Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-04-18 19:41

Geplaatst door de TopicStarter : 11-04-18 19:41

Het voelt fijn om zo boos te zijn in plaats van verdrietig. Ik voel me strijdlustig. Mijn psych zei ook: "Boosheid, daar kom je verder mee! Verdriet niet."
Al mag dat er natuurlijk ook zijn, maar de boosheid is wel waar je je vechtlust uit haalt.

Wat het me op zal leveren.. Veel! Meer rust, meer tijd voor ontspanning, niet zo gigantisch moe.

Mijn geest kan nog wel, maar mijn lichaam begint te haperen. Ik denk dat het door stress komt. Kan ineens gluten en lactose slecht verdragen, terwijl ik nooit ergens last van heb gehad. Eet gezonder dan ooit en heb standaard last van obstipatie. Heb minder spieren. Ik slaap slecht. Het duurt vaak lang voor ik slaap en ik wordt doodmoe wakker. Maandag gaat nog wel, maar vrijdag kan ik letterlijk mijn ogen amper open houden in het slechtste geval. Heb last van kramp, er schiet een spiertje verkeerd in mijn rug als ik me uitrek. Meer hoofdpijn, buikpijn, misselijk. De meeste dingen zijn gaan spelen sinds het misbruik, maar de laatste weken worden ze steeds heviger.
Het lastige is dat ik niet weet hoe ik dat aan zou moeten pakken. Ik heb geen diagnose. Als ik verhalen van anderen lees die eerst om moeten vallen voor ze in de ziektewet kunnen. Dan krijg ik dat nooit voor elkaar. "Neem maar vakantiedagen op" Dat hoorde mijn collega ook.
Dat is waarom ik nog fulltime werk. Ik weet niet hoe ik mijn situatie zo kan vertellen dat ze het begrijpen of inzien dat het niet niks is.

**Geplaatst**: 11-04-18 21:21

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 11-04-18 21:21

Ga even bij je HA langs voor bloedonderzoek. Kan net zo goed dat je nu wat tekort komt, hetzij door het anders eten, maar net zo goed dat je nu door sommige reserves heen bent. Vit. D en B12 zijn bv ook berucht voor spierklachten en vermoeidheid. Zeker D hebben mensen die zover noordelijk wonen als wij vaker tekort, opname er van is beter met magnesium en tekort daar aan geeft ook weer spierpijn, etc.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-04-18 21:44

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 11-04-18 21:44

Heb al regelmatig bloed laten prikken. Paar weken geleden nog. Vorig jaar ook de waardes opgevraagd en alleen D was te laag. Die slikte ik toen bij. Nu niet meer..

Ik heb magnesiumspray gekocht en als ik dat op mijn benen spray voor ik naar bed ga, wordt ik niet wakker omdat ik kramp heb. Dus magnesium kan ik best een tekort aan hebben. Dat werkt psychisch ook door natuurlijk. En dat dan in combinatie met vit D-tekort misschien...
Ik heb nog wel staan, dus kan weleens proberen of dat wat helpt. Het staat me zo tegen om tig pillen naar binnen te werken.
Ik snoep bijna niet, drink alleen water en een kop koffie en kom soms wel aan de 600gram groente per dag, dus zou in principe het meeste wel uit mijn voeding moeten kunnen halen. Maar kan me ook voorstellen dat mijn lichaam nu meer nodig heeft dan anders.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-04-18 18:28

Geplaatst door de TopicStarter : 12-04-18 18:28

Morgen heb ik een gesprek met mijn directrice! Maar help.. hoe ga ik dit aankaarten? Vind het zo 'aanstellerig' om zoiets te zeggen als: ik zit in een moeilijke privé situatie momenteel die veel van me vraagt etc. Kan ik tijdelijk een dag minder werken?
Dat dekt de lading ook niet. Pas nadat ik details vertel, snappen mensen me, is mijn ervaring. Maar zulke dingen op tafel gooien bij je directrice.. 't Is wel een zakelijke relatie.
Ik heb het al eens eerder gevraagd geloof ik, maar wie heeft de ultieme tip..?
Ze is absoluut zo dat ze mee wil denken, maar liefst ook wel in het voordeel van het bedrijf. En ze heeft niet zoveel ervaring of empathie dat ze zulke dingen echt zal begrijpen als ik het vaag hou.
Wat ik ook echt niet wil, is dat ik na morgen als zeurpiet door het leven ga, want 'iedereen heeft immers weleens gedoe thuis, dus neem maar vakantiedagen op...'

