ik hoop dat hier mensen zijn die me advies kunnen geven, misschien mensen zijn die hetzelfde voelen. Het verhaal is moeilijk uit te leggen maar toch probeer ik het te verwoorden. Graag geen uitspraken zoals "je stelt je aan" want ik weet dat het voor ieder ander als iets heel kleins lijkt maar ik vind het heel moeilijk om te delen.
Sinds de 3e klas van de Havo (was toen 14, nu 17) merk ik dat ik heel veel last heb van lawaai thuis. Mijn moeder is een drukke oppasmoeder, we hebben een druk gezin en een klein huisje. Wat mijn "probleem" is, is dat ik me niet op mezelf kan concentreren, de ander ga volgen in handelingen wat diegene aan het uitoefenen is en de stress heel hoog wordt. Op een gegeven moment barst ik in janken uit van de stress. Ik weet dondersgoed dat dit niet normaal is en probeer ook positief te denken "mama is nu aan het afwassen, anders had ik dat zelf moeten doen", maar wat ik ook probeer, het werkt niet. Ik heb dit alleen als ik thuis ben. Dit gevoel werd steeds erger en ik merkte steeds meer hoe de rust na half 11 (toen lagen ze op bed) me rustig maakte. Buiten huis heb ik geen last van lawaai. Ik kan in de bieb leren, ik kan lekker in de bus zitten en uitgaan. Dat is allemaal geen probleem.
Zoals misschien wel te raden is dit nooit goed gegaan thuis. Mijn ouders snapten me niet zo goed, werden gek van me dat ik altijd maar vroeg of het zachter kon, boos werd als mijn moeder oppaskinderen in huis nam en boos werd over mijn zusje die druk kan zijn. Voor de rest heb ik echt topouders. Ik kon altijd alles kwijt bij ze, behalve dit want dit snapten ze niet.
Op een gegeven moment is de druk thuis zo hoog geworden (ook om wat andere kleine dingetjes) dat ik ben weggegaan. Ik woon nu in Enschede in een studentenkamer in een redelijk goed geïsoleerd huis met 2 anderen. Ik kan niet meer permitteren dan dit jammer genoeg. Helaas is het ook zo, ook al zou ik 18 zijn, dat er hoge inkomenseisen worden gevraagd voor huurwoningen ook al zou ik recht hebben op huursubsidie. Verder willen ze vaak ook geen studenten hebben. Dat is ook een uitzichtloos plan.
In het begin ging het erg goed. Het meisje die boven een kamer heeft is erg rustig van zichzelf en ik kon gelijk goed met haar. Zij is dan ook echt als een vriendin voor me. Maar dat mooie was niet voor lang. Mijn andere (mannelijke) huisgenoot kwam namelijk na 3 weken steeds vaker thuis. Zijn handelingen zijn erg luidruchtig, hij luistert graag harde muziek en hij doet dingen op rare tijden. Zo komt het voor dat hij om 10 uur 's avonds kookt (ik slaap naast de keuken) en komt altijd op rare tijden thuis waar ik ook met regelmaat wakker van word. Al deze dingen vind hij niet raar of hard.
Wanneer hij thuis is voel ik een druk. Zet ik de muziek hard op en probeer ik wat te doen. Ik word er heel onrustig van in mijn doen en laten (ga constant eten of thee pakken). Na een paar avonden met die huisgenoot barst ik in janken uit.
