Bokt.nl

Citaat:

Maar mijn asperger speelt zeker wel mee. Ik ben redelijk vlak in mijn emoties, ik ben zelden mega down, en net zo zelden erg enthousiast en happy. Ik kan geen gesprekken voeren over onzin, en ook vanuit dat van mezelf vrij serieus. Ik ben snel moe en overprikkeld en kan minder in een week dan andere mensen. Ik vind het lastig om iets te veranderen. Als ik op de bank zit, wil ik niet naar bed, als ik in bed lig, wil ik er niet uit, als ik buiten ben, wil ik niet naar binnen, als ik binnen zit, wil ik niet naar buiten. Ik bevind me het liefste in de kleren die ik aan heb. Dit ligt denk ik wel ten grondslag aan dat coconnetje dat ik gecreëerd heb, uit zelfbescherming. Het is erger geworden in de jaren dat het minder goed ging, als een soort overlevingsstrategie. En nu het weer beter gaat, kom ik daar niet meer uit.... Of zo.... I don't know... ik ratel ook maar wat, om te proberen bij mijn gevoel uit te komen.

Brainless schreef:

Voor de mensen die reageren met; "gewoon doen , het werkt bevrijdend..."

Zo werkt het vaak niet.
Ik heb 3 autisten thuis waarvan 2 echt heel vlak zijn in hun reacties (en beleving).
Nooit heel vrolijk of heel verdrietig.
Dat gevoel is er gewoon niet.

Als mijn oudste dochter iets heel leuks heeft gedaan en ik vraag hoe het was, zegt ze "was wel leuk".
Als ik doorvraag van: hoe leuk vond je het; is het bv "is leuker dan school".
Het is nooit: Jeeh dat was gaaf zeg; morgen ga ik het weer doen.

Zij vind het soms ook moeilijk dat ze niet voelt wat anderen voelen/beleven.
Maar dat is nu eenmaal hoe haar lichaam/hoofd werkt.
Het is dan extra frustrerend voor haar als andere blijven "zeuren" dat ze gewoon het moet doen om dat het "zo leuk/gaaf" is.

Elise_0o schreef:

Herkenbaar wat je schrijft, ik ben inmiddels ook 30 en veel minder gek/impulsief/actief als een aantal jaren geleden.
Heb ook niet meer de energie sinds ik door mijn dochter gedwongen een ochtendmens ben geworden

Wat bij mij goed werkt is een kleine hoeveelheid alcohol, maar dat is niet echt een goede tip

Shiloh schreef:

... en ik begin te denken dat ik daardoor hele leuke dingen misloop in het leven.

Ik ben altijd al wel serieus geweest, maar het lijkt me de jaren wel steeds erger te worden. Rond mijn 22ste is er Asperger vastgesteld, in die periode ook een depressie doorgemaakt. (...) en inmiddels alweer een jaar heel gelukkig in mijn nieuwe vakgebied. Wel nog een jaar met heel veel vermoeidheid.

De laatste jaren hebben dusdanig in het teken gestaan van vermoeidheid, dat ik steeds voorzichter ben geworden, en steeds verder in mijn schulp ben getrokken, of zou het gewoon komen omdat ik volwassen ben geworden (ben inmiddels 31). Het lijkt wel alsof ik in een soort veilig coconnetje ben gestapt, en als ik me in de wereld begeef ik daar lekker in blijf zitten en alles passief meemaak. Vanuit het vertrouwde, het bekende, de veiligheid.

Nu ben ik nooit een spring in het veld geweest die spontaan dingen deed, maar ik deed wel vaker leuke (actieve) dingen, ik was veel minder passief in de omgang met andere mensen. Soms lijkt het wel een beetje "ik stond erbij en ik keek ernaar".
(...)
Als ik met anderen ben, en die gedragen zich heel vrij en doen lekker kinderlijk gek, dan sta ik erbij te lachen, maar ik zal nooit mee doen. Als een vriendin van me, die wel heel sterk zo is, op een kei springt en van kei naar kei huppelt, loop ik er naast en denk alleen maar "doe nou maar normaal....". Terwijl ik wel zie dat ze dikke lol heeft! Ik zal nooit zelf zo doen.

