Hier wordt ze ook niet zomaar vergeten hoor, ondanks dat ik haar dan alleen van hier heb meegemaakt.
En heel herkenbaar inderdaad, dat stukje bij beetje.
Over een tijdje zul je wel merken dat er soms ook momenten zijn dat je niet met een traan maar met een glimlach aan iets van haar denkt. En bereid je er op voor dat je zomaar ineens denkt dat je haar ziet op straat of zo, dat komt vaak voor, ook al weet je best dat zij het niet kan zijn.
Ik heb dat met mijn vader nu zelfs nog wel eens en het is al bijna 4 jaar geleden dat hij overleed na een zelfde soort ziekbed.
In het begin als je zoiets overkomt, schrik je er misschien ook van, ik had na een tijdje juist een soort van troostend gevoel als het me weer eens gebeurde.
Nogmaals veel sterkte, er is verder zo weinig te zeggen wat betreft....