Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-04-18 22:19

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 19-04-18 22:19

Goed zo! En voel je alsjeblieft niet schuldig, want je verdient het om een stap terug te doen. En ik snap je heel goed hoor! Ik ben ook iemand die zich niet zo snelziek meld, maar ik heb wel geleerd dat als je lichaam stop zegt, het wel verstandig is om daarnaar te luisteren.

**Geplaatst**: 19-04-18 22:24

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 19-04-18 22:24

Een burnout betekent niet dat je niet meer zou kunnen lachen of praten. Al je klachten wijzen op een serieuze burnout. Neem nu maatregelen voordat je chronisch ziek wordt en niet meer kunt herstellen.

**Geplaatst**: 19-04-18 22:44

Geplaatst: 19-04-18 22:44

fjaril schreef:
Klopt... 't is alleen zo lastig dat ik overdag gewoon wel gezellig gekletst en gelachen heb met de mensen waar ik het goed mee kan vinden en dat ik dan toch ziek ben... Maar ik denk dat ik me wel ziekmeldt. Was vandaag al zo moe, terwijl ik voor het eerst weer een fatsoenlijke nacht gemaakt had

Dit is precies een punt waarop je grenzen moet stellen, je lijf geeft aan dat je er al overheen bent. En inderdaad een werkgever heeft niks aan een zieke werknemer, maar belangrijker nog, jij moet het doen met jouw lijf en je leeft naar verwachting zo'n 20 jaar langer dan je werkzame leven normaal is. Je werkt om te leven, leef niet om te werken, dat maakt enkel heel ongelukkig. Zo te lezen maakt je werk je nu ongelukkig en of dat enkel aan je werk ligt of aan de "opvoed kunsten" van je ouders is daarbij niet echt relevant. Je mag (of eigenlijk moet) nu even egoistisch zijn en je eigen welzijn voorop zetten.

Meld je dus echt morgenochtend ziek en als je daarvoor nu voor de spiegel moet gaan staan om dat hardop te durven zeggen of zelfs jezelf toestemming te geven om ziek te mogen zijn, dan moet dat maar. Jouw lijf en jij moet er nog zeker 60+ jaar gebruik van maken. Houd er van koester het en bescherm het dus nu door te luisteren naar de alarmsignalen die het schreeuwt.

Je kan het echt.

En nog een liedje over van jezelf houden en waarom dat eigenlijk belangrijk is :

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-04-18 10:25

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-04-18 10:25

Voorzichtig goed nieuws..
Ben vandaag wel gegaan. Voelde me vanmorgen redelijk en ik wilde echt de directrice spreken hierover. Zij had blijkbaar het contract ook nog niet gezien en was het er niet helemaal mee eens hoe hij is opgesteld. Haar voorstel: gewoon je normale werk en als je tijd over hebt, de werkzaamheden van 'dat stapje terug'. Maar, zei ze er gelijk achteraan, dat is nog nooit voor gekomen, dus die kans is niet groot. Hier was ik al mee bekend en hier ben ik het ook mee eens.
Wat betreft minder werken denkt ze gelukkig ook mee.
Contact over het contract liep tot nu toe via een ander persoon die blijkbaar zijn eigen agenda volgde..
Volgende week een paar dagen vrij en in die week ook weer contact met de huisarts. Dan kunnen dingen in gang gezet worden.

Dankjewel Tamary, voor dat liedje. Ga hem vanavond luisteren!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-04-18 17:49

Geplaatst door de TopicStarter : 25-04-18 17:49

Even een update..
Ik ben er lekker even een paar dagen tussenuit met een vriendin

Even alles van me afzetten, even geen problemen, niet nadenken over hoe/of ik het volhoud. Goed gepland, want dat kwam precies op tijd!
Merk wel dat mijn relativeringsvermogen minder is, ik me meer erger aan dingen, sneller moe ben, op zie tegen dingen die we van te voren afgesproken hebben, omdat het 'moet'.
Gelukkig is mijn vriendin ook van het 's middags even liggen, dus dat komt goed uit. Even bijtanken. Verder probeer ik wel te genieten hoor! Het is alleen of het niet landt dat ik echt op vakantie ben. Als een vliegtuig dat in de lucht zit en alles onder zich wel ziet, maar niet echt ervaart ofzo. Lastig om uit te leggen
Morgen een belafspraak met de huisarts, ben benieuwd wat daar uit rolt.
Ben wel heel blij dat ik nu ervaar dat zij me echt probeert te helpen en me steunt. Dat ik niet alleen sta en alleen moet knokken om duidelijk te maken dat het geen kattenpis is.

