Al lang geleden heb ik me voorgenomen discussies over Jehovah's Getuigen niet meer aan te gaan, maar toch wil ik mijn ei kwijt, omdat het me aan het hart gaat. Ik ben zelf geen Jehovah's Getuige, maar mensen in mijn directe kring wel.
Wanneer het op het internet, maar ook op het gemiddelde verjaardagsfeest, over Jehovah's Getuigen gaat, lijkt het bijna een sport om het meest grove, botte en onaardige verhaal te vertellen. Zowel over de 'onbeschoftheid' van de gelovigen ("voet tussen de deur!") als die van de verhalenverteller zelf ("ik heb mijn valse hond erop afgestuurd!"). Om het nog maar niet te hebben over de vele onwaarheden die worden verspreid ("ze riepen dat ik naar de hel ga als ik niet luister"; "mijn overleden dierbare zou aan het feesten bij God zijn" - terwijl Jehovah's Getuigen niet in een hemel of hel geloven). Die verhalen doen me groot verdriet. Het is hier al genoemd, maar ik wil het toch nog eens benadrukken: deze mensen doen het niet om je te pesten. Ze staan niet de hele zaterdagmorgen in de vrieskou buiten omdat ze het zo grappig vinden mensen uit hun bed te bellen. Ze geloven oprecht dat zij de waarheid hebben, het verlossende antwoord op alle pijn en leed in deze wereld. Het is -zeker als agnost/atheist- moeilijk, maar stel je dat eens voor: jij hebt hét antwoord op de grote levensvragen, de troost in moeilijke tijden, de waarheid over de dood. Zou je dat niet ook met de mensen om je heen willen delen? Hen willen behoeden voor fouten en hen kennis laten maken met die liefhebbende God? Het gaat niet om het winnen van zieltjes om maar zo groot mogelijk te worden, het gaat om oprechte mensenliefde. En dát ... dat vind ik best heel mooi.
Tegelijkertijd snap ik ook goed dat er zat mensen zijn die er toch helemaal geen behoefte aan hebben. Zo'n praatje aan de deur, tja ... is dat nou hoe je een levensovertuiging 'kiest'? Ook ik weet nooit zo goed wat ik er mee aanmoet, ik weet dat dit niet mijn geloof is en heb daarom verder ook weinig interesse in hun literatuur. Maar dan nog hè ... kunnen we dan niet met zijn allen ook een beetje van hun mensenliefde terug geven? Niet de deur dicht gooien, boze leuzen roepen of zelfs agressief worden (helaas, dat gebeurd ook), maar gewoon een vriendelijk "nee dank u wel voor de moeite, ik blijf graag bij mijn eigen overtuiging"? Zoals we dat ook zo vaak zeggen als er een collectebus of energiemaatschappij aan de deur staat. Eén simpel zinnetje en ik denk dat de wereld daar een stuk mooier van wordt.