Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-07-18 22:13

Geplaatst door de TopicStarter : 02-07-18 22:13

Zonnebloem, bedoel je dan qua fysieke energie of dat het in je hoofd niet wil? Om het zo maar te zeggen.
Qua energie kan ik best veel, maar als ik iets wil doen wat moet, is het net of de radertjes in mijn hoofd gaan haperen. Voel me dan lui. Alsof het meer een kwestie is van niet willen, in plaats van niet kunnen. Want: 'Ik kan toch op mijn benen staan, ik ben toch niet moe? Vouw die verdraaide was nou gewoon op en maak er niet zo'n drama van.' Maar misschien moet ik ook gewoon naar mijn hoofd luisteren en minder doen dan.
Wat knap dat je er zo mee om kunt gaan!

Jolien, je hersenen vormen zich ook anders als je zulke dingen meemaakt, dus ergens is het misschien ook niet heel gek dat het altijd wel een beetje blijft.
Qua mensen willen helpen, het hoeft natuurlijk niet meteen als psycholoog. Ik gun het je dat je dat kunt, maar zoals in dit topic, kan je ook mensen helpen met je kennis en ervaringen. Het kan ook in de kleine dingen zitten!

Rocamor, ja ook aan jou

ik dacht dat ik de enige was en dat ik gek was, maar blijkbaar is dat niet zo. Naar om te lezen dat het de levens van zoveel mensen beïnvloed. Maar ook 'fijn' om te lezen dat het dus blijkbaar normaal is..

**Geplaatst**: 02-07-18 22:29

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-07-18 22:29

Nee hoor, je bent heel normaal. Laatst was er een topic over hoe vaak je stofzuigt. De meeste mensen doen dat dagelijks, maar als hier 1 keer in de 3 weken het apparaat erdoor gaat, is het veel :')

En dan kan ik denken, ohh maar dat doen anderen veel vaker, moet ik dat dan ook niet doen? Maar, nee, ik doe dat wanneer ik er zin in heb, of wanneer het echt een tyfusbende is :')

En zo heb i kdat wel met meer dingen. Ons huis is niet spik en span, soms is het ronduit een bende, maar dat neem ik op de koop toe. Dat doe ik als ik energie heb, opruimen enzo. Soms krijg ik ineens een opleving en ben ik de hele middag aan het schrobben, dan ben ik ook weer blij, maar als het niet lukt, jammer dan.Een dezer dagen zal ik wel een opleving krijgen om de keuken onder handen te nemen :')

En klusjes doen in huis is voor mij sowieso al een dingetje. Vroeger moest ik altijd van alles doen, en als ik dat had gedaan dan nog was er vaak gezeik dat ik het of niet goed had gedaan, of dat ik andere dingen ook had moeten doen(ramen lappen terwijl het regende ofzo). Dus, ons huis is leefbaar, geen toonzaal, en daar heb ik vrede mee

**Geplaatst**: 02-07-18 23:16

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-07-18 23:16

Het is puur mijn hoofd. Was vouwen is saai werk waarbij mijn hoofd de neiging heeft om te piekeren, ik wil niet piekeren dus wordt de was niet gevouwen. Wat ik nu vaak doe is tijdens suffe klusjes een luisterboek aanzetten. Dan kan ik het suffe klusjes toch doen en is mijn hoofd afgeleid. Fysiek heb ik vaak veel energie, maar mijn hoofd is zo vol met andere zaken dat ik slecht prioriteiten kan stellen, tenzij iemand anders er beter van wordt. Op mijn werk, vrijwilligerswerk en op Bokt functioneer ik prima. Ik voel me verantwoordelijk en wil het graag (te) goed doen.

