Bokt.nl

**Geplaatst**: 31-05-18 16:12

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 31-05-18 16:12

Fijn dat de arbo arts (BA was leuker geweest maar enfin...) niet wil dat je weekr...!

....mbt emdr: mijn mevrouw deed het de eerste keren dat we daadwerkelijk 'links rechts links werk' deden zo. We maakten een principe afspraak voor 3x in de week.
Het idee is dat een sessie pas echt klaar is als je op 'beeld' X nul of heel weinig negatieve lading hebt, dat het positieve beeld compleet waar voelt en dat er geen ongewone spanning in je lijf zit.
Van te voren weet je niet of dit bij de ergste beelden binnen anderhalf uur bereikt wordt.
...en dan is het heerlijk dat er op woensdag en vrijdag nog 2 principe afspaken staan, zodat je het weekend zonder stress in kan. (Gevloerd van vermoeidheid, dat kan. Of idd hoofdpijn of slecht slapen:"er schud van alles van zijn plek".)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-06-18 20:19

Geplaatst door de TopicStarter : 02-06-18 20:19

Vandaag een etentje gehad met collega's. Ik zag er ontzettend tegenop! Heb de uurtjes afgeteld..
Maar het viel alles mee! Heb mezelf positief verrast. Ik heb gezellig mee kunnen kletsen, of gewoon een tijd voor me uit kunnen kijken zonder in de stress te schieten dat het raar is om niet deel te nemen aan gesprekken. Ik heb gezien dat er meer introverte mensen waren die soms ook gewoon een tijd de boel lekker aan het observeren waren. Ik heb zelfs een fijn gesprekje kunnen voeren met de collega waar ik zo tegen op zag (die ene collega waar ik destijds over schreef). Ik heb genoten van het gevoel geaccepteerd te worden, erbij te horen. Ik heb die warme deken van hartelijkheid opgeslurpt. Wat mis ik dat... Ik heb gewoon genóten.

Maar nu zit ik thuis met een kater..
Iedereen gaat naar huis. Naar zijn/haar man/vrouw/gezin. Naar een plek waar van hen gehouden wordt en waar warmte is.
En ik zit in mijn eentje met mijn sombere koppie mijn hoofd boven water te houden.. Niemand die nu nog aan mij denkt. Ze zijn ze gelukkig met de mensen om hen heen, praten ze na, genieten ze na van de gezelligheid..
En al zouden ze wel aan me denken. De woorden die tegen me gezegd zijn, waren gemeend en ik waardeer het. Maar mij helpen kan niemand..

**Geplaatst**: 02-06-18 23:31

Geplaatst: 02-06-18 23:31

Als je single bent, verlang je naar de warmte, de gezelligheid en een relatie.

Als je in een relatie zit, van je soms het gezeur en de smerige onderbroeken met remsporen en de flauwe humor en het introverte van je partner zat en verlang je om thuis te komen zoals jij, vrij... enkel rekening houden met jezelf, geen poepluiers of kinderen die je midden in de nacht wakker maken.

Ik denk dat er best collega's zijn die nu aan jou(w gevoel van vrijheid) denken...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-06-18 19:00

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-06-18 19:00

Het is anders dan dat. Met mijn single-zijn heb ik wel vrede.
Tijdens zo'n avond word ik geconfronteerd met wat ik allemaal gemist heb, en nog steeds mis. Hoe koud het gezin is waar ik uitkom. Hoe mijn pa altijd maar bezig was de regie te houden en mijn ma haar dagtaak was haar man te beschermen en brandjes te blussen. Hoe ik me altijd teveel heb gevoeld en niet geaccepteerd werd. Thuis, maar ook op school. Dat ik me nooit geliefd voel.
Als kind reed ik ook vaak bijna huilend naar huis na zulke fijne momenten en wenste ik dat ik die warmte in een doosje kon stoppen en mee naar huis kon nemen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-06-18 22:40

Geplaatst door de TopicStarter : 07-06-18 22:40

Het gaat zowaar iets beter met me!
Gemiddeld genomen ligt mijn stemming iets hoger, heb minder de neiging om me op te sluiten in huis en vind het minder eng om buitenshuis te zijn.

