Hoe moet ik verder?
Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
- Rocamor
-
- Berichten: 10870
- Geregistreerd: 21-11-02
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst: 15-11-18 22:18
Ik bedoel eigenlijk dat ik verbaasd was omdat ik verwacht had dat je juist helemaal leeg zou zijn.
- fjaril
- Berichten: 488
- Geregistreerd: 24-12-17
Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-18 22:35
Dat was niet zo gek geweest nee, als ik leeg was geweest. Al moet ik er wel bij zeggen dat dit nog geen aangifte is, dat is nog pittiger dan dit.
Ik zat (en zit) vol adrenaline. Klaarwakker, totaal niet moe. Terwijl ik afgelopen nacht om half drie sliep.
Het voelt gewoon zo eerlijk naar mezelf om deze stap te zetten. En ik heb er geen moeite meer mee om de details te vertellen, dat scheelt emotioneel ook wel.
Traantjes thuis waren blijdschap en opluchting.
- Urbanus
-
- Berichten: 44946
- Geregistreerd: 05-02-08
- Woonplaats: Tollembeek
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst: 15-11-18 23:55
- Shiloh
-
- Berichten: 19784
- Geregistreerd: 23-07-02
- Woonplaats: Eindhoven
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst: 16-11-18 02:17
- fjaril
- Berichten: 488
- Geregistreerd: 24-12-17
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-18 14:47
Vandaag een dagje ziek gemeld. Mijn darmen zijn helemaal van slag, misselijk etc.. buikgriepje of misschien toch stress.
Ik voel me zo sterk.
Het kan me steeds minder schelen wat iedereen van mijn stappen vindt. Ik zal de rest van mijn leven met mezelf moeten doen. Zolang ik mezelf maar recht kan aankijken in de spiegel.
- Anoniem
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst: 16-11-18 16:48
Jij bent een topper! 
- Janneke2
-
- Berichten: 22748
- Geregistreerd: 28-02-13
- Woonplaats: Ergens in Drenthe
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst: 17-11-18 20:32
Wauw...!!
Hartstikke goed!!!!
Idd: jij MAG nog heel lang (wat mij betreft) leven met jezelf en je eigen kleine meisje en wat anderen ervan vinden is secundair.
Ik kwam ooit de spreuk tegen
"Be who you are, say what you want:
people who matter don't mind,
people who mind don't matter."
Vwb de drogist: ik reageer ook nauwelijks op homeopathische spullen (dr. Vogel, de Bach serie, etc.).
Meestal reageer ik binnen een dag op dit spul, maar soms kan het idd een kwestie zijn van een spiegel opbouwen.
- fjaril
- Berichten: 488
- Geregistreerd: 24-12-17
Geplaatst door de TopicStarter : 17-11-18 22:51
Ik voel me zo goed. Toen ik de beslissing nog niet durfde te nemen de afgelopen weken, voelde ik me alsof ik bovenaan een waterglijbaan zat. Ik voelde het water aan me trekken, maar ik durfde me niet los te laten. Tijdens dat gesprek bij de politie, voelde ik ineens de vrijheid van het loslaten. En toen in me eenmaal los had gelaten, ging het ineens vanzelf. De verantwoordelijkheid loslaten, de schaamte loslaten, het besef dat ik dat ik aan mezelf verschuldigd ben om voor mezelf te kiezen. En met dat alles het besef dat aangifte de enige manier is om met mezelf in het reine te komen.
Mijn depressieve gevoelens zijn als sneeuw voor de zon verdwenen, de herfst is nog mooier dan hij al was, ik ben ontzettend trots op mezelf en ik kan weer lachen, mijn zelfvertrouwen is gegroeid.
En DeMolenhoek, als ik het kan.... Zolang er leven is, is er hoop
Janneke, dan ga ik het onthouden!
Het enige waar ik wel tegenaan loop, is dat ik volgens mij zo hoog in mijn adrenaline zit dat ik weinig rust in mijn lijf heb en ook heel slecht inslaap. Al sinds dat gebeuren met mijn zus. Om twee uur in slaap vallen geen uitzondering. Ik heb het er wel voor over, maar ik ben wel erg moe daardoor.
Ik had pas bijna een blunder bij mijn psych trouwens. Ik vertelde iets wat mijn pa had gezegd en toen zei ik bijna: 'Lekker bezig, Fjaril' in plaats van mijn echte naam
- fjaril
- Berichten: 488
- Geregistreerd: 24-12-17
Geplaatst door de TopicStarter : 20-11-18 02:11
Baal ervan, mijn ritme is inmiddels zo verlegd door iedere keer dat late slapen. Ik kan wel in bed gaan liggen, maar ik ben klaarwakker en ik val echt niet in slaap voor twee uur.