Het escaleerde op een avond en ik heb toen mijn ouders opgebeld. Mijn vader was best boos, hij had het er moeilijk mee dat ik weg was gegaan thuis en nu ging het weer niet goed. Hij was boos op mijn huisgenoot. Mijn moeder heeft goed gehandeld door hem op te bellen en het een en ander over mij te vertellen in de hoop dat hij mijn achtergrond ook zou snappen. Ik heb geeeen idee wat er in dat gesprek allemaal is gezegd en of ze het goed heeft verwoord maar zelf durfde ik het niet. Vanaf dat moment heeft heel mijn omgeving (inclusief hij) ook gezegd dat ik hem moet aanspreken op zijn gedrag omdat het gewoontes zijn die er ingeslopen zijn doordat de persoon die de kamer voor mij had nooit thuis was en dus geen last van hem kon hebben. De volgende dag ben ik terug gegaan en hebben we een gesprek gehad, toch had ik niet het gevoel dat hij me snapte, maar dat hoeft ook niet. Toch durfde ik hem vaak niet aan te spreken. Of ik stuurde (heel stom) een appje "Hey B, ik hoorde jullie vanochtend tijdens de seks, zou je wat zachter kunnen doen" waarop hij antwoorde "We deden al zachtjes ik hield al in" "Ik wilde je niet storen met muziek 's ochtends" Waarop ik me dan afvroeg hoe die normaal seks had, want ik heb alleen zo hard geschreeuwd in een hotel volgensmij
Vanavond kwam hij om half 11 terug van werk, precies toen ik wilde slapen. Dat werd dus half 12, toen was de stress weer afgevloeid. Maar helaas werd ik net om half 1 weer wakker. Meneer had de frituurpan laten vallen. Ik ben naar de wc gegaan en ben gaan liggen. De geluiden stopten niet en toen heb ik álle moed bij elkaar geschraapt om er wat van te gaan zeggen (face to face) Ik vind namelijk dat je doordeweeks best rekening kan houden met elkaar door niet 's nachts de keuken in te gaan en van alles te gaan bakken. Toen ging ook nog eens de deurbel en stond zijn vriendin voor de deur, heel leuk maar wtf om half 1 's nachts? Toen ben ik hem het verhaal uit gaan leggen dat ik laat sliep door hem en daardoor de druk al hoog was en er grote kans is dat ik van frituren 's nachts en vriendinnetje laten komen wakker wordt.
Toen is hij boos geworden... Hij voelt als de leiding van het huis (regelt alles met de huurbaas etc.) dus ik voelde me best poedersuiker. Ik had alle moed bij elkaar geraapt en toen reageerde die écht boos.
"Ja en ga jij A maar uitleggen dat het hier vies is" "Jesse nu overdrijf je echt want je was echt niet wakker geworden als ik beetje frituur 's nachts" "Het komende uur maak ik nog wel lawaai ja" "Dáág"
Ik weet ook wel dat je dit niet van een student kan verlangen. Maar ik dacht dat hij het fijn vond dat ik er was vergeleken met de oude huisgenoot en er dan misschien wel rekening mee kon houden. Ik vind het zo lastig dat ik de moed bij elkaar had geschraapt en er zo werd gereageerd. Heb heel erg uit mezelf verteld hoe het voelde zonder boos te doen maar hij werd écht boos. Ik vind het sowieso eng als niet heel erg naasten écht boos worden.
Ik weet op die momenten echt niet wat ik met mezelf aan moet, ik zit dan in zo'n diepe put. Ik weet dat het beter kan gaan als ik weer eventjes rust heb maar ik wil dan op het moment zelf het liefst dat ik per ongeluk wordt aangereden. Zonder gedoe van naasten over mijn verlies. Ik doe de opleiding Social Work en weet voor heel veel problemen dus oplossingen of behandelmethodes maar ik weet het echt niet meer. Ik heb me aangemeld voor de psycholoog maar dat duurt nog een paar weken. Ik ben dus gevalletje boef die politie wil worden, maar dan een emotioneel wrak die Social worker wil worden
ik heb geen idee of zoiets fysiek of mentaal is eigenlijk. Het is fysiek in de zin dat ik er buikpijn van krijg en er misselijk van word maar mentaal dat ik altijd op de hoogte wil zijn ofzo. 
Thanks voor de tip iig. 
. Ja ik kan ook niet wachten om wat te kunnen huren met mijn vriend over een aantal jaar. Noise-cancelling koptelefoons ga ik eens eventjes naar kijken, heb ik al eerder gehoord. 