Ben vandaag weer twee uurtjes op het werk geweest en zelf aangegeven wat ik wilde doen. Ubersimpele klusjes waar geen druk op zit, gaat goed. Stapel papier sorteren bijvoorbeeld.
Zodra er meer dingen bij komen kijken zoals controleren, kopiëren, uitzoeken enzo, haak ik al af. Het zal vast lukken, maar de stress vliegt me dan al aan en dan begin ik er niet eens aan.

Wat ik wel heel sterk merk, is dat ik mezelf verlies. Ik ben zo gefocust op de ander, verwachtingen, aardig zijn, de situatie in de gaten houden, mogelijke onverwachte situaties voorspellen, zodat ik niet voor verrassingen kom te staan, gedachten lezen. Na twee uur rij ik weg van mijn werk en dan ben ik echt moe. Dat is wel echt een aandachtspuntje. Ik ben zo bezig mezelf te moeten bewijzen..

Mijn collega's zijn overigens erg fijn! Ze vliegen niet met zijn allen op me af om te vragen hoe het gaat. Sommigen zeggen dat ze blij zijn me te zien, vragen hoe het gaat, adviseren me rustig aan te doen etc. Niet een die grappig denkt te wezen met flauwe grappen, gelukkig..!

Het is ook heel fijn om niet op mijn tenen te hoeven lopen op mijn werk, omdat ik nu niet moet functioneren. Alles is prima en ik doe het lekker op mijn eigen tempo zolang als ik denk dat goed voor me is en zodra ik over mijn grens dreig te gaan, ga ik naar huis. Krijg alle ruimte. Merk dat ik daardoor al meer mezelf durf te zijn op het werk.

Wat ik me wel afvraag, en wellicht dat iemand van jullie daar wat duidelijkheid over kan geven, hoelang duurt zoiets? Het is zo'n gekke gewaarwording dat je mentaal ineens geen druk meer kunt handelen. Terwijl ik me verder niet ziek voel.

**Geplaatst**: 08-06-18 08:08

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 08-06-18 08:08

Huh? Doe jij werk op kantoor? Ik dacht dat jij niet hoefde te werken en enkel voor een bakkie naar kantoor hoefde.

**Geplaatst**: 09-06-18 14:40

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 09-06-18 14:40

Ik kan je niet vertellen hoe lang zoiets duurt... Naast dat het voor iedereen anders is, zit ik in een andere situatie.

Maar ik blijf wel meelezen, op de een of andere manier herken ik heel veel in je woorden. Op anderen letten, situaties blijven analyseren, constant op je hoede zijn... ontzettend herkenbaar! Het is/was zelfs zo erg dat ik niet meer naar stal durfde en vreselijk in de stress schoot als ik daar heen moest.
Terwijl het een heel rustige, kleinschalige stal is met vriendelijke eigenaren.

Blijf goed op je grenzen letten. Maar volgens mij ben je daar goed mee bezig!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-18 14:51

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-18 14:51

Rocamor, ik voelde me prima en het was goed om wat te doen. Zolang er geen druk op staat en het simpele, korte klusjes zijn, is het geen probleem. De vorige keer ervaarde ik wel druk. 'Dit kan je nog doen, dat ligt er nog...'
Durfde het toen niet aan te geven, maar nu weet ik beter waar mijn grenzen liggen en hou ik dat goed in de gaten.

Safiera, 'fijn' om te lezen dat ik niet de enige ben. Inderdaad, dat bijvoorbeeld naar stal gaan al eng is, herken ik.
Kopje koffie bij de buren doen is al stress voor me, terwijl ik van binnen best een sociaal persoon ben.

Vandaag feestje van het werk. Ben al twee dagen zenuwachtig. Wil er wel heen, omdat het vorige feestje me een positieve ervaring gaf, ook al zag ik er toen net zo tegen op. Als ik er ben, gaat het meestal wel. Maar dat begin... De zaal instappen, plekje zoeken, drinken pakken, gesprekje aanknopen...
Heb al ruim een maand last van darmkrampen en diarree.. En dit soort dingen doen het geen goed. Zou dat stress kunnen zijn?
Denk erover om de huisarts te bellen, maar ik ben er al zo vaak geweest afgelopen tijd.