**Geplaatst**: 12-04-18 18:34

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-04-18 18:34

Wat wil jij zelf uit dit gesprek halen? Enkel je verhaal kwijt? Minder uren werken? Trek je alles op je werk nog?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-04-18 19:54

Geplaatst door de TopicStarter : 12-04-18 19:54

Het werk op zich gaat beter, maar ik ben zó moe, niet normaal. Moet regelmatig moeite doen om mijn ogen open te houden.
In combinatie met therapie en alles is het gewoon zwaar. Vooral als ik over een paar weken gesprekken samen met mijn psych en mijn ma ga krijgen. Ik kán het nu wel, maar het is niet gezond denk ik. De periode van die gesprekken met mijn ma erbij zal nog intensiever worden.

Dit gesprek met mijn directrice gaat over de invulling van mijn werkzaamheden, omdat we net na een soort van reorganisatie zitten. Vandaar dat het me slim lijkt om dit nu ook maar aan te kaarten. Beetje onhandig als ik nu werkzaamheden toezeg en over een paar weken kom met de vraag of het iets minder kan.

Niet persé om morgen direct te vragen om een dag minder werk, maar wel om te delen hoe het nu gaat en te bespreken hoe verder.

**Geplaatst**: 12-04-18 23:06

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-04-18 23:06

Mijn indruk is dat je voor iedereen goed zorgt, behalve voor jezelf.
Je bent een waardevolle kracht voor het bedrijf. Cijfer jezelf niet weg. Ze mogen ook om jou denken. Je waarde bestaat niet alleen uit je salaris.
Veel sterkte en wijsheid gewenst.

**Geplaatst**: 13-04-18 11:12

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 13-04-18 11:12

Op je werk hoef je niks te vertellen over wat je hebt, alleen maar 'ik ben ziek en ik ga in de ziektewet'. Dan kan je baas gaan zuchten en steunen, moeilijk gaan loopen doen, gaan vragen wat je hebt, maar eigenlijk hoef je daar niks op te antwoorden.
Dan ga je naar huis en thats it. Je komt in de ziektewet terecht. Het enige wat je met je baas bespreekt, is wanneer je denkt je werk te hervatten, maar dan zeg je gewoon iets als in 'laten we over een maand weer contact hebben, dan weet ik meer'. Dan krijg je te maken met de arbo-arts. Die moet een inschatting maken of jij kunt werken of niet. Deze geeft verder niks door aan je baas, alleen die inschatting. En ook daar hoef jij je niet druk om te maken, als jij vertelt wat je hier vertelt, lijkt het me sterk dat een ba zal zeggen dat je vast wel kunt werken. En anders ga je maar stampvoetend op de grond liggen.

Dus, zo moeilijk is het gelukkig allemaal niet. Echter de stap om die te maken is wat lastiger.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-04-18 16:28

Geplaatst door de TopicStarter : 13-04-18 16:28

Ik ben vandaag wat eerder naar huis gegaan.. Was zo moe, weer krampen in mijn buik, duizelig af en toe..

Was blij dat ik thuis was

Maandag hebben we vergadering. Daar zie ik ontzettend tegenop. De vorige keer brak het zweet me ineens uit, kreeg ik hartkloppingen etc. Ik ben bang dat dat nu weer gebeurd.. Misschien meld ik me wel ziek maandag. Drie dagen weekend kan ik goed gebruiken. Al is het uitstel van executie, want dan ben ik dinsdagmiddag op in plaats van maandagmiddag al.

Ik ben bang dat ik een burn out niet aan voel komen. Zo vaak hoor je dat mensen achteraf zeggen: 'Ik wist dat ik rustiger aan moest doen, maar dat ik al zo ver was, had ik niet gedacht.'
Omdat ik mentaal een diehard ben, ben ik bang dat mijn lichaam me op een moment gaat verrassen en er 'ineens' mee stopt. Het is in jaren tijd zo langzaam afgegleden dat ik geen 'vergelijkingsmateriaal' heb van hoe het eigenlijk zou moeten zijn. Ik weet niet waar ik sta.

Heb het met het gesprek echt niet aan durven geven.. Wel dat het wat minder ging, maar niet dat het zo erg is. Baalde zo van mezelf..! Toen ik de deur uitliep, zei ze nog: 'Je moet gewoon langskomen als er wat is, maar dat doe je wel. We moeten voorkomen dat je helemaal thuis komt te zitten' Maar mijn mond zat op slot.. Ik kreeg het er gewoon niet uit! Dat is ook iets van de laatste tijd. Dat ik in zulke situaties gewoon de woorden niet kan vinden om te zeggen wat er echt is.

