van het huis en wie uw familie was.

Op een somatische afdeling is alles erg gestructureerd en zelfstandig. Mensen zitten hier vaak wegens een lichamelijke aandoening. (CVA bijvoorbeeld) en willen hier dus niet zijn. Deze mensen zijn cognitief vaak nog goed bij en dus bewust van de situatie. Deze mensen kijken ook het nieuws en bewust van het personeelstekort bvb wat ze dus ook direct zelf merken. Dit, moeten wij als verzorgenden elke dag horen. Dat is vreselijk, want we kunnen niet harder lopen en we hebben maar 2 handen en benen, ook als er iemand je hulp nodig heeft en je hebt nog 4 bellen rinkelend op je pieper. Deze mensen barsten vaak ik tranen uit van de ellendige situatie waarin ze zich begeven, en geef ze eens ongelijk.

Kortom, dementerenden mensen zijn door hun cognitieve gezondheid vaak wat af te lijden van de werkelijkheid waardoor ze soms niet beseffen hoe vreselijk het echt is. Daardoor kun je mensen fijner helpen en ga je zelf ook met een fijner gevoel aan het werk. Op de somatische afdeling is het echt zwaar. Vind ik, ondanks dat de situatie op een PG afdeling inderdaad vaak erg triest lijkt, halen sommigen bewoners echt geluk uit kleine dingen. Toch blijft het sneu om mensen te zien aftakelen...

Ik snap nu beter wat je bedoeld, ik vond je ene zin niet zo tactisch, fijn dat je het wilde uitleggen..
Zelf heb ik dus ruime ervaring met beiden.. nu werk ik op somatiek en ja, dat is zwaar.. Maar ook hier begeleid je mensen naar hun einde (vorige week 2) en dat is heftig en mooi..

Mijn ervaring met pg is idd ook dat de mensen minder moeten maar toch heb ik ook anders mee gemaakt, mensen die " verplicht" uit bed moeten, ook al word iemand heel boos en gaat slaan.. dat vind ik pas erg, al is het vaak de wens van de familie.. overal en op elke afdeling is wat, veel moois en ook verdriet.

Waar mijn oma nu woont heb ik veel gewerkt, nu werk ik daar niet maar kijk misschien wel met andere ogen.

**Geplaatst**: 08-03-18 00:49

Geplaatst: 08-03-18 00:49

F_inley schreef:
LizMD schreef:
Mijn oma is vorige maand overleden, na jarenlang Alzheimer. Uiteindelijk eindigde zij in een rolstoel, incontinent en niet zelf meer in staat om te eten. Vreselijk om de trotse, piekfijn verzorgde vrouw die ze was te zien aftakelen. We hebben haar zo lang mogelijk thuis gehouden, maar uiteindelijk ging dit niet meer. Ze heeft toen nog 3 jaar op een gesloten afdeling gezeten. Helaas is dat altijd meer een ergernis geweest dan een opluchting. De zorg die daar geleverd werd was niet zoals het ons toen ooit voorgehouden is en dit is helaas ook nooit echt verbeterd in al die tijd.

Jeetje dat lijkt mij echt heel lastig als de zorg niet zo is als dat het zou moeten zijn. Ik hoor dat wel vaker van mensen en wij knijpen ook echt wel in onze handen met waar mijn oma terecht is gekomen. Ze hebben allemaal een eigen kamer met eigen spullen, douche en toilet. Toen mijn oma er net kwam zat ze hele dagen te puzzelen op haar kamer samen met mijn opa die bank de krant las net als hoe ze er thuis bij zaten dat vonden wij heel fijn. De leven verder in een woonkamer met 6 mensen in totaal en een zuster en een stagiaire. Alles is bespreekbaar en er word altijd naar je geluisterd.

Klinkt als een mooie plek waar je oma woont F_inley.
Kleinschalige woongroep.

Wij hebben destijds voor mijn oma ook meerdere kleinschalige plekken bezocht, maar daar uiteindelijk niet voor gekozen.. ik vond 1 Vp op 8 bewoners en niet altijd een huiskamermedewerker niet verantwoord

LizMd,heel naar dat de verzorging niet was wat jullie ervan gehoopt hadden, werd er ook niet naar jullie geluisterd als jullie anders wilden?
Ik sta al familie maar ook al verzorgende aan beide kanten van de lijn en het is beide soms moeilijk

**Geplaatst**: 08-03-18 00:51

Geplaatst: 08-03-18 00:51

Lotus;

Iets moeten als je dementerend bent is echt not-done.

Natuurlijk “moet” je slapen en eten en drinken etc etc. Maar dat kan heel anders gebracht worden als iemand dwingen. Het truukje zit hem in de manier waarop. En dat vind ik het leukste aan mijn baan.

Somatiek begeleid je mensen ook naar het einde. Vooral ‘veel’ met euthanasie. Daar is ook wel wat moois aan. Ik merk dat ik van het werk in de somatiek veel gestresster raak dan op PG. Daar kan ik echt mijn creativiteit kwijt en mijn ‘verzorgende’ eigenschappen. Ik voel dat hard lopen en bellen rennen (brandjes blussen) mij niet zo veel voldoening geeft als iemand die zijn slaapkamer nooit kan vinden en door een creatieve aanpassing wel (vaker).

**Geplaatst**: 08-03-18 00:52

Geplaatst: 08-03-18 00:52

Mijn opa had het en het was heel erg onwerkelijk, iemand zo te zien veranderen.

Inmiddels is hij helaas overleden, maar ik heb kort geleden het boek gelezen: Mam raakt kwijt.
Welllicht heb je daar iets aan.

Sterkte TS!