**Geplaatst**: 09-06-18 19:19

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 09-06-18 19:19

Beetje laat maar ik zou even goed gaan. Kun je niet even met iemand afspreken? Samen heen of als dat niet meer lukt wel even appen zodat je direct iemand hebt waar je naartoe kan gaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-18 21:29

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-18 21:29

Ik ben inderdaad wel geweest. Niet gaan zorgt sowieso voor een negatief gevoel. Een gevoel van opgeven, spijt..

Maar het was niet echt leuk. Heb wel aan tafel gezeten bij leuke collega's, maar het lukte niet om gewoon mee te praten. Krijg gewoon geen zinnen geformuleerd in mijn hoofd. Dat is iets van de laatste tijd. Of mijn hersenen even haperen ofzo.
Nu zit ik in een dip.. De gezelligheid komt niet meer binnen. Anderen genieten, zijn blij, maar ik kan niet mee doen. Ik lach wel, maar dat is meer een grimas. Van binnen huil ik en heb ik iemand nodig die een arm om me heen slaat.
Was vanmorgen al niet vrolijk, dus dat werkte ook niet echt mee. En ik heb de afgelopen dagen te weinig me-time gehad, te vaak afgesproken met mensen. Dat maakt me ook altijd depri. Ben bang voor de toekomst, zie overal tegenop, alles gaat op de automatische piloot en ik heb nergens lol in. Het help me om te bedenken dat dit over gaat, dat is tot nu toe iedere keer zo gegaan. Maar ik zou het toch fijn vinden als dat depressieve er eens af zou gaan. Ik heb zoveel. Een fijn huis op een plek waar de meesten jaloers op zouden zijn, een goedbetaalde baan, een leuk spaarcentje, vrienden.. En toch ben ik nergens blij mee. Ik voel me a ondankbaar soms. Zoveel mensen die het slechter hebben dan ik..

**Geplaatst**: 09-06-18 23:04

Geplaatst: 09-06-18 23:04

Hey, stop. *slaat arm om je heen *

Juist dit is die rotziekte. Deze gedachten zijn daar onderdeel van, ze zijn niet 'van jou'. Je bent niet ondankbaar. Ik kan ook rondlopen en denken ''jamaar de wereld is mooi waarom ben ik niet gelukkig'' maar daar schiet ik niks mee op. Er komen ook weer mooie dagen. Ik ben chronisch depressief, maar zelfs bij mij zitten er mooie dagen tussen.

Hopelijk vind je vannacht wat rust. En morgen nieuwe ronde nieuwe kansen! :(:)

**Geplaatst**: 09-06-18 23:08

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 09-06-18 23:08

Wat ik altijd een goede mindset vond is:'je bent niet depressief, je hebt een depressie'. Maakt nu evne niet uit of je wel of geen depressie hebt, maar zie het idd als de ziekte.
Al weet ik dat het verrekte lastig is hoor, maar goed, een positieve mindset is wel belangrijk om iig te proberen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-06-18 19:58

Geplaatst door de TopicStarter : 13-06-18 19:58

Pfoe, Safiera, dat is ook niet niks zeg! :(:)

Het is zo lastig te begrijpen wat wel en niet bij mij hoort. Ik voel me al zolang zo. Zat pas te denken, nadat ik al die narigheid mee had gemaakt, raakte ik uit balans. Ik kan me herinneren dat ik op mijn vijftiende dingen had die ik nu weer herken, op mijn negentiende zal ik héél dicht bij een burn-out. Heb toen ook eens de opmerking gekregen hoe het kon dat ik nog geen burn-out had. Vond het toen de reinste onzin, maar nu denk ik: je had gelijk..
Het speelt al zolang en er wordt hoe langer hoe meer van me verwacht, waardoor ik nu gewoon gecrasht ben

Gelukkig is mijn leidinggevende zo fijn! Ik krijg echt alle ruimte.