Thuis is het anders, ik kan dan in mijn hoofd niet de klik niet altijd om iets te gaan doen. In rustigere periode kan ik meer dan in drukke periode. Dan staat het aanrecht vol afwas, gaat mijn man met voetbalsokken aan naar het werk en zit ik de hele dag series te kijken. Ik blijf prikkels zoeken om mijn hersenen af te leiden van andere zaken. Soms kijk ik series of kan ik de hele dag suffe spelletjes spelen op mijn telefoon of laptop. Gelukkig zijn die periodes er veel minder, maar zo af en toe heb ik een slechte dag of week en dan wil het echt allemaal even niet lukken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-07-18 23:34

Geplaatst door de TopicStarter : 02-07-18 23:34

Jolien, dat klinkt zoals het bij mij nu ook gaat :')

het geeft me wel rust als alles opgeruimd is. Ook zo'n dingetje: mijn hoofd heeft pas rust als mijn to do lijstje leeg is.
Ben wat meer aan met minimaliseren. Bewaren wat nodig is, alle ballast weg. Hoe minder spullen, hoe minder op te ruimen. Dat scheelt wel! Maar het blijft een dingetje.
Dat laatste wat je schrijft ook.. Het was nooit goed genoeg. Geeft ook wel een negatieve lading op huishoudelijke klusjes.
Wat bij mij ook wel speelt, is dat ik het gevoel had dat ik er mocht zijn als mijn slaapkamer helemaal super netjes was. En al had ik het netjes, was het nog niet goed. Kreeg ik weer een scheldtirade. Schaam me nog altijd als er iets slingert in huis en er komt iemand langs. Vreselijk.. Ook een reden om me huis netjes te hebben..
En zo blijven we bezig

Zonnebloem, oei wat herkenbaar! Dat is gewoon precies mij! Dat je bij anderen prima functioneert, maar dat het thuis gewoon niet lukt soms. Bij anderen vind ik het heerlijk om het huis lekker netjes te maken. Maar bij mezelf is het soms een drama. Inderdaad dat je gaat piekeren enzo. Vaak zet ik muziek op en ga ik lekker meezingen. Vooral de vaat is een grote boosdoener. Dan voer ik in mijn verbeelding altijd hele gesprekken met mijn ma..

Ik merk wel dat ik echt wat liever voor mezelf mag zijn. Blijkbaar is het allemaal zo gek nog niet

**Geplaatst**: 03-07-18 06:21

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 03-07-18 06:21

Wat betreft verwatert contact met je vriendin,
Ik heb soms ook langer geen contact met een vriendin, maar als we weer wat afspreken is alles als vanouds. En dat maakt voor mij echte vriendschap uit.
Mocht het nodig zijn is ze er voor mij en ik voor haar

**Geplaatst**: 03-07-18 07:54

Geplaatst: 03-07-18 07:54

Ons huis is ook niet spik en span. Prima! Wij moeten er in leven. Het is geen vuilnisbelt maar zou veel netter kunnen.

Mijn moeder kon vroegah ook bij mij thuiskomen en haar hoofd schudden omdat er stof lag op de kast, de plinten of de schakelaars (zo heerlijk afkeurend met een vingertje over die plint of schakelaar gaan om te kijken of er stof op je vinger achterblijft....) deed ze ook al toen ik als kind alle slaapkamers 3x per week moest afstoffen en stofzuigen tijdens de vakanties. En ook omdat ik mijn beddengoed niet streek. Daar is ze na heel veel gezeur van mijn kant pas mee opgehouden toen ik consequent haar een stofdoek plus stofzuiger in de handen duwde met de woorden: "Ik ben géén huisvrouw geworden. Ik werk 45+ uur per week. Daarnaast nog minimaal 10 reisuren per week. Mijn hobby vind ik belangrijker dan dat beetje stof. Dus OF heet accepteert dat ik niet zo poetserig ben als jij en houdt erover op OF je gaat het zelf doen OF je komt hier gewoon niet meer". Ze is gestopt met het benoemen. Haar huis is om door een ringetje te halen. Prima. Maar ik moet in mijn huis leven en als ik af en toe een tshirt moet pakken uit de schone wasmand ipv uit de kast, so be it.