Toch maar een wekker zetten morgenochtend en hopen dat het snel weer normaal wordt..
- fjaril
- Berichten: 488
- Geregistreerd: 24-12-17
Geplaatst door de TopicStarter : 26-11-18 08:47
Gesprek met mijn tante is achter de rug. Zij en haar man steunen me voor de volle honderd procent.
Ze herkende wat ik vertelde over mijn pa en heeft verteld hoe mij pa vroeger was. Er is een hoop duidelijk geworden. Hij is een rasechte treiteraar die iemand nodig heeft om de grond in te boren, zodat hij zichzelf daar aan kan optrekken. Vroeger al. Hij zal nooit op zijn knieën gaan. Dat is hij te trots en te stug voor. Dat is voor mij wel duidelijk geworden.
De aangifte til ik over de feestdagen heen, maar die gaat zeker komen. Het is afgelopen met zijn laffe, schijnheilige gedrag. Hij heeft overal mee weg kunnen komen, maar dat is nu afgelopen.
Ik maak me nu wel meer zorgen om de kinderen die nog thuis wonen. De aangifte zal voor mijn pa echt een nederlaag zijn. De ervaringen leert dat hij nederlagen afreageert op zwakkere personen om hem heen. Ik vrees de kinderen..
Dat ga ik ook wel benoemen tijdens de aangifte. Hij maakt de mensen in het gezin kapot om zelf het hoofd boven water te kunnen houden en niet in de spiegel te hoeven kijken.
En als hij dat als kind al deed.. Dan gaat dat niet veranderen.
Net als mijn ma die hem in alles de hand boven het hoofd houdt.
Ik ga steeds meer zien hoe krom mijn ouders zijn. Bizar gewoon.
Zij zijn samen de wereld voor elkaar. De kinderen hangen erbij. Mijn ouders zijn een gesloten blok beton voor ons als kinderen. Het zou me niet verbazen als mijn ma haar man verkiest boven haar kinderen.
En ergens heb ik ook medelijden. Ze hebben hun eigen leven vergooid, omdat ze nooit de ruggegraat hebben gehad om eerlijk naar zichzelf te kijken en hun leven te beteren. Dat ze daar de kinderen mee opzadelen, is diep triest..
- Rocamor
-
- Berichten: 10870
- Geregistreerd: 21-11-02
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst: 26-11-18 19:54
Maar ook triest te beseffen dat het inderdaad zo is.
Heb je met je tante je zorgen om de thuis wonende kinderen kunnen bespreken. Aangezien jij niet verantwoordelijk voor hen bent, zal er evt hulp van buitenaf voor hun gezocht moeten worden.
- fjaril
- Berichten: 488
- Geregistreerd: 24-12-17
Geplaatst door de TopicStarter : 26-11-18 20:19
Na wat mijn tante vertelde, weet ik dat dit ook voor mijn broer en zus de beste weg is. Ik zei dat ik niet kon geloven dat zij een normale relatie met mijn ouders hebben. Dat beaamde ze meteen.
Zolang er niemand is waar ze terecht kunnen en omdat afhankelijk zijn van mijn ouders, kúnnen ze simpelweg mijn ouders niet afvallen. Als ze zien dat iedereen mijn kant kiest en zij ook steun kunnen krijgen van die mensen, kunnen zij misschien ook aan het proces beginnen.
En mijn ouders, die moeten gewoon eens een spiegel voorgehouden worden.
Ze zullen het op zijn zachtst gezegd niet waarderen als ze wisten wat mijn oom en tante nu doen, maar dat zegt al genoeg. Ben benieuwd wat voor een drama er nog van gemaakt gaat worden daar.
Het geeft mij een hoop rust om dit te weten. Ik heb het al die tijd niet overdreven. Wat iedereen er ook van zei, mijn gevoel had gelijk. En dat is een fijne opsteker.
Binnenkort spreek in mijn tante weer en dan ga ik ook die zorgen delen. Het moet in de gaten gehouden worden en hoe meer mensen er van weten, hoe beter.
Mijn zus zegt dat het prima gaat bij mijn ouders, maar na het verhaal van mijn tante geloof ik dat niet meer. Dan moet hij in de afgelopen paar weken als een blad aan de boom omgedraaid zijn en dat is wel zo onwaarschijnlijk.