Wat minder gaat, is slapen. Al langer, maar ik put mezelf echt uit..
Als ik in bed ga liggen, is het of er een zware steen op mijn borst ligt, de duisternis, nare gedachten.. Alles wat ik fout heb gedaan die dag, passeert de revue. Ik voel me er zo rot over. En als ik dan iets fijns probeer te fantaseren, neemt dat ook weer automatisch een nare wending..
Vroeger had ik een huisdier en op nare momenten ging ik daaraan denken, dat was altijd mijn uitvlucht. Maar nu heb ik geen uitvlucht meer.. Als ik bijvoorbeeld een boswandeling fantaseer, kom ik een enge vent tegen, breek ik mijn been oid. Altijd iets niet fijns..
Mijn psych zegt: laat je gedachtes er zijn, maar laat ze overdrijven als wolkjes. Maar da's nog best ingewikkeld..
Ik stel het uit om naar bed te gaan. De hele dag ben ik op de vlucht voor mijn gedachten, maar in bed kan dat niet. Zit ik tot midden in de nacht op de bank te tollen van de slaap tot ik bijna aan het janken ben waarom ik het mezelf zo moeilijk maak. Ik ben doodop!
De meeste gedachtenkronkels van mezelf kan ik wel plaatsen en redelijk begrijpen, maar dit echt niet.. Waarom doe ik het gewoon niet?? Het frustreert me. En het is ook niet bepaald goed voor mijn herstel.
Herkenbaar..? En hebben jullie nog tips wat ik kan proberen?

Qua stemming gaat het gelukkig weer wat beter! Leer ook wel meer mijn grenzen herkennen. Dat was in het begin nog echt aftasten.
Overdag kan ik mezelf redelijk goed om me heen hebben. Heb wel serieuze dipjes waarin ik denk dat het beter is als ik er niet meer ben en ik voel me echt een nul vergeleken met anderen, maar voor mezelf heb ik wel wat meer vrede met mijn persoontje.
Dus ook nog iets positiefs

**Geplaatst**: 13-06-18 20:25

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 13-06-18 20:25

Kun je in slaap vallen als je muziek luisterd of een luisterboek luisterd?

Als ik lig te piekeren in bed zet ik vaak een luisterboek op met een sleep timer. Zo zachtjes dat ik het niet meer kan horen als ik met de dekens loop te rommelen of zo. Dan moet ik me daarop concentreren en dan val ik vaak vanzelf in slaap. Doordat ik luister krijgen de pieker gedachtes geen ruimte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-06-18 22:05

Geplaatst door de TopicStarter : 13-06-18 22:05

Dat ga ik proberen!

Het gevoel van falen voelt als een strop die steeds strakker om mijn nek gaat. Ik ben te perfectionistisch en sinds ik thuis zit, groeit en groeit dat.. Waardering van anderen is voor mij heel belangrijk en het hangt voor mij af van hoe perfect ik ben. Ik wordt pas gewaardeerd als ik perfect ben. Ik heb een bewijzingsdrang (is dat een woord?)
Toen ik thuis kwam te zitten, heb ik mezelf nieuwe eisen opgelegd. Ik wil mijn dag doorbrengen zoals ik in mijn hoofd heb. Op tijd uit bed, een taak in het huishouden, ontspanning, rusten, boek lezen, gezond eten, niet op de vlucht zijn voor gedachten, niet van mezelf wegrennen door urenlang bezig te zijn met social media etc etc etc... Zo'n perfect leven zoals je op internet ziet. Mensen die ubergezond eten, sporten, een goed figuur hebben, er altijd goed uitzien...
Het is niet reëel, maar iets in mij heeft me dat opgelegd.
Het nekt me.. ik lig afgelopen avonden jankend in mijn bed, omdat het wéér niet gelukt is, zoals alle dagen. En logisch.. Mijn eisen liggen op 200%. Terwijl dat de reden is dat ik thuis zit!
Hoe kan ik toch wat liever voor mezelf zijn? Er zit een stuk angst voor afwijzing. Dat is wat ik als kind ervaarde. Dat ik nooit goed genoeg was. Altijd was er iets op me aan te merken. Hoe goed ik ok mijn best deed.
Als ik al mijn eisen aan de kant zit leggen, is er gelijk een stem die zegt: ja maar, waar ben je dan nog goed voor??
Alsof het daarvan afhangt..