Mbt vriendinnen, ik zit nu ca 5 maanden thuis. En ik kan inmiddels een aardige schifting maken in mensen die ook in mij geïnteresseerd zijn en mensen die mij als opstapje voor aandacht voor zichzelf gebruiken. Ik heb een paar heel goede vriendinnen. Die app ik weinig en spreek of zie ze amper. Maar die vragen af en toe hoe het met MIJ gaat. Punt. En andersom ook uiteraard.
Er is amper contact. Omdat we onze eigen levens hebben en dat van elkaar accepteren. Maar als er contact is, is het echt wederzijds en ontzettend gezellig. Gesprekken zijn gemiddeld genomen: ik praat zij luistert. Zij praat en ik luister. Dus om en om.

Ik heb ook mensen in mijn telefoon staan / om me heen die me vaker appen of benaderen met de vraag hoe het nu met mij is. Het antwoord amper afwachten en daarna direct verder gaan over het belletje van de kat van de buren waar ze gek van worden. Kortom, zij wensen enkel hun verhaal kwijt en gebruiken mij daarvoor. Gesprekken daarmee gaan doorgaans:
"zij:hey hoe is het met je?
Ik: Nou naar omstandigheden ga......zij: Oh oké, fijn maar wat ik je eigenlijk blablablabla. 45 minuten later blablabla en doei he tot volgende x. TUUT TUUUT TUUT. Ik: euh ja oké tot de volgende keer hè "

Mijn telefoon staat inmiddels ook op "niet storen" en WA op grijze vinkjes om oa die reden. Plus ik werd agressief van de prikkels van de geluidjes.

Het ligt niet aan jou. Je bent zo geprogrammeerd. En mag dus best wat liever voor jezelf zijn. En gaan schiften in mensen om je heen die goed voor jou(w energie) zijn en mensen die menen (onterecht en ongevraagd) recht (denken) te hebben op jou(w energie en tijd).

**Geplaatst**: 03-07-18 08:18

Geplaatst: 03-07-18 08:18

Zie dit topic nu pas.
Veel, heel veel herkenbaarheid hoor...
Wil je even een hart onder de riem steken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-07-18 22:54

Geplaatst door de TopicStarter : 03-07-18 22:54

hagelslag, ik denk dat ik inderdaad gewoon de stoute schoenen aantrek en eens een appje ga sturen.

Rocamor, pff lastig als je zo afkeurend kan doen.. Wel knap dat je het hebt aangegeven.
Op zich heb ik nu geen vrienden die alleen aan zichzelf denken. Ze wonen allemaal alleen zo ver weg! Niet echt om even een avondje langs te gaan.
Pijnlijk als vrienden dan toch geen vrienden blijken te zijn...

Dankjewel Darkchrystal, voor jou ook..

Stress hem weer even flink.. Een vriendin wilde afspreken. De enige dag dat ik kan, is de dag voor een intensieve dag. Had die in principe vrij gepland. Maar vind het ook fijn om die vriendin weer een keer te zien. Dus ik zeg na lang puzzelen over een datum en nadat we tot de conclusie kwamen dat er geen datum was, dat ik die dag wel af kan spreken, maar dat het dan teveel is om een lange reis te maken, omdat ik de dag erna ook de hele dag de hort op ben. Dus of ze het ziet zitten mijn kant op te komen. Reageert ze niet meer... En nu ben ik bang dat ze me lui vindt en een profiteur. Dat ik geen zin heb om moeite te doen om naar haar te komen.

