Een paar maand geleden heb ik ooit al eens een topic gemaakt over mijn toen nog relatie, de never ending ruzies..
Ik zal in sommige dingen niet teveel tot in detail treden gezien zowel mijn als mijn ex zijn privacy, heb je daar vragen over of snap je het niet? Stuur me dan aub gewoon even een pb'tje.
Goed waar moet ik beginnen, mijn vorige topic ging dus over mijn relatie waar we meer ruzie hadden dan dat we het leuk hadden. We zijn toen gestopt met de relatie maar staan bekend om het zinnetje "ze kunnen niet met en niet zonder elkaar", dus zijn elkaar zaterdag/zondag blijven zien.
Sinds we elkaar alleen in de weekenden zagen ging het zo veel beter en hadden we het leuker dan in de afgelopen maanden daarvoor. Grotendeels zonder dat ik het zelf door had heb ik mezelf weer aangepraat dat we gewoon nog een relatie hadden en dat het allemaal wel goed zou komen..
Tot vorige week.. In het dorp waar hij sinds vorig jaar woont was van alles te doen, een feesttent met muziek, lekker droog en met een vleug humor zeiden we dus laten we gaan.
Ik zou Vrijdag avond al bij hem komen en dan een keer 2 nachten blijven.
Donderdag belde hij me dat de planning anders liep en hij zaterdag naar zijn ouders wou, ik zat er niet zo op te wachten eigenlijk maar om hem niet nog meer in de war te brengen vroeg ik dus zal ik mee gaan? Prima.
Vrijdag ik daar dus heen, ik was al laat dus had lopen racen. Kom ik daar aan, is hij er niet. Hij was dus al eventjes gaan kijken, kwam thuis en zag mij voor de deur staan. Hoofd vol, het was daar toch wel druk en hij voelde zich ongemakkelijk met als resultaat zijn hoofd vol, hij wou dus even 2 tellen rust maar ik was er al, "te vroeg" (7 minuten te vroeg ja).
Een begroeting kon er amper af, hij zei weinig waarop ik dus maar even ergens anders ging zitten, had hij even "rust". Was natuurlijk ook niet goed.
Lang verhaal kort, in 20 minuten had ie al 3 keer gezegd ga alsjeblieft weer weg, en was ik alweer een k*twijf, omdat ik hem totaal verkeerd begreep (?)...
Ik ben gebleven want hij woont nou niet bepaald om de hoek en ik ben al moe van zo'n reis laat staan dat ik binnen een half uur rechtsomkeerts maak. Ik ben uiteindelijk maar naar hem toe gelopen heb uitgelegd dat ik het goed bedoelde en dat er wat mij betreft niks aan de hand was.
Hij was aan het gamen dus ik ben er met m'n kleurboek maar bij gaan zitten. Gezellige avond al met al nog gehad, maar die feesttent kwam er niet meer van.
Tegen 11 uur zei ik nou wat wil je, ik kwam daar tenslotte voor de feesttent, hij wou nog wel gaan.
Wij naar beneden, ik ging even zitten waarop ik ontzettende buikkrampen kreeg (heb ik altijd al wat last van en kan ook zomaar opkomen).
Ik zei dus wacht even moet even weg trekken, waarop ik een kleuter was. Het volgens hem door de zenuwen kwam en ik er gewoon onderuit probeerde te komen. Toen was ik er wel klaar mee en zei ik prima dan gaan we niet. De sfeer was al niet leuk, dan hoef ik niet met zo iemand wel gezellig naar een feestje.
Dat was alleen nog Vrijdag avond. Nadat we niet weg gegaan zijn heeft hij een uur tegen me tekeer lopen gaan, kleineren, schelden, schreeuwen terwijl ik net had aangegeven laat me maar even. Had van donderdagavond tot vrijdagochtend hartkloppingen gehad waardoor ik me 's middags geestelijk al niet helemaal top voelde, er over heen gezet en verheugd op ontspanning en gezelligheid maar toen voelde ik me geestelijk weer niet al te best.
Zaterdag was het uiteindelijk redelijk het zelfde verhaal, we hebben s ochtends nog een film gekeken, de film was amper afgelopen ik wou een broodje eten en hij zei nou ga je zo weg? Waarop er weer een discussie volgde en zo kan ik er wel een heel boek over schrijven. Tot verrot schelden, dreigen, schreeuwen aan toe. Uiteindelijk ben ik 's avonds direct na het eten vertrokken opnieuw met ruzie.
Ben toen maar naar het natuurgebied in de buurt gereden omdat ik geestelijk echt in de war was. Hij wou er per direct weer mee stoppen terwijl het de week er voor nog perfect ging tussen ons. Kon het gewoon allemaal niet filteren/verwerken.
