Had niemand mij even kunnen waarschuwen dat liefde en houden van zo enorm moeilijk is??
Eind januari heb ik het uitgemaakt met mijn vriend. 17 juni zouden we 2 jaar samen zijn geweest.
Ik sta nog steeds 100% achter mijn besluit, heb er nog geen moment spijt van gehad. Het liep al een tijdje erg stroef en ik heb de knoop doorgehakt. Niet omdat we ruzie hadden, maar omdat het "houden van" er gewoon niet meer was. Hij appt mij dat ie van me houd, en ik sta te hyperventileren op stal omdat ik het niet terug kon zeggen (waarop ik het dus heb uitgemaakt, want het is een te goede jongen om aan een lijntje te houden).
Vervolgens komen er een heleboel gedachtes waarom ik het heb uitgemaakt, voor mezelf werd het met de dag duidelijker dat we niet bij elkaar hoorden, te veel verschillen hadden en dat er ook gewoon te veel frustraties van mijn kant waren over de manier waarop hij zijn leven leeft. En dat moet niet.
Maar nu. Al een tijdje droom ik over hem. En geen onschuldige dromen, maar echt serieuze dromen alsof we nog samen zijn. Samen op vakantie bv, samen in bed..
Ik zie hem nog regelmatig aangezien we samen werken. En het is helemaal niet meer awkward gelukkig, we kunnen gewoon met elkaar praten enzo, niks mis mee. Via een collega weet ik wel dat hij er nog niet overheen is. Simpele kleine dingen die dat verraden... En tegelijkertijd begin ik ineens te twijfelen of ik hem toch niet liever weer bij me wil hebben. Of wil ik gewoon überhaupt een man naast me? Tegenover hem vind ik het niet eerlijk om hem weer overhoop te brengen. Hij is echt nog steeds gek van mij, en dat is best lastig. Ik kan hem niet geven wat hij nodig heeft, en hij kan mij niet geven wat hij me zou willen geven. Hij is het type dat alles voor je opzij zet, en ik wil niet dat iemand dat voor mij doet zeg maar

Waarom ik dit type? Tsja schiet mij maar lek. Mijn eerste vriend, mijn eerste ex... Waarom kan het niet gewoon wat makkelijker zijn allemaal