**Geplaatst**: 13-06-18 22:35

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 13-06-18 22:35

Het komt op mij over of je bent op zoek naar controle. Net of je greep probeert te krijgen op je eigen leven en het je beangstigt dat het niet lukt zoals je zou willen.
Je hebt genoeg meegemaakt waarbij je niet de controle had. Het is logisch dat je dan nu op zoek gaat naar controle. Soms komt het ook wel voor dat je dan op zoek gaat naar dingen die als ze “mislukken” jouw “schuld” zijn omdat je dan ook een zeker gevoel van controle kan ervaren of in de illusie leeft dat je er controle over hebt. Lukt het niet zoals je wil, dan voelt dat idd als falen, maar zoals je zelf zegt: je verwacht teveel van jezelf. Leg de lat lager en probeer stilletjes aant wat controle af te geven. Dat is moeilijk en vraagt veel tijd. Maar je bent nu al mooie stappen aan het zetten; dit lukt je dan vast ook.
Voor het slapen kan je ook een schriftje naast je bed leggen en daarin opschrijven wat er door je heen gaat. Leg het dan terug weg en probeer die gedachten daarmee voor de nacht af te sluiten.

**Geplaatst**: 13-06-18 23:26

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 13-06-18 23:26

Het is niet dat jij niet goed genoeg bent, goed genoeg presteert. Jij bent heel simpel gesteld veel te goed. Veel te sterk... moet je eens kijken hoe lang jij al die ballen in de lucht hebt gehouden. Veel te lang.

Nu is het jouw tijd. En als dat betekent dat je een halve dag op social media zit, dan is dat maar zo.

Gun jezelf die tijd. Je hebt het nodig. Net als fouten maken. Dat mag, tenzij je een hartchirurg bent of een piloot van een bommenwerper. Maar geloof dat jouw capaciteiten ergens anders liggen...

Onthoud, jij bent goed als je de helft minder zou presteren dan je al die tijd gedaan hebt.

Durf te accepteren dat meer dan 100% geven veel te veel is.

Wat zijn de dingen waar jij nog wel energie van krijgt / die je wel leuk vindt? Ook al duurt dat fijne gevoel maar 2 seconden?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-06-18 23:57

Geplaatst door de TopicStarter : 22-06-18 23:57

Pateeke, ik denk dat je gelijk hebt. Slapen is een soort van controle loslaten. Niet naar bed gaan, geeft me het gevoel dat ik 'sterk' ben, dat ik mezelf tot het uiterste kan drijven. En ik heb het gevoel dat als ik uitgerust ben, emoties harder binnenkomen en ik er meer 'ben' dan wanneer ik moe ben. En dus denk ik dat ik maar beter moe kan zijn, zodat ik watten in mijn hoofd heb en alles meer langs me heen gaat, zodat ik minder voel.

Tsja, ik weet het ook niet.. ik heb mezelf als doel gesteld dat ik half tien in bed lig, nog ff wat eet of lees en dan tien uur ga slapen. Is me nu dus al niet meer gelukt, maar ja. Gisteren wel, toen heb ik tot een uur of een wakker gelegen. Dus dat was ook niet alles..
Overdag slaap ik beter, dus vaak ga ik 's middags even plat.

Dat opschrijven is wel een goed idee! Was ermee gestopt, maar dankzij jouw tip weer opgepakt. Het helpt me wel om mijn hoofd even leeg te maken voor ik ga slapen.

Rocamor, wat jij schrijft (dat het dan maar zo is dat ik de halve dag achter social media zit), heeft me geholpen om er anders over te denken. Het past niet in het plaatje van mijn leven. Ik wil niet afhankelijk zijn van zoiets. Maar toen jij dat schreef, dacht ik: ja inderdaad.. waarom het mezelf nóg moeilijker maken? Als ik dat nu gewoon nodig heb om me wat beter te voelen..

