Succes met lezen het is ondertussen langer geworden als ik dacht
Ik moet dit even van me af schrijven want weet zelf niet zo goed wat ik met de situatie moet.
Ik ben nu sinds 3 maanden weer single na een moeilijke relatie van 3.5 jaar. Mijn ex is 3 keer "vreemdgegaan", weet niet of je het zo kunt noemen. Hij rotzooide achter mijn rug om via de app met andere meiden. Heb hem daar ook alle 3 de keren op betrapt.. Mensen hebben me voor gek verklaard dat ik hem keer op keer vergaf.
Nu was het vanaf het begin al dat ik het idee had dat ik meer om hem gaf, dan andersom.. Ik deed alles voor hem. Toen we een relatie kregen op het begin werkte ik full time als stalruiter, mijn droombaan waar ik heel hard voor had gewerkt. Nu bleek hij een flinke allergie te hebben voor paarden waardoor hij 2 keer in het ziekenhuis heeft gelegen met astma en zuurstof tekort. Ik moest dus gaan kiezen, tussen mijn vriend en de paarden. Heb toen op mijn werk kunnen regelen dat ik na werk daar kon douche en schone kleding aan kon doen zodat ik zo min mogelijk paardenzooi mee naar huis nam, aangezien we samen woonden. Zijn astma en allergie was zo erg dat hij een tijdje niet kon werken en thuis kwam te zitten, en hij had nog een aantal andere tegenslagen, waardoor hij een beetje depressief werd. Ik heb in die tijd alles zo goed mogelijk proberen te doen voor hem en het hem zo makkelijk mogelijk proberen te maken. Ben zelfs een andere opleiding begonnen zodat ik uiteindelijk zou stoppen met de paarden, voor zijn gezondheid.
Het was een hoop gedoe en een hoop stress en dat koste mij een hoop energie.. Ik werd wat teruggetrokken en kwam niet veel meer uit huis. Ik moest werken 6 dagen in de week en thuis ook nog het huishouden doen, omdat meneer dit niet kon zelfs het eten aanzetten was teveel gevraagd. Hij begon raar te doen en nam zijn telefoon overal mee naar toe, terwijl deze eerst altijd open en bloot op tafel lag. Iets begon er aan me te knagen, toen ik op een middag eerder thuis kwam als hij verwachte stond zijn ipad open met het gesprek met een meisje, waar hij mee aan het viezerikken was, met naaktfoto's en alles erbij. Ik dacht dat er iets in mij brak, ik begon te trillen, mijn hard zat in mijn keel en ik begon te huilen en werd hysterisch. Hij was op dat moment even bij zijn ouders en toen hij terug kwam heb ik hem weer terug naar zijn ouders gestuurd en zijn kleren uit het raam gegooid.
Hij is toen 2 dagen daarna naar me toe gekomen en heeft me gesmeekt om hem alsjeblieft terug te nemen. Ik ben zo stom geweest om dit te doen, hebben afspraken gemaakt en hij beloofde dat hij aan zichzelf zou werken. Ook heeft hij haar een bericht gestuurd dat het fout was van hem en dat hij dit nooit had moeten doen, en dat hij geen contact meer met haar wou.
Toen is het voor een jaar heel erg goed gegaan, hij deed zijn uiterste best om mijn vertrouwen terug te winnen en had geen geheimen voor me.
Begin oktober 2016 kwam ik thuis te zitten met een burn out, er was veel gebeurd in korte periode en kon het allemaal niet verwerken in mijn hoofd. Ik ging in December weer aan het werk.
November 2016, toen kreeg hij opeens erg veel pijn in zijn heup, de dokters wisten zich geen raad. Hij had net sinds een paar maanden een nieuwe baan als koerier en hij had het super naar zijn zin, maar hij moest de ziektewet in omdat hij met zijn heupklachten niet kon autorijden voor lange stukken.
Zijn vrienden lieten hem vallen omdat hij negatief werd, niks kon hem nog vrolijk maken en hij had het idee dat de hele wereld tegen hem was, hij werd kwaad om de meest stomme dingen (maar dan ook echt kwaad). Zijn klachten werden erger en erger, toen kreeg hij morfine pillen mee van de dokter, daar zaten ook nare bijwerkingen aan, hij slikte denk ik 6 verschillende pillen tegen de astma allergie en pijn.
Ik vond het heel erg voor hem en heb alles op me genomen, werk huishouden financieen. Maar hij was 24/7 negatief. Wat ik ergens ook wel goed kon begrijpen want hij begon net weer plezier te krijgen in alles.
Heb dat ook proberen te negeren en hem zoveel mogelijk te ondersteunen. Maar na een paar maanden thuis zitten begon hij zich denk ik weer te vervelen en zocht de knappe instagram en facebook meiden weer op, ik kreeg weer dat zelfde gevoel als dat jaar ervoor (mijn gevoel klopt 9 van de 10 keer altijd).
