Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
fjaril schreef:Ik weet niet of er nog mensen meelezen, maar maakt niet uit. Ik moet dit even kwijt
Kreeg net een berichtje dat een oud-klasgenootje van me is overleden. Het ging al een tijd slecht, erg depressief. Een paar weken geleden wilde ik haar een kaart sturen om te laten weten dat ik aan haar denk. De kaart ligt klaar. Had ik hem maar eerder op de post gedaan.. Nu is het te laat..
Kan het niet bevatten.. Ik weet dat het misschien niet reëel is, maar voel me schuldig. Misschien had mijn kaartje het kunnen voorkomen. Misschien had ik haar wat op kunnen peppen. We hebben eerder fijn contact gehad en ik hoopte dat ik wat voor haar kon doen. Had ik nog maar een keer kunnen laten weten dat ik om haar geef.. misschien kon het haar leed wat verzachten
fjaril schreef:(...)
Het leven lijkt uitzichtloos en ik heb gedachten die ik met niemand durf te delen. Zo zwart soms..
(...)
Afgelopen weken heb ik regelmatig halve paniekaanvallen gehad om mijn werk. Vergeef me het woord, echte paniekaanvallen zijn veel heftiger. Maar wel ineens koude zweethanden, hartkloppingen, tintelingen, snelle ademhaling. Best beangstigend. Vooral tijdens een vergadering brr.. zie nu al op tegen de volgende.. het idee dat andere mensen het aan me zien en iedereen op me gaat letten enzo. Mijn psych weet hier wel een beetje van. (niet hoe heftig het echt was, ik durf nooit het achterste van mijn tong te laten zien, want ik moet sterk zijn, niet zwak) We kwamen erachter dat het komt, omdat ik veel aan mijn hoofd heb, veel spanning heb op het werk en mezelf wegcijfer voor anderen, over alles, letterlijk alles wat ik wil doen, drie keer nadenk.
Hij heeft me gezegd dat er echt iets moet veranderen en dat ik de enige ben die dat kan. De afspraak is dat ik de lat 25% minder hoog leg wat betreft het perfect moeten zijn, geen fouten mogen maken, vriendjes met iedereen moeten zijn. Dus dat ik 25% meer voor mezelf kies. Dat is moeilijk en het zorgt zo mogelijk voor nog meer tweestrijd. Misschien lukt het niet direct voor 25%, maar het begin is er.
De afgelopen weken heb ik bijna iedere avond moeten huilen, omdat ik weer naar mijn werk moet de volgende dag. Het is zo doodeng om te weten dat ik me die hele dag weer onveilig zal gaan voelen, dat ik weer een hele dag perfect zal moeten zijn, de ik het gevoel heb dat ik dat niet kan. Logisch, niemand kan dat, maar voor mij is perfect dat ik mezelf ben, uitkom voor wat ik belangrijk vind en dat ik geloof ik mezelf. En ik kan dat nu niet. Ik heb het gevoel dat iedereen dat aan me ziet, dat niemand me daarom mag, omdat ik niemand ben. Het is zo frustrerend dat ik niet kan laten zien wie ik ben!