Was bang dat ik deze vakantie ziek zou worden ofzo. Omdat je zo vaak hoort dat mensen ineens ziek worden als de druk wegvalt. Gelukkig niet! Ben sowieso nooit ziek of verkouden, wel gek op zich

Mooi liedje, Tamary. Zat er pas nog over na te denken. Er zit echt wel een kern ga waarheid in. Uiteindelijk moet je dit hele leven wel met jezelf doen. En is het wel fijn als je dan weet dat je van jezelf op aan kunt. Het is ook echt zo dat je pas echt van anderen kunt houden, als je van jezelf houdt. Een mooi streven!

**Geplaatst**: 25-04-18 18:02

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 25-04-18 18:02

Fijn dat je lekker even weg bent

Als je zo down bent, is het moeilijk om ergens van te genieten. Dat zijn wel dingen die passen bij een burn-out of depressie helaas. Ik ben 3 keer op vakantie geweest tijdens een depressie, en vooral de eerste keer was dat best pittig, want genieten is gewoon moeilijk, zo niet onmogelijk.
Ook de prikkelbaarheid past daarbij helaas. Dit zeg ik vooral zodat je kunt snappen waar het vandaan komt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-04-18 18:15

Geplaatst door de TopicStarter : 25-04-18 18:15

Ik snap het op zich wel, hoor. De afgelopen twee jaar waren mijn vakanties wel zoals dit. Al is dat hele constante sombere, dat vlakke gelukkig niet meer zo. Maar écht genieten lukt niet. Dat gevoel moet echt uit mijn tenen komen. En daar baal ik zo van. Mijn hart maakte bijvoorbeeld altijd een sprongetje bij de eerste tekenen van de zomer. En nu is het meer zo van: hé de zomer komt eraan! Nu zou ik blij moeten zijn. Hmm, zomer... hitte, zweten, hoofdpijn. Verdorie! Waarom..?? Kom op, wees gewoon eens blij ergens mee!
Ben soms bang dat dat zo blijft, dat ik mijn gevoel gewoon kwijt ben.
Voel me niet perse down ofzo. Maar meer of ik het allemaal van een afstandje meemaak, niet echt beleef. En of het minder belangrijk is ofzo.

Op vakantie met depressie kan echt pittig zijn ja! Dat je eigenlijk maar een ding wil: naar huis en naar je bed..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-18 21:54

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-18 21:54

Vandaag bij de huisarts geweest. We gaan starten met emdr. Doodeng! Maar wel de enige mogelijkheid die ik heb...
Voel me na zo'n gesprek zo ontzettend verdrietig, de hele dag en daarna soms ook nog. Niet om een concreet iets, maar gewoon zo'n wolk die in mijn hoofd zit. Ik weet het niet.
Als eerste dat er eindelijk iemand is die met me meedenkt, me serieus neemt. En de tweestrijd in mijn hoofd om daar gebruik van te maken of me sterk voor te doen alsof ik die hulp niet nodig heb..

De herbelevingen die ineens weer extra boven komen.. Ik zie zo op tegen emdr wat dat betreft. Als het gaat zoals het altijd is gegaan, weet ik tijdens therapie overal doorheen te hobbelen en komt het in alle hevigheid boven als ik die avond alleen op bed lig.

Daarnaast dat ik niet wil accepteren wat er is.
En, het belangrijkste, dat ik gewoon niet weet hoe dit allemaal moet. Ik wíl mijn ma niet zien, ik wíl niet onder ogen moeten zien wat er gebeurd is, ik wíl het niet uitspreken naar haar. Ik kán niet accepteren dat míjn pa dit gedaan heeft, ik wíl niet geloven dat mij dit is overkomen, dat dit míjn leven is... Ik wil niet verder.. het moet.. maar ik weet echt niet hoe... Wat ik wil, is gewoon slapen.. En dan wakker worden als alles over is, of niet wakker worden.. gewoon klaar..
Ik kan dit niet..

hoe kan iemand hierin zijn hoofd boven water houden..? Hoe doen mensen dit..