En dan ben ik thuis, zakken mijn krampen af, voel ik mijn moeheid niet meer zo, is mijn duizeligheid weg...

Senna, daar zeg je wat. En soms is er in dit bedrijf te weinig van te merken. Werknemers geven, maar krijgen er soms weinig voor terug.
Dankjewel.

Joolien, die stap is enorm ja! Als ik zeker wist dat ze me wel serieus zouden nemen en me lekker de dagje per week met verlof zouden sturen in het vertrouwen dat ik mijn best doe om alles zo gauw mogelijk weer op de rit te krijgen, had ik het allang gedaan. Maar dat 'gevecht' zie ik tegenop. Want ze gaan hun best doen het in hun voordeel op te lossen. Vakantiedagen, onbetaald verlof... En dan de arboarts die misschien wel zegt dat ik prima fulltime kan werken. Als ze een weerwoord hebben, weet ik het gewoon niet meer, alsof mijn harde schijf vast is gelopen. Iedere dag de vragen wat er is, hoe het gaat.
Allemaal redenen voor mij om het zo lang mogelijk uit te stellen..
Maar het besef dat ik er niet omheen kan, dat waarschuwende stemmetje, wordt wel steeds duidelijker.
Het verklaart me voor gek dat ik vrijwillig richting de afgrond ren.

**Geplaatst**: 13-04-18 16:36

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 13-04-18 16:36

Hoog tijd dat jij een afspraak maakt bij de huisarts. Deze kan je ook een test laten doen in welke mate je burnout bent. Met hem/haar kun je jou situatie bespreken.
Sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-04-18 17:15

Geplaatst door de TopicStarter : 13-04-18 17:15

Hoe kan een huisarts zo'n test afnemen? Wist niet dat dat bestond!
Misschien dat ik dat dan maandag kan doen als ik me toch ziekmeld.
En gelijk weer argumenten in mijn hoofd om het niet te doen _-:(

Ben de laatste tijd al regelmatig naar de huisarts ben geweest en ik kom straks misschien wel onder het kopje 'patiënten die om ieder wissewasje komen'. Ben bang dat ik niet uit mijn woorden kan komen of dat mijn klachte meevallen.. Dat ik niet durf te zeggen hoe het echt is, omdat ik mezelf misschien maar wat wijs maak.
Gek he, dat dat stemmetje toch zo blijft tetteren. Liever burn-out dan mezelf te hebben aangesteld ofzo.. Hoe onverstandig..
Ga dit topic even doorspitten en het gewoon op papier zetten. Kan ik er ook niks van af snoepen, omdat ik niet alles durf te zeggen. Dan staat het gewoon zwart op wit.

Iedere keer weet ik wel een reden te bedenken waarom ik me wellicht zo voel. Menstruatiecyclus, laat naar bed geweest etc... maar ik moet te vaak redenen bedenken. dat kan niet goed zijn.
Mijn psych zei pas al: wat we echt moeten voorkomen, is dat jij uit de running bent. Want dan kan de confrontatie met ma niet doorgaan etc... Therapie first, dan pas mijn werk! Hopelijk sta ik er maandag nog steeds zo in.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-04-18 22:37

Geplaatst door de TopicStarter : 14-04-18 22:37

Hoe kan in mezelf er nou van overtuigen dat het heus geen aanstelleritis is als ik maandag naar de ha ga

Loop de hele dag te malen en kan aan niks anders denken.
Vanmorgen toen ik na ontbijten, een wasje draaien, wat poetsen en een kop koffie ineens zo doodmoe was dat ik twee uur op de bank heb gelegen en heb geslapen, dacht ik: ja, dit is niet normaal.. Moest eigenlijk nog naar de stad, maar dat leek even onmogelijk als de marathon lopen, dus dat heb ik niet meer gedaan. Had al wel met een vriendin afgesproken en zag er erg tegenop, maar uiteindelijk viel dat heel erg mee. Een eind gewandeld en lekker gegeten. En toen voelde ik me niet meer zo doodop. En nu weet ik het niet meer..

Ben bang dat ik niet uit mijn woorden kom, dingen te voorzichtig verwoord, weer naar huis wordt gestuurd met: waarschijnlijk heb je psychosomatische klachten, geen ernstige ziekte. Of dat ik als een aansteller wordt neergezet.
Ik durf gewoon niet!