Even enkele puntjes om het nog wat duidelijker te maken
- We kenden elkaar in April (op de dag dat onze relatie uit ging) precies 5 jaar en draaien al die tijd al om elkaar heen.
- Hij is ontzettend narcistisch en ik ben het type verlatingsangst.
- Hij kan zo snel als je met je vingers knipt omslaan van de liefste man ooit naar een duivel.
- We hebben allebei veel mee gemaakt in het verleden waardoor we ook een net wat specialere band hebben maar waardoor we ook zo onze dingetjes hebben, ik ben bijv. ontzettend onzeker, en heb dus vertrouwensproblemen.
- We hebben beide een lichte verstandelijke beperking (hij iets erger dan ik), daarnaast heb ik een angststoornis en ben ik herstellend van een eetprobleem. (het woord begrip kent hij niet)
Ik heb hem na het weekend niet meer gesproken tot ik Donderdag gezellig bij mijn buurvrouw zat, heb het dus ook nog een beetje open gelaten hoe nu verder.
Donderdag kreeg ik ineens een berichtje met ik bel je zo, het was al wat later dus ik was verbaasd gezien hij gewoon aan het werk moest.
Ik zal mijn best doen om het gesprek kort te beschrijven ;
Hij was er ontzettend klaar mee en wou "voor mij" nog 2 keer afspreken, hij wou perse goed uit elkaar gaan zodat we niet achteraf terug zouden kijken naar goh wat een k*twijf/kl**tzak was dat na zo'n lange tijd en veel te hebben mee gemaakt.
Ik was sowieso al overdonderd door zijn telefoontje en kwam niet zo goed uit mijn woorden, waarop hij duidelijk maakte dat wat hij had bepaald dat dat was hoe we het zouden gaan doen en dat ik daar niks over te zeggen/willen had. Ik mocht er aan het eind van het liedje wel over na denken maar eigenlijk had ik niks in te brengen.
Begin mei hadden we afspraken gemaakt dat we alleen nog in het weekend tijd zouden hebben voor elkaar en tussendoor rustig aan ons eigen leven konden werken, nu kreeg ik dus te horen dat die 2 keer afspreken wel op woensdags zouden zijn (hij wou me nog zo min mogelijk zien dus absoluut geen weekend zaterdag/zondag).
Dit wou ik absoluut niet waarop ik ook boos werd omdat hij weet waarom ik dat niet wil, dan was het nou dan maar helemaal niet meer.
Maakt mij alleen maar bozer. Aan het eind van het liedje heb ik alle opgekropte dingen die ik nooit heb willen/durven zeggen er uit gegooid. En waarom? Omdat hij ook constant bezig is met mij kleineren.
"Ik ben een 2e rangs optie zowel uiterlijk als innerlijk" en dat is nog maar een van de kleine dingen wat hij gezegd heeft.
Ik heb het nog wel netjes gebracht omdat ik er niet op uit was om hem te kwetsen maar wel in de hoop dat hij sommige dingen zelf eens in zou gaan zien of er wat mee zou gaan doen omdat de gemiddelde mens (of dat nou een nieuwe partner of vriendschap is) zijn gedrag en uitbarstingen niet zo lang zou pikken als ik dat gedaan heb.
Dit schoot bij hem verkeerd waarop hij me aardig verrot gescholden heeft en heeft bedreigd.
Helaas maar waar, ik ben het gewend...
Ook hebben we beide in dit gesprek toegegeven dat we eigenlijk "verslaafd" zijn aan elkaar, en dat we ons gewoon los moeten trekken.
We zijn in 5 jaar al meerdere keren uit elkaar geweest maar het is altijd wel van een kant dat er weer contact gezocht word. Zodra we elkaar een paar week/maand niet zien gaan we elkaar missen etc.
Nu even to the point want zoals ik al zei ik kan er een boek over schrijven.
Ik heb trouwens zelf een begeleidster die 1 keer in de week (mits ze ziek is, wat ze iets te vaak is) bij mij komt waar ik dit ook deels mee kan bespreken dus ik ben niet op zoek naar advies in de zin van praat eens met iemand, working on it
Uitgerekend was afgelopen week mijn begeleidster weer ziek waardoor ik met het verhaal maar weer naar een vriendin gestapt ben.Ik merk gewoon dat mijn leven ontzettend om hem draait.
Zoals ik al noemde, hij kleineerde mij ontzettend, waardoor ik dit zelf ook ben gaan geloven.
Ik ben bang als ik een vriendin/kennis vraag of ze wat met me willen doen dat ze alleen ja zeggen om mij een plezier te doen ipv dat ze mij echt aardig vinden. Bang dat mensen me niet "af durven te wijzen" omdat ik dan weer onzeker word ofzo.
Ik ben vroeger gepest en ga zo maar door waardoor dat er al zit, en mijn ex heeft dit niet echt beter gemaakt.