Een vriendin heeft me dat eerder verweten en dat voelde zo rot. Ik wil wel graag en wil niet altijd van anderen de meeste moeite vragen, maar soms komt het daar wel op neer, omdat ik nou eenmaal heb te dealen met de energie van een oud besje. Maar daar is vaak zoveel onbegrip voor. Er is niks aan me te zien, ik sport.. Dus hoezo geen energie? Het moet toch van twee kanten komen..??
Probeer het een beetje los te laten, maar dat is verdraaid lastig. Hoe leggen jullie zoiets uit aan anderen zonder over te komen als een zielepiet?

**Geplaatst**: 03-07-18 23:03

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 03-07-18 23:03

Vul je niet al te veel in voor je vriendin, misschien moet ze even overleggen of wilde ze er nog op terug komen, maar is ze het vergeten? Als je de behoefte voelt om het uit te leggen kan je aangeven dat je op dit moment zuinig moet zijn met je energie en dat de rit met de intensieve dag erna gewoon even te veel is. Waarom zou alles vanuit jouw kant moeten komen? Ook een vriendschap is geven en nemen en de ene keer kan je wat meer geven dan de andere keer en dan is het aan de ander om even wat meer te geven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-07-18 09:51

Geplaatst door de TopicStarter : 04-07-18 09:51

Ik probeer niet teveel in te vullen.. Het is lastig, met zulke dingen denk ik vaak te negatief..
Ben in gedachten al een vriendschap kwijt dan.

Wat betreft geven en nemen, da's waar. Vaak heb ik het gevoel dat ik te weinig geen en anderen teveel. Maar ik heb momenteel ook gewoon minder te geven.

Mijn vogel blijkt een bacterie te hebben. En natuurlijk wil het niet met de antibiotica. Zit hem weer helemaal te stressen. Dag eetlust, hallo tranen..
Of het nog niet genoeg was de afgelopen weken

**Geplaatst**: 04-07-18 10:01

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-07-18 10:01

Probeer inderdaad nog niet in te vullen voor je vriendin. Als jij uitlegt dat je ziek bent en geen energie hebt, zal zij als echte vriendin daar begrip voor hebben.

Veel mensen om je heen zullen anders tegen jou gaan aankijken. Jij hebt neem ik aan voor heel veel mensen altijd klaar gestaan of gezorgd. Nu zul je wellicht vaker "nee" zeggen. Dat zijn ze niet gewend van jou. Je hebt ze daarmee verwend. En verwende poppetjes willen hun verwende status niet kwijt en kunnen daarom gaan jengelen of pruilen. Om toch hun zin te krijgen. Weet je gelijk of ze wel in jou geïnteresseerd zijn of enkel in jouw energie voor hen.

En dat je kunt sporten, is juist heel goed. Even geen zorgen. Als mensen dat niet snappen. Jammer dan.

Veel sterkte met jouw vogeltje. Het is inderdaad knap waardeloos om je over zulke dingen nu druk te moeten maken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-07-18 10:21

Geplaatst door de TopicStarter : 04-07-18 10:21

Je hebt gelijk
En inderdaad, wat je zegt dat mensen moeten wennen aan mijn 'nee', is misschien ook wel zo.

Baal er echt van ja.. Is speciaal spul wat ze lekker zouden moeten vinden, maar de gezonde vogel wordt zo boos op me dat de zieke niet in de buurt durft te komen om mee te eten.
Twijfel nog steeds of ik ze weg ga doen. Het brengt dan wel levendigheid in huis, maar die zorgen zijn echt niet tof. En ze zijn niet eens tam.

Ik word hier echt gek van.. Kan alleen maar janken..
Zie het echt niet zitten zo. Vijf tot zeven dagen, twee keer per dag ab.. En het lukt gewoon niet!

Kon je ze maar vertellen dat dit ze beter maakt.. Gelukkig is hij wel weer in zijn doen. Er is niks meer aan hem te merken. Maar die bacterie zit er nog en die moet gewoon weg

**Geplaatst**: 05-07-18 08:25

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 05-07-18 08:25

Lastig fjaril. Kun je ze niet tijdelijk even gescheiden houden? Dat de zieke toch durft?

