Geplaatst In het begin vond ik het doodeng
bij de eerste overledene (uiteraard tijdens mijn inwerkdagen) stond ik dan ook echt met mn handen op de rug te denken; kunnen we weer gaan?Later merkte ik hoeveel dankbaarheid van zowel cliënt als familie er bij komt kijken. Sowieso in de zorg wel, maar bij deze doelgroep net even anders.
Ik werkte in principe al vanaf mijn 17de in de zorg en had al best wat dingen gezien en meegemaakt, maar toen wij de 31 jarige Jeroen in de hospice kregen was het voor ieder van ons team toch even slikken.
Jeroen had een hersentumor en was daardoor halfzijdig verlamd geraakt. Aangezien hij alleen woonde was het voor hem praktischer om naar het hospice te gaan.
Ik weet nog goed dat ik in het begin echt even niet wist hoe ik hier mee kom moest gaan, hij was natuurlijk slechts 10 jaar ouder dan mij. Wat mij het meest aangreep was toen zijn stiefmoeder tegen mij zei; ach meid je hebt je hele leven nog voor je .....
Ja dacht ik toen, dat moet Jeroen ook gedacht hebben op mijn leeftijd.
Hij is na enkele weken in de hospice te hebben gelegen overleden, helaas kon ik niet bij zijn uitvaart aanwezig zijn aangezien ik op vakantie was.
Nu ben ik zelf 34 jaar en werk ik sinds 4 1/2 jaar in de terminale nachtzorg met veel plezier. Ik heb al veel cliënten zien gaan en heb een stapel papier liggen van alle cliënten die ik gekend heb die zijn overleden in die 4 1/2 jaar.
Vaak zijn het mensen van 70+, soms zijn ze wat jonger 50+
In het begin ga je vergelijkingen maken, oh zelfde geboortejaar als mijn opa/ oma. Dan denk je aan de gezondheid van je eigen opa/oma. Dan zijn het de cliënten van dezelfde leeftijd als je eigen ouders, ook daar sta je bij stil, maar na een tijdje wordt het 'gewoon'. (Echt gewoon wordt het natuurlijk nooit, maar je legt je er bij neer.)
En nu? ..... Nu zit ik bij een jongen van 21 jaar.
13 jaar geleden was ik 21 toen ik die woorden te horen kreeg. Je hebt je hele leven nog. Wat verschrikkelijk oneerlijk dat deze jongen niet eens die 13 jaar krijgt die ik er inmiddels WEL op heb zitten.
Dat het leven oneerlijk was dat wist ik al een tijdje, maar op dit moment voelen mijn collega's en ik ons echt machteloos. Gelukkig hebben we steun aan elkaar, dus kunnen we het redelijk relativeren. Het moeilijke gaat nog komen als hij achteruit gaat.
Mijn leven is ook niet altijd makkelijk geweest, ook ik kreeg van dichtbij met kanker te maken en heb dingen meegemaakt. Maar als ik dan deze situatie bekijk ben ik maar al te blij met mijn leven, de dingen die ik gedaan heb, de dingen die ik geleerd heb en vooral de dingen die nog in het verschiet liggen.
Word een beetje een depressieve post zo, wat ik eigenlijk hiermee wil zeggen is leef je leven, geniet van het leven. Sta stil bij de dingen waar je blij van wordt en doe vooral dingen waar je blij van wordt.
Een heel leven leven is niet voor iedereen weggelegd.
. Vind het erg knap dat jullie dit werk doen, ik zou het niet kunnen maar krijg van mijn moeder altijd wel veel mee. Mijn moeder heeft inderdaad ook cliënten variërend van 21 tot achter in de 90. Van een 35 jarige topsporter met botkanker er nog maar 1 been tot een 95 jarige die nog lekker sigaretjes rookt. Het kan ons allemaal overkomen en ben zelf ook al een paar keer voor de dood weg gehaald, dus inderdaad geniet van elke dag want het kan zo ineens de laatste zijn. 
Mijn vader heeft toen ook heel veel tijd met hem doorgebracht en allemaal gekke dingen uitgespookt op die afdeling. Hij maakte de tijd voor de anderen daar en de zusters iig was grappiger 