Ik kon het toen niet laten om in zijn telefoon te kijken, toen ik merkte dat hij zijn code had veranderd gingen de alarmbellen bij mij af, dat had hij nog nooit eerder gedaan. Dus heb ik op de Ipad gekeken, en ja hoor, weer de meest smerige gesprekken met meiden die hij op feesten had leren kennen. Ook dat hij graag bij mij weg wou maar dat niet kon omdat ik alles regelde thuis en hij afhankelijk van mij was

Heb hem met zijn slechte heup de deur uit geschopt en hij heeft een week bij zijn ouders op de bank geslapen. Waarom weet ik niet maar heb het hem uiteindelijk weer vergeven. Maar mijn gevoel voor hem werd wel keer op keer minder, ik had geen zin meer in seks met hem of om met hem te knuffelen, iedere aanraking deed me rillen en niet van plezier.. We kregen steeds meer ruzie om de kleinste dingen, hij maakte met iedereen ruzie inclusief met mijn ouders.
Op een dag had ik een zware dag gehad op het werk en waren er wat financiele problemen waar ik best van overstuur was. En in plaats van me gerust te stellen werd hij kwaad op mij, omdat ik overstuur was

Uiteindelijk mijn moeder over de zeik ik nog meer over de zeik en meneer met een lang gezicht op de bank.. Toen begon mijn gevoel voor hem steeds minder te worden, en werd ik zelfs verliefd op iemand anders (waar ik niets mee heb gedaan). Toen werd voor mij duidelijk dat er iets gedaan moest worden. Dus allebei therapie, dat was mijn voorstel en hij was het er mee eens. Maar hij had iedere keer wel weer een andere smoes waardoor hij niet kon. Terwijl ik al een aantal sessies had gehad..
De financiele problemen waren nog niet opgelost, en het geld was op. Maar hij heeft een hele verzameling vinyl platen die in totaal meer dan 20.000 euro waard zijn, hij hoefde maar 4 platen te verkopen en dan waren we uit de brand.. Maar dat kon hij niet, dat waren zijn kostbaarste bezittingen en mocht niemand aankomen.. Ik heb toen alles wat ik niet meer nodig had verkocht en het probleem was opgelost.
Tot hij in een keer bedacht dat hij zijn eigen studio wou hebben en daar dus materiaal voor nodig had, en toen kon hij zijn dierbaren platen wel opeens verkopen. Ik vond dat zo egoistisch en dat heb ik ook tegen hem gezegd, resultaat: Dikke ruzie en heb mijn spullen gepakt en ben naar mijn moeder gegaan.
Hij belde me na een paar weken dat hij het uit wou praten en of ik even langs wou komen, ook wou hij de hond zien want die miste hij. Ik was nieuwsgierig naar wat hij te zeggen had dus ik ben naar hem toegegaan. Weer had hij ontzettend veel spijt en bla bla bla. Ergens miste ik hem en mijn huis en mijn veilige gevoel dat ik er bij kreeg dat ik daar weer in ben getrapt. Heb besloten bij mijn moeder te blijven wonen omdat ik geen verhuisbedrijf ben die iedere keer spullen gaat verhuizen.
Na een tijd begon heel de situatie weer opnieuw en heb ik er definitief een punt achter gezet en zijn we met ruzie uit elkaar gegaan. Het laatste wat hij tegen me zei was : "je bent en je blijft waardeloos". Dat deed me echt pijn.
Heb er ook echt veel last van gehad en ben ontzettend boos geweest, vooral op mezelf. Dat ik dit al veel eerder had moeten stoppen, maar ik hield zo veel van hem. En had ergens ook wel medelijden met hem vanwegen zijn gezondheid.
Heb mezelf er nu eindelijk bij neer gelegd dat het nooit meer goed gaat komen en dat ik beter verdien als iemand die alleen maar vreemdgaat, boos is op de hele wereld en zijn eigen zaakjes niet kan regelen. Hij is trouwens 31 en ik 25.
Nu gaat het heel erg slecht met mijn hondje, waar hij in 3,5 jaar een goede hechte band mee heeft gecreëerd , en ik vond dat ik dat aan hem moest laten weten. Hij heeft nooit afscheid van hem kunnen nemen. Dus heb ik hem een bericht gestuurd via instagram want heb hem overal geblokkeerd. En hij reageerde na een aantal dagen dat hij hem heel graag nog wou zien. Dus heb ik mijn hondje naar hem toe gebracht en hem daarna weer opgehaald. Verder niet veel tegen elkaar gezegd. Maar nu stuurt hij weer berichtjes dat hij me mist en dat ik de beste was die hij ooit had gehad. Ik ben gelukkig een stuk verder nu dat ik daar niet weer intrap. Maar het zit me wel dwars..
Oh en zijn heup problemen waren dus eigenlijk rugklachten, hij heeft een cyste heeft in zijn ruggenwervel, die ze heel moeilijk weg kunnen halen.
Ik heb veel geduld gehad met hem en mezelf ook erg schuldig gevoeld om hem nu aan zijn lot over te laten, maar ik laat me door niemand meer als stront behandelen.
Wat ik met deze lap tekst wil? Niet veel ik wou het even van me afschrijven en misschien hebben jullie ook wel dit soort ervaringen gehad? Hoe gingen jullie daar mee om?
Edit: Wil trouwens absoluut niet zielig doen met dit topic, ik weet dat ik al veel eerder weg had moeten gaan, dat had ons een hoop ellende bespaard.. Maargoed liefde maakt blind en ik ben geen opgever..
ik hoop dat het allemaal een beetje duidelijk en te volgen is