**Geplaatst**: 14-04-18 23:28

Geplaatst: 14-04-18 23:28

Psychosomatische klachten zijn serieuze waarschuwingen van je lijf dat je roofbouw aan het plegen bent. Als je zo doorgaat, wordt je vanzelf ernstig(er) ziek.
Heb jij je vriendin verteld wat er aan de hand is? Kan zij of iemand anders je steunen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-04-18 08:59

Geplaatst door de TopicStarter : 15-04-18 08:59

Daar heb je wel gelijk in.
Ja, ik praat veel met een vriendin. Die vind het ook verstandig om naar de ha te gaan. Ik snap niet waarom dat zo'n grote stap is. Als ik over een tijdje helemaal thuis zou komen te zitten, heb ik spijt dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken. 't Is net of er een duiveltje op mijn schouder zit

Ik denk dat de ha destijds zoiets had van: je zit bij een psycholoog, dan kan ik verder ook niet meer doen dan bloed laten prikken om te laten zien dat er lichamelijk niks mis is

**Geplaatst**: 15-04-18 09:20

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 15-04-18 09:20

Zou deze (of een andere) vriendin niet met je mee willen naar de huisarts? Dan kan ze even bijspringen als jij dingen gaat afzwakken. Ik begrijp niet hoe je kunt denken dat het misschien wel aanstelleritis is, het is geen splintertje die je er zelf uit kunt halen.. Als je zelf dit topic doorleest, zie je dan wel dat het heel heftig is wat je allemaal doorstaat? Jeetje meid, ik zou toch niet graag in jouw schoenen staan

Zou het misschien kunnen helpen om twee korte versies van het verhaal dat je aan de huisarts wilt vertellen op te schrijven? de ene versie schrijf je in ‘valkuil stijl’, waarin alles wel mee valt en niet zo erg is, en de andere versie is realistisch (dus het tegengestelde van de eerste versie). Misschien kun je dan herkennen waar en wanneer je gaat afzwakken, zodat je tijdens je gesprek bij de huisarts kunt ingrijpen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-04-18 09:35

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 15-04-18 09:35

Ik snap het ook niet.. Loop echt het erg tegen een muur aan in mezelf. Best confronterend! Wist niet dat ik mezelf zo erg wegcijfer.
Ik denk dat ik mensen om me heen, mijn werk gewoon zó op de eerste plek zet, dat er constant een stemmetje in mijn hoofd zit die zegt:
'Je kan nog best even door, je voelt je nu toch ook prima?'
'Anderen die hulp zoeken hebben veel meer klachten dan jij, de huisarts ziet je al aankomen..'
'Je gebruikt het gewoon als excuus om niet naar die vergadering te hoeven..'
etc etc..
Ergens vind ik het gewoon eng om toe te geven en 'op te geven'. Ook al is daar eigenlijk geen sprake van, zo voelt het wel.

Dat van die twee versies opschrijven, is wel een idee! Dat ga ik eens doen.

**Geplaatst**: 15-04-18 10:37

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 15-04-18 10:37

Ik vind het heel mooi dat je je zo bewust bent van wat er gaande is in jezelf, zoals je dat hier beschrijft. Dat geeft wat mij betreft aan dat je heel goed bezig bent, immers: bewustwording is de eerste stap.

Zelf heb ik meerdere therapieen gehad in het verleden, en niet al te lang geleden heb ik een aantal workshops gevolgd over TA (transactionele analyse). Onderstaande komt daar vandaan.
Wat je hier omschrijft zie ik als heel treffend: jij vindt jezelf niet oké. Je weet wel dat ook jij de moeite waard bent, dat jij ook oké bent, maar voel dat maar eens echt zo. Dat is een heel ander verhaal.
De geruststelling is misschien dat veel mensen die psychische problemen hebben zichzelf niet oké vinden en dat er wel degelijk mogelijkheden zijn om daar wat aan te doen.
Want als jij jezelf de moeite waard gaat vinden, leert te vertrouwen op jezelf, doet dat een hoop voor hoe jij in het leven kunt staan, trauma's kunt verwerken e.d.

Daarom ook de vraag: waarom moet jij de confrontatie aangaan met je moeder? Wat brengt dat jou?
Realiseer je dat jij niet verantwoordelijk bent voor het leven van je zusje, dat zijn je ouders. Je moeder is geen slachtoffer, zij heeft bewust gekozen voor je vader en zij kiest er ook voor om de andere kant op te kijken als hij zijn kinderen geestelijk mishandelt.
Misschien is het tijd om eerst eens aan jezelf te denken, je hoeft de wereld niet te redden, op dit moment heb je genoeg aan jezelf.