Soms heb ik een momentje dat ik het geluk even door me heen voel stromen. Dat is heel lang, echt wel een aantal jaar, weg geweest en dus een enorme overwinning. Dat zijn momenten dat het hardlopen lekker gaat. Dat ik een fijn gesprek heb gehad met de psych, als ik opsta 's morgens en ik merk dat ik me ietsje beter voel. Ik ga binnenkort op vakantie en voor het eerst heb ik er zin in! Ik was bijna vergeten hoe het voelt om ergens zo'n zin in te hebben dat je al warm van binnen wordt bij het idee.

Zeker de laatste dagen zijn er echt wel positieve dingen te melden. Al is niet alles rozengeur en maneschijn.
Qua huishouden heb ik even een dip en qua sociale contacten merk ik dat ik steeds meer spanning krijg. Door de gesprekken met mijn ma, denk ik meer na over het verleden en komt het ook meer boven. Ik schrik snel, slaap onrustig, hoor alles, zie alles.. We hebben daarom besloten om die gesprekken te stoppen en te starten met emdr. Dat is de belangrijkste reden dat het beter gaat. Ik wist dat ik er niet om heen kon, maar ik durfde de stap niet te zetten. Nu het zover is (ik moet wel, want mijn hele leven zoveel spanning die steeds maar meer wordt, is geen optie) en ik de stap gezet heb, heb ik weer hoop op een betere toekomst. En hoop doet leven, dat blijkt maar weer. Ik zie nu hoe uitzichtloos ik me voelde en logisch dat ik daar zo somber onder was. Ik hoop zo dat ik nu eindelijk na jaren echt kan zeggen dat het met de jaarwisseling beter met me gaat! Dat was altijd mijn houvast, maar telkens een teleurstelling.

Afgelopen week ben ik bij de arbo-arts geweest en ik mag tot augustus een of twee keer in de week een uurtje werken. Net hoe heftig de emdr gaat worden. Hij laat me gelukkig vrij om daarin mijn eigen grenzen aan te houden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-18 00:27

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-18 00:27

Het ging net wat beter... Zit ook niet mee allemaal

Mijn vogel is ziek en ik heb geen vervoer naar de vogelarts... Nu ga ik morgen maar de plaatselijke dierenarts bellen, maar die zijn niet gespecialiseerd in vogels en ik zit me helemaal gek te maken hier.... Straks zien ze iets over het hoofd, vogels is toch een vak apart.
Straks raak ik hem kwijt.

De laatste tijd slurpen dingen me helemaal op. Nu ook. Of ik in zijn velletje kruip. Ben bang dat ik ziek ben, bang dat ik kanker krijg van de ongezonde dingen die ik vandaag heb gegeten, bang dat ik dood ga.... voel bijna wat hij zou moeten voelen. Ben er misselijk van

Controle controle controle... Bah..
Mijn leven is nooit saai, dit is echt ff flink klote

Had het net allemaal een beetje op de rit..

Probeer mezelf niet teveel verwijten te maken, maar ja.. Paar weken geleden vond ik hem al stiller, maar dacht dat ik mezelf gek maakte. Ik was ook veel meer thuis, dus ik zag Alles.. Had ik toen maar..
Was ik vandaag maar gegaan, dan had ik misschien wel vervoer gehad...

**Geplaatst**: 27-06-18 08:59

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 27-06-18 08:59

Fjaril, is een taxi een optie?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-18 09:39

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-18 09:39

Hij is gelukkig iets opgeknapt. Heb voor morgenochtend vervoer mocht hij weer achteruit gaan. De vogelarts adviseerde vitaminen en bij achteruitgang langs komen. Hoop dat het met een sisser afloopt..

Heb zo slecht geslapen.. Je weet dat ze ooit doodgaan, maar alsjeblieft niet nu al...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-18 16:15

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-18 16:15

Met mij gaat het wonder boven wonder ook wat beter! Ik ben supplementen gaan slikken die ik nog had staan. Misschien dat dat het is.
Ik voel me vrolijker, wat meer ontspannen. Gewoon weer meer mezelf. En ik heb gewoon zin om morgen weer ff naar mijn werk te gaan!