Waarom niet? Ik heb geen idee. Zoals ik zei, ik stond erbij en keek ernaar, vanuit een veilige onzichtbare, maar ook ondoorbreekbare cocon.

Het leven lijkt me zoveel leuker en vrijer, als het gewoon wat minder serieus is, als je wel spontaan en gek kunt doen.

Herkent iemand dit? Hoe doorbreek je het?

Ja. Gewoon doen. Maar hoe dan? Hoe zorg ik ervoor dat mijn eerste reactie niet meer is "oh god, nee!" Hoe doorbreek ik zo'n patroon?

Janneke2 schreef:

Shiloh schreef:

... en ik begin te denken dat ik daardoor hele leuke dingen misloop in het leven.

Ik ben altijd al wel serieus geweest, maar het lijkt me de jaren wel steeds erger te worden. Rond mijn 22ste is er Asperger vastgesteld, in die periode ook een depressie doorgemaakt. (...) en inmiddels alweer een jaar heel gelukkig in mijn nieuwe vakgebied. Wel nog een jaar met heel veel vermoeidheid.

De laatste jaren hebben dusdanig in het teken gestaan van vermoeidheid, dat ik steeds voorzichter ben geworden, en steeds verder in mijn schulp ben getrokken, of zou het gewoon komen omdat ik volwassen ben geworden (ben inmiddels 31). Het lijkt wel alsof ik in een soort veilig coconnetje ben gestapt, en als ik me in de wereld begeef ik daar lekker in blijf zitten en alles passief meemaak. Vanuit het vertrouwde, het bekende, de veiligheid.

Nu ben ik nooit een spring in het veld geweest die spontaan dingen deed, maar ik deed wel vaker leuke (actieve) dingen, ik was veel minder passief in de omgang met andere mensen. Soms lijkt het wel een beetje "ik stond erbij en ik keek ernaar".
(...)
Als ik met anderen ben, en die gedragen zich heel vrij en doen lekker kinderlijk gek, dan sta ik erbij te lachen, maar ik zal nooit mee doen. Als een vriendin van me, die wel heel sterk zo is, op een kei springt en van kei naar kei huppelt, loop ik er naast en denk alleen maar "doe nou maar normaal....". Terwijl ik wel zie dat ze dikke lol heeft! Ik zal nooit zelf zo doen.

Waarom niet? Ik heb geen idee. Zoals ik zei, ik stond erbij en keek ernaar, vanuit een veilige onzichtbare, maar ook ondoorbreekbare cocon.

Het leven lijkt me zoveel leuker en vrijer, als het gewoon wat minder serieus is, als je wel spontaan en gek kunt doen.

Herkent iemand dit? Hoe doorbreek je het?

Ja. Gewoon doen. Maar hoe dan? Hoe zorg ik ervoor dat mijn eerste reactie niet meer is "oh god, nee!" Hoe doorbreek ik zo'n patroon?

Niet alleen het menselijk lichaam, maar ook onze psyche stelt prioriteiten.
Plezier is zogezegd 'de kers op de taart'.
Gezien het feit dat de vermoeidheid nog zo duidelijk aanwezig is - lijkt mij dat de prioriteit. Eerst de vermoeidheid "wegwerken".
(Voor iedereen belangrijk, maar zeker voor diegenen die een depressie hebben doorgemaakt. Heel vaak steekt de ziekte depressie de kop op tijdens of na een periode met veel stress.)

Dat 'veilig in die cocon zitten' lijkt mij dan ook geen 'patroon' "waar je van af zou moeten", maar gewoon elementair zelfbehoud.

En op zich: van spontane, gekke acties kun je erg blij worden. Maar je 'moet' zogezegd wel in balans zijn.
En ivm asperger kan het natuurlijk zo zijn dat ongeplande zaken in principe jou meer stress geven dan een ander mens - en denkbaar dat je er momenteel gewoon niet voor voelt omdat je die extra stress er net niet bij kunt hebben.