**Geplaatst**: 15-04-18 10:40

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 15-04-18 10:40

Is er iemand die even met je mee kan om je te ondersteunen bij de ha? \\

Als je dit soort gedachtes krijgt, denk dan 'geloof niet alles wat je denkt'.
En deze gedachtes alleen al zijn genoeg m je ziek te melden, want dit is echt super destructief voor jezelf

**Geplaatst**: 15-04-18 10:46

Geplaatst: 15-04-18 10:46

fjaril schreef:
Morgen heb ik een gesprek met mijn directrice! Maar help.. hoe ga ik dit aankaarten? Vind het zo 'aanstellerig' om zoiets te zeggen als: ik zit in een moeilijke privé situatie momenteel die veel van me vraagt etc. Kan ik tijdelijk een dag minder werken?
Dat dekt de lading ook niet. Pas nadat ik details vertel, snappen mensen me, is mijn ervaring. Maar zulke dingen op tafel gooien bij je directrice.. 't Is wel een zakelijke relatie.
Ik heb het al eens eerder gevraagd geloof ik, maar wie heeft de ultieme tip..?
Ze is absoluut zo dat ze mee wil denken, maar liefst ook wel in het voordeel van het bedrijf. En ze heeft niet zoveel ervaring of empathie dat ze zulke dingen echt zal begrijpen als ik het vaag hou.
Wat ik ook echt niet wil, is dat ik na morgen als zeurpiet door het leven ga, want 'iedereen heeft immers weleens gedoe thuis, dus neem maar vakantiedagen op...'

Ik denk dat je dat juist wel kunt zeggen. Niks meer of minder. Heeft je baas ook niks mee te maken.
Ff contact met de bedrijfsarts zoeken. Die kun je al iets meer vertellen en hij/zij kan t weer naar je baas vertalen, zeg maar.
Ff aan jezelf denken nu! (ook / vooral in de situatie met je ouders enz.

)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-04-18 17:33

Geplaatst door de TopicStarter : 15-04-18 17:33

Ik heb mezelf er min of meer toe verplicht om me morgen ziek te melden en een afspraak te maken bij de huisarts, hoe dan ook.
Voelde me vanmorgen, net als gisteren, na wat huishoudelijke klusjes weer ineens zo beroerd als gisteren. Buikpijn, beklemmend gevoel op de borst, moe. Dat heb ik niet eerder gehad.

Wat betreft de confrontatie met mijn ma. Ik denk dat het goed voor me is om me uit te spreken richting haar. En om haar 'te dwingen/de kans te geven' zich ook uit te spreken richting mij. Ze loopt nu weg voor mij. Heb sinds het gebeuren rond paasweekend niks meer haar gehoord! Ook zelf niks laten horen. Krijg dan wel ineens weer een normaal appje van d'r, maar daar heb ik niet op gereageerd, wat denkt ze wel niet.
Denk dat ze zelfs in staat zouden zijn om te zeggen dat ze het best goed gedaan hebben zo, omdat ze mijn zelfstandigheid gestimuleerd hebben.
Ben zo moe van de hele situatie, dat vreet!
Mijn ouders willen alles onder de pet houden richting familie. Ik mag niks loslaten, want 'dat kan zij niet aan'. Dus ontloop ik mijn familie, omdat ik anders steeds aan het liegen ben en bang ben me te verspreken. Niet omdat ik het mijn ma zo graag naar de zin wil maken, maar omdat het de hele fam op zijn kop zal zetten en ik daar niet in mijn eentje aan wil beginnen. En ergens... zit gewoon ook een stukje medelijden met mijn pa, hoe gek..

Ik heb niet veel verwachtingen van het gesprek. Maar ik zit er al zolang tegenaan te hikken dat ik, nu ik me sterker voel, de kans grijp en wel zie waar het schip strandt. Het zal zwaar worden en wellicht ook verwarrend, omdat ze zich bij mijn psych heel anders op gaat stellen. Ik ben bang dat ik wederom niet uit mijn woorden zal komen. Maar dat zal ik allemaal pas weten als ik het gedaan heb.
En omdat het dan extra belangrijk is dat ik genoeg reserves heb, is het nu extra belangrijk dat ik mezelf de mogelijkheid gun om die reserves aan te vullen en het wat rustiger aan te doen. Dus morgen bezoekje huisarts..

Gelukkig kent hij mijn hele verhaal, dat scheelt.