Morgen heb ik een afspraak bij mijn psych. Die zal van zijn stoel vallen van verbazing denk ik. De vorige keer heb ik voorzichtig meegedeeld dat ik een melding ging doen. De keer daarvoor zat ik huilend te vertellen wat mijn zus me geflikt had en hebben we nog gebrainstormd over hoe ik minder loyaal naar mijn ouders kon worden. En nu kan ik meedelen dat ik aangifte ga doen.
Heeft iemand van jullie daar ervaring mee trouwens?
Of had ik dat al gevraagd..?
- senna21
-
- Berichten: 11859
- Geregistreerd: 17-03-09
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst: 26-11-18 20:24
Misschien kun je via Veilig Thuis of Kadera (blijf van mijn lijf) hulp of advies krijgen voor de nog thuiswonende kinderen.
Veel sterkte. Je bent heel dapper!
- Anoniem
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst: 26-11-18 20:46
Wel wil ik je adviseren, om je energie nu voornamelijk op jezelf te richten. laat de aangifte maar de boel in gang zetten, maar de rest van de familie zal toch echt zelf moeten uitvinden hoe ze hieruit komen. Heel hard, maar zoals ik al eerder heb gezegd, moet je waken dat je het met de juiste intenties doet.
En daarnaast, zolang men niet in ziet dat er iets mis is, willen ze ook niet geholpen worden, in geval van de kinderen en je moeder.
Dat neemt niet weg dat ik het moedig van je vind hoor, maar focus vooral op je eigen herstel en op de aangifte op zich. Het zou zonde zijn als je zo hard je best doet voor anderen en ze je hulp niet willen, en die kans is ook redelijk aanwezig.
- Shiloh
-
- Berichten: 19784
- Geregistreerd: 23-07-02
- Woonplaats: Eindhoven
Geplaatst: 26-11-18 21:05
Fijn dat je steun krijgt van je tante. Weer een vestiging dat jij niet gek bent, maar je ouders.
Verder ga ik met Joolien mee. Hoe poedersuiker het ook voor de nu thuiswonende kinderen is, je kunt niet het gewicht van iedereen op jou schouders dragen. Zeker niet als zij daar nog niet aan toe zijn. Zorg goed voor jezelf.
Je voelt je nu heel sterk, zit waarschijnlijk vol adrenaline... blijf waken voor je zelf. Stiekem kost dit alles bakken met energie en door de adrenaline is je lichaam daar nu blind voor. Kijk niet verbaasd op als je ergens in de komende weken er weer even helemaal doorheen zit. Dit is hele heftige shizzle en dat ga je vroeg of laat terug op je bordje krijgen. Als de adrenaline afzwakt, kom je er ineens achter hoe heftig dit allemaal is/was.
Weet dat dat normaal is. Dat is geen terug val... maar een periode van verwerking van wat er allemaal gebeurd is. Je brand nu waarschijnlijk je reserves op en die zul je weer aan moeten vullen.
Daarom is het nu extra belangrijk om vooral je eigen belang voor ogen te houden. Rust te pakken waar kan, goed voor jezelf te zorgen, en mocht dat gat er komen, er niet van te schrikken... maar het te accepteren als onderdeel van het proces. Even heropladen en weer door.
- Rocamor
-
- Berichten: 10870
- Geregistreerd: 21-11-02
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst: 26-11-18 21:45
En wat Shiloh zegt ga ik ook in mee.
- fjaril
- Berichten: 488
- Geregistreerd: 24-12-17
Geplaatst door de TopicStarter : 05-12-18 11:02
Ik ga het bij de aangifte ook zeker aangeven. Mijn oom en tante delen de zorg en die zullen het er ook niet bij laten zitten.
Jolien, dankje! Ontzettend moeilijk is dat.. het voelt of ik een besluit moet nemen over de rest van hun leven zonder de gevolgen daarvan te kunnen overzien.
De aangifte doe ik alleen voor mezelf, dat ik daar wellicht andere mensen mee help, is een mooie bijkomstigheid, maar niet de reden waarom ik het zou doen. Al maakt het de keuze wel minder moeilijk.
Ik kan hen inderdaad niet helpen. 'Er is niks mis, het gaat best goed. Ze staan open voor een gesprek en hij is echt veranderd., Ja ja..
Shiloh, dankje. De steun van mijn oom en tante is zo waardevol. Die bevestiging dat ik inderdaad niet gek ben.
Qua adrenaline heb je gelijk. Heb bijna iedere dag wel hoofdpijn.
Goed dat je me erop wijst, nu kan ik er rekening mee houden dat het komt.