Ik ben niet zielig hoor, zo voel ik me ook echt niet. Ik voel me gewoon zwaar *piep nu. De titel van dit topic is zo ongeveer het enige waar ik aan kan denken. Ik heb mensen om me heen die me willen helpen, maar uiteindelijk zal ik het zelf moeten doen

**Geplaatst**: 26-04-18 22:59

Geplaatst: 26-04-18 22:59

fjaril schreef:
Vandaag bij de huisarts geweest. We gaan starten met emdr. Doodeng! Maar wel de enige mogelijkheid die ik heb...
Voel me na zo'n gesprek zo ontzettend verdrietig, de hele dag en daarna soms ook nog. Niet om een concreet iets, maar gewoon zo'n wolk die in mijn hoofd zit. Ik weet het niet.
Als eerste dat er eindelijk iemand is die met me meedenkt, me serieus neemt. En de tweestrijd in mijn hoofd om daar gebruik van te maken of me sterk voor te doen alsof ik die hulp niet nodig heb..

De herbelevingen die ineens weer extra boven komen.. Ik zie zo op tegen emdr wat dat betreft. Als het gaat zoals het altijd is gegaan, weet ik tijdens therapie overal doorheen te hobbelen en komt het in alle hevigheid boven als ik die avond alleen op bed lig.

*kruipt onder mee-lees-steen vandaan

*

Emdr kan heftig zijn - dat klopt.
Het grote werk is: hier beleid op maken.
Idealiter: begin met een goede werkrelatie met je therapeute. En als jullie er beiden over eens zijn pas 'de jungle van jouw ellende binnengaan'.

...waarbij het zin kan hebben dit patroon (tijdens de sessie 'doorhobbelen') door te spreken.

Te beginnen met emdr doen op 'een beeld dat zo mooi (rustgevend etc) is dat je je er bij kunt ontspannen' - als houvast tijdens een sessie. (Ik riep soms: 'ik wil naar mijn tuin!' - okee, peut hielp me met de geuren en kleuren en wat al niet tevoorschijn halen...)
En 'begin bij het rotste beeld', want 'het ergste komt sowieso', dus laat het alsjeblieft in de therapiekamer gebeuren - een elementaire emdr regel!

Mijn mevrouw had de gewoonte: de eerste 'beelden' (= de ergsten) deed ze op maandag, met een principe afspraak voor woensdag en vrijdag. (Na 3x is een rotbeeld vaak wel 'de nek omgedraaid'.)

Enne - over woorden valt eindeloos te debatteren.
Maar niet wensen te accepteren wat jou is aangedaan: +:)+

dat heeft uiterst positieve kanten...!!
Ja, :(:)

I am sorry - het had nooit mogen gebeuren en het is wel gebeurd:
#&*(₩€*#&%#¥₩ nog aan toe!!!!!

En dat gaat NIET jouw verdere leven vergallen - o, zo...!!!

Ik heb gezegd.

...enne: :(:)

ik herken als incestvrouw het gevoel 'hoe ter wereld moet dit???'
Het gevoel midden in een moeras te staan, links gevaar, rechts gevaar, telkens moeten gokken dat je niet in drijfzand komt...
Of het gevoel 'er zijn 2 werelden. Ik ben nu in een andere wereld. Ze spreken hier wel Nederlands, maar eigenlijk snap ik deze wereld compleet niet'...

Keep us posted...!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-04-18 06:56

Geplaatst door de TopicStarter : 27-04-18 06:56

Emdr zal ik bij mijn huidige psych krijgen. Het probleem is gewoon dat ik er niet het vertrouwen in heb dat hij kundig genoeg is. Heb het al te vaak meegemaakt dat peuten tegenvielen. Volgens mij ga ik net als altijd een keer in de twee weken een sessie krijgen? Hij heeft niet gezegd dat ik vaker zal moeten komen. Drie keer per week kan sowieso niet bij hem.
En die werkrelatie.. dat duurt eeuwen bij mij.. er is niemand in mijn omgeving die alles weet. Ik heb ook nog nooit een psych of peut gehad die ik echt alles heb durven vertellen.

**Geplaatst**: 27-04-18 10:06

Geplaatst: 27-04-18 10:06

Soms kan het goed werken ivm de vertrouwensrelatie om uitgebreid stil te staan bij wat JIJ nodig hebt.