Mijn ouders hebben me vroeger vaak als aansteller bestempeld. Als ik me ziekmeldde, kreeg ik vaak de reactie dat dat niet verstandig was, als ik met migraine op bed lag, moest ik beneden komen, want ik kon niet overdag op bed liggen. Heb zelfs een paar maanden rondgehuppeld met een gescheurde enkelband, omdat mijn ma het niet nodig vond de huisarts te bellen.
Een paar jaar geleden voor het eerst van mijn leven de opmerking gehad dat ik wel erg hard voor mezelf ben. Ik wist niet wat ik hoorde. Dan is het misschien ook niet zo gek dat dit zo'n grote stap is. Mag best wat liever voor mezelf zijn soms..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-04-18 08:58

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 16-04-18 08:58

Ik heb zo meteen een afspraak!

**Geplaatst**: 16-04-18 09:02

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-04-18 09:02

Succes, je kunt het!!

**Geplaatst**: 16-04-18 09:07

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-04-18 09:07

Succes. Komt wel goed!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-04-18 09:11

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 16-04-18 09:11

Dank jullie wel!
Heb dit op papier gezet:

Ik heb angst voor sociaal contact met collega's, ik vind het heel moeilijk om 'nee' te zeggen of mijn mening te geven. Ik loop de hele dag rond als een gespannen veer. Dat is me wel een tijdje gelukt, maar ik functioneer niet lekker. Nadat ik een nieuwe functie kreeg, heb ik daar meer last van. Samen met de hele situatie rond mijn ouders vraagt dat momenteel gewoon veel van me. Bovendien zitten mijn trauma's me elke dag in de weg. De kleinste dingen kunnen me triggeren, waardoor ik me vaak als het ware weer dat kleine, bange meisje voel. Ik heb een tijd gehad dat ik elke avond mezelf in slaap huilde, omdat ik zo op zag tegen mijn werk de volgende dag. Dat is nu niet meer zo, maar ik krijg steeds meer last van lichamelijke klachten
- hartkloppingen, beklemmend gevoel op de borst
- duizelig
- hoofdpijn
- menstruatie die wegblijft
- buikpijn
- misselijk
- ontzettend moe
- slecht slapen
- snel geïrriteerd
- ik voel me gejaagd, laat dingen vallen, stoot dingen om van de haast die ik constant ervaar
- momenten dat het zweet me ineens uitbreekt en koude handen krijg, ga trillen en bang ben dat ik flauw ga vallen oid
- steeds meer en meer over mijn grenzen gaan, dat steeds minder aan durven geven
- vervreemden van de mensen om me heen
- eigenlijk maar met een ding bezig zijn: de situatie rond mijn ouders, mijn werk en hoe ik daarin het hoofd boven water moet houden

Ik geloof niet dat ik nu al een burn out oid heb, maar ik ben bang dat dat wel gaat komen als ik zo doorga. Afgelopen vrijdag ben ik eerder naar huis gegaan, omdat ik me echt niet lekker voelde. Dat is een beetje de druppel geweest. Toen besefte ik echt dat, als ik zo doorga, dat allemaal steeds meer zal worden. Tot ik een keer omval en dat wil ik echt voor zijn. Ik wil dolgraag dat ik het allemaal gewoon achter me kan laten en lekker fulltime kan blijven werken. Maar dat gaat niet.
Eigenlijk denk ik zelf dat het misschien verstandig is als ik een tijdje wat minder ga werken. Ik ben er ontzettend bang dat ik me aanstel en dat het allemaal wel meevalt. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Op het werk durf ik het niet aan te kaarten. Ik loop nog steeds bij mijn psycholoog en dat helpt me wel, maar ik vraag me af of dat voor nu genoeg is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-04-18 10:53

Geplaatst door de TopicStarter : 16-04-18 10:53

pfoe oke... gelijk maar even laten weten hoe het was. Ze was blij dat ik er was. Ze kent mij en mijn verhaal van de verwijzing naar de psych, dus dat hoefde ik gelukkig niet allemaal te vertellen

Ze zei dat als ik al zelf dingen aankaart, zoals minder werken, dat het dan echt serieus is en dat ze daar dan alleen maar volmondig ja op kan zeggen. Ik zet mezelf teveel op de tweede plaats en ze noemde ook dat ik misschien wel ptss heb. Ze gaat bellen met mijn psych en een plan maken hoe verder, waarschijnlijk ook met emdr.
Al met al toch wel een meevaller. Ben benieuwd wat de toekomst gaat brengen.