Rocamor, ik heb de thuiswonende kinderen niks verteld.. Ze zullen het er niet mee eens zijn en dan helemaal één front tegen mij vormen denk ik. Ik moet het mezelf niet moeilijker maken dan het al is.
Het gesprek met de psych.. ik hoopte dat die me meer in mijn kracht zou zetten, me zou bevestigen dat het goed is om voor mezelf te kiezen. Maar dat was niet zo. Hij vroeg me of ik zijn visie wilde weten. Hij vertelde dat de gevolgen groot zijn en dat hij weleens mensen heeft die achteraf spijt hebben van hun aangifte. En hij wees me weer op dat gesprek. Ik heb nog nooit met mijn pa over het misbruik gepraat. Mijn ouders willen heel graag praten. Hij vroeg me of mijn pa wel weet hoeveel dit met me gedaan heeft. Hij gaf als optie mee om over na te denken: eerst gesprek en daarna eventueel aangifte. Het was niet zijn bedoeling om me te overtuigen, maar dit was zijn visie op het geheel.
Toen ik het met mijn tante deelde, zei ze dat ik moet doen wat voor mij het beste is. En ze bevestigde het gevoel dat mijn ouders willen praten om het kleiner te houden en zo snel mogelijk de wereld uit te hebben.
Tijdens het gesprek zal er excuus komen. Dat weet ik zeker. Wie ben ik om daarna nog aangifte te doen, ook al is dat excuus alleen om hun eigen hagje te redden.
Ik ben gewoon weer gigantisch in de war. Waar doe ik goed aan??
Mijn broer vierde zijn verjaardag, ik was niet uitgenodigd. Natuurlijk vroeg de visite waar ik was. Een oom viert binnenkort zijn verjaardag. Ik heb gezegd dat ik niet kan. Wat moet ik anders..?
- Anoniem
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst: 05-12-18 12:33
Ik heb in die periode ook veel afspraken afgezegd, eerst maar eens voor mezelf kiezen. Dat mensen dan vragen gaan stellen, tja dat is dan maar zo...
- Janneke2
-
- Berichten: 22748
- Geregistreerd: 28-02-13
- Woonplaats: Ergens in Drenthe
Geplaatst: 05-12-18 12:39
Ja, de gevolgen kunnen groot zijn, zal best kloppen.
En dat wist je al.
Ja, er zijn best mensen die spijt hebben. Klopt ook. Vaak mensen die overhaast aangifte deden.
Maar nog al wat psychs vergeten 'dat niet alles psychologie is'.
Misbruik is gewoon strafbaar. En het staat niet voor niets in de strafwet.
...en ik voel een soort tegenstelling in zijn woorden, of misschien een dreiging.
Vwb de tegenstelling: dat lijkt mij een valse voorstelling van zaken.
Als het zou gaan om diefstal doe je toch ook aangifte?
En het hoeft niet 'of-of' te zijn, aangifte plus praten kan uitslekend samen gaan. (Of niet, omdat hij niet wil praten, maar dat is hoofdstuk twee.)
....en als jij het gesprek aangaat 'met de dreiging van de aangifte op de achtergrond' - dat lijkt mij een raar gesprek. "Pas op, doe wat ik wil anders ga je de petoet in!" - en ook dit is in wezen een 'of-of' schema....
En ik voel een soort dreiging van 'kind, je gooit je eigen glazen in'. En qua kiezen voor jezelf en je eigen kleine meisje vind ik dat tricky.
"Hoe belangrijk" is dat je hem nog niet verteld hebt hoe erg het is...? Je valt hem toch niet in de rug aan?
Je confronteert hem met zijn daden. Ongemakkelijk, dat wel - maar niet oneerlijk.
Ik ben niet tegen op gesprekken tussen winkeldieven en kleine zelfstandigen. Maar daar gaat het zelden om spijt alleen, er wordt ook terugbetaald oid.
De 'en-en' optie ziet er ongeveer zo uit:
jij doet aangifte, "gewoon" omdat het een strafbaar feit is;
en ja, het is ook je familie en je wil best met die mensen praten (maar niet om hachje's te redden - gewoon een menselijk gesprek).
En juist daders die hun verantwoordelijkheid erkennen stemmen een soort van in met de route rechtszaak en straf. (Het komt helaas niet erg veel voor, maar de optie bestaat.)