Wat betreft die vriendin. Als je eenzaam bent, en weinig vriendschappen, is het heel moeilijk om jezelf staande te houden in dat de vriendschappen die je hebt ook eerlijke oprechte vriendschappen zijn. Jij bent nu ziek. Een echte vriendin zou dat volledig zonder verwijten moeten begrijpen en je daar in steunen. Maar, misschien kan die vriendin op die dag ook niet naar jou, heeft zij daar ook een gegrond reden voor en vind ze dat ook moeilijk om te zeggen. Trek niet gelijk je conclusies. Hoe lang heeft ze nu niet gereageerd? Ik zou er op een gegeven moment gewoon een berichtje achteraan sturen.

Heb je haar al wel verteld dat je ziek thuis zit? Ik zou haar gewoon iets sturen van "ik had nog niks weer van je terug gehoord. Als die dag naar mij komen niet kan, moeten we gewoon nog even verder zoeken. Ik ben al x tijd ziek thuis, en moet heel zuinig zijn met mijn energie, maar vind het wel heel erg leuk om je te zien."

Zoiets...?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-07-18 19:10

Geplaatst door de TopicStarter : 05-07-18 19:10

Heb uiteindelijk besloten hem te dwangvoeren. Stress natuurlijk! De hele dag zijn ze uit hun hum geweest. Stil, bijna niet gegeten.. Ik was zo bang..
Maar ze zijn inmiddels ontdooid. Ze kwebbelen weer, eten weer.
Gelukkig! Ik durf voorzichtig te zeggen dat ik denk dat ze er wel doorheen komen.

Wat betreft die vriendin.. Ze weet dat ik thuis zit. Pas zei ik haar dat ik emdr ging doen. Daar reageerde ze eigenlijk niet op en dan zit ik gelijk in de modus dat ik overal wat achter zie. Ze reageerde korter in mijn ogen. En toen ik vroeg of ze naar mij wilde komen, helemaal niet meer.
Ik was bang dat ze me een aandachtvrager vindt. Maar ik heb haar een appje gestuurd en ze reageerde dat ze haar agenda er nog ff bij moest pakken. Weer een zorg minder..
In het dagelijks leven doorzie ik mensen best snel. Soort voelspriet die ik in mijn jeugd ontwikkeld heb. Soms denk ik mensen doorzien (en zeker in zulk soort situaties als ik denk dat ze boos op me zijn), maar klopt er niks van.
Zoals nu ook. Achteraf is er eigenlijk gewoon niks aan de hand.

Op het werk gaat het stukken beter. Ik begin er weer een beetje lol in te krijgen. Het kost nog wel veel energie en ik blijf niet lang, maar ik knap er mentaal wel van op om even in de 'normale' wereld te zijn en mijn collega's weer te spreken. Al merk ik wel dat ik echt geen ingewikkelde dingen kan doen. Mijn hoofd trekt dat gewoon niet. Na een paar uur ga ik domme fouten maken en slibt het gewoon dicht in mijn hersenen. Gelukkig krijg ik aan alle kanten de ruimte. Het initiatief om te komen, wat dingen te doen en naar huis te gaan, ligt volledig bij mij.
Ik herstel ook sneller van een paar uurtjes werken.
Nu dus de kunst om niet teveel te gaan doen, maar dat lukt best aardig!

**Geplaatst**: 05-07-18 19:59

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 05-07-18 19:59

Gelukkig 2 zorgen minder dus. Fijn om te horen. Ook dat je alweer of nog in staat bent een paar uur te werken.

Ik heb vandaag geprobeerd om korte verhalen te lezen. Dat kost mij dus al teveel energie.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-07-18 21:40

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 05-07-18 21:40

Is een hele opluchting ja! En laat me ook weer eens zien hoe gezegend ik ben, ondanks alles. Dat iedereen om me heen gezond is, ik een dak boven mijn hoofd heb, geen geldzorgen..