Die 3x per week gold als principe bij de paar eerste (en dus ergste) beelden. Maar als deze meneer om hem moverende redenen dit gewoon echt niet kan, overweeg dan een ander.

En bespreek wat jij van hem wil weten, horen, ervaren en wat al niet.

Emdr een keer in de twee weken is echt geen goed idee!
Juist bij emdr is het prettig en effectief om 'dat ge-maal 's nachts' of eventuele nachtmerries etc etc direct de volgende sessie in te zetten. Een of 2 dagen er tussen is zinnig om uit te rusten, maar 14 dagen is wel erg lang.

Uiteraard als de kop er af is (emdr gaat over verleden, heden en toekomst) en de allerergste dingen van het verleden 'de nek zijn omgedraaid' kan een rustiger tempo zin hebben.
Niet alleen de rotzooi uit het verleden hoort bij emdr, maar ook - als jij dit wil - 'hoe ga ik dat doen met die familie van mij?!?!' Als de troep jouw leven uit is, dient soms het antwoord zich vanzelf aan, zo niet is dit een prima 'toekomst emdr sessie'.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-04-18 10:55

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-04-18 10:55

14 dagen lijkt mij ook erg lang. Hij werkt parttime, dus ik kan max een keer per week komen. Dan zou ik zeven dagen moeten 'overleven'.
Ben wel benieuwd naar zijn idee hierover

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-04-18 14:41

Geplaatst door de TopicStarter : 30-04-18 14:41

Ben zo klaar met alles! Bah. Ik loop constant tegen een muur op. Mijn verleden is als een blok beton op de weg waar ik constant tegen op ren.
Morgen voor het eerst weer werken. Ben benieuwd hoe dat zal gaan.. zie er tegenop om weer een dag stijf van de spanning door te brengen. Daar heb ik al last van tijdens een vrije dag, laat staan een werkdag.
Heb last van zenuwtrekjes, kan geen moment stil zitten, stoot dingen om, schrik van het kleinste geluidje etc etc.. Dat wordt nog wat morgen. Het is of ik als een totaal ander persoon weer terugkom. En net nu is mijn directrice twee weken weg. Goeie timing

Ik wil zo graag, maar ik kom mezelf zo tegen. Dat haat ik. En ik haat het ook om zo te klagen, maar ik moet het toch ergens kwijt.

Heb ook gewoon moeite om mijn stresslevel te reguleren. Die schiet gelijk van 0 naar bijna 100 als er iets gebeurd.

**Geplaatst**: 30-04-18 16:49

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 30-04-18 16:49

Waarom ga je weer werken dan?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-04-18 17:12

Geplaatst door de TopicStarter : 30-04-18 17:12

Tsja.. Ik durf mijn collega's niet af te vallen, het zijn maar twee dagen, donderdag vrij, en dan nog een dagje.. Ik weet het niet!
Voel me een slappeling als ik afhaak.
Slechte beoordeling etc etc..
Lastig

Naar mijn gevoel kan iedereen zich gerust ziekmelden, behalve ik ofzo

En als ik thuis zit voer ik ook geen ene klap uit

**Geplaatst**: 30-04-18 17:14

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 30-04-18 17:14

Je bent ziek, dat is wat anders dan geen klap uitvoeren. Ik heb een jaar lang 'geen klap uitgevoerd', maar dat heb je nodig als je zo ver uit contact bent met je lijf.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-04-18 17:22

Geplaatst door de TopicStarter : 30-04-18 17:22

Als tien huisartsen bij elkaar dat zouden zeggen, zou ik het denk nog niet geloven

**Geplaatst**: 30-04-18 17:24

Geplaatst: 30-04-18 17:24

fjaril schreef:
Als tien huisartsen bij elkaar dat zouden zeggen, zou ik het denk nog niet geloven

Wat moet er gebeuren voordat je het wel geloofd?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-04-18 17:31

Geplaatst door de TopicStarter : 30-04-18 17:31

Ik denk dat ik het pas kan geloven als ik zelf echt niet meer verder kan, als ik wel moet stoppen.
Maar ja, dan ben ik eigenlijk al te laat.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat mij dit overkomt. Had mijn jeugd, mijn leven zo anders voorgesteld dan dit.