- fjaril
- Berichten: 488
- Geregistreerd: 24-12-17
Geplaatst door de TopicStarter : 05-12-18 15:50
Jolien, ik ben blij dat hij zijn visie vertelt. Ik wil een goed doordachte keuze maken en dat kan alleen als ik alles er in meeneem. Maar ik had meer steun verwacht.. het leek wel of hij het voor mijn ouders opnam. Ik snap dat een psycholoog vaak merkt dat mensen van elkaar verwijderd raken en op twee verschillende sporen terecht komen door een gebrek aan communicatie. Maar mijn ouders.. die stoten mij af en laten vervolgens aan de buitenwereld een plaatje zien van zielige ouders die het zo erg vinden dat hun dochter geen contact wil, die er niks van begrijpen en die zo graag willen praten. Tuurlijk laten ze dat beeld aan hun peut zien. Mijn psych ziet het volgens mij wat genuanceerder, waarschijnlijk beïnvloed door het beeld wat mijn ouders aan hun peut laten zien. Het lijkt of hij vertrouwen heeft in het gesprek. Maar ik niet. En eerlijk gezegd komt dat gesprek zo onderhand mijn neus uit.
Dat ik niet naar die verjaardag ga.. ik zou graag willen! Maar mijn ouders zijn daar ook. En ik ga geen toneelstuk meer ophoesten. Familie gaat vragen stellen, ik weet nog niet wat ik ga zeggen. Mijn ouders zullen me verloochenen als hen iets gevraagd wordt. Weet ook niet wat zij gaan zeggen. Wat ik wel weet, is dat er mensen zijn die door gaan hebben dat er iets speelt.
Janneke, het viel me eerlijk gezegd ook tegen. Ik heb er, samen met hem, zo keihard aan gewerkt om minder loyaal aan mijn ouders te zijn. En nu is het eindelijk zo ver, lijkt het wel of hij me af wil remmen.
Om welke reden die mensen spijt hadden, dat ga ik nog wel vragen. Een overhaaste beslissing is sowieso niet op mij van toepassing.
Inderdaad, wat je zegt. Misbruik is strafbaar! Daarom snap ik ook niet goed wat hij bedoelt. Hoeveel verdachten hebben wel niet thuiswonende kinderen? Is dat een reden om het maar te laten gaan? Zou een mooie boel wezen! Lijkt me eerder een extra reden om niet op het criminele pad te gaan. Had hij zich toen maar achter de oren moeten krabben.
Wat jij noemt is precies de reden dat ik geen gesprek voor de aangifte wil. Als ze weten dat ik aangifte wil gaan doen, is alles ineens mogelijk en zullen ze bij wijze van spreken op hun kop gaan staan om de aangifte te voorkomen. Maar niét omdat het hen zo spijt en omdat ze het graag beter willen voor mij. En als ik dan wel aangifte wil doen, zal je de rest horen: 'Maar ze hebben toch excuus aangeboden? En ze doen nu toch hun best?'
Dat ik het hem nog niet verteld heb, boeit me voor geen meter. Hij is niet gek. Hij weet dat ik sinds het misbruik achteruit ben gegaan, dat ik nu bijna niet werk, dat ik in therapie ben etc etc. Een beetje weldenkend mens heeft zo'n gesprek niet nodig.
Als ik dit gesprek zie in het licht van een winkeldiefstal, dan zou het logische traject zijn om eerst aangifte te doen. En dan in het kader van de behandeling, als de dader zover is dat hij de gevolgen van zijn daden onder ogen kan zien en echt berouw heeft, om dan een situatie te creëren waarin ze in gesprek kunnen.
Zou maf zijn als de dief achterover kan leunen, wachtend tot de winkeleigenaar zijn opgelopen trauma heeft verwerkt om vervolgens het gesprek aan te gaan, zodat de boel weer gauw onder het vloerkleed kan. Dat is wat er nu wel gebeurd. En dan is het ook nog eens zo dat mijn ma me niet steunt en mijn pa me negeert en kwetst als hij me ziet. Waar haalt hij het lef vandaan!
Wat me erg helpt, is dat mijn tante het met me eens is. Die kent mijn ouders natuurlijk ook. Zij heeft dezelfde visie als ik.
- hagelslag
- Berichten: 9028
- Geregistreerd: 18-09-10
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst: 05-12-18 17:40
Opzich heel goed zodat je vooraf al erover nagedacht hebt en niet naderhand meer angst krijgt.
En ik weet niet of ik nu goed verwoord heb wat ik bedoel
- fjaril
- Berichten: 488
- Geregistreerd: 24-12-17
Re: Hoe moet ik verder?
Geplaatst door de TopicStarter : 05-12-18 22:23
Ik had het fijner gevonden als hij me had gesteund en bevestigd en daarnaast dit mee had gegeven om eens over na te denken.