Oh wat rot zeg..

frustrerend he..? Dat je zo graag wilt, maar dat het gewoon niet lukt!
Heb je vandaag een mindere dag?

**Geplaatst**: 05-07-18 21:44

Geplaatst: 05-07-18 21:44

Die voelspriet herken ik wel. Iets in de trant van in het verleden waren mensen onberekenbaar en daardoor een groot risico voor jou, daarom is het zaak dat we extra goed aanvoelen hoe mensen zijn, om onszelf te beschermen. Meteen van het slechtste uit gaan is eigenlijk een soort van veiligheidje inbouwen, want dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Het 'zie je wel' is een soort schijnveiligheid, en dat zorgt er ook vaak voor dat je in je latere leven, of in je volwassenheid ook mensen opzoekt die de 'zie je wel' een soort van voeden. Want stel je voor dat je wel leuke, lieve, betrouwbare mensen om je heen hebt. Doodeng is dat. Want wat moet je daar mee. Het wordt een self fulfilling prophecy, je verwacht het, dus dan komt het ook.
En daar komt dan ook weer het minderwaardigheidscomplex vaak vandaan. Doordat je niet van die leuke, lieve, betrouwbare mensen om je heen hebt, leer je ook niet wat je goede punten zijn, je krijgt niet de waardering die elk mens nodig heeft, je wordt niet gevoed met positieve energie.

Allemaal een perfect cirkeltje van funeste gebeurtenissen en denkpatronen die je kwetsbaar maken tot wie je bent. Je gaat nog harder werken, om die waardering en positieve voeding te krijgen die je nodig hebt. Je blijft maar geven, zonder te nemen. Want tenslotte heb je vaak mensen om je heen die je niet voeden. Dus ga je nog weer harder werken, tot dat je op het punt bent waar je nu bent, gebroken en kapot van het harde werken, alle energie weggegeven tot je niks meer over hebt. En het wordt nu tijd dat je dat gaat veranderen. Dat je jezelf zo leert waarderen dat je enkel nog mensen in je omgeving toe laat die terug geven, die je voeden met positiviteit, je waarderen voor wie je bent. Want dat verdien jij ook

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-07-18 22:34

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 05-07-18 22:34

Ah dat klinkt logisch!
Ik vind het gewoon eng als mensen mij willen geven.
Schuldgevoel, ik ben het niet waard, bang voor teleurstelling, bang voor de pijn van aantrekken-afstoten..
Ik geef liever, dat voelt veiliger

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-07-18 12:54

Geplaatst door de TopicStarter : 09-07-18 12:54

Vandaag weer gesprek met mijn ma gehad. Ik moet zo trekken om iets van haar tijd te krijgen. En ze blijft maar hangen in het: "Ik ben druk" "Werk" "Ik ben niet verantwoordelijk"
Ik begin bijna aan mezelf te twijfelen. Wat is een normaal in zo'n situatie? Vraag ik nu echt teveel? Ik ben wel volwassen.

Morgen start ik met emdr. Ik ben er klaar voor, ik heb er zin in om het monster de nek om te draaien.
Gelukkig voorlopig stoppen met de gesprekken met mijn ma. Ben bang voor hoe het verder gaat. We hebben afgesproken een keer in de week samen te evalueren. Zij doet haar best om het goed te doen, dat merk ik. Maar ze durft volgens mij de situatie niet toe te laten in haar leven. Pijnlijk, want daarmee durft ze ook mij niet toe te laten in haar leven.

(met mijn vogel gaat het weer goed. Nog een dag antibiotica en hopelijk kunnen we dat hoofdstuk dan afsluiten)

Laatst bijgewerkt door fjaril op 09-07-18 13:07, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-07-18 13:04

Geplaatst: 09-07-18 13:04

fjaril schreef:
Vandaag weer gesprek met mijn ma gehad. Ik moet zo trekken om iets van haar tijd te krijgen. En ze blijft maar hangen in het: "Ik ben druk" "Werk" "Ik ben niet verantwoordelijk"
Ik begin bijna aan mezelf te twijfelen. Wat is een normaal in zo'n situatie? Vraag ik nu echt teveel? Ik ben wel volwassen.