De twee collega's waar ik het meest nauw mee samenwerk zijn nog jong en onervaren wat dit soort dingen betreft. De ene kent het totaal niet en de ander heeft een instelling van: ik geef 100%, dat verwacht ik van de anderen ook.
En dan kan ik zeggen: daar moet ik lak aan hebben, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben ook nog jong en kan me voorstellen dat ze zich afvragen hoe ik mezelf nu al zo in de nesten gewerkt kan hebben. Gewoon ff doorbijten, gaat vanzelf beter.
Maar zo werkt het niet helaas.
Ik vind het heel erg als anderen me als aansteller zien of zeggen dat ik gewoon moet doorzetten. Werd vroeger ook neergezet als aansteller, terwijl ik dat, achteraf gezien, niet was.

**Geplaatst**: 30-04-18 18:26

Geplaatst: 30-04-18 18:26

fjaril schreef:
Ik denk dat ik het pas kan geloven als ik zelf echt niet meer verder kan, als ik wel moet stoppen.

Dat moet je dus echt niet willen... Wacht daar niet op. Het maakt het ook enkel ingewikkelder. Als je er dan tegenop moet gaan boxen is het nog zwaarder en dat is het nu al.

fjaril schreef:
en de ander heeft een instelling van: ik geef 100%, dat verwacht ik van de anderen ook.

Het hoeft ook niet zo zwart wit te zijn... Ik bedoel maar: het is niet omdat je van iemand verwacht dat die zich ten volle inzet dat je daarnaast ook geen begrip kan opbrengen voor het feit dat iemand het om één of andere reden moeilijk heeft. Bovendien, jij zet je voor 100%, nee zelfs voor meer, in. Het kost jou meer moeite om te doen wat iemand zonder jouw verleden met minder moeite doet.

fjaril schreef:
Ik ben ook nog jong en kan me voorstellen dat ze zich afvragen hoe ik mezelf nu al zo in de nesten gewerkt kan hebben. Gewoon ff doorbijten, gaat vanzelf beter.

Dat is wat jij denkt dat anderen denken of zouden kunnen denken. Je weet alleen niet wat anderen denken.... Misschien denken ze wel iets helemaal anders? En moesten ze dat al denken, waarom zou jij je dat moeten aantrekken? Het is jouw leven, niet dat van een ander. Een ander voelt niet wat jij voelt, heeft niet hetzelfde verleden als jij, gaat niet op dezelfde manier met dingen om als jij, heeft een andere persoonlijkheid enz enz.

fjaril schreef:
Ik vind het heel erg als anderen me als aansteller zien of zeggen dat ik gewoon moet doorzetten. Werd vroeger ook neergezet als aansteller, terwijl ik dat, achteraf gezien, niet was.

Ik snap dat het jou triggert als mensen jou als een aansteller bestempelen of zeggen dat je moet doorzetten. Soms zegt men zoiets omdat men niet goed weet hoe te reageren of om zichzelf staande te houden...
Doorzetten is een copingtechniek en een eigenschap die iemand kan hebben. Maar zoals bij alles geldt: gebruik het met mate. Het kan je een heel stuk vooruit helpen, zeker ook in de situatie waar jij nu inzit, maar je kan eveneens 'te veel' doorzetten. Dan kom je in een situatie waar je echt niet in wil zitten. Dus: op tijd op de rem gaan staan! Dat heet niet "aanstellen", wel "zorg dragen voor jezelf".

We denken vaak negatiever over onszelf en we denken vaak dat anderen negatiever over ons denken dan dat anderen werkelijk over ons denken.

**Geplaatst**: 30-04-18 19:26

Geplaatst: 30-04-18 19:26

fjaril schreef:
Vandaag bij de huisarts geweest. We gaan starten met emdr. Doodeng! Maar wel de enige mogelijkheid die ik heb...
Voel me na zo'n gesprek zo ontzettend verdrietig, de hele dag en daarna soms ook nog. Niet om een concreet iets, maar gewoon zo'n wolk die in mijn hoofd zit. Ik weet het niet.
Als eerste dat er eindelijk iemand is die met me meedenkt, me serieus neemt. En de tweestrijd in mijn hoofd om daar gebruik van te maken of me sterk voor te doen alsof ik die hulp niet nodig heb..

