Bokt.nl

Joolien schreef:

Poeh heftig zeg. Heeft jouw moeder hypochondrie? Het lijkt wel of ze wat bij je zoekt wat er niet is...

Weet je at het is, het zijn je ouders, maar je hebt ze niet gekozen. Als je het echt niet trekt, is het toch verstandig om even het contact te verbreken, want ze geven je meer ellende dan positieve vibes. Dat is niet makkelijk, dat weet ik.
En hiervoor kun je wel hulp zoeken, want het lijkt me een vrij ongezonde situatie. Ik denk dat je sneller volwassen zal moeten worden dan eigenlijk nodig is...

Annet_Dottie schreef:

Ik ben zelf ook redelijk optijd uit huis gegaan omdat ik thuis veel ruzies had met beide ouders (ze waren al wel gescheiden maar liep een beetje heen en weer tussen de een en de ander), eenmaal uit huis is het wel verbeterd maar kon ik alsnog knallende ruzies met mijn moeder hebben, de laatste keren zo drastisch dat we elkaar echt een paar weken en zelfs een keer 3 maanden niet hebben gesproken, maar weet je wat, daarna was het wel klaar en nu hebben we nog wel eens ruzie maar sindsdien (is 1,5 jaar geleden) nooit weer zo erg als toen. Ik spreek mijn ouders helemaal niet zo super vaak, met een beetje mazzel 1 keer in de week, ene keer vaker andere keer minder, vind het dus raar dat je ouders gaan zeuren dat je een week niets van je laat horen..
Ik zou hierin oprecht even voor jezelf kiezen en gewoon met ze in gesprek gaan en aangeven dat je het niet trekt allemaal en dat het je heel veel stress kost en dat je voorlopig even geen contact met ze wil en dat jij weer contact op neemt wanneer jij er weer klaar voor bent en dat ook hun die tijd maar moeten gebruiken om na te denken over hoe ze soms tegen jou praten.. Je hoeft geen definitief contact te verbreken toch? Begin inderdaad eens bij een half jaartje ofzo, het blijven je ouders en als het goed is zullen ze jou steunen en je ook de tijd gunnen als jij normaal aan geeft die nodig te hebben even zonder hun.
Succes en sterkte!

Evelijn schreef:

Goed van je dat je met de praktijkondersteuner gaat praten.
Wat zegt je vriend ervan?
Ik zou trouwens geen energie steken in proberen je moeder naar een hulpverlener te krijgen... ja ze zal er vast een hard nodig hebben... maar dat is gewoon niet aan jou (en zonde van je energie). Je zal dus zelf een manier moeten zoeken om hiermee om te gaan.

Trouwens als je vriend en jij een feestje geven en je moeder geeft aan dat zij wel hapjes wil maken dan zou ik ook eerder iets typen "Bedankt voor je hulp" ipv te zeggen dat je daarmee gaat helpen dan plaats je jezelf wel erg onder haar terwijl je vriend en jij toch het feest organiseerde.

lieveli schreef:

Schrijf je moeder eens een brief. Dat je ontzettend van haar houdt en haar waardeert, dat ze heel belangrijk is in je leven. Maar dat je ook wat ruimte nodig hebt, dat je zelf wil bepalen of je naar therapie gaat of je schuur opruimt. Wat het met je doet als ze zo naar is tegen je.

Ik denk niet dat je moeder hypochondrisch is of Munchhausen heeft, maar dat ze overbezorgd en overbemoeierig is, dat ze denkt dat jij iets mankeert omdat je anders bent dan haar. Ik denk ook dat ze zich misschien heel (onterecht) zorgen om je maakt en daarom zo 'irritant' is.

Nynke1 schreef:

Maar denken dat iemand wat mankeert omdat die persoon anders is dan jij zelf is nou niet bepaald een gezonde gedachtegang. We zijn immers allemaal (gelukkig) verschillend.

Lastige situatie voor je, TS. Je wilt duidelijk graag gewoon normaal contact met je ouders. Heb je al eens voorgesteld om samen naar een psycholoog te gaan?

Ik lees net je bericht over het opruimen in de schuur en moest hier stiekem wel om lachen. Mijn moeder doet dit ook nog steeds als ze bij mij is hoor. Dan doet ze de afwas, mijn was, kastjes afnemen. Ik ergerde mij er in het begin mateloos aan en inmiddels heb ik zoiets van; je gaat je gang maar. Probeer dat wat los te laten, dat zal wel een moederlijk iets zijn gok ik. Ik heb namelijk nooit de behoefte om te gaan opruimen en schoonmaken als ik bij haar ben .