Morgen start ik met emdr. Ik ben er klaar voor, ik heb er zin in om het monster de nek om te draaien.
Gelukkig voorlopig stoppen met de gesprekken met mijn ma. Ben bang voor hoe het verder gaat. We hebben afgesproken een keer in de week samen te evalueren. Zij doet haar best om het goed te doen, dat merk ik. Maar ze durft volgens mij de situatie niet toe te laten in haar leven. Pijnlijk, want daarmee durft ze ook mij niet toe te laten in haar leven.

(met mijn vogel gaat het weer goed. Nog een dag antibiotica en hopelijk kunnen we dat hoofdstuk dan afsluiten)

Stop met trekken, stop met vragen, ga accepteren dat wat je nodig hebt, je niet zult krijgen. Niet van haar.. :(:)

**Geplaatst**: 09-07-18 14:53

Geplaatst: 09-07-18 14:53

Eens met Joolien, helaas.

Dit is trekken aan een dood paard. Jij bent veel meer waard dan dat!!!

Laat ze nu maar eens wat voor jou gaan doen. Jij hebt al zoveel tijd erin gestoken. Zo hard gewerkt en getrokken en kijk eens waar je bent. Burned out. En de rest geeft je nog een schuldgevoel door je na te trappen (omdat ze nu zelf aan de bak moeten / ze eea onder ogen moeten zien. En dat zijn ze niet gewend en hebben ze geen zin in....)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-07-18 15:31

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 09-07-18 15:31

Dat is wel wat het is inderdaad.. Helaas..
Zo dubbel, want ik zie dat mijn ma het er ook echt moeilijk mee heeft. Maar niet genoeg om naast me te komen staan.
Wat zou dan normaal zijn in deze situatie? Is het dan normaal dat een volwassen persoon zelf zijn boontjes dopt, ook in mijn situatie, en dat ma niet echt in beeld komt? Dat een volwassen kind geen beroep meer doet op ouders?

**Geplaatst**: 09-07-18 15:34

Geplaatst: 09-07-18 15:34

fjaril schreef:
Dat is wel wat het is inderdaad.. Helaas..
Zo dubbel, want ik zie dat mijn ma het er ook echt moeilijk mee heeft. Maar niet genoeg om naast me te komen staan.
Wat zou dan normaal zijn in deze situatie? Is het dan normaal dat een volwassen persoon zelf zijn boontjes dopt, ook in mijn situatie, en dat ma niet echt in beeld komt? Dat een volwassen kind geen beroep meer doet op ouders?

Het is normaal dat je altijd kind blijft, hoe jong of oud je ouders ook zijn. Je ouders steunen je, ook al maak je niet altijd de juiste keuze. Je kunt altijd terecht bij je ouders, geven je een luisterend oor, advies en een kritische noot. Maar bovenal, zorgen ze voor je, wanneer je dat nodig hebt.

Totaal niet wat mijn ouders me kunnen bieden, alhoewel mn moeder doet haar best. Maar ik zie dit bij mijn schoonouders. Dat zijn echt de liefste schoonouders in de wereld.

**Geplaatst**: 09-07-18 21:23

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 09-07-18 21:23

Toi toi toi met emdr morgen...!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-07-18 22:06

Geplaatst door de TopicStarter : 09-07-18 22:06

Dat klinkt zoals ik er later voor mijn kinderen wil zijn, Jolien..
En inderdaad niet wat mijn moeder doet.
Wat fijn dat je zulke lieve schoonouders hebt!

Dankjewel Janneke! Ben nu toch wel een beetje zenuwachtig..