De herbelevingen die ineens weer extra boven komen.. Ik zie zo op tegen emdr wat dat betreft. Als het gaat zoals het altijd is gegaan, weet ik tijdens therapie overal doorheen te hobbelen en komt het in alle hevigheid boven als ik die avond alleen op bed lig.

Daarnaast dat ik niet wil accepteren wat er is.
En, het belangrijkste, dat ik gewoon niet weet hoe dit allemaal moet. Ik wíl mijn ma niet zien, ik wíl niet onder ogen moeten zien wat er gebeurd is, ik wíl het niet uitspreken naar haar. Ik kán niet accepteren dat míjn pa dit gedaan heeft, ik wíl niet geloven dat mij dit is overkomen, dat dit míjn leven is... Ik wil niet verder.. het moet.. maar ik weet echt niet hoe... Wat ik wil, is gewoon slapen.. En dan wakker worden als alles over is, of niet wakker worden.. gewoon klaar..
Ik kan dit niet..
hoe kan iemand hierin zijn hoofd boven water houden..? Hoe doen mensen dit..

Ik ben niet zielig hoor, zo voel ik me ook echt niet. Ik voel me gewoon zwaar *piep nu. De titel van dit topic is zo ongeveer het enige waar ik aan kan denken. Ik heb mensen om me heen die me willen helpen, maar uiteindelijk zal ik het zelf moeten doen

Ik heb alleen jou OP gelezen en jou posts een beetje doorgescrold.

Ik herken jou varhaal. En ook ik heb EMDR gevolgd. Een zwaar traject van 6 maanden met om de week een sessie. Echt slopend, maar ik ben zooooo blij dat ik het gedaan heb.

Ik was ook mijn relativeringsvermogen kwijt. Voornamelijk over wat er allenmaal in mijn jeugd is gebeurd. Juist met de EMDR heb ik dat aan kunnen pakken.

Ik weet het het onder ogen komen van jou trauma's heel erg eng is en ik weet dat dat zwaar en vermoeiend is en ik weet als geen ander dat je dat wilt. Maar echt. Samen met een goede EMDR therapeut ga je samen die trauma's aan en vat je die stier bij zijn horens!

De rede waarom ik weet dat jij dat kan is omdat je er ondanks alles nogsteeds bent. Je hebt nogsteeds een wil om te leven. Diep verborgen in jouzelf misschien. Maar ook heel diep van binnen weet jij dat jij belangrijk bent en dat je er mag zijn. Dat de wereld ook om jou draait!

Mocht je behoefte hebben aan een prive gesprekspartner, dan mag je me uiteraard een PBtje doen. Dan kan ik je wat meer vertellen.

**Geplaatst**: 30-04-18 19:52

Geplaatst: 30-04-18 19:52

fjaril schreef:
De ene kent het totaal niet en de ander heeft een instelling van: ik geef 100%, dat verwacht ik van de anderen ook.
En dan kan ik zeggen: daar moet ik lak aan hebben, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. .

Ik zeg, je geeft al héle lange tijd wel 150 tot 200%. Dat niemand dat ziet, wil niet zeggen dat het niet zo is.

Ik hoor heel goed wat je zegt hoor. Ik heb een burnout gehad, en het moment van ziek melden vond ik een héle moeilijke. "Hoezo, ik heb toch geen koorts, ik kan toch met de hond naar het bos? Dan kan ik ook werken!" .....

Uiteindelijk heeft mijn vader tegen mij gezegd "Als jij je maandag niet ziek meld, doe ik het. Dit kan zo niet" ...

Je stelt je niet aan. Je bent ziek. Je gaat over al je grenzen. Zo door buffelen, zak je alleen maar dieper van weg.

Grijp je leven bij de hoorns, en kies voor jezelf! En voor nu betekend dat (voor zover ik dat vanachter mijn computer kan interpreteren), dat je nu eerst voor jezelf moet gaan zorgen. Ziek melden dus.

Sorry als ik het wat te dwingend zeg of zo, maar ik had die schop ook nodig destijds. Als mijn ouders niet ingegrepen hadden, was ik nog minstens een half jaar zo door gesudderd, en was ik er niks gelukkiger van geworden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-18 06:03

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-18 06:03

Oké, ik heb me ziekgemeld!

thanks voor de support, anders had ik het nooit gedurfd
Het voelt gek.
Mezelf de hele dag martelen is ook niet eerlijk, maar ik vind het sneu voor mijn collega's die nu mijn werk op moeten pakken..

pateeke, dat is ook echt niet wat ik wil..'t Is niet makkelijk. Waar ligt de grens dan wel?