De situatie met mijn ma blijft lastig... Soms heb ik hoop. Dan weer helemaal niet. Soms lijkt onze relatie best wat. Dan ineens weer niet. Dat doet best wat met me. Ze begrijpt me niet.

En natuurlijk mijn vogel.. Dat is gewoon ff flink klote en ik zit er flink mee in mijn maag. Maar ondanks alles is het lang niet zo goed geweest als nu met me

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-18 19:56

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-18 19:56

Sorry dat ik zoveel reacties achter elkaar plaats... Maar ik trek dit niet.. Ik maak me zo'n ontzettend zorgen om mijn parkiet. Ik ben zó bang dat ik de verkeerde beslissing neem. Zó bang dat hij dood gaat, dat ik geen vervoer heb. Ben de hele dag misselijk, kan wel janken.
Zoals ik er nu insta, ben ik in staat om ze weg te geven als hij opknapt. Naar een mooi adresje waar goed voor ze wordt gezorgd. Ik kan dit niet... Ik ga hier al kapot aan.. En hij is nog niet eens doodziek. De dierenarts zei: bij achteruitgang langskomen. Zit de hele dag te observeren. Ieder moment dat ze levendiger zijn zie ik. Als ze gaan slapen, schiet mijn stress omhoog. Als ze niet meteen reageren komt de misselijkheid meteen opzetten. Alles zie ik. Ik voel me zo verantwoordelijk en kan het niet loslaten.. Het zit in iedere vezel van mijn lijf. Heb dit nooit zo extreem ervaren. Ik help ze er ook totaal niet mee. Maar ik kan het niet loslaten...

Misschien toch voor de zekerheid morgen naar de dierenarts gaan. Voel me ook zo schuldig om daar iemand mee op te zadelen. Maar ik weet het ook niet meer.. Ik word gek hier

Ze zijn van mij afhankelijk en ik ben zo bang het fout te doen.. Dat vergeef ik mezelf nooit..

Ben psychisch gewoon niet stabiel genoeg om het er nu bij te hebben.. Haal niks dan muizenissen in mijn hoofd en begin echt paranoia te worden met mijn vogels.. Overal is wel iets mee waar ze ziek van kunnen worden..
Denk echt dat ik een mooi huisje voor de moet gaan zoeken

**Geplaatst**: 27-06-18 20:28

Geplaatst: 27-06-18 20:28

Lieverd, ga morgen gewoon met de vogel naar de dierenarts. Dat geeft jou de rust die je zo hard nodig hebt en dan is hij in de beste handen :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-18 21:16

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-18 21:16

Misschien heb je gelijk..
Vrijdag heb ik vervoer. Dan heb ik morgen nog om te kijken of het verbetert. Morgen kan een vriendin rijden, maar die moet dan ook gelijk weer door, dus dat wordt krap en dat wil ik haar eigenlijk niet aan doen. Dus vrijdag dan.
Het nadeel is dat ik ze heel veel stress bezorg, waar ze dood aan kunnen gaan. Een lastige afweging.. Ze zijn ook niet tam, dus extra stressvol. Vandaar ook dat ik het nog even aan wilde kijken.
Nu zitten ze lekker te kwebbelen en te eten, maar als ze dan weer stil op een stokje gaan zitten, knijp ik hem weer enorm. Hoop dat ik vannacht wel een beetje slaap. Was zo doodop vanmorgen.

Ik heb wel besloten dat ik dan, met pijn in mijn hart een heel fijn plekje voor ze ga zoeken. Wie weet is er iemand op bokt die verstand heeft van vogels en ze een paleisje wil geven. Want dit... nooit meer.

Sorry voor de klaagzang.. met zulk soort dingen moet ik het met mensen delen, anders wordt ik echt gek. Dan kom ik in een draaikolk terecht. En dan kan ik aan niks anders denken dan zieke vogels tot ik van stress boven de wc hang ofzo.
Zie nu al ieder dood vogeltje langs de weg liggen

Laatst bijgewerkt door fjaril op 27-06-18 21:22, in het totaal 1 keer bewerkt