Abacab schreef:Een aantal reacties die ik hier lees zou ik op een nette manier sociaal onhandig willen noemen. Doordraven over details, de kern van de zaak niet vatten of ontkennen, feiten ontkennen of verdraaien, de ernst afzwakken, bagatelliseren (en je moet zelf maar bepalen of je je aangesproken voelt). Heel misplaatst in dit geval. Omdat het totaal niet gepast is om iemand ter verantwoording te roepen of te veroordelen over een persoonlijke ervaring.
Dus als ik schrijf dat het mijn ervaring is dat mensen die affectief verwaarloosd zijn enorm overtrokken reageren zodra iemand ook maar iets van een emotionele grens aangeeft, dan is dat volgens jou gewoon een normale manier van met elkaar communiceren? Net als wanneer schrijf dat ik gemerkt heb dat emotioneel verwaarloosde mensen het altijd nodig hebben om zich te verschuilen achter de diagnose van de ander, die ander alleen nog maar als die diagnose zien en niet meer als mens, en over zichzelf alleen nog maar in termen als slachtoffer kunnen denken en daardoor ook nooit een liefdevolle en gelijkwaardige relatie met een ander kunnen hebben omdat ze zichzelf alleen zien in de rol van slachtoffer, en niet als een echt persoon waar echt van gehouden kan worden.
Dat is dus allemaal oke om over andermans diagnose te zeggen, aangezien ik het allemaal presenteer als 'mijn waarheid', en dan maakt het niet meer uit dat ik de rest van de zin vervolgens wel als waarheid poneer?
Ik vind het absurd dat je over die manier over Autisme praat, net zoals ik het absurd vond om op bovenstaande manier over jouw diagnose te praten. Maar misschien verschillen we daar dan écht in, dat jij dit een normale manier van discussieren of ervaringen delen vindt, en ik het te grof voor woorden vind.