Gisteren even naar de stad geweest. Dat lukt wel, zij het met meer spanning dan anders en gelukkig was het heel rustig. Ik had bedacht schoenen te gaan kopen op maandagochtend. Tsja, dan zijn alle winkels nog dicht natuurlijk

Maar ik kom dan niet perse doodmoe thuis. Vooral veel spanning die ik heb opgebouwd, omdat ik nog meer op mijn tenen loop dan anders. Omdat ik het gevoel heb dat ik mezelf niet helemaal onder controle heb. Ik schrik snel en schiet sneller in de stressmodus.

Peelie, ik ga je een pb sturen!

Shiloh, dit is wel heel herkenbaar. Ik kan soms ook wel iemand gebruiken die zegt: als jij je niet ziek meldt, doe ik het.
Fijn dat je ouders erger hebben voorkomen!

O en als ze op mijn werk moeilijk gaan doen, kan ik toch gewoon zeggen dat ik er niks over kwijt wil en dat ik een gesprek met de bedrijfsarts wil?

**Geplaatst**: 01-05-18 07:19

Geplaatst: 01-05-18 07:19

Goed gedaan ts! Nu ben jij eerst aan de beurt.

Jij hoeft inderdaad niet aan te geven wat je mankeert, noch mag jouw collega / LG van jou verwachten dat het op noem-een-datum over is en jij weer zou kunnen werken. Hij of zij is namelijk geen arts. En bij elk moment van dwingen of zeuren zul jij weer wat terugvallen en dus langer tijd nodig hebben om helemaal terug te komen. Dus laat je niet verleiden / bangmaken.

Jij hebt zo lang voor iedereen gevochten, laat anderen dat nou maar eens voor jou doen.

**Geplaatst**: 01-05-18 07:28

Geplaatst: 01-05-18 07:28

Toppertje! Heel trots op je! Ook al voelt dat nu niet zo. Waarschijnlijk ben je nu helemaal hyper en stijf van de spanning omdat je deze spannende stap hebt gezet. Maar met een paar dagen zul je gaan voelen dat er van alles uit zal komen, nu je los gelaten hebt.

Gewoon zorgen dat je vandaag of morgen bij de huisarts komt. Zeggen dat je je ziek gemeld hebt. Dat je over je grenzen gegaan bent en helemaal op bent. Dat je een burn-out vermoed. Idealiter bevestigd de huisarts dat je klachten op een burn-out lijken.

Voor wat betreft werk, duidelijk zijn dat de koek op is. Dat het wel even kan duren voor je beter bent en ze inderdaad het beste een gesprek met een bedrijfsarts in gang kunnen zetten. Meestal laat een bedrijfsarts je wel een paar weken met rust voor je daar echt heen hoeft bij geval van langdurige ziekte. En die Eerste afspraak kan ook uitkomen: je kunt nog niks, tot over een maand.

Als ze moeilijk gaan doen, voet bij stuk houden. Het is niet anders. Zeker als de huisarts het bevestigd dat gewoon zeggen. Ik zou niet geheimzinnig doen. Ben duidelijk dat je niet zomaar terug zal zijn.

Mijn ervaring is: zolang je pro actief aan de gang gaat met jezelf en je je aan je verplichtingen houd is het bedrijf behoorlijk meewerkend. Je loopt al bij een psycholoog. Dat is top. Maar zorg zelf dat je bij een huisarts komt als initiële actie. Bij de bedrijfsarts, laat duidelijk merken welke stappen je zelf zet, hoe je ervoor staat en wat je kunt. Maar nu eerst een paar weken tot rust komen.

Het voelt nog niet zo. Maar dit is het beste wat je voor jezelf kunt doen. Het is ongelofelijk klote! En er is niks mis met je nu echt even poedersuiker voelen. Maar zoals je al bezig bent met de voorbereidingen voor EMDR en zo.... je komt er wel! Het wordt beter.

Laatst bijgewerkt door Shiloh op 01-05-18 07:32, in het totaal 1 keer bewerkt