Leuke dingen doen wou hij niet, waardoor ik de afgelopen 5 jaar gewoon heel veel gemist heb, wou hij niet mee, nouja oké dan ging ik ook maar niet.
Ik heb niet veel vriendinnen, welgeteld heb ik eigenlijk mijn directe buurvrouw waar ik zo'n 5 dagen in de week ben en heel goed mee kan praten (20 jaar leeftijdsverschil en ze heeft een dochtertje), en mijn achterbuurvrouw die toch wel een soort van vriendin te noemen is, 6 jaar ouder. Zelf ook aardig wat mee gemaakt kwa relaties en dus ook echt een steun en toeverlaat voor mij. Dan nog een lieve meid die ik via hier ken, 1 keer gemeet tot nu toe deels omdat ik altijd bij mijn ex was te weinig tijd, maar kan ik ook altijd terecht met m'n verhaal.
Ik voel me alleen ontzettend opgelaten als ik weer zit te janken of het altijd maar over hem gaat, ik kom er gewoon niet helemaal meer uit hoe ik hier mee om moet gaan.
Hoe kom ik "los" uit deze "verslaving", maar vooral hoe kom ik er zelf over heen, hij heeft zulke goede kanten maar ook zulke dikke littekens achter gelaten dat ik niet zo goed weet hoe ik mijn leven nu "normaal" op moet pakken zonder hem.
Alles wat ik zo ongeveer deed deed ik samen met hem.
Ik zit momenteel thuis, ben zoekend naar vrijwilligerswerk en wil volgend jaar weer gaan studeren.
Zat al na te denken om eindelijk dan toch een hondje te nemen wat echt een grote droom is en waar ik nu ook alle tijd voor heb. Maar 24/7 thuis zitten te denken en te piekeren moet ik nu gewoon niet doen.
Mijn ex voor deze is vreemd gegaan waarna ik depressief ben geworden, omdat ik ook verder niemand heb en hij was waar ik voor leefde als ik het even heel overdreven mag zeggen.
Ik hoop niet dat het topic heel wanhopig over komt en ik hoop dat dit verhaal iets duidelijker te begrijpen is dan het vorige topic hier over, maar het zit me gewoon heel hoog.
Donderdagavond na het telefoongesprek was ik woedend ben ik terug gelopen naar m'n buurvrouw en zei ik nou einde verhaal, spullen ophalen en doei. Maar de volgende ochtend werd ik wakker en betrapte ik mezelf er toch weer op dat ik toch aan het nadenken was over hoe nu verder. Dan wil ik het liefst mezelf een schop verkopen waarom wil ik in godsnaam steeds maar verder met iemand die mij zo behandeld en zelfs bedreigd..?
Ik snap dat mensen nu de neiging gaan hebben om te zeggen meid toch je verdiend zoveel beter vergeet die jongen alsjeblieft etc. maar dat heb ik in de afgelopen jaren al heel vaak gehoord en hoe vaak ik dat ook tegen mezelf zeg het "lukt" niet.
* Even heel belangrijk, hij heeft mij nooit mishandeld/geslagen of iets dergelijks! De bedreigingen gaan alleen helaas wel (te) ver.
* Edit2 ; ik heb verder geen "specifieke" hobby's waar ik me nu vol in kan storten voor afleiding, zit verder niet bij een club/sport niet (veel is niet mogelijk ook gezien mijn eetprobleem), en kom dus eigenlijk amper de deur uit. Sinds een paar maand wandel ik nu wel met m'n achterbuurvrouw en haar hondje dus 2/3 keer in de week, verder is het dus erg beperkt, ik kom bij beide buurvrouwen wel maar verder ben ik vooral thuis.
Ik zou inderdaad toch ook zeggen: blokkeer die jongen. Zijn nummer, zijn social media, alles. Achterlaten en niet meer naar kijken. 
Hoe vind ik een nieuwe hobby, ik moet iets hebben wat ik nu ook kan gezien m'n eten. Heb alles zo lang weg gedrukt dat ik het gewoon ook niet meer weet ofzo, bang dat het mis gaat als ik een hondje neem dat ik dat niet "kan" etc.. Heb zelf naast een scooter ook geen vervoer en woon ook niet op de meest ideale plek om heel veel te doen van wat ik wil doen omdat veel niet echt in de buurt zit, en alleen doen is ook weer een enorme drempel 
beide! 
en als zelfs ik langzaam durf te hopen dat het goed komt, kan jij dat ook.
Schrijf op wat je leuk vindt! De plannen die er nu liggen, klinken goed! 
En vat dit niet als 'aanval' op hoor, absoluut niet, ik bedoel juist te zeggen dat het echt helemaal niet zo'n slecht idee is dat jij niet meer met hem verder wil en dat je gerust bij die keus kan